คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หน้าที่ทีต้องรับ
กริ่งๆ........................
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่หัวเตียงของชายหนุ่ม ทำให้เขาลุกขึ้นดูนาฬิกาจึงได้รู้ว่าเวลานี่เป็นเวลา
05.35 น. นั้นเอง
“ ใครกันน่าโทรมาแต่เช้าเลย ” ชายหนุ่มโอดครวญด้วยความง่วง เพราะพึ่งจะได้นอนไปได้ไม่ถึง 35 น. ดีเลยด้วยซ้ำ แต่พอดูโทรศัพท์ก็ต้องตาค้างตื่นเต็มตาจนได้ เพราะเบอร์ที่โทรมาดันเป็นคุณลุงที่เคารพรักเขานั้นเองและเป็นต้นเหตุให้เขาพึ่งจะได้นอน(อันนี้ตัวเขาไม่แน่ใจ)เพราะเขาเป็นคนที่โหมทำงานหนักซะเองโดยที่ยังเหลือเวลาอีกตั้ง 2 วัน แท้ๆ แล้วก็กดรับสายไป
“ สวัสดีครับคุณลุง “ชายหนุ่มตอบไปด้วยเสียงที่กึ่งหลับกึ่งตื่น เพราะถึงจะตกใจที่คุณลุงมายังไงก็ไม่อาจสยบความง่วงที่มีอยู่ไปได้
“ เป็นไรไม ริว ทำไมเสียงดูง่วงๆละ ไม่ได้นอนหรือไง “ คุณลุงที่ไม่ได้รู้ว่า ริวนั้น พึ่งจะได้นอนก็เลยถามมาเพราะเสียงของริวมันเหมือนคนพึ่งตื่น
ใช่แล้วชายหนุ่มของเรา ชื่อริว อายานากิ ริวจิ ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น และใช่ชื่อ – นามสกุลแบบคนญี่ปุ่น ดวงตา สีเหลืองทองสวย ผมสีดำ เลียวปากสวยได้รู้ จมูกคมเป็นสัน สูง 185 เซนติเมตร ถ้าดูแค่หน้าก็คงคล้ายกับผู้หญิง แต่พอมองภาพรวมกลับหล่อเหลาราวเทพบุตรมาจุติเลยก็ว่าได้
แล้วก็คุณลุงที่โทรมาก็คือคุณลุงที่เป็นคนก่อตั้งบริษัท อายานากิ กับพ่อของเขาที่เป็นประธานรุ่นก่อนหรือเป็นประธานคนแรกโดยมีคุณลุงเป็นรองประธาน หลังจากพ่อของริวจากไป ก็ได้รับตำแหน่งประธานจำเป็นจนกว่าเราจะเรียนรู้งานจนสามารถบริหารงานได้ด้วยตัวเอง เพราะแบบนี่ละผมเลยได้เริ่มทำงานตั้งแต่อายุ12ปี ส่วนมารดาของผมนะหรอ ท่านบอกว่า “ไม่เอาด้วยหรอกน่าเบื่อจะตายเอาเวลาไปหัดทำอาหารยังจะดีกว่าอีก” บอกมาอย่างงั้นเพราะท่านเป็นคนชอบทำอาหารมาก จะว่าไปแล้ว หน้าตาของริวก็ได้จากแม่มาจนหมดจนดูเหมือนแผดกันซะมากกว่าแม่ลูกกัน จะต่างกันก็ตรงสีผมที่ อายานากิ อายะ หรือแม่ของริวมีผมสี เงินยาวสลายผิดมนุษย์ไปมากละมั้ง แต่จะมองยังไงก็ไม่เหมือนคนอายุ 39 ปีที่มีลูกแล้วเลย ดูแล้วอย่างกับคนอายุ 18-20 ปีอย่างไงอย่างงั้น
