คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : Letter
INTRO
Letter
“ ก๊อก ก๊อก “
แสงทองยามเช้าลอดเล็ดผ่านบานหน้าต่างแคบเข้าเบ้าตาของร่างหนาที่นอนตะแคงข้างบนเตียงนอนผืนใหญ่ เรือนผมสีดำสนิทยุ่งเละเทะด้วยมือที่ขยี้มันพลางปรือตาสีสวยที่กำลังพยายามปรับโฟกัสให้เข้าที่
ร่างหนาหยัดตัวขึ้นหลังจากเรียกสติอันน้อยนิดกลับมา ปลายเตียงมีซองกระดาษสีน้ำตาลวางอยู่ให้ดูน่าฉงน ไม่รอช้ามือหนาก้มลงไปหยิบมันและรู้ได้ว่าเป็นจดหมายที่จ่าหน้าถึงเขา
สงสัยแม่คงเอามาวางไว้มั้ง....ไม่คิดอะไรมากเล็บคมกรีดเปิดจดหมายอย่างช่ำชอง สายตาไล่กวาดอ่านเนื้อความข้างใน...
ถึง ท่านผู้โชคดี
หากคุณได้รับจดหมายฉบับนี้ 'คุณ' ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งในผู้ร่วมชะตากรรม 12 ท่านที่ทางเราได้เลือกสรรมาเป็นอย่างดีและได้อยู่ร่วมเล่นในเกมอันแสนสนุก
ทั้งนี้เราหวังเพียงอย่างยิ่งว่าท่านโปรดอย่าได้โยนจดหมายอันต่ำต้อยนี้ทิ้ง เพราะบางทีมันอาจจะวนกลับมา ณ จุดเริ่มต้นอีกครั้ง...
ปล. ลองสูดดมกระดาษแผ่นนี้สิ!
ลงชื่อ ♋
เหอะ!
สิ่งโง่ๆนี่ไม่ควรเป็นเหตุผลที่จงอินควรจะตื่นแต่เช้าเพื่อมาอ่านมัน ....ก็แค่จดหมายกระจอกๆที่ส่งมาแกล้งจากคนที่สมองไม่สมประกอบเท่านั้น......ขยี้หัวตัวเองก่อนจะโยนกระดาษนั่นลงถังอย่างไม่ไยดี พลางเดินไปที่เตียงสิบฟุตที่ตั้งอยู่ไม่ไกลและล้มตัวลงนอน....
"จงอิน...มีจดหมายถึงลูกแหนะ..."
เสียงตะโกนเรียกจากผู้ที่เป็นมารดาดังก้องมาจากห้องโถงชั้นล่าง...วันนี้เป็นวันจดหมายโลกรึไงกัน...จงอินหยัดตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงอันแสนนุ่มก่อนจะก้าวเดินลงไปชั้นล่าง...
เมื่อรับจดหมายจากผู้ที่เป็นมารดา จงอินพลิกจดหมายดูก็รู้ว่ามันจ่าหน้าซองถึงเขาจริงๆและ ด้วยความรีบร้อนจึงแกะออกดูเดี๋ยวนั้น...
"นี่มันเชี่ย'ไรว้ะ..."
จงอินสบถอย่างหัวเสียเมื่อเนื้อความในจดหมายมันเหมือนกับที่จดหมายที่เขาโยนทิ้งไปเมื่อครู่นี้แทบทุกตัวอักษร...
' เพราะบางทีมันอาจวนกลับมาที่จุดเริ่มต้น...'
ประโยคโง่ๆซึมซับเข้ามาให้หวนคิดอีกครั้ง...จงอินรีบเดินออกไปนอกประตูบ้านเนื่องจากเขาคิดว่าคนส่งจดหมายมันจะต้องอยู่แถวนี้แน่ๆ สิ่งต่างๆมันไม่แปลกที่จะทำให้เขาคิดเช่นนั้น
ไม้เลื้อยที่เกาะอยู่ตามแนวรั้วเป็นลายสวยงามและสงบเงียบ หรือแม้แต่โรงฟางข้างหลังบ้านก็เช่นกัน ไม่มีแม้แต่เสียงนกหรือแมลงๆใดๆ...
หรือมันอาจจะกลัวจนหนีไปแล้ว...
ไม่มีประโยชน์อะไรในการจะหาสิ่งที่ไม่รู้แม้ตัวตน จงอินทิ้งจดหมายประสาทนั่นในถังขยะหน้าบ้านก่อนจะเดินเข้าบ้านอย่างไม่ยี่หระ...
เปิดประตูเข้าห้องอย่างคนหัวเสีย จงอินไม่ชอบเรื่องไร้สาระและการกลั่นแกล้งแบบกระจอกๆแต่บางทีเขาอาจคิดผิดถนัด...
เพราะสิ่งที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะและเตียงของเขาคือจดหมายประสาทเป็นสิบเป็นร้อยใบ...
คนที่มันเล่นแบบนี้ถ้ากูเจอจะอัดให้ตายกันไปข้าง....
"เชี่ย..."
จงอินสบถลั่น เมื่อขณะที่กำลังโกยจดหมายลงถังอย่างไม่ไยดี เท้าเจ้ากรรมก็ดันสะดุดกับอะไรบางอย่างจนทำให้คนตัวสูงล้มตัวโยนจนจมูกแตะกับจดหมายสกปรก...
'ฟืด...ฟัด...' จงอินย่นจมูกขึ้นพลางขยี้ปลายจมูกรั้นที่สภาพอาจจะช้ำจนแดงเถือก กลิ่นหอมลาเวนเดอร์อ่อนที่มันหมุนวนอยู่ตรงโพรงจมูกนี่มันอะไรกัน แม้ว่าเจ้าตัวจะจะบัดหรือขยี้หัวฟัดหัวเหวี่ยงแค่ไหนแต่ก็ไม่มีทีท่าที่กลิ่นมันจะลบเลือนหรือจางไปเลย
“ โอ้ย “ ความเจ็บปวดแล่นพล่านเข้ามาในหัวจนต้องนั่งฟุบลงกับพื้นภายในห้อง จงอินเอามือกุมหัวตัวเอง เสียงร้องที่เข้ามาในหูนี่คืออะไร ภาพเขาโยนจดหมายลงถังย้อนกลับมาให้หวนคิดอีกครั้ง
“อะ...โอ้ยยยย” จงอินแผดเสียงร้องลั่นห้อง อาการปวดหัวตุ้บๆที่ไม่รู้สาเหตุยังคงออกฤทธิ์ต่อเนื่องเรี่ยวแรงหายไปหมดแม้แต่การเท้าแขนพยุงตัวยังยากมากสำหรับเขาในตอนนี้...
ร่างหนาทิ้งตัวลงกับพื้นพรมสีเลือดนก รู้สึกร่างกายแข็งทื่อไปหมดเหมือนโดนโยนเข้าห้องฟีส
มือไม้พยายามดันตัวเองให้กลับมาอยู่ในอิริยาบถที่ดีกว่านี้แต่มันช่างยากเย็นหลือเกิน
“ ต้อง.....ฆ่า....”
เสียงหญิงสาวที่ดังก้องภายในหูเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนร่างหนาที่ดิ้นทุรนทุรายจะแน่นิ่งและเงียบไป
ความคิดเห็น