[exo.] Dark, BigEyes เหลือกมืด I KaiDo

ลำดับตอนที่ #1 : 01 NEW - K A I - ๑๐๐%

        01

                 

"นี่เด็กใหม่ๆถามอะไรหน่อยสิ"

"อะไรหรอ..."

"มีแฟนยัง?"

"ฮิ้วววววววววววว/หง่ววววววววววว"

นี่ก็ผ่านมาครึ่งวันแล้วที่มีเด็กผู้ชายตากลมมาเพิ่มในห้องเรียนชั้นมอห้าทับสิบแต่ เพื่อนๆคนอื่นๆก็ยังคงให้ความสนใจกับเด็กใหม่จนผมรู้สึกว่ามันจะมากเกินเหตุไป 'มึงนั่นคนนะไม่ใช่ม้ามีนอ' ผมอยากโพล่งคำนี้ไปกลางวงมากแต่เมื่อลองมานับตีนดีๆแล้ว....

อยู่เงียบๆดีกว่า.....ภายใต้การรุมล้อมเห็นเด็กใหม่ทำหน้าเอ๋อๆกับสิ่งที่ไอ้หัวโจกประจำห้องเพิ่งพล่ามออกมา...เอะนั่นๆ มันกระซิบกระซาบกันภายในวงด้วย...ผมไม่ได้ขี้เสือกอะไรขนาดนั้นเลยนั่งอยู่กับที่แล้วกางหูออก......

สักพักมันก็หัวเราะออกมากัน....สายตาพลันไปเห็นเสี้ยวหน้าคนตัวเล็กยิ้มร่า....

ตึก ตึก ตึก

หัวใจผมมันเต้นแรง...จนแทบจะหลุดออกมาถ้าทำได้ อะไรกัน ผมเป็นอะไรไป....

"ไอ้จงอินมึงเป็นไร...ทำหน้ายังกับไปทำผู้หญิงท้องมา"

"ถุย!บอกมาว่ามึงใช่หูมึงคิด" ผมเอ่ยขึ้นก่อนจะค้อนเล็กเป็นเชิงตำหนิ

"หูพ่อง! ก็กูเห็นหน้ามึงแปลกๆ"

ปาร์คชานยอล เพื่อนสนิทของผมครับเด็กที่เรียกได้ว่าหูนี่แทบจะรับสัญญาณดาวเทียมได้....จานหอผมว่าใหญ่แล้ว

มาเจอหูเพื่อนผมนี่แม่งเล็กไปเลย

"เออนั่นดิมึงเป็นไรวะ..."

นี่ก็อีกคน เซฮุนคนขี้เสือกประจำกลุ่มบอยแบนด์ของผม เห็นหน้าตาหล่อเหลาแบบนี้แต่แม่งไม่เคยมีคนมาจีบเลยแม้แต่คนเดียว แต่ช่วงนี้รู้สึกจะมีรุ่นพี่คนหนึ่งกิ๊กๆกับมันอยู่ คล้ายๆว่าจะชื่อ ลู่หาน อะไรซักอย่าง ผมล้ะสงส้ารสงสารพี่คนนั้นจริงๆ

"ไม่ได้เป็นไรเว่ย...แค่หน่ายๆ"

"?" มันสองคนไม่ได้พูดอะไรแต่ส่งใบหน้าเชิงคำถามโง่ๆมาให้

"ก็ไอเหลือกนั่นแม่งโดนมะรุมมะตุ้มซะยังกับแม่งมีปีก.."

"อิจ?"

"ไม่ใช่โว้ย กูแค่เห็นแล้วเหนื่อยแทน" ผมตอบมันสองคนไป อิจฉาบ้าบออะไร้ ทำไมผมจึงต้องอิจฉามันด้วย?

"มึงก็ไปช่วยมันดิ เส้นใหญ่ไม่ใช่หรือไง" ไอเซฮุนพูดเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ ใครจะไปทำแบบนั้นได้วะ เห็นๆอยู่ว่าไอเหลือกนั่นดูมีความสุขจะตายไป หนะ ยิ้มจนตาที่เหลือกๆนั่นจะปิดอยู่แล้ว เห็นแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า เอะ แล้วนี่ผมจะโมโหมันทำไม

"ตลกเหอะ กูไม่เอาตัวเองไปช่วยฉุดมันหรอก"

"อ๋อหรอจ้ะ" ไอเพื่อนเวรสองตัวนี่ก็ประสานเสียงกันดีจริง หึ!รอให้ถึงตาผมเอาคืนเมื่อไหร่พ่อจะเหยียบให้จมเลย...

