คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
Chapter 1 :
เหตุใดความรักจึงมาก่อตัวที่บยอน แบคฮยอนคนนี้
ทิ้งให้เข้าใจ แล้วก็จากไปไร้คำกล่าวลา
คำว่า ‘รัก’ มันอันตรายเสียจริง ..
“แบคฮยอน ออกไปกินข้าวกัน” ประตูห้องเล็ก ๆ ถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้าหวานขอพี่ชายวัน 12 ปี.. บยอน ลู่หาน
“ครับ เดี๋ยวแบคเก็บการบ้านแปปนึงนะฮะ”
บยอน แบคฮยอน รีบเก็บสมุดภาพลงในลิ้นชักเล็ก ๆ กวาดดินสอเก็บลงไปในขวดน้ำที่เอามาตัดครึ่งทำให้เป็นกระบอกดินสอง่าย ๆ อย่างเร่งรีบ ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้อง
ครอบครัวบยอน มีกันแค่สามคนพ่อลูก พ่อของเขาทำงานให้กับบ้านตระกูลปาร์ค เป็นคนขับรถให้กับคุณนายปาร์คมาหลายปี คุณนายปาร์คเลยบอกให้พ่อของเขาพาแบคฮยอน กับลู่หานมาอยู่ที่บ้านด้วย พร้อมกับส่งเสียเรียนหนังสือราวกับลูกชาย คุณนายปาร์คใจดีกับครอบครัวบยอนมาก ไม่ถือศักดิ์ในความแตกต่างของฐานะ เธอมักเรียกลู่หานและแบคฮยอนให้ไปนวดคลายเส้นให้บ่อย ๆ และยังคอยสอนอะไรหลาย ๆ อย่างให้ แบคฮยอนกับลู่หานรักที่นี่มาก ตั้งแต่จำความได้ว่ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ห้าหกขวบก็มีความสุขมาโดยตลอด
“มาช้าจัง พี่หิวจนจะกินเราได้แล้ว” เด็กชายวัย 15 ปี หน้าตาคมคายที่บ่งบอกว่าจะหน้าตาดีขนาดไหนถ้าเติบโตมากกว่านี้ เอ่ยปากขึ้น แบคฮยอนยิ้มกว้างทันทีที่เห็นพี่ชายนั่งอยู่ตรงนั้น ลืมไปเสียว่าตัวเองเป็นฝ่ายมาช้ากว่าเพื่อนทำให้ทุกคนต้องรอ
“ผม.. ผมขอโทษแทนลูกชายคนเล็กผมด้วยนะครับคุณชานยอล”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณบยอน ผมแค่แกล้งน้องเฉยๆ”
“พี่ชานยอล! วันนี้มาที่นี่ด้วย ดีใจจังเลยครับ!”
ใช่.. และนี่เป็นอีกผลหนึ่งทำให้แบคฮยอนรักที่นี่มาก ลูกชายของคุณนายปาร์คทั้งสามคนที่ถึงแม้จะนิสัยแตกต่างกันออกไปแต่กับเอ็นดูแบคฮยอนและลู่หานเหมือนน้องชายแท้ ๆ บางทีก็มากินข้าวด้วยอย่างไม่นึกรังเกียจ โดยเฉพาะ ปาร์ค ชานยอล
“ไม่ดีใจที่พี่มามั่งเหรอ”
“พี่ด้วย!”
