คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : C R U S H ! 00
C R U S H !
00
นิ้วเรียวเคาะไปมาตามจังหวะเพลงฮิปฮอปในเฮดโฟนราคาแพง คิมนัมจุนฮัมเพลงอย่างสบายใจพลางยืดขายาวๆ ของตัวเองพาดโต๊ะตรงหน้า ดวงตาเรียวรีจ้องมองผู้คนที่เดินผ่านไปมาคนแล้วคนเล่าพลางยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา นี่ก็สี่โมงจะครึ่งแล้ว คิมนัมจุนยังฮัมเพลงเสมือนนั่งอยู่ในโซฟาบ้านตัวเองไม่ไปไหน บรรดาสาวๆ น้อยใหญ่ที่เดินผ่านต่างก็ต้องเหลียวมองเขาอย่างห้ามไม่ได้ ซึ่งมันก็ไม่แปลกหรอก ถึงจะเป็นแค่เด็กปีหนึ่ง คิมนัมจุนจัดได้ว่ามีชื่อเสียงมากในหมู่นักศึกษา ผู้ชายคนนี้มีดีทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องหน้าตา การเรียน หรือกิจกรรม
"ช้าจัง.."
ก้มมองนาฬิกาครั้งที่ห้าพลางถอนหายใจออกมา แน่นอนว่าเขาไม่ได้มานั่งกระดิกตีนเชคเรตติ้งเล่นๆ ในวันที่อากาศร้อนแบบนี้แน่ๆ เขากำลังรอคนคนนึงอยู่ เกือบหกเดือนแล้วที่คิมนัมจุนมานั่งรออยู่ตรงนี้ ที่เดิม เวลาเดิม ทุกวันศุกร์
"มาแล้วว"
ร่างสูงเด้งพรวดขึ้นมาจากท่าเอนหลัง สายตาคมที่ตอนแรกมองออกไปไกลอย่างไร้จุดหมายตอนนี้ปรับโฟกัสไปที่ร่างเพรียวที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากตึกคณะ มือซ้ายถือหนังสือเล่มขนาดหนา มือขวาถือแก้วกาแฟยี่ห้อดัง ไหล่ซ้ายสะพายกระเป๋าราคาแพง ส่วนไหล่ขวาหนีบโทรศัพท์เครื่องสวยที่ตอนนี้เขากำลังพูดขอโทษรัวๆ ใส่ นัมจุนคลี่เย็มเล็กๆ ขณะมองภาพตรงหน้าแต่กลับต้องหุบลงแทบจะทันทีที่เห็นรถหรูสีดำขับมาจอดตรงหน้าประตู
"แอบหลงรักเธออยู่ แต่เธอคงดูไม่ออก ซ่อนความในไม่กล้าบอก กลัวเธอจะเปลี่ยนไป 5555555555555555555 จ๋อยเป็นหมาถูกทิ้งเลยอิเหี้ย55555555"
เจโฮปต้นเสียงหอนพินาศทำลายบรรยากาศชิวยามเย็นปรากฎตัวขึ้น บางทีนัมจุนก็คิดนะ ว่าเพื่อนกูต้องขำอุบาทว์ขนาดนี้เลยหรอ รู้จักกันมาก็สิบปีได้แล้ว ไม่เคยชินหน้ามึงเวลาขำซักครั้งเลย
"เรื่องเสือกนี่เหลือเกินจริงๆ เนอะ"
"เรื่องกระแดะนี่ก็เหลือเกินจริงๆ เนอะ พี่เค้ามีแฟนแล้ว ยังจะมานั่งแอบมองเหมือนเด็กมอต้นไปได้ กูเป็นพี่จินกูย้ายมหาลัยหนีแล้วอ้ะจริง"
