>>~รักวุ่นๆของเจ้าหญิงแสนซน~<<

ลำดับตอนที่ #1 : แผนการอันน่าปวดหัว -_-a

   

     กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ.ดินแดนอันไกลโพ้น     ยังมีอาณาจักรเล็กๆรายล้อมด้วยหุบเขาลูกใหญ่เปรียบเสมือนเป็นกำแพงปกป้องคุ้มครองอาณาจักร  หุบเขาที่กว้างใหญ่แลดูชุ่มชื่นเพราะถูกหล่อเลี้ยงด้วยทะเลสาบที่โอบรอบ       ทิวทัศน์งดงามอย่างที่ถูกระบือไปไกลยังอาณาจักรใกล้เคียงสมคำล่ำลือ  ทำให้ริมฝีปากของอาคันตุกะผู้มาเยือนกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้ม  ขณะที่ดวงตาทอแสงกล้าหวังซึมซับภาพเบื้องหน้าให้ติดตรึงไปในห้วงคิดเพราะโอกาสที่จะมาที่นี่นั้นไม่ใช่ง่ายๆ

     "ไงท่าน  ได้กลับบ้านเก่าทั้งทีถึงกลับหุบยิ้มไม่ลงเลยหรอ"  ชายหนุ่มผมเงินส่งเสียงกวนประสาทแทรกบรรยากาศดีๆทำให้ผู้ถูกทักสะดุ้งแล้วส่ายหัวเบาๆ  นัยน์ตาละจากภาพวิวเบื้องหน้ามาจ้องผู้ทักแทน

     "นิลล์  ท่านรู้ตัวไหมว่าท่านกำลังทำลายบรรยากาศดีๆของข้า"  ผู้สูงวัยกว่าเอ่ย  นัยน์ตาสีนิลที่ดูเหมือนยิ้มได้ทำให้คำพูดนั้นดูออกว่าล้อเล่น  "ข้าได้กลับบ้านทั้งทีข้าก็อยากจดจำทิวทัศน์ดีๆไว้สิ"

     ผู้อ่อนวัยกว่าหัวเราะเบาๆ  "ข้าขอโทษ  ข้าไม่ยักรู้ว่าคนอย่างท่านเสนาธิการลาคัสต้องการสมาธิในการรับภาพ"

     "อย่าแหย่ข้าน่ะนิลล์  ท่านก็รู้ว่าโอกาสที่ข้าจะได้กลับบ้านน่ะ  นานทีมีครั้ง"

      ชายหนุ่มที่ชื่อนิลล์หัวเราะอีกครั้งก่อนจะหันมาเกาะกระจกดูวิวด้วย  ก่อนน้ำเสียงกวนประสาทจะดังแทรกมาอย่าผู้หุบปากไม่เป็น  "อู้หู  สุดยอด  อาณาจักรของท่านน่ะงดงามอย่าที่เขาเล่าลือกันจริงๆข้าล่ะเชื่อเลย"

     "ใช่"  ลาคัสรับ  "นี่คืออาณาจักรที่ข้าภูมิใจ"

     "นี่ๆท่าน"  นิลล์เรียกพลางชี้ไปยังภูเขาลูกใหญ่  "นั่นน่ะที่เขาลือกันว่าเป็นกำแพงเวทมนต์ที่สมบูรณ์ที่สุดใช่ไหมท่าน"

      "ใช่แล้ว  จักรพรรดิซาโรที่สาม  พ่อของเจ้าชายโซเฮเป็นคนสร้างไว้เอง  และมันก็ไม่ใช่ข่าวลือด้วยท่าน  ที่นี่น่ะเป็นกำแพงเวทมนต์ที่ยิ่งใหญ่และสมบูรณ์ที่สุดในโลกจริงๆ"

     "แหม"  เด็กหนุ่มแซว  "ดูท่าท่านจะไม่ค่อยยอบ้านตัวเองเลยนะ"

     ผู้สูงวัยกว่ายังคงยิ้ม  "ข้าเป็นเสนาธิการท่าน  เสนาธิการไม่พูดอะไรที่ไม่เป็นความจริง  และนี่ก็คือเบื้องหลังความสำเร็จของข้า" 

“ฮะๆๆๆ”  นิลล์ยังคงหัวเราะต่อไป  ขณะที่ลาคัสได้แต่อมยิ้มอยู่เงียบๆ

     “ท่านลาคัสขอรับ”  พลทหารในชุดสีเงินเดินเข้ามาในห้องแล้วทำความเคารพก่อนว่า

   “ขณะนี้เราผ่านกำแพงเวทมนต์จุดเชื่อมต่อแล้ว  เราจำเป็นต้องรีบเข้าเฝ้าเจ้าชาย  พวกเราจึงอยากจะรบกวนท่าน.........”                                                                                      “เอาสิ”  ลาคัสตอบพลางขยับตัวก่อนจะหันไปทางเพื่อนต่างวัย  “ไปด้วยกันสินิลล์”

     นิลล์ค้อมศีรษะลงอย่างกวนประสาทก่อนจะตามลาคัสออกไป

     สวนกว้างใหญ่  รายล้อมด้วยหมู่ไม้พฤกษานานาพันธุ์  ล้วนแต่ส่งกลิ่นหอมชื่นใจ  ดอกไม้หลากหลายสีสันล้วนชูช่อไสว อวดกิ่งก้านสาขากันอย่าเต็มที่  สระน้ำใจกลางสวนกว้างพ่นน้ำพุออกมาเป็นระลอกอย่างไม่ขาดสาย  เหล่านกตัวเล็กๆล้วนออกหากินอย่างไม่เกรงกลัวคล้ายกับคุ้นเคยกับสถานที่เป็นอย่างดี

     ท่ามกลางหมู่ไม้  เด็กสาวร่างบางกำลังนั่งร้อยดอกไม้ให้เป็นพวงอยู่  เด็กสาวร่างบางผู้มีนัยน์ตาสีทองสดใส  สีเดียวกับเรือนผมสายสลวยและเป็นประกายเงางามเมื่อต้องประกายแดด  เธอดูมีความสุขกับหมู่สัตว์น้อยใหญ่  ที่ต่างพากันรายล้อมรอบตัวเธอ

     “นี่ๆมิเชลล์  อย่าแกล้งลีน่าซิคะ”  เด็กสาวหัวเราะคิกคักขณะจ้องมองกระรอกสองตัวที่กำลังแย่งกันส่งดอกไม้ให้เธอ  กระรอกตัวหนึ่งเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่างจึงกัดหูอีกตัวเข้าให้  เธออุ้มเจ้ากระรอกสองตัวขึ้นมา  แล้วหันไปทางตัวหนึ่งที่กำลังทำท่าเหมือนร้องไห้  เด็กสาวทำเสียงอ่อนโยน 

     “โอ๋ๆๆๆ  ลีน่าอย่าร้องไห้สิคะ”