“ดีใจหมดเลยครับพี่ไค พี่เซฮุน!” แบคฮยอนยิ้มกว้าง รีบนั่งลงตรงข้างชานยอล มือเล็ก ๆ คีบหมูใส่จานให้ชานยอลอย่างอารมณ์ดี
“ลู่หานตักให้เราหน่อย แบคฮยอนลำเอียง รักแต่พี่ชานยอล” เซฮุนแกล้งงอน จนแบคฮยอนต้องรีบกระวีกระวาดคีบหมูใส่จานให้พี่คนเล็กแทบไม่ทัน
“ให้พี่ไคด้วย!” แบคฮยอนรีบคีบให้พี่อีกคนอย่างรวดเร็ว ไม่งั้นต้องงอนกันครบทีมแน่ ๆ ไคยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยตามสไตล์นิสัยเจ้าตัว
“ทานข้าวกันเถอะครับ” ลู่หานยิ้มบาง
หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแล้ว แบคฮยอนกับลู่หานก็ขอตัวออกมาล้างจาน ส่วนพ่อของเขา บยอน เซโฮ ก็ขอไปทำงานในบ้านต่อ ส่วนไคกับเซฮุนก็ลากลู่หานไปเล่นดนตรีตั้งแต่ที่ยังล้างจานเสร็จ แบคฮยอนค่อย ๆ เช็ดจานอย่างระมัดระวังเก็บไว้ในตู้เหมือนเดิม ส่วนชานยอลก็กำลังนั่งรอคนตัวเล็กอยู่ที่โซฟา
“พี่ชานยอล~” พอล้างจานเสร็จ แบคฮยอนก็มาออดอ้อนคนเป็นพี่ คนตัวเล็กนั่งลงตรงพื้น มือบาง ๆ เท้าคางมองพี่ชายที่นั่งอยู่บนโซฟา
“หื้ม? ขึ้นมานั่งดี ๆ สิ”
“ไม่เอา~พ่อบอกว่าไม่ดี พี่ชานยอลเป็นลูกคุณนายปาร์คนะ แบคฮยอนเป็นแค่ลูกคนใช้” รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก ชานยอลเอื้อมมือไปยีผมของเด็กวัย 10 ขวบเบา ๆ
“แต่เราเป็นน้องพี่ ขึ้นมาเร็ว” ทันทีที่ชานยอลอนุญาติ แบคฮยอนก็กระโดดขึ้นไปนั่งข้าง ๆ กายอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากเล็กยิ้มกว้างอย่างถูกใจ
ชานยอลเอ็นดูน้องเหมือนน้องชายคนเล็กเสมอ เสียงเล็ก ๆ ของน้องที่ชอบมาเจื้อยแจ้วข้าง ๆ หู ชวนเขามาปลูกต้นไม้บ้าง ชวนให้อาหารปลาบ้าง หรือแม้กระทั่งชวนเขาวาดรูปทั้ง ๆ ที่ชานยอลเองไม่มีความถนัดในด้านนี้เสียเลย แต่เวลาที่แบคฮยอนทำอะไรกลับดูน่ารัก น่าชังไปเสียหมด จนทำให้ปาร์ค ชานยอลนิสัยเสีย พอน้องทำตัวน่ารักทีไร ก็อดที่จะคว้าคอน้องมาฟัดแก้มให้หายหมั่นเขี้ยวตลอดเวลา
“แบคฮยอนรักใครมากกว่ากันคะ?” เป็นแบบนี้เสมอ เวลาที่เห็นแบคฮยอนอ้อนพี่ชายคนโต ไคจะจับน้องมานั่งตรงกลางระหว่างตัวเองกับเซฮุน คอยกันไม่ให้แบคฮยอนเข้าไปใกล้ชานยอลเสมอ สายตาเจ้าเล่ห์คอยจ้องน้องและปรายตาไปทางพี่ชายคนโตที่นั่งอ่านหนังสืออยู่
“แบคฮยอนรักทุกคนเลย” มือเล็ก ๆ อ้าออกกว้างจนแขนข้างซ้ายไปชนกับอกเซฮุน เซฮุนหัวเราะชอบใจที่น้องตอบไม่ได้ดั่งใจอย่างที่ไคคิดไว้ เซฮุนจูบลงที่แขนน้องเบา ๆ
"เซฮุน.." ไคมองนิ่ง
“น้องผมเหมือนกันนะ!” เซฮุนเบ้ปาก ก่อนจะหันไปหาลู่หาน
“ลู่หาน! ดูสิ! พี่ไคแม่งแย่ว่ะ!!”
“พี่เซฮุนไม่งอแงนะฮะ” ลู่หานยิ้ม เซฮุนกอดอกไม่พอใจ แต่ไคกลับไม่สนใจแถมยังยักคิ้วกวนประสาทให้อีก
“อย่าทะเลาะกันซี๊ แบคฮยอนไม่อยากให้ทะเลาะกันนะ” ปากเล็ก ๆ เบะออก ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาชานยอลที่นั่งอยู่อีกด้าน
“แบคฮยอนชอบพี่ชานยอลที่สุด ไม่ดื้อกับแบคฮยอน” ไคและเซฮุนอ้าปากค้าง ลู่หานเพียงแค่หลุดขำเบา ๆ
ใครกันนะ??? ใครดื้อและใครไม่ดื้อกันแน่นะ!!