"มึงไม่รู้อะไรก็หุบฟันไปเหอะ"
นัมจุนจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์พลางผลักหน้าเงิงๆ ของเพื่อนออกด้วยความหมั่นไส้ วันนี้ก็เป็นอีกศุกร์หนึ่งที่ไม่สุขสำหรับคิมนัมจุน นั่งอยู่ที่เดิม เวลาเดิม รอคนเดิม เห็นภาพเดิมๆ สุดท้ายก็เซ็งเหมือนเดิม ถามว่าทำไปทำไมน่ะหรอ? ง่ายๆ เลย
ก็เพราะว่าคิมนัมจุนชอบคิมซอกจินยังไงล่ะ :)
ย้อนไปหกเดือนก่อนสมัยที่นัมจุนยังเป็นเด็กมัธยมปลายปีสามเอ้าะๆ อยู่ มีรุ่นพี่จากมหาวิทยาลัยมาแนะแนวคณะที่โรงเรียน หนึ่งในนั้นก็คือคิมซอกจินนั่นแหละ ตอนนั้นจำได้เลยว่าพี่เขาออร่าอลังการมาก แค่นั่งกินน้ำธรรมดาแต่ใจนี่ละลายลงไปกองกับพื้นเลย คิมนัมจุนตกหลุมรักคิมซอกจินตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เขาพยายามสืบทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตของคิมซอกจิน อาหารที่ชอบ หนังสือที่ชอบ แนวเพลงที่ชอบ เพื่อนสนิท พ่อ แม่ พี่น้อง จนถึงกระทั่งตารางเรียน เขารู้ว่าคิมซอกจินมีเลคเชอร์ที่ตึกนิเทศน์ เลิกสี่โมง เขาก็มานั่งรออยู่ทุกวัน แต่ก็ไม่เคยเข้าไปทักหรือไปแสดงตัวอะไรเลยนะ แค่อยากเห็นหน้าเฉยๆ จนกระทั่งไปสืบรู้ว่าพี่เขามีแฟนแล้วเนี่ยแหละ แทบล้มทั้งยืนเลย แต่ก็ไม่ท้อนะ ก็ชอบไปแล้วนี่เนอะ55555555 หลังจากวันนั้นก็เลยตั้งใจสอบเข้ามหาลัยเดียวกับซอกจินซึ่งง่ายมากๆ เพราะฉลาดมากอยู่แล้ว5555555 คราวนี้ก็เลยได้เห็นหน้าบ่อยกว่าเดิม ที่ยากคือยังไม่กล้าเข้าไปทักอยู่ดีแหละ ป๊อด55555555 เพื่อนๆ ก็เอาแต่ด่า หาว่าบ้า หาว่าโรคจิต นี่แทบอยากจะตะโกนนิวจิ๋วใส่หน้าพวกมัน
ฉันก็รักของฉันเข้าใจบ้างไหม5555555555555555555555555555
กลับมาที่ปัจจุบันกันบ้าง ถึงตอนนี้จะเป็นเฟรชชี่สุดฮอทที่มีแต่คนจ้องจะจับ(ย้ำว่าจับ) แต่ก็ไม่มีแววจะเลิกชอบซอกจินได้เลย ยังมานั่งรออยู่ที่เดิม ไม่ว่าซอกจินจะออกมาจากตึกด้วยสภาพโทรมแร้งทึ้งขนาดไหน ในสายตานัมจุนออร่าของซอกจินก็ยังแผ่กระจายไม่เปลี่ยนเลย
"ถามจริง มึงจะมานั่งแอบมองอยู่ตรงนี้อีกนานแค่ไหนวะ ชอบเค้าก็ไปบอกเค้าดิ"
"พี่เค้ามีแฟนแล้ว"
"งั้นมึงก็ปล่อยเค้าไปดิ เค้ามีความสุขมันก็ดีแล้ว"
"มึงไม่รู้อะไร.."
