คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - heart attack : 001 ❤
“นัมแทฮยอน ฉันว่า… เราเลิกกันเถอะ”
ไม่มีแม้แต่คำพูด คำอำลา หรือน้ำตา ทำให้เธอนิ่งไปครู่นึ่งก่อนที่จะเอื้อมมือไปวางบนมือหนาของคนตรงหน้า
“นาย.. แทฮยอนได้ยินฉันหรือป่าว” หญิงสาวถามขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีคำพูดใดออกมากจากปากเขาอีกเช่นเคย นั้นมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด
“ฉันขอโทษนะ แต่ตลอดเวลาที่เราคบกันมา เธอทำให้ฉันอึดอัด ฉันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง นายตามฉันไปทุกๆที่…” เธอถอนหายใจ ก่อนจะสบตาคนตรงหน้าที่มองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“ฉันหวังว่านายคงเข้าใจ อย่าโกธรหรือเกลียดฉันเลยนะ… “
“ไม่ๆฉันไม่เกลียดเธอเลย เรายังเป็นเพื่อนกันได้… ใช่ไหม?” แทฮยอนรู้สึกแบบนั้นจริงๆจึงพูดออกไป จะให้ทำยังไงได้หละ เขาชินกับการโดนบอกเลิกซะแล้ว นี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วนะในรอบปี คริสต์มาสนี้เขาต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วใช่ไหม ?
ความรักมีพบก็ต้องมีจากเรื่องนั้นเขารู้ดี
แต่นี่มันไม่มากไปหน่อยหรอ…
“ได้สิ เราเป็นเพื่อนกันได้ ฉันขอโทษด้วยจริงๆนะ” เธอพูดพร้อมกับค่อยๆลุกขึ้น “ฉันต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองดีๆหละ”
“อือ”
ที่เขาไม่พูดไม่ได้แปลว่าไม่เสียใจ แต่ถ้าพูดออกไปแล้ว ร้องไห้หรืออ้อนวอดเธอจะกลับมาหาเขาหรอ ? คงไม่หรอก ตอนนี้เขาต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาขาดความรักไม่ได้ แต่เขาไม่อยากเหงา อะไรกันทั้งๆที่เขาทุ่มเทให้เธอทุกอย่าง ดูแลเป็นห่วงเธอในทุกๆเรื่อง แต่ทำไมหละ ? ทำไม ไม่ว่าจะกี่คนที่ผ่านเข้ามา ต้องรู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่เขาทำ นี่เขาทำอะไรผิด…
~ Cause I don’t wanna fall in love If I ever did that…
ก่อนที่ความคิดของเขาจะเตลิดไปไกลมากกว่านี้ เสียงริงโทนที่คุ้นหูก็ดังขึ้นมา พร้อมกับปรากฏชื่อเพื่อนที่เขาสนิทที่สุด แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมันเท่าไร
“มีธุระอะไร”
“เฮ้ นี่กูโทรหามึงไม่ได้หรือยังไงวะ เพื่อนกันนะว้อย” ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงสุดๆ ผิดกับเขาที่ตอนนี้เศร้าจนไม่มีแรงที่จะพูดอะไรแล้ว
“ทำไมเงียบวะ วันนี้ออกมาหากูหน่อยดิ คิดถึงวะ เจอกันที่บาร์เดิม ตอนสามทุ่มโอเค๊ ?”
แทฮยอนกดตัดสายโดยไม่ได้ตอบรับคำเชิญชวนของคนที่โทรมาเลยซักนิด จะให้ทำยังไงได้ละ ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะคุยกับใครได้นี่หว่า จะบอกใครก็ไม่ได้ เขาเบื่อจริงๆกับไอ้คำถามที่ว่า คนนี้คนที่เท่าไรแล้ววะ ? หรือไม่ก็ ทำไมมึงไม่ลองเปลี่ยนตัวเองดูมั้งวะ ?
จะให้เขาเปลี่ยนตัวเองเนี่ยนะ
ให้ตายเหอะ… ไม่มีทาง!