เลิกเรียน

หนึ่งวันกับการเปิดเทอมอันหน้าเบื่อจบไปด้วยความน่าเบื่อ ครูนี่ก็สั่งจังเลยการบ้านเนี่ยรู้ก็รู้ว่านักเรียนทำไม่ได้ก็ยังจะสั่งอยู่นั่นแหละ

ผมยัดสมุดใส่กระเป๋าที่เรียกได้ว่าไม่ต่างอะไรกับถังขยะดีๆ พลันสายตาก็ดันหันไปมองคนตาโต

ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก

พึ่บ

ผมรีบหลบหน้าอย่างรวดเร็วเพราะจู่ๆมันก็แหงนตาขึ้นมาเห็นผมซะอย่างนั้น ไม่ได้นะคิมจงอินนายห้ามหันไปมองไอ้นั่นอีก

เวรตะไลหัวใจไม่เชื่อฟัง ผมหันไปมองมันอีกรอบ ไอเหลือกก็ดันมองผมอยู่ซึ่งพอผมมองไปหามันมันก็ยิ้มให้ผม..

โอ้มายกอด!คิมจงอินขอยาดมทีรอยยิ้มที่ได้มามันช่างเจิดจ้าอลังการบานตะไท

ผมไม่ปล่อยเวลาให้เลยเปล่าเลยรีบหยิบกระเป๋าออกจากเก้าอี้แล้วชิ่งออกนอกห้องไปเลย บ้าไปแล้วนะคิมจงอิน นายไม่เคยหวั่นไหวกับใครมาก่อนไหงพอไอเหลือกนั่นเข้ามาในชีวิตเขาถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ ใช่แล้วมันต้องทำยาเสน่ห์แน่ๆ ถุย! ผมนี่ชักสมองหายแล้วพอๆหยุดคิดเรื่องไอเหลือกแล้วกลับบ้านดีกว่า เพราะตอนนี้รถเมล์ก็ใกล้มารับแล้ว

บนรถเมล์

ผมขึ้นรถเมล์ได้ทันมองดูนาฬิกานี่ก็ใกล้เวลารถออกแล้วแต่ก็ยังไม่ขยับไปไหนซักที พอแหงนตาขึ้นมาก็เห็นคนตัวเล็กคนหนึ่งรีบวิ่งมาขึ้นรถ ผมจะไม่ตกใจเลยถ้าคนนั้นไม่ใช่ไอเหลือก

ชิบ!

เหมือนหนีผีแล้วผีตามมา(ดูมันเปรียบเทียบ)รีบหันไปมองที่นั่งข้างๆ เอ้าไอห่าเสือกว่างซะงั้น ไอเหลือกก็ขึ้นมาแล้วกำลังมองหาที่นั่งถ้าเกิดมันสแล๋นมานั่งข้างผมล่ะ

"นายๆเราขอนั่งด้วยได้มั้ย"

นั่น!พูดไม่ทันขาดคำฮิมก็มาอยู่ต่อหน้าผมเรียบร้อย

"อะ เอ่อ ดะ ได้ ได้สิ"

ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปผมเลยปล่อยๆให้มันนั่งๆไป แต่แอบหวั่นไหวอยู่ดี

"ขอบใจนะ"

นั่น แม่งยิ้มเจิดจรัสอีกแล้วแถมยังส่งตาซึ้งๆมาให้ผมอีก ย่าาาา คิมจงอินจะละลายเอ้ย บ้าตาย

พอรถออกปุ๊บผมก็รีบหันหน้าออกไปชมนกชมไม้ข้างทางที่ทั้งๆที่รู้ดีว่ามันมีอะไรบ้างจนจะพากย์ได้...ขึ้นมาเป็นปีเป็นชาติไม่รู้ก็แปลกละ

ปกติที่นั่งข้างๆผมจะว่างเสมออาจเป็นเพราะหน้าผมหล่อเกินไป(?)เลยไม่มีใครกล้ามาบดบังรัศมีแต่ก็ได้ยินเค้าพูดกันมาว่ากลัวนั่งข้างๆแล้วสีตกซึ่งอันนั้นผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน ผมตกอยู่ในห้วงความคิดอันเพ้อฝันเถียงกับตัวเองไปเรื่อยเปื่อยจนแขนของคนข้างๆเริ่มขยับมาชนผม