“ก็ไม่ได้ไปไรหรอกครับว่าแต่คุณลุงโทรมามีอะไรหรอครับโทรมาแต่เช้าเลย” คิดอะไรไปได้ซักพักก็เลยตอบคุณลงไป
“ก็ไม่มีไรหรอลุงอยากให้ริวมากินข้าวเที่ยงที่บ้านลุงนะ“ คุณลุงตอบคำถามหลังแล้วก็ตอบคำถามแรกว่า ”ก็พอดีลุงมีประชุมตอนเช้านะเลยโทรมาบอกก่อนเดียวประชุมเลิกช้าไม่ได้โทรไปบอกเดียวจะไม่ได้คุยกันนะสิ แล้วว่าจะจะไปท่านข้าวบ้านลุงม่ะ “
คุณลุงของผมชื่อ สินธร น.เรืองเดช ถึงจะบอกว่าเป็นลุงแต่ก็อายุ 46 ปี เมื่อไม่นานมานี่เอง
“ ก็ได้อยู่หรอกครับ แล้วมีประชุมอะไรแต่เช้าหรอครับ “ ริวตอบรับคำชวนของลุงแล้วถามหาสาเหตุที่มีประชุมแต่เช้า
“ ก็ไม่มีไรมากหรอ ก็มีเรื่องหุ่นส่วนกับการที่บริษัทของเราจะขยายบริษัทเข้าไปในอินเตอร์เน็ตจำพวกเกมออนไลน์นะ อาจจะตกลงหรือไม่ก็คงต้องประชุมกันก่อนละนะ “ ลุงเลยบอกเหตุผลของการประชุมเช้า เพราะยังไงริวก็เป็นว่าที่ประท่านรุ่นที่ 2 ต่อจากพ่อของเขาอยู่แล้ว เขาแค่มาบริหารให้ในช่วงนี่ ก็เท่านั้น พอริวพร้อมก็ให้มาบริหารเอง จึงไม่มีเหตุผมที่จะต้องปิดบัง
“ งั้นหรอครับงั้นคุณลงก็จัดการได้เลยครับ งั้นผมขอนอนต่ออีกหน่อยละกัน ส่วนงานที่ให้มาผมทำเสร็จหมดแล้วนะครับ เดียวจะเอาไปให้ ตอนเที่ยงละกันนะครับ “ ริวเลยขอนอนต่อ
“ งั้นลุงไม่กวนละนะ แล้วก็เลิกโหมทำงานได้แล้วนะเดียวประธานรุ่นที่ 2 จะเป็นไรไปซะก่อน “ คุณลุงก็เลยบอกมาอย่างงั้นเพราะรู้ว่าริวนั้นชอบโหมทำงานให้เสร็จเร็วๆ ไม่รู้ว่าไอ้หลานชายมันจะรีบไปไหนเหลือเวลาอีกตั้ง 2-3 วันแท้ๆ
“ผมเคยบอกไปแล้วนิครับว่าให้คุณลุงเป็นประธานไปเลย “ ริวตอบด้วยความเบื่อหน่าย เพราะเขาไม่ได้อยากเป็นประธานเลยขอแค่ทำงานในบริษัทของพ่อก็พ่อแล้ว ทั้งบ้าน ทั้งหน้าที่การงาน ทั้งทรัพย์สินเงินทอง ก็ทิ้งไว้จนใช่ไม่หมดอยู่แล้ว อีกอย่าง แม่ก็ชอบอยู่บ้านหัดทำอาหารของประเทศต่างๆ ส่วนตัวเขาเองไม่ไช่พวกไม่ทำไรเลย งานก็เริ่มทำตั้งแต่อายุ 12 และที่ทำไม่ใช่เพราะถูกบังคับแต่อย่างใด แค่ไม่อยากนอนอยู่นอนกินไปวันๆ เอาไปเอามาเลยกลายเป็นคนบ้างานไปตั้งแต่ม่ะไรไมรู้
“ งั้นลุงไม่กันละไปละ บาย “ พอริวพูดแบบนั้นก็รีบชิ่งวางสายไปตลอดเพราะลุงแก่เองก็ไม่อยากเป็นประธานเหมือนกัน เหตุผลนะหรอ อยากนอนเล่นอยู่กลับบ้าน มันปวดหัวนะเวลาเป็นประธาน แบบนี่ละมั้งที่พ่อเธอบ่นปวดหัวบางละ เครียดบางละ เลยเข้าใจเลยละลงแก ว่างั้นละนะ
