คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
“เฮ้ย! หมายเลข 047 หายไปไหนวะ?”ชายฉกรรจ์ตะโกนถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ในขณะเดียวกันก็กวาดตามอง นักโทษหลายคนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แคะขี้หู ดีดขี้มูก เหมือนกับไม่ยินในสิ่งที่เขาถาม การกระทำเหล่านั้นทำให้คนจุดเดือดต่ำหางคิ้วกระตุกและอารมณ์เริ่มปะทุ
ไอ้พวกนี้มันวอน.
“ไม่ได้ยินคำถามเหรอวะ ไอ้พวกโสโครก”ถามย้ำอีกครั้งโดยพยายามข่มอารมณ์ แม้ว่าตอนนี้กระดาษเช็ครายชื่อจะถูกขยำเพื่อระบายความโกรธไปแล้วก็เถอะ
“พวกผมไม่รู้หรอกครับท่านพัศดี ผมไม่ใช่แม่มันสักหน่อย”
ปึด
เสมือนเส้นความอดทนขาด เมื่อชายฉกรรจ์ได้ยินคำตอบพร้อมกับท่าทางเดาะลิ้นกวนประสาทของ นักโทษชายหมายเลข 061 โยโซฟ ฟาติน
วอนสินะไอ้นี่..
“มาแล้วคร้าบบบบบบบบบ”ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร ตัวต้นเหตุที่เขาถามหาก็โผล่หัวมาซะก่อน จึงได้แต่จิ๊ปากอย่างขัดใจ แล้วขึ้นบัญชีดำไอ้หมายเลข 061 ไว้อย่างเดียว
“ไปไหนมา?”หมายเลข 047 อลัน วาลกัส ฉีกยิ้มแล้วตอบคำถามอย่างฉะฉาน
“ไปเยี่ยวมาครับท่าน”
“ใครใช้ให้แกสะเออะไปไม่ทราบ?”คำถามใหม่ไวพอๆ กับคำตอบ..
“ท่อผมไม่ได้ต่อกับท่อใครสักหน่อย เรื่องแบบนี้ก็ต้องขอด้วยเหวยยยยยยย”ลากเสียงยาวเพื่อแสดงความเกรียน
“กวนตีน”ชายฉกรรจ์ด่าเสร็จก็เช็ครายชื่อนักโทษต่อ เขาถือคติงานต้องมาก่อน คิดบัญชีแค้นไว้ทีหลัง ปล่อยให้พวกมันสนุกไปก่อน เพราะอีกเดี๋ยวจะหัวเราะไม่ออก หึหึหึ
“เอ้า หมายเลขต่อไป”
ท่าทีเปลี่ยนไปของพัศดีวัยกลางคนอยู่ในสายตาของโยโซฟตลอด เพราะอยู่ด้วยกันมานานจึงรู้ว่า พัศดีไม่ใช่คนล่าถอยอะไรง่ายๆ แต่ตอนนี้กับยอมหยุด.. ชายหนุ่มก็ยิ่งมั่นใจว่าการเรียกรวมตัวนักโทษครั้งนี้ไม่ธรรมดา ซึ่งแต่ละคนที่ถูกเรียกมา ล้วนเป็นนักโทษคดีอุกฉกรรจ์ที่ต้องโทษประหารทั้งนั้น.. ก็ยิ่งน่าสงสัย
“เอาล่ะ เช็ครายชื่อเสร็จแล้ว ต่อไปจะขอพูดรายละเอียดการเรียกรวมตัวครั้งนี้ให้ฟัง..”กวาดสายตามองไปยังทุกคนที่ตั้งใจฟังเป็นอย่างดีก็ยิ้มกริ่ม แต่รอยยิ้มก็ต้องหุบลงเมื่อเหลือบไปเห็นอลัน วาลกัสแอบหลบมุมงีบหลับอย่างเนียนๆ
ขอให้เอ็งตายก่อนเพื่อน..
ก่นด่าสาปแช่งในใจก็พูดต่อ “ที่เรียกมาก็เพราะพวกแกทุกคนจะถูกส่งตัวไป ดีครีซ” จบคำของชายฉกรรจ์ทุกคนก็เงียบเป็นเป่าสาก
เมื่อโยโซฟเห็นปฏิกิริยาของคนอื่นก็เอ่ยปากถามขึ้นในสิ่งที่ตนสงสัย
“ดีครีซนี่..ที่ไหนกันวะครับ?”
“เกาะ”พัศดีตอบพลางเดินไปนั่งเก้าอี้ “ถ้าจะเรียกอีกชื่อหนึ่งก็คือ ‘ลานประหารนักโทษกลางทะเล’ ยังไงล่ะ”
“...”คำขยายความที่ออกมาจากปากชายฉกรรจ์ก่อให้เกิดความเงียบขึ้นฉับพลัน
“ถึงเวลาแล้วเหรอ..”เสียงพึมพำของใครสักคนดังขึ้น ราวกับรู้ว่าจะเจอกับอะไร
ในขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่งซึ่งไม่ไกลสักเท่าไหร่ ชายหนุ่มในชุดลำลองนั่งไขว่ห้างจิบกาแกดูนักโทษผ่านจอมอนิเตอร์ นัยน์ตามันวาวเป็นประกายเมื่อเห็นความสิ้นหวังฉายชัดทางแววตาของ ‘ของเล่น’ ชิ้นใหม่
“โลกทอดทิ้งพวกแกแล้ว พวกสวะ”
ความคิดเห็น