"ไม่รู้เหี้ยไรทั้งนั้นแหละ กูไม่ใช่มึงหนิที่สืบยันโคตรตระกูลเค้าหน่ะ คนบ้าอะไรสืบยันยี่ห้ออาหารหมา กูยอมใจสุดสุด พี่เค้ากลับบ้านไปแล้ว ปลอดภัยแล้ว พอใจมึงยัง? คราวนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่ารถกูเสียจะไม่ง้อเลย ได้โปรด พลีส กูหิวข้าว"
นัมจุนไม่ได้ตอบอะไรได้แต่หยิบเสื้อโค้ทพาดบ่าแล้วลุกขึ้นยืน เจโฮปสังเกตสีหน้าที่ดูหม่นๆ ของเพื่อนแต่ก็ขี้เกียจถาม เพราะตอนนี้ข้าวสำคัญกว่า ร่างสูงหันหลังมองรถสีดำที่กำลังออกตัวไปอีกครั้งก่อนจะลอบถอนหายใจเล็กๆ ออกมา
จริงๆ แล้วที่ยังไม่ไปไหน ก็เพราะว่าเห็นอะไรบางอย่าง..
วันแล้ววันเล่าที่มานั่งรอคิมซอกจินออกจากตึก แต่ก็ได้โบนัสมาเป็นแฟนซอกจินด้วยทุกครั้ง คิมนัมจุนสังเกตุเห็นถึงบางอย่างระหว่างสองคนนั้น หลายครั้งที่เขาเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของซอกจินจากที่นั่งข้างคนขับ หลายครั้งที่เห็นซอกจินยืนรอเป็นชั่วโมง หลายครั้งที่เห็นซอกจินเดินตากฝนกลับบ้านคนเดียว
คิมนัมจุนไม่ได้โง่ขนาดที่จะไม่รู้ว่าคิมซอกจินกำลังไม่มีความสุข
หกเดือนมาแล้วคิมนัมจุนได้แต่ขอให้สองคนนั้นเลิกกัน แต่ก็เหมือนรอให้ไก่ออกลูกเป็นควาย นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชายคูลๆ นี่แย่งมาเสียหลักหมดแหละ แต่เขาสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ว่าจะทำให้ซอกจินรักให้ได้ด้วยตัวเอง เขารู้ดีว่าของที่ไม่ใช่ของเขา ถ้าแย่งเอามา สุดท้ายก็ต้องยอมคืนไปอยู่ดี
ก็เลยได้แต่เป็นไอโรคจิตคอยแอบมองอยู่แบบนี้แหละ ถึงจะอนาถแต่ไม่ขัดอุดมการณ์5555555555555555555
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ฮยอง วันนี้ไปนอนบ้านเพื่อนนะ"
แทฮยองกล่าวพลางยัดเสื้อเข้าไปในกระเป๋าอย่างลวกๆ ก่อนจะวิ่งรนไปมาทั่วบ้านจนพี่ชายแท้ๆ อย่างนัมจุนถึงกับปวดกบาล พอถามว่าหาอะไรก็ตอบว่าหาแปรงสีฟัน เล่นเอานัมจุนถึงกับกุมขมับ
กูควรบอกมันมั้ยว่าแปรงสีฟันอยู่ในห้องน้ำ ไม่ใช่ในครัว ในห้องนั่งเล่น หรือห้องนอนกู…
"เออ ฝากซื้อโค้กด้วย"
"บอกว่าไปค้างบ้านเพื่อน ไม่ได้ไปเซเว่น นี่เป็นอะไร? สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนะเราอ่ะ โอ้ยยยย แปรงสีฟันไปไหนวะแม่งงง"
"วันนี้เหนื่อยๆ"
"อย่ามาโกหก วันนี้มีแค่เลคเชอร์ตอนบ่ายครึ่งไม่ใช่ไง ย้ากกกกก เจอแล้ววว!!" เฮ้ย มันเจอแปรงมันในครัวว่ะ -.-
"เออนั่นแหละเหนื่อย"
"โกหกไม่เนียนนี่ก็อย่าทำได้ป่ะวะ เซ็งเรื่องซอกจินฮยองมาอีกแล้วหรอ"