“ไม่นอนแล้วดีกว่า เดียวตื่นสายเอาจะแย่ไปอาบน้ำดีกว่า” หลังจากว่างสายจากลุงแล้วริวกลัวว่าจะตื่นไม่ทันเลยคิดว่าจะไปอาบน้ำดีกว่า
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วริวก็ลงมาที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างเพื่อที่จะมาตรวจเอกสารของบริษัทอีกรอบให้แน่ใจว่าไม่ผิดพลาดหรืออ่านเอกสารตกไปหรืออะไรที่ทำให้บริษัทเสียหายได้พอลงมาถึงขั้นล่างก็ได้ยินเสียงใครทำอะไรอยู่ในครัว แต่พอเดาได้ว่าเป็นแม่ของเขาเองทำชอบทำอาหารของประเทศต่างๆ ริวนั่งทำงานอยู่ซักพักเสียงในครัวก็เงียบลงพร้อมกับคนรับใช้ยกคุกกี้ที่แม่เขาพึ่งทำเสร็จมาให้แล้วเสียงของหวานใสก็เรียกเขา
“ ริว ไม่นอนต่อก่อนหรอ “แม่ของริวถามขึ้นมา
“ไม่ดีกว่าครับเดียวตื่นสาย แต่ว่าทำไมแม่ถามอย่างงั้นละครับ” ริวรู้สึกแปลกใจขึ้นมาเพราะเขายังไม่ได้บอกเลยว่าพึ่งนอนหรือไม่ได้นอนเพราะทำงานอยู่
“ก็ไม่มีไรหรอก ลุงแกโทรมาบอกแม่นะ ทีแรกแม่นึกว่าเราตื่นเช้ามาทำงานก็เลยไม่เข้าไปกวนตอนเช้านะ ถ้ารู้นะจะเข้าไปตีหัวให้สลบเลย” แม่ของเราเอานิ้วจิ้มแก้มตัวเองแล้วก็ตอบคำตาม หลังจากนั้นก็ปล่อยรังสีอำมหิตมาใช่เพราะเขาไม่ยอมหลับยอมนอน แล้วก็เป็นแบบนี่ตลอด ตั้งแต่ อายุ 12 แล้ว นิสัยที่ชอบทำอะไรให้เสร็จก่อนที่จะไปทำอย่างอื่น หรือก็ทำหลายๆอย่างพร้อมกันจนเสร็จแล้วก็นอนว่างอยู่บ้านหรือไมก็ไปทำงานที่บริษัท หรือไปของานลุงมาทำเพิ่ม(ไม่รู้จะรีบไปไหน:ไรเตอร์)
ส่วนแม่ของริวมีชื่อว่า อายานากิ อายะ มีผมสีเงินสวยอย่างผิดมนุษย์ ส่วนหน้าตานะหรอ เหมือนริวนั้นละ เพราะได้แม่มาแบบเต็มๆ สูง 172 หน่าจะได้ ผิวขาวสาว เมื่อ 1 ปีครึ่ง แม่ได้กลับมาที่บ้านเพราะไปทำงานต่างประเทศหรือก็คือดูแลบริษัทสาขาญี่ปุ่น หลังจากมางานศพพ่อก็ไม่ยอมกลับมาอีกเลย แต่ส่งของขวัญกับโทรมาทุกสัปดาห์แต่ก่อนหน้าที่จะกลับมานั้นแม่ไม่ได้ติดต่อริวมาเลยตลอด 4 เดือนก่อนจะกลับมาแบบไม่ได้บอก กลับมาก็บอกว่าแม่มีปัญหาที่บริษัทนะก็เลยทำเรื่องให้น้องชายของแม่ดูแลแทนแล้วก็กลับมาหาริวนี่ละ ตอนแรกๆก็ดีใจที่ได้เจอหน้าแม่อีกครั้งอยู่หรอก แต่อยู่ไปอยู่มาก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่ใช่แม่ของเขาอย่างงั้นละ แล้วริวก็ได้ข้อสรุปว่า ไม่ใช่แม่เขา 100% เพราะอะไรนะหรอ มันมีของสงสัยอยู่5ข้อ