"โอ้ะ ขอโทษนะพอดีเราจะหยิบหนังสือจากกระเป๋านะ"

พอเห็นผมหันหน้าไปแบบนั้นไอเหลือกก็รีบขอโทษพันลวันจนคนข้างๆเขาหันมามองเชิงว่า'พวกมึงมารยาทดีไปมั้ย'

ผมส่ายหัวไม่เป็นไรพร้อมหันไปมองวิวต่อ

"เอ่อ...เราชื่อโดคยองซู เรียกว่าโด้ก็ได้"

คนข้างๆเอ่ยประโยคมาทำลายวิวอีกครั้งซึ่งมันก็ได้ผลมากทีเดียวสำหรับผม

"นายล่ะชื่ออะไร?"

แถมยังเปิดประโยคคำถามให้หวั่นไหวอีก

"คิมจงอิน...เรียกไคก็ได้"

"ไค..."

"อืมไค...ชื่อฉันเองมันไม่ค่อยมีคนเรียกเท่าไหร่"

"ดีจัง...ถ้าอย่างนั้นเราขอเรียกนายว่าไคนะมันดูพิเศษดี"

"เอาเหอะ"

ผมพูดเสร็จก็หันไปมองวิวต่อ ส่วนไอเหลือกก็ชอบพูดนั่นพูดนี่ ส่วนมากก็เป็นเรื่องของตัวเอง ถ้าถามว่ารำคาญไหม ตอบได้ว่ามากๆ แต่มันก็รู้สึกดี

สำหรับไอเหลือกนี่นะไม่ว่ามันจะพูดอะไรผมก็รู้สึกไม่เบื่อหรือรำคาญอะไรมันเลย ทั้งๆที่ปกติจะต้องตวาดแม่งให้หุบปากไปแล้วถ้าเจอแบบนี้ แปลกนะ มันเหมือนกับเป็นเสียงเพลงเพราะๆ เสียงหวานๆ ใสๆ เล็กๆ (ทั้งที่ความจริงเสียงแม่งใหญ่ชิบหาย)

เมื่อมันเห็นผมไม่ตอบอะไรกลับไปมันก็เลยเงียบไปบ้าง

ทีนี้ก็เริ่มอึดอัดเลยครับ พอผมเงียบมันเงียบ มันก็เลยดูมาคุแปลกๆ จะให้ผมพูดอะไรละ เล่าเรื่อง นิทาน อัตชีวประวัติ มันไม่ใช่สไตล์ผมเลย

5นาทีผ่านไป

อึดอัดโว้ยยยย มันเงียบเกินไปจะหันไปคุยก็ไม่ได้ กลัวตายคาสายตานั่นเห็นทีต้องพล่ามๆอะไรออกมาบ้างแล้ว

"วิวนี่สวยดีจังเลยเนอะ"

เยทททททหลุดไปแล้วผมพูดมันออกมาแล้ว

"ไหนหรอๆ"

เหมือนคิดผิดยังไงไม่รู้ซึ่งเมื่อผมพูดไปแบบนั้นไอเหลือกก็รีบชะโงกหน้าจากที่นั่งด้านนอกเพื่อที่จะมองวิวที่ผมบอก ต้นคอขาวระหงที่อยู่ในระดับสายตาผมมันช่างยั่วกิเลสเสียเหลือเกิน ช่วยจงอินด้วย ช่วยระงับฮอร์โมนที่พลุ่งพล่านของจงอินหน่อยเถอะ

ยังดีที่ฟ้าเห็นการอ้อนวอนของผม ทำให้ต้นคอขาวๆนั่นกลับไปสแตนบายที่เดิม

"สวยจริงด้วยเหมือนที่ไคบอกเราเลย"

"..."

"ไค..."

"...."

"ไคย่าาา"

"เอ๊นี่พูดแบบนี้วอนส้นกูแล้ว.."

"555ในที่สุดไคก็ยอมพูดกับเราแล้วเนอะ

"พูดเพิดอะไรเพ้ออออออ..

"5555"

ไอเหลือกหัวเราะร่าไปตลอดทางกลับบ้านจนผมคิดว่า แม่งบ้ารึเปล่าว้ะ จนรถเมล์มาหยุดอยู่ที่ป้ายที่ผมต้องลงซักที

"ถึงซอยคอนโดกูละ.."