“แล้วแบคฮยอนรักพี่แค่ไหนหื้ม?” ชานยอลยิ้ม
“รักเท่ากันกับพี่เซฮุนกับพี่ไค แต่ชอบพี่ชานยอลที่สุดเล้ย!!!”
เด็กหนอเด็ก..
รักใคร ชอบใคร ก็พูดตรง ๆ ตามประสาเด็ก..
.
.
.
แบคฮยอนตามติดชีวิตชานยอลเสมอ ๆ แต่ร่างสูงก็ไม่ได้มีท่าทีว่ารำคาญ กลับชอบใจอีกต่างหาก คนตัวเล็กเกิดความเคยชินไปแล้วกับการที่มีชานยอลอยู่ข้าง ๆ จนไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่.. จนกระทั่งแบคฮยอนอายุ 12 ปี ในขณะที่ชานยอลนำลิ่วอายุ 17 ไปแล้ว แบคฮยอนมักจะแอบมองพี่ชายคนดีเสมอ เวลากลับบ้านที่พี่ชายของจูงมือ เวลาเล่นกีฬาแล้วได้แผลก็จะคอยทำแผลให้ แต่วันหนึ่งที่พี่ชายคนดีเริ่มห่างเขาออกไป ตั้งแต่วันที่พี่ชายเริ่มมีผู้หญิงมาเดินข้าง ๆ แทนที่จะเป็นบยอน แบคฮยอน ทุกครั้งที่เห็นในอกก็รู้สึกปวดหนึบ ๆ อย่างไม่รู้สาเหตุ
แบคฮยอนรีบเก็บสมุดหนังสือลงกระเป๋าอย่างรีบเร่ง วันนี้ชานยอลสัญญากับเขาแล้วว่าจะพาไปวาดรูปที่สวนสาธารณะข้าง ๆ โรงเรียน เท้าเล็กวิ่งตึงตัง ๆ ลงบรรไดอย่างไม่กลัวล้ม
ชานยอลยืนอยู่ตรงนั้น..
แบคฮยอนแค่เห็นสีผมของคนตัวสูง คนตัวเล็กก็จำได้ขึ้นใจ เท้าเล็กค่อย ๆ เดินไปหาพี่ชายอย่างอารมณ์ดี
“พี่ชานยอ..ล” เสียงที่ตั้งใจจะเรียกพี่ชายให้กลับบ้านพร้อมกันอย่างทุกวันกลับเบาลง ๆ จนไม่ได้ยินเสียง ด้านหน้าที่แบคฮยอนเห็นชานยอลจูบกับผู้หญิงสักคนที่พี่ชานยอลพามาที่บ้านบ่อย ๆ จูบที่ลึกซึ้งที่แบคฮยอนวัน 12 พอจะรู้ว่ามันคือจูบแบบไหน
จู่ ๆ คนตัวเล็กก็รู้สึกจุกหน่วง ๆ อยู่ที่หน้าอกอีกครั้ง ไม่รู้ว่าตอนไหนที่น้ำตาเม็ดกลมที่คลออยู่บนดวงตาไหลลงอย่างไม่รู้สึกตัว เท้าเล็กหันหลับเดินกลับอย่าไม่คิดจะเอ่ยเรียกพี่ชายอีกครั้ง เป็นวันแรกที่แบคฮยอนตัดสินใจจะกลับบ้านคนเดียว
พี่ชานยอลคงไม่ต้องการให้เขาไปรบกวนหรอก
เดินถอยออกมาน่ะดีแล้ว..
หลายวันมานี้แบคฮยอนพยายามถอยห่างออกจากชานยอล จะไปเล่นกับพี่ไคก็ไม่ได้ ไคถูกส่งไปเรียนที่อเมริกาตั้งแต่ปีที่แล้ว ส่วนพี่เซฮุนก็ออกไปเรียนโรงเรียนประจำโดยพี่ลู่หานก็ได้รับการติดสอยห้อยตามไปอีกคน
แล้วความลับก็ไม่มีในโลก.. แบคฮยอนเพิ่งจะเข้าใจก็วันนี้ ชานยอลที่อดทนกับอาการของแบคฮยอนที่เปลี่ยนไปไม่ได้ ร่างสูงทนไม่ไหวที่จะเข้ามาถามให้รู้เรื่อง มือหนาถือวิสาสะเปิดประตูเข้าห้องเล็ก ๆ ที่แบคฮยอนอาศัยในบ้านของเขา
แบคฮยอนยังไม่กลับมา..