"ทำไมขี้เสือกจังวะ ไปได้ละ"
"ไปแน่ อย่าคิดถึงล่ะ ข้าวอยู่ในตู้เย็น เวฟกินเอาเองนะ โตแล้ว อย่าโหมทำงานดึกนะ หน้าฮยองน่ากลัวมากเวลาไม่ได้พักผ่อน ไปละ บ๊ายยยยยยยยยย55555555555555555555555555555555555"
แล้วมันก็วิ่งออกไปพร้อมกับเสียงโหวกเหวกโวยวายลั่นซอยบ้าน บอกตรงๆ ว่าเห็นมาตั้งแต่เกิดแต่ก็ยังไม่เคยเข้าใจน้องชายตัวเองเลยซักครั้ง เคยสงสัยว่าแม่เก็บมันมาเลี้ยงจากดาวอังคารรึเปล่า เพราะเขากับน้องในไส้ตัวเองไม่มีแววเหมือนกันเลยซักนิดนอกจากนามสกุลแล้วก็หน้าหล่อๆ ได้คำตอบมาแค่ว่าตอนแพ้ท้องแม่กินของที่แปลกมากมาก แต่ก็ไม่กล้าถามต่อกลัวจะรับคำตอบไม่ได้
เอาเป็นว่า ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านของสองพี่น้องตระกูลคิมละกันนะ55555555555555555555
ครืดดดดดด
JJHOPE : เฮ้นัมจุน มึงลืมรหัสเฟสบุ้คตัวเองไปรึยัง ถ้ายังไม่ลืม วันนี้ก็เข้าไปซักหน่อยแล้วกันเนอะ
โทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นแจ้งเตือนข้อความจากเพื่อนรักตลอดกาลของเขาเอง นัมจุนหยิบขึ้นมาอ่านก่อนจะวางลงที่เดิมโดยไม่ตอบเพราะว่าเป็นผู้ชายคูลๆ555555555 ในใจก็นึกว่าอยู่ดีดีทำไมถึงจะให้เปิดเฟสบุ้ค? จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เข้าก็ตอนที่กลุ่มปั๊มผู้ติดตามฟรีกำลังระบาด นัมจุนไม่ค่อยได้เล่นเฟสบุ้คหรอก เหตุผลเดียวที่สมัครเฟสบุ้คก็เพราะเอาไว้ส่องคิมซอกจินนั่นแหละ แต่ก็เลิกเล่นมาได้สองเดือนแล้วเพราะทนกระแสคนแอดมาอ่อยไม่ไหว
นัมจุนเกาหัวแกรกพลางหยิบโน้ตบุ้คคู่ใจมาเปิดขึ้น มือหนาลากเม้าส์จัดการกดเข้าเฟสบุ้คอย่างงงๆ คิดว่าเพื่อนคงลงรายละเอียดโปรเจคไว้ในกรุ้ปห้องซึ่งปกติโฮซอกก็เป็นคนบอกเขาตลอดอยู่แล้ว ก็เลยงงกว่าเดิม แต่ช่างมัน นิ้วเรียวพิมพ์อีเมลอย่างช่ำชองก่อนจะคีย์พาสเวิร์ดเข้าไปพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก
Namjin1212 น่ารักป้ะละ5555555555555555555555555555555555
กดเอนเทอร์ล้อกอินเข้าไปในเฟสบุ้คของตัวเองพร้อมกับข้อความค้างเกือบเจ็ดร้อยข้อความที่เด้งขึ้นมาทันที นัมจุนเลื่อนหน้าจอลงเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดนิ่ง สายตาจ้องอยู่ที่หน้าจออย่างไม่เชื่อสายตาเป็นครึ่งนาที ใบหน้าที่ซ่วงซึมตอนแรกเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงหูขึ้นมาทันที กับข้อความอัพเดทสั้นๆ บนหน้าจอ
'Kim soek jin is single'
talk about it #คูลบอยครัช
ความคิดเห็น