คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ เริ่มต้นแห่งสัญญา
บทนำ เริ่มต้นแห่งสัญญา
แกร่กๆๆๆๆ
เสียงล้อของเตียงคนไข้กำลังวิ่งเสียงดังในยามค่ำคืนขณะที่คนไข้ในโรงพยาบาลแห่งนี้กำลังหลับพักผ่อน พยาบาลและหมอวิ่งกันให้วุ่น ชายหนุ่มในชุดเสื้อคอกลมสีขาวที่บัดนี้ย้อมไปด้วยเลือดของเขากำลังถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน
นี่เรา...
ชายหนุ่มหายใจได้ไม่เต็มปอด เขาลืมตาตื่น สิ่งที่เห็นมีเพียงหลอดไฟนีออนที่กำลังเคลื่อนที่
เจ็บ...ชะมัด
ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บตรงหน้าอก เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะนึกได้ว่า เขา ’ถูกยิง’ มา สายตาหันมองรอบข้าง พยาบาลสองคนกำลังเข็นเตียงที่เขานอนอยู่ ข้างๆมีเด็กหนุ่มในชุดมัธยมวิ่งตามพร้อมกับกุมมือเขาไว้แน่น แก้มทั้งสองข้างอาบไปด้วยน้ำตาซึ่งมันมีมากพอๆกับเลือดบนตัวเขา หรืออาจจะมากกว่า...
แปลกแหะ...ไม่ได้ยินเลย
ชายหนุ่มแปลกใจ เด็กหนุ่มผู้เป็นน้องชายกำลังเรียกเขาอยู่แท้ๆ แต่เขากลับไม่ได้ยินเสียงที่พูดออกมา อย่าว่าแต่เสียงเลย แม้แต่สายตาก็เริ่มพร่ามัว
“พี่นพ!!!”
น้องชายเรียกพี่ชาย พยาบาลกันเด็กหนุ่มออกมาเมื่อเตียงถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน เสื้อผ้านักเรียนเต็มไปด้วยเลือด เขาทิ้งน้ำหนักลงบนเก้าอี้ มือกุมศีรษะ น้ำตายังคงไหลอาบแก้มและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“นัด!!!”
เด็กหนุ่มหันมองคนที่เรียกตน ชายหนุ่มในชุดตำรวจนอกเครื่องแบบวิ่งตรงมาที่เขา เขาลุกขึ้นและโผเข้ากอดทันที
“พี่เพชร...พี่...พี่นพเขา...”
“ไม่เป็นไรนัด...ไม่เป็นไร...ถึงมือหมอแล้ว ยังไงนพก็ต้องรอด”
ตำรวจหนุ่มพยายามปลอบใจ ทั้งที่ใจจริงเขาเองก็รู้สึกกังวลไม่แพ้เด็กหนุ่มเหมือนกัน
*****************************************************************
กริ่งๆ!
สายลมหนาวพัดผ่านเรือนผมจนทำให้กระดิ่งที่มัดรวบผมนั้นส่งเสียงดังในยามค่ำคืนที่เงียบสงัด เด็กหนุ่มผู้มีเส้นผมสีดำสนิทในชุดเสื้อคลุมมีฮู้ดสีเฉกเช่นเดียวกับสีผมของเจ้าตัวกำลังยืนอยู่ตรงหน้าทางเข้าของโรงพยาบาล
เด็กหนุ่มหยิบหนังสือเล่มหนาสีดำออกมาจากเสื้อคลุมและเปิดมัน เขาอ่านสิ่งที่ ‘ระบุ’ ไว้ในนั้น
“นายมานพ นิติตระกูล จะตายในเวลา 24.13 นาที”
*****************************************************************
ดั่งที่สุภาษิตกล่าวไว้ เวลาและวารีไม่เคยคอยใคร ขณะนี้ผ่านไปกว่าสามชั่วโมงยังไม่มีใครออกมาจากห้องฉุกเฉิน เด็กหนุ่มกุมมือแน่น ใจไม่สงบนิ่งแม้แต่น้อย แม้แต่ตำรวจหนุ่มที่บอกเด็กชายว่า ‘ไม่เป็นไร’ ก็ยังเดินวนหน้าห้องฉุกเฉินเพราะใจไม่นิ่งเช่นเดียวกัน
แอ๊ด!!
เสียงเปิดประตูห้องฉุกเฉินทำให้ทั้งสองเดินเข้าไปหาหมอที่เพิ่งจะเดินออกมาทันที
“หมอครับ! พี่ชายผมเป็นยังไงบ้างครับ”
เด็กหนุ่มถาม ซึ่งนั่นก็ทำให้ใจเขาเต้นแรงยิ่งขึ้น แต่นั่นก็ไม่เท่ากับสิ่งที่เขาได้ยินต่อจากนี้
“คนไข้เสียเลือดมาก แต่...ไม่ต้องห่วงครับ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว”
เด็กหนุ่มยิ้มออกมาอย่างอั้นไม่อยู่ หมอขอตัวลาทั้งสอง ตำรวจหนุ่มกล่าวขอบคุณ เขาหันมองคนข้างๆ ซึ่งตอนนี้ดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ เขาเดินเข้าไปลูบหัวเด็กหนุ่ม
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าหมอนั้นต้องรอด”
ความคิดเห็น