ชานยอลนั่งรออยู่บนฟูกขนาดพอดีตัวที่นั่งลงไปแล้วไม่ได้รู้สึกนิ่มเท่าเตียงของเขาแม้แต่ครึ่งเดียว มือหนาหยิบนู่น จับนี่ มองนั่นคั่นเวลา สายตาคมเหลือบไปเห็นสมุดวาดภาพสีดำที่ร่างสูงจำได้ว่าเป็นคนซื้อให้แบคฮยอนตั้งแต่คนตัวเล็ก 10 ขวบเห็นจะได้
“นึกว่าจะทิ้งไปซะแล้ว” ชานยอลถือวิสาสะอีกครั้งโดยการหยิบสมุดออกมาเปิดดู นิ้วเรียวค่อย ๆ ไล่เปิดไปทีละหน้า ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน เหมือนชานยอลได้เห็นพัฒนาการวาดรูปของแบคฮยอน รูปที่แบคฮยอนวาดมีแต่ตัวเขาเอง ซะส่วนใหญ่ นอกนั้นก็มีรูปครอบครัวคนตัวเล็กเอง แล้วก็ไคกับเซฮุน พร้อมกับรูปรวมที่ไม่รู้ว่าแบคฮยอนแอบไปมองรูปภาพในกรอบที่เรือนใหญ่แล้วแอบวาดตอนไหน
ชานยอลไม่คิดว่าแบคฮยอนจะวาดรูปเก่งขนาดนี้ ทุก ๆ ลายเส้น ทุก ๆ ภาพวาดมองแล้วมันมีความหมายเสมอ... ยิ่งเปิดจนถึงหน้าสุดท้าย ชานยอลก็เห็นรูปที่แบคฮยอนวาดตัวเขาเองในวันที่เขานั่งอยู่ในสวนคนเดียว วันเดียวกันกับที่นาอึน แฟนคนแรกทิ้งเขาไป ชานยอลจำได้ว่าเขาไม่เห็นใครสักคนตอนนั้นถึงได้นั่งเงียบ ๆ ทิ้งอารมณ์ขุ่นมัวคนเดียวอยู่ตรงนั้น
วันนั้นแบคฮยอนแอบนั่งอยู่เป็นเพื่อนเขาที่ด้านหลังสินะ? ถึงได้เห็นแค่แผ่นหลังเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แบบนี้
แต่มันจะดีกว่านี้ถ้า ข้อความด้านล่างเล็ก ๆ ที่มุมขวาของภาพไม่ได้เขียนว่า
‘ผมรักพี่ พี่ชานยอล’
หมายความว่ายังไง? แบคฮยอนแอบชอบเขางั้นหรือ?
น้องคิดกับเขาเกินเลยพี่ชายสินะ?
กึก!
ประตูที่เปิดเข้ามาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่สมุดภาพร่วงจากมือชานยอลลงไปอยู่ที่พื้น คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปม แบคฮยอนรีบวิ่งเข้ามาเก็บสมุดภาพถือไว้แน่น
“พี่.. พี่ชานยอล”
“เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
สีหน้าของแบคฮยอนดูเลิ่กลั่ก ราวกับว่ามีคนจับความผิดที่ตัวเองกระทำได้ ชานยอลมั่นใจแล้ว.. มั่นใจว่าคนตัวเล็กคิดกับเขาเกินพี่ชายอย่างแน่นอน และตอนนี้เขาไม่มั่นใจแล้วว่า ความรู้สึกที่เคยรักเอ็นดูแบบพี่ชายน้องชายกับแบคฮยอนจะเปลี่ยนไปหรือไม่
“พี่.. พี่ครับ” ใบหน้าเล็กก้มลงแทบชิดอก น้ำเสียงสั่นเครือที่เหมือนคนร้องไห้
“อย่าร้องไห้ ตอบมา”
“ไม่..ไม่ได้ตั้งใจ แบคขอโทษ”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่!!!” ชานยอลพุ่งตัวเข้าหา มือใหญ่ตะปบเข้าที่แก้มนิ่ม ออกแรงบีบอย่างไม่ออมแรง แทบจะขย้ำคนตรงหน้าให้ตายคามือ
“..อึก....” แบคฮยอนเม้มปากแน่น
“ตอบมาสิวะ!!!!!!”