1 แม่ของริวร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเหนื่อยง่าย จึงทำงานใช่สมองตลอดที่มีริวคนเดียวก็เพราะสาเหตุนี้นั้นละ
2 แม่ไม่ชอบทำอาหารและก็ไม่คิดจะทำด้วยแต่กลับมาก็ทำซะเก่งเกินไปเลยละ
3 แม่เป็นคนเรียบร้อยกว่านี่มาไม่ขี้เล่นสุภาพอยู่ตลอดไม่ทำอะไรแปลกๆแบนนี้
4 จากอายุแล้วแม่หลายจะดูมีอายุมากว่านี่ แต่นี่เหมือนเด็ก อายุ 18-20 เอง
5 นี่ข้อสำคัญ มาถึงก็มาซ้อมดาบกับริว บทสรุปริวแพ้ไม่เป็นท่า แล้วก็ฝึกดาบให้ริว แม่บอกว่าเพลงดาบของริวก็ดีอยู่หรอก ถึงจะดูไม่เหมือนเพลงดาบแต่ก็ไม่มีช่องโหว่เลย แข็งแกร่งสุดๆไปเลยละ แต่สู้กลับคนที่สู้แบบตรงไปตรงมานะ ชนะ 100% เลยละ แต่สู้แบบเอาชนะนะแพ้ 100 % เพราะเพลงดาบของริวนะ ตรงเกินไป ต้องมาหรอกบ้าง ฟันช้าบ้าง เร็วบ้าง หยุดชะงักบ้างจะทำให้คู่ต่อสู้สับสนได้บ้าง ถ้าริวมีทุกอย่า หรือทำได้อย่างที่แม่สอนแล้วเอาไปเสริมเพลงดาบของริวละก็ไม่ต้องกลัวแพ้ใครแล้วละมันสมบูรณ์อยู่แล้ว ถ้าจะแพ้ก็ลงอยู่ที่กำลังละนะ แต่ถ้ามีกลโกงก็ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นแล้ว
ริวก็เลยรู้ว่าถึงจะเหมือนกันแต่ก็ไม่ใช่ แต่ริวก็ไม่คิดจะถามออกไปหรอก อาจจะดูเห็นแกตัวไปบ้าง แต่ริวก็อยากมีแม่มาอยู่ใกล้แค่เหมือนจะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น แล้อีกอย่างคิดดูๆสิมีสาวสวยมาเดินอยู่ในบ้านแค่คิดก็สุขแล้ว รู้ความจริงหรือเธอยอมบอกความจริงเมื่อไรละก็ หึหึหึหึเสร็จแน่ ริวคิดในใจ อีกใจนึงก็คิดว่าเธอคนนั้นมาแสดงเป็นแม่เขาแล้วยังเหมือนแม่ของเขาอย่างกะแกะถ้าคิดอะไรพิเรนมีหวังลงนรกแน่ ไม่ใช่กลัวบาปนะแต่กลัวโดนฆ่ามากกว่าเธอเก่งกว่าริวซะอีก
“ริวยังไม่ต้องกินข้าวเช้าก็ได้นะกินคุกกี้ที่แม่ทำให้ก่อนเดียวไปกินเข้าบ้านลุงจะกินได้น้อง” แม่ของริวก็พูดถึงคุกกี้ที่ทำไว้ให้ริวท่านระหว่างทำงาน ริวคิดในใจว่าถ้าเรียกชื่อเธอคนนี่จะเป็นใจนะ น่าลองจริงๆ เอาว่ะกล้าๆ อย่างมาก็โดนดุนั้นละ
“ขอบคุณมานะครับ อายะ” เรียกไปแล้วจะเกิดไรขึ้นนี่ริวคิดในใจ