ผมบอกไอเหลือกที่แม่งนั่งยิ้มอยู่พลางเดินลงจากรถเมล์เนื่องจากที่นั่งผมใกล้กับประตูทางออกจึงสามารถลงได้อย่างรวดเร็ว

"นี่ป้ายไหนหรอ..."

"xxx"

"เฮ้ย นี่มันซอยคอนโดเรานิ ไปด้วยๆ"เสียงตะโกนไล่หลังพร้อมกับมันที่รีบวิ่งตามผมลงมาจากรถเมล์แล้วก็เรียกให้รอมันด้วยๆอยู่นั่น...คือเป็นโรคขาดความอบอุ่นหรือไงครับ

"ไคอ่ะ..."

มันเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงหวานๆ ไอผมก็ดันโง่เลยเขินกันไป ตามๆกัน

แต่มันก็ไม่นานเมื่อผมเร่งสปีดการเดินเพิ่มขึ้นเพื่อหนีไอเหลือกถนนลาดยางอย่างดีมันทำให้การเดินสบายขึ้นจนตอนนี้ผมแทบจะวิ่ง แต่มันก็วิ่งมาตามทันจนได้พร้อมทั้งเอามือมากุมชายเสื้อย้วยๆของผมอีก ผมเลยหันไปมองมัน

"ตะมายเหยอคิมไค.."

"...."

"แหะๆ"

ถึงจะมองไปด้วยสายตาคาดโทษแบบนั้นมันก็ยังไม่ยอมปล่อยชายเสื้อผมสักที ผมเลยปล่อยเลยตามเลย

"ไค บ้านนายอยู่ไหนหรอ..."

เออว่ะแล้วนี่คอนโดผมอยู่ไหน นี่ผมเดินมาเรื่อยเปื่อยไม่รู้ซอยไหนอยู่ไหนแล้วเนี่ย...

"เอ่อ..."

"หื้ม?"

ไอเหลือกทำหน้าทำตาคาดคั้นเมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมตอบมันไปซักที...

"..."

"ไค.."

"ไร?"

"นายความจำเสื่อมใช่มั้ย.."

เงิบแปป...

"ถึงว่า...จำคอนโดตัวเองไม่ได้"

จำไม่ได้พ่องงง ก็เป็นเพราะมึงนั่นแหละที่เอาแต่อ้อนกูจนกูลืมว่าคอนโดกูอยู่ไหน(?)

"ถถถถถถ..น่าสงสารจังเลย คิมไคตัวเล็กที่ลืมคอนโดตั..."

"ไม่ได้ลืมโว้ยยยย"ผมแหกปากกรอกหูไอเหลือกสายตาโง่ก็ดันไปเห็น...

หูขาวๆ...

"-///-"

"ไคย่าน่าแดงอ่ะ.." ไอเหลือทำหน้ากลั้นยิ้มส่งมาไอผมก็ดันเป็นคนขี้อ่อนไหวเลยเอามือสากๆมาลูบเบ้าหน้าตัวเอง

"หน้าแดงห่าไร...มึง เพ้อละๆ"

"โอเคๆ...ไม่แดงก็ไม่แดง.."

ถามจริงนะมึงพูดเฉยๆไม่เป็นช้ะ...แม่งทำหน้ายิ้มๆ เหมือนมีความลับตลอดเวลา..ไหนจะตาโตๆอะไรนั่นอีก โอ้ยยยเห็นแล้วจะบ้า

เมื่อไม่รู้จะพูดอะไรต่อเราเลยเดินเงียบๆลืมไปว่าต้องกลับบ้าน พอคิดได้เลยใช้เวลานั้นมองไปรอบๆและพอดีที่สองขาของผมก็หยุดลงเมื่อรู้ว่าถึงบ้านแล้ว...

"นี่คอนโดกู..."

"อ่าวนี่มันก็คอนโดเราหนิ"

TALK:: ครบร้อยเปอร์เซนต์แล้ววจย้าาาาา รู้สึกว่าหนึ่งตอนเรามันน้อยมากเลอออ ยังไงก็ฝากติดตามฟิคบ้านๆตลาดๆเรื่องนี้ด้วยน้า

ด้วยรักและแทคแคร์ 

(เข้ามาจัดหน้าใหม่และตรวจคำผิดงับบบ) 31/5/15

 

ขอบคุณธีมสวยๆจากนี่เลย <3

© themy  butter