ไม่เคย.. แบคฮยอนไม่เคยเห็นชานยอลขึ้นเสียงใส่อารมณ์ใส่เขาแบบนี้..
“ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่” น้ำตาเม็ดโตไหลลงอาบแก้ม อดทนที่จะไม่ให้ร้องไห้ไม่ได้แล้วจริง ๆ
“ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนแบบนี้” ชานยอลปล่อยมือออกพลางสะบัดรุนแรงจนหน้าคนตัวเล็กหันไปตามแรงสะบัด
“.......................”
“แบบนี้สินะ เลยไม่ชอบทุกครั้งที่ฉันพานาอึนมาที่บ้าน หรือพาเธอไปเที่ยว”
“.......................”
“ฉันเกลียดนายเข้าแล้วล่ะบยอน แบคฮยอน ยินดีที่ไม่รู้จักนะลูกคนใช้”
ฮึก..
แบคฮยอนทรุดตัวลงนั่งกอดสมุดภาพของตัวเอง น้ำตาไหลลงอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่
จบลงแล้ว.. มันจบลงแล้ว.. ชานยอลเกลียดเขาไปแล้ว..
พร้อมกับที่แบคฮยอนรู้ใจตัวเองอย่างแน่แท้แล้วว่า คิดอย่างไรกับชานยอล..
วันนี้.. แบคฮยอนรู้แล้วว่า ทำไมเขาถึงรู้สึกปวดที่หัวใจหนึบ ๆ บ่อย ๆ ยามเห็นชานยอลกับคนอื่น
บางที.. แบคฮยอนก็คิดว่าเด็กวัยอายุ 12 ก็ไม่น่าจะรู้จักความรักไวขนาดนี้..
ก็รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นใครและตัวเองเป็นใคร..
ใยไม่รู้จักเจียมตัว..
พี่ชานยอล..
ผมขอโทษนะครับ...
.
.
.
.
เหมือนโชคชะตาจะดึงดูดชานยอลให้ออกห่างจากแบคฮยอนไปเรื่อย ๆ วันนี้เป็นวันที่พี่ชายคนรองของตระกูลปาร์คกลับมาจากเรียนที่อเมริกา แล้วก็เป็นวันที่ชานยอลกำลังจะไปเรียนต่อมหาลัยที่อเมริกาเช่นกัน แบคฮยอนแอบยืนมองพี่ชายจากประตูครัวที่สามารถมองเห็นไปถึงสนามหน้าบ้านได้
แม้แต่จะบอกลา บยอน แบคฮยอนก็ไม่กล้าไปสู้หน้า แว๊บหนึ่งที่แบคฮยอนมั่นใจว่าชานยอลเหลือบมาเห็นตัวเอง แต่สายตาคมก็รีบเบือนหนีไปอย่างไม่ใสใจ
ดีแล้วล่ะที่ไม่ไปตรงนั้น..
จะได้รู้ว่าตัวเองมีฐานะอยู่ตรงไหน
ชานยอลยิ้มให้กับทุกคนที่กล่าวลา พี่ไค พี่เซฮุนที่ต่างพากันไปกอดลา แบคฮยอนอยากจะไปยืนอยู่ตรงนั้นบ้าง แต่ก็ได้แค่คิด
‘เดินทางดี ๆ นะครับพี่ชานยอล’
‘ผมจะคิดถึงพี่เสมอ’
แบคฮยอนได้แต่เอ่ยบอกในใจในที่ที่ของตัวเอง..
แบคฮยอนกลืนน้ำลายลงคอเหมือนจะกลั้นความรู้สึกข้างในเอาไว้ กระพริบตาถี่ ๆ เพื่อไล่น้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“เข้มแข็งนะแบคฮยอน” ฝ่ามือของใครบางคนที่วางลงบนไหล่ เด็กน้อยเงยหน้ามองทั้งน้ำตา
“พี่ลู่หาน”
“พี่รู้ อย่าพูดอะไรอีกเลย”
“เรากับเขา ‘มันห่างกันเกินไป’ นะแบคฮยอน”
Talk : ฝากเรื่องนี้อีกเรื่องนะคะ ส่วนเรื่องแทโอกำลังปั่นอยู่ แต่เรื่องนี้เกริ่นไว้ก่อนแต่งแทโอเลยเอามาให้อ่านกัน อาจจะดราม่านิดหน่อยเนาะ ฝากด้วยนะคะ
ความคิดเห็น