“คะ ไม่เป็นไรหรอกก็ทำให้ริวนั้นละ” อะไรนี่การตอบสนองแบบนี่ ทำไมถึงยิ้มหวานให้เราแล้วเรียกชื่อเราเป็นครั้งแรกเฉยเลยทั้งๆ ไม่ว่าจะตอนให้ก็เรียก “ลูกตลอดเลย” นี่มันอะไรกันนี่ งั้นต่อเลยดีว่า
“ทำไม่ถึงเรียกชื่อผมเฉยๆแบบนั้นละครับ ตลอดเวลาที่กลับมาก็เรียก”ลูก”ตลอดเลยนี่ครับ”ริวถามอย่างสงสัย
“ริวเรียกชื่ออายะนี่ค่ะแล้วอีกอย่างริวคงรู้แล้วว่า อายะไม่ใช่แม่ของริวเพราะทำตัวไม่เหมือนกลับตอนแรกๆที่ฉันมานี่ค่ะหรือว่าไม่รู้แล้วมาเรียกแบบนั้นกันละค่ะ ถามไม่รู้ริวก็นิสัยไม่ดีสุดๆเลยละค่ะ” เธอรู้จริงๆสินะนี่
“ใช่ผมรู้มาได้ตั้งแต่เราเริ่มฝึกดาบกันแล้วครับ ตั้งแต่คุณมาอยู่บ้านนี่ได้ 2 เดือนแล้วละ” ริวบอกความจริงไป
“ตั้งนานแล้วนี่ค่ะ ทำไมไม่ถามมาตั้งแต่ตอนนั้นเลยละค่ะ” เธอมีสีหน้าตกใจแต่ก็ถามกลับมา
“นี่อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวนะครับ คือ ผมอยากจะมีแม่มาอยู่ใกล้ๆ แล้วก็อีกอย่าง มีสาวสวยขนาดนี่มาเดินอยู่ในบ้านแบบนี่มันก็ดูมีความสุขดีออก” ริวตอบไปตามความรู้สึกทั้งหมด
“งั้นหรอค่ะ ริวอยากให้อายะเป็นแม่ หรือเป็นผู้หญิงธรรมดาดีละค่ะ” อายะถามแบบนั้นแล้วส่งสายตาน่ารักมาทางริว
“แล้วแต่อายะแล้วกันครับ ว่าแต่อายะนี่ชื่อคุณจริงๆใช่ไมครับ”ริวถามเพราะความสงสัย
“ออ ใช่ค่ะอายะชื่ออายะนั้นละค่ะ อายุก็พอๆกับริวนั้นละ” ในมิตินี้ละนะ อย่างหลังคิดในใจ
“คุณลุงก็คงรู้ด้วยสินะครับ” ริวถามต่อถ้ารู้แล้ว ก็ต้องรู้ให้หมด
“ใช่ค่ะคุณสินธรเป็นคนขอให้ฉันมาอยู่กลับริวเอง แล้วริวรู้ได้ยังไงหรอค่ะ” หลังจากรู้ความจริงก็พูดกับริวเหมือนคนรุ่นเดียวกันซะงั้นเปลี่ยนอารมณ์ง่ายจังนะแต่ก็ดีแล้วละจะได้คุยกันง่ายริวคิดในใจ
“ก็คุณลุงเป็นคนพาคุณมา แล้วจะไม่รู้ก็คงแปลก” วันที่แม่ของริวกลับมาคุณลุงเป็นคนพามาส่งที่บ้านเอง
“งั้นหรอค่ะ แล้วสรุปเอาไงดีค่ะ แม่หรือแฟนดี หรือจะเป็น....ดีค่ะ อายะก็ชอบริวอยู่นะค่ะแต่เพราะเป็นแม่เลยแสดงอารมณ์ออกไม่ได้เลย แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว คิคิ..” พูดแล้วก็หัวเราะน่ารักให้ริวเห็นอีก ลองเล่นตามไปก่อนดีกว่าแล้วริวก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที หน้าสนุกๆ ริวคิดได้งั้นก็ถามเลย(ไอ้ที่ละไว้น่ะพูดนะแต่ไม่ขอออกสื่อ:ไรต์เตอร์)