- - - - - - - - - - - - - - -- - - - - -- - - - --- - - - - - - - - - - - - - -- - - - - -- - - - --- - - - - - - - - - - - - - --
“บี๋จ๋า บี๋คิดว่าไอ้แทฮยอนมันจะมาหาเค้าคืนนี้ไมอะบี๋” หลังจากที่ซึงยูนวางสายจากเพื่อนอันเป็นที่รักของเขา แต่ไม่ได้รับคำตกลงหรือปฏิเสธก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ เลยต้องหาความแน่ใจจากคนตัวเล็กที่กำลังนั่งดูหนังอยู่ข้างๆ
“อ่า… ไม่รู้สิน่าจะมาละมั้ง ยังไงยูนนี่ก็เป็นเพื่อนของเค้านี่น่า” คนตัวเล็กหันมาบอกเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส จะน่ารักอะไรขนาดนี้เนี่ย
“บี๋เนี่ยน่ารักจังเลยยยยยยยยย” ไม่พูดเปล่าเขากับโน้มหน้าลงไปใกล้คนตัวเล็กพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่ๆซักหนึ่งที
“สดชื่นจังเลย ในโลกนี่ไม่มีแก้มใครที่หอมแล้วก็สดชื่นเท่าแก้มของบี๋แล้ว รู้มั้ยครับ ?” ซึงยูนมองลึกเข้าไปในดวงตา นั้นทำคนตรงหน้าถึงกลับหน้าแดงระรื่น
“ระ… รู้สิ” จะไม่ให้รู้ได้ยังไงหละ ก็ซึงยูนบอกเขาทุกครั้ง ไม่ว่าจะทำอะไร ที่ไหนซึงยูนก็จะบอกเขาทุกครั้งว่า รักบี๋ที่สุดในโลกมั้งหละ ไม่มีใครน่ารักเท่าบี๋มั้งหละ ว่าแต่บี๋มันเป็นใครกันเนี่ย ทำไมไม่เรียกชื่อเขาออกมาตรงๆกันนะ !
ที่ไม่เรียกออกมาตรงๆเพราะเขินละซิ รู้ทันหรอกน่า…
21.30 น.
นัมแทฮยอนก้มมองดูนาฬิกา เขากำลังไปสายอีกแล้วหรอเนี่ย ไม่ต้องถามหละว่าเขากำลังไปไหนแน่นอนละ บาร์เดิมที่เดิมๆอย่างที่ไอ้ซึงยูนมันนัดไว้นั้นละ
ไม่ใช่ว่าอยากมาหรอกนะ แต่จะให้นั่งเศร้าอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆมันก็กะไรอยู่ ออกมาหาความสุข กับรักครั้งใหม่มันคงจะดีกว่า จริงมั้ยละ ? :)
”นึกว่ามึงจะไม่มาแล้วนะพวก” คังซึงยูนทักนัมแทฮยอนที่มาช้ากว่าเวลานัดราวๆสี่สิบนาที
“มีเรื่องให้คิดเยอะวะ”
“เรื่องอะไรวะ… อ่าวแล้วอารึมไม่มาด้วยหรอวะ “ นัมแทฮยอนไม่ตอบอะไร เพียงแค่ส่ายหัวเบาๆ นั้นก็ทำให้ซึงยูนรู้ดีแล้วว่า…
“อะไรวะ เลิกอีกแล้วหรอ เฮ้อ มึงนี่มันดวงซวยจริงๆ ปีนี้กี่คนแล้ววะ “ เอาแล้วไงเริ่มเทศน์อีกแล้ว มาอีกแล้วกับคำถามที่เขาไม่อยากได้ยิน
”ไปดูดวงกับกูไม ไปไมเดี๋ยวกูพาไป คนอะไรรรจะดวงซวยขะ…” ยังไม่ทันที่ซึงยุนจะพูดจบ แฟนหนุ่มของเขา ใช่… แฟนหนุ่มพูดถูกแล้วละ ก็เอามือมาอุดปากมันเสียก่อน ต้องขอบคุณจริงๆที่ทำให้ไอ้เพื่อนขี้บ่นคนนี้มันเงียบไปซักพัก
“พูดมากน่า ยูนนี่เงียบได้แล้ว แทฮยอนจะอกหักรักคุดตุ๊ดเมินอะไรก็เรื่องของเขายุนนี่ไม่เกี่ยวซักหน่อย”
“เออใช่ กูจะเป็นไรก็เรื่องของกู มึงนี่ปากมากจริงๆ” แทฮยอนชึ้หน้าซึงยุนก่อนที่จะหันหน้าไปหาคนเอามืออุดปากมันไว้ก่อนจะพูดขอบคุณ
“ขอบคุณนะครับพี่จินอู”พร้อมกับก้มหัวลง
ซึงยุนที่พ้นจากพันธนาการของจินอูก็ถลึงตาใส่แทฮยอน “เหอะ มึงนะมึงที่กับแฟนกูทำเป็นนอบน้อมที่กับกูละ ไม่เค๊ยไม่เคย”
“เขาเป็นพี่ กูรู้อะไรควรไม่ควร แต่กับมึงมันไม่ควร”
“เฮ้ยๆๆ ไม่ได้น่า มึงคิดไรกับแฟนกูปะเนี่ย มึงคิดไรกับบี๋กูหะ บอกมาเลยไอ้แทฮยอน”