“งั้นอยากเป็นอะไรหรอครับ ผมไม่ว่านะครับถือว่าเป็นรางวัล แต่ผมเองก็ชอบคุณอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน” ริวลองพูดไปแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้พูดทั้งหมดแต่ริวก็ชอบเธอจริงๆนั้นละแล้วก็ไม่ใช้น้อยแต่เป็นมากเลยต่างหาก
แล้วอายะก็หน้าขึ้นสีแดงขั้นมาทันทีแล้วก็ทำหน้าจริงจังแล้วก็ถามออกไปทันที “แน่ใจนะค่ะ”
“ครับ แน่ใจสิครับ” ริวตอบด้วยสีหน้าจริงจังเช่นกันเพราะเขาก็คนจริงทำจริงตามที่พูดอยู่เเล้ว
“แล้วน้ำฟ้าละ ริวจะว่าไง”อายะถามแต่ก็ไม่ได้มีสีหน้าเคร็งเครียดอะไรเธอไม่ได้คิดมากอยู่เเล้วอยู่กับคนที่มันมีความสุขจะตามทำไมต้องคิดเล็กคิดน้อยด้วย อายะคิดในใจ
“เมื่อเธอรู้ความจริงก็จะเข้าใจเองผมรักที่ความจริงใจไม่ใช่จะให้ครอบครองซะหน่อย แล้วอีกอย่าอายะก็รู้นิสัยผมดีนี่ ว่าผมไม่ได้เป็นคนเเบบนั้นซะหน่อยถ้าไม่เต็มใจหรือยอมรับได้ผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปบังคับเค้าจริงม่ะ” ริวตอบไปเพราะริวคิดว่าถึงเขาจะทำนั้นทำไมต้องปิดกันด้วยละ ชอบก็เอามาเลยสิ จะ10 จะ100 ถ้าชอบก็ไม่เกี่ยวหรอก แล้วเค้าก็ไม่คิดว่าจะไม่ชอบคนอื่นได้อีก แต่นั้นก็ขึ้นอยู่จับความสมัครใจของเธอคนนั้นดัวย อีกอย่างขอเเค่มีความสุขก็ดีเเล้วไม่ใช่หรอ การต้องเลือกคนนึง แต่อีกคนหรือมากกว่านั้นต้องเสียใจนั้นมันจะดีจริงๆ หรอ ในเมื่อสามารถมีความสุขได้ก็อยู่ด้วยกันไปเลยสิแล้วอีกอย่างเข้ามีปัญญาดูแลพวกเธอละกัน(คิวมากกว่านี่ก็ได้มันครับรู้พี่ริวผมว่าแฟนตบเอา:ไรต์เตอร์)(สมัยนี่เเล้วนะไรต์:ริว)(ผมไม่มีปัญญาโว้ยจบนะ:ไรต์เตอร์)
“ถ้าว่าอย่างงั้นก็ เอาเป็น.....เป็นของริวเลยละกัน แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้นะค่ะ ถึงจะชอบแต่ก็ไม่ยอมง่ายๆหรอก” เธอตอบออกมาแบบนั้นแล้วหน้าก็ขึ้นสีแดงขึ้นมาอย่างกับลูกตำลึงแหนะ ริวคิดในใจ เห้ย เอาจริงดิ(ก็เอาจริงอยู่แแล้วไม่ใช่หรอลูกพี่ริว:ไรต์เตอร์)(ยุ่งหน้าไรมีหน้าทีเขียนก็เขียนไป:ริว)(ครับๆๆ:ไรต์เตอร์)
“เอางั้นก็ได้ครับ ระวังตัวไว้ด้วยละ ว่าอายะตกลงแล้ว” ริวบอกมาแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้จะทำจริงหรอก
“ต่อให้ริวคิดจะทำก็ทำไม่ได้หรอกค่ะ อีกอย่างถ้าริวจะทำจริงๆคงทำไปนานแล้ว และที่สำคัญเราอยู่ด้วยกันมาตั้งปีกว่าๆแล้วนะค่ะ ถ้าพูดว่ารู้ความจริงตั้งแต่แรก อายะอาจท้องป่องไปแล้วก็ได้มั้งค่ะ” เธอพูดออกมาแบบอายๆแต่ก็พูดออกมาตามความคิดของเธอเอง ริวแปลกใจตรงที่ว่าอายะเป็นคนเจ้าเล่ห์เวลาต่อสู้แต่เวลาปกติจะตรงไปตรงมาจนซื่อเลยก็ว่าได้เธอเลยพูดอะไรออกมาแบบไม่ปิดบังเลย ริวชอบอายะตรงนี้ละ ความจริงชอบมาตั้งปีกว่าแล้วด้วยซ้ำ พอมาคิดดูดีๆอาจจะเป็นอย่างที่อายะพูดก็ได้แต่เค้าคงไม่ยอมหรอกต้องแต่งงานก่อนสิแล้วเค้าก็ยังไม่คิดจะมีด้วย
“งั้นก็ตกลงแล้วนะครับ อายะจัง” ริวพูดเสียงหวาน
“ค่ะริว” อายะตอบ หลังจากนั้นริวก็ตรวจเอกสารต่อไปจนเสร็จพอถึงเวลาไปท่านข้าวที่บ้านคุณลงอายะก็พูดขึ้นมาว่า
“ริวค่ะ อย่าพึงบอกลุงธรนะค่ะเดียวอายะจะบอกเอง” อายะบอกแล้วริวก็พยักหน้า
“งั้นผมไปนะอายะ แต่ความจริงไม่ต้องบอกหรอก อายะอยู่เฉยๆนั้นละ” พูดเสร็จก็เข้าไปขโมงหอมแก้วอายะแล้วเดินไปขึ้นไปที่โรงรถ อายะวิ่งตามมาหาแล้วก็พูดว่า
“ทีกับน้ำทำไมไม่กล้าทำแบบนี้ละค่ะ มาทำกับอายะแบบนี่น้ำรู้เข้าเธอจะว่าอายะขี้โกงเอานะค่ะ แล้วก็ห้ามขับรถเร็วด้วย” ประโยคแรกพูดเสียงหวานประโยคหลังพูดเสียงดุซะงั้น วิญญาณแม่เข้าสิงหรือไง ริวคิด
“ครับผมจะระวังๆ ละกันครับ” แล้วก็ไปขึ้นรถ Lamborghini แล้วขับออกไปด้วยความเร็ว โดยมีเสียงตะโกนมาจากอายะ ว่า:ไหนบอกจะไม่ขับรถเร็วไง: ริวเลยตอบในใจว่าบอกตอนไหนว่ะบอกแค่จะขับระวังๆเองนิ
พอมาถึงบ้านลุงก็เข้าไปทันทีโดยมีคนขับรถขับรถเขาไปเก็บให้ พอเข้ามาก็เห็นคุณลุงธรกลับ น้ำฟ้ากำลังนั้งรออยู่ที่โต๊ะอาหารโดยที่อาหารกำลังมาเสิร์ฟพอดี
“มาเร็วดีนะ” คุณลุงพูดอย่างรู้ทัน
ริวทำหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้เรื่องตอบไปว่า “รถไม่ติดนะครับ”
“สวัสดีค่ะพี่ริว” เสียงของน้ำฟ้าพูดขึ้น
“จ้าหวัดดี เราไม่ได้ไปทำงานหรอ”ริวถาม
“วันนี้หยุดค่ะก็เลยมาอยู่รอทานข้าวด้วยนะค่ะ”น้ำตอบ
“เอาละกินข้าวกันก่อนแล้วค่อยคุยกัน” ลุงธรว่ามาอย่างงั้น
หญิงสาวคนนี้ชื่อ น้ำ หรือ น้ำฟ้า น.เรืองเดช เป็นลูกสาวของคุณลง หน้าตาหน้ารัก ปากนิด จมูกหน่อย ใบหน้ามนได้รูปดาวตาสีฟ้า เส้นผมสีน้ำเงินคราม ยาวสลวย หลังจากทานอาหารเสร็จในเวลาไม่นานก็ได้เวลา คุยกันซะที
“เรียกผมมาท่านข้าวมีเรื่องไรหรอครับ” ริวเปิดประเด็นแบบตรงจุด
“ลุงจะให้ริวเข้าไปเล่นเกมส์นะ เล่นเป็นเพื่อนน้ำนะ” ลุงธรตอง
“ของเหตุผมจริงๆครับ” ริวตอบอย่างรู้ทัน
“คือพอดีว่ามีคนจาก สมาพันธ์อื่นมาค่อยตามจีบก็เลยเล่นไม่สนุกเลยนะค่ะ จะฆ่าทิ้งก็ไม่ได้เดียวติดค่าหัว แล้วอีกอย่างน้ำก็เป็นหัวหน้าสมาพันธ์ด้วย ถ้าไม่ไว้หน้ากันมันจะแย่เอานะสิค่ะ” น้ำฟ้าเป็นคนตอบออกมาแทนนะ
“ก็ได้อยู่หรอก แต่ทำไงเป็นผมละ” ริวถาม
“ผมลุงไว้ใจเราให้อยู่ใกล้น้ำได้นะสิ”ลุงธรตอบ
“เข้าใจแล้วครับ งั้นก็ตกลง” ริวตอบ
“ลุงสงเครื่องเกมส์ไปให้แล้วนะ เดียวก็กลับไปเล่นได้เลย”ลุงธรบอก
“เดียวฟ้าไปรับทีทวีปเริ่มต้นนะค่ะ” น้ำบอก
“อย่าเลยน้ำเดียวพี่ไปหาเองดีกว่า ว่าแต่เราอยู่ทวีปไรหรอ”ริวถาม
“ทวีปหลักโซนวารีทิพย์ค่ะ สมาพันธ์วารีสวรรค์ค่ะ”น้ำตอบ
“อืมงั้นเดียวเจอกัน ว่าแต่ชอบตั้งชื่อเกี่ยวกับชื่อเราจังเลยนะ” ริวถาม
“ชอบค่ะ”น้ำตอบ แล้วก็อยู่คุยกันอีกชั่วโมงกว่าแล้วก็กลับบ้าน โดนที่คุณลุงแอบออกไปเมื่อไรก็ไม่รู้
พอกลับมาถึงก็โดนอายะสวดยับเรื่องขับรถเร็วริวก็เถียงไปว่าไม่ได้บอกเลยนะว่าจะไม่ขับรถเร็วบอกแค่ว่าจะระวังๆเท่านั้นเองอายะคิดไปเองนั้นละ
“เครื่องเกมส์มาติดตั้งให้แล้วนะค่ะริว” อายะบอก
“ครับเดียวค่อยเล่นแล้วกันนะ” หลังจากนั้นก็นั่งเล่นกันรอเครื่องโหลดข้อมูลเสร็จแต่ความจริงริวอยากอยู่กับอายะมากกว่าที่จะรีบขึ้นไปเล่น หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จก็นั่งเล่นกันอีกซักพักก็แยกกันไปนอน(มั้งสำหรับริว)
“เข้าเกมส์เลยละกัน”หลังจากนั้นก็นอนลงเครื่องเกมส์แบบแคปซูล โดยไม่ลืมอานรายละเอียดเครื่อง
เครื่องเกมส์ใช่เวลา 1ต่อ10 ชั่วโมง อยู่ติดต่อกันได้ 10 วันในโลกจริง โดยที่ต้องกินอาหารเม็ดเม็ด 1 อยู่ได้ 2 วันในโลกจริง ริวไม่คิดจะกินอยู่แล้วก็เลยว่างมันลงไปโดยตั้งเวลาไว้ ให้ปลุก 8 โมงเช้า เพื่อมากินข้าวกับอายะ แต่ก่อนจะแยกกันนั้นริวได้สั่งซื้อเครื่องเกมส์ไว้อีกเครื่องหวังจะให้อายะเข้ามาด้วยโดยไม่ได้บอก แล้วนำฝาเครื่องปินแล้วเอาที่ครอบหัวมาใสแล้วการมองเห็นของริวก็ขาวโพรนก่อนที่สติก็ดับไป
ตอนนี้ลงให้ครบละครับ
มาต่อกันตอนหน้านะครับ เดียวจะมาลงเร็วๆนะครับ
ขอเเก้ไขนิดหน่อยนะครับคำพูดดูขัดนะครับ
ความคิดเห็น