“ปัญญาอ่อนแล้ว กูไม่ได้มีรสนิยมแบบมึง กูชายทั้งแท่ง แท่งทองด้วยนะสาสสส”
“ถุ้ยยย! พูดไม่เพราะเลยนะมึง แฟนกูยิ่งไร้เดียงสาอยู่ด้วย ไอ้เลวเอ้ย” ซึงยุนไม่พูดเปล่าทำท่าจะลุกไปถีบแทฮยอน แต่ว่าแฟนสุดที่รักของเขากับห้ามเอาไว้ก่อน “อยากนอนกินข้าวต้มหรอยูนนี่ “
“โถ่ววว บี๋อ่าก็เค้าเป็นห่วงนี่ กลัวบี๋จะใจแตกกกกกกกก” ซึงยนพูดพร้อมกับทำหน้าตาออดอ้อนจินอู ด้วยท่าทีที่น่ารักสุดๆ นั้นทำให้แทฮยอนอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
“ขำอะไรมึง ไม่เคยมีโมเม้นต์นี่ละซิ ไอ้ขี้อิจฉา” แทฮยอนขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับคนกลัวเมียอย่างซึงยุน เลยมองหาพนังงานแถวๆนี้ เพื่อที่จะสั่งเตกีล่าซักช็อต… แต่ยังไม่ทันได้เรียกก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาเสียก่อน
“ต้องการอะไรหรือป่าว?”เสียงนั้นทำให้แทฮยอนต้องหันไปมองอย่างไว จะไม่ให้หันไปได้ยังไงหละ ก็ไอ้เสียงแหบๆนี่มันอยู่ใกล้จนแทบเรียกว่ากระซิบได้เลยละ
“ออกไปใกล้ๆหน่อยได้ไมวะ จะมาใกล้ทำไมขนาดนี้” เจ้าของเสียงแหบนั้นผละตัวออกห่างแทฮยอนอย่างว่าง่ายก่อนจะถามขึ้นอีกครั้งนึ่ง
“ตกลงว่า ต้องการอะไรหรือป่าว?” ยังไม่ทันที่เขาจะพูด เอาอีกแล้ว มีเสียงแทรกขึ้นมาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้เป็นเสียงของไอ้คนกลัวเมียที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขา
“พี่ชายไม่ใช่พนักงงานนี่ แต่ถ้าเห็นใจ ผมขอความรักใส่ใจพิเศษหนึ่งที่ ให้เพื่อนผมที่กำลังอกหักต้องการคนดามใจหน่อย ฮ่าๆๆๆๆ” แทฮยอนได้ยินถึงกลับถลึงตาใส่
“หลอกๆผมพูดเล่นๆ เพื่อนผมไม่ได้ชอบอะไรแบบนั้น แต่ก็… ไม่แน่” คราวนี้ไม่เพียงแค่ถลึงตาใส่ แทฮยอนถึงกับปาเศษทิชชู่ของใครไม่รู้ใส่ซึงยุนอย่างเหลืออด
เมื่อไรไอ้นี่มันจะเลิกล้อซักทีวะ !
“ตกลงรับผมหนึ่งที่ใช่มั้ย ?”
“หะ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ?!”
“ก็ป่าว แววตานายนี่เศร้าจังเลยนะ มีรังสีลูกสุนัขถูกทิ้งแผ่อยู่รอบๆตัวไปหมด”
“กล้าดียังไงมาว่ากูเป็นลูกหมาวะ” แทฮยอนลุกขึ้นเต็มความสูง แต่คนตรงหน้ากับสูงกว่าเขาอีกหรอเนี่ย แถมตัวก็ใหญ่กว่า เอาวะพวกปากไม่ดี จะยอมให้แม่งด่าฟรีๆได้ยังไง อย่างน้อยก็ต้องแลกคนละหมัดละวะ ถึงจะสาสม
ขณะที่แทฮยอนกำลังเงื้อหมัดชกเข้าไปที่หน้าของไอ้คนปากดี แต่กับต้องแปลกใจที่อยู่ๆมือของเขาหยุดชะงัก เพราะคนตรงหน้ากำมันไว้แน่นก่อนจะค่อยๆแกะมือเขาให้แบออก
“ชีวิตมึงหนะ มักจะเจอแต่คนที่เข้ามาเพราะหลงในหน้าตา รูปร่างแต่ว่าไม่มีใครที่จริงจังกับมึงหรอกนะ” แทฮยอนนิ่ง… ที่ไอ้หมอนี่พูดมามันก็จริง ผู้หญิงไม่ว่าจะกี่คนที่เข้ามาพูดคุยกับเขาได้ไม่นานก็ตกลงเป็นแฟน แต่อยู่ไปกับบอกเลิกเขาซะดื้อๆ
ทำไมหละ เขาทำอะไรผิด คำถามพวกนี้วกกลับมาในหัวเขาอีกแล้ว ทำไมนะ ทำไม เขาต้องทำยังไงถึงจะได้มีผู้หญิงที่รักเขาจริงบ้าง ? ทำไมพระเจ้าต้องส่งผู้หญิงพวกนั้น ผู้หญิงที่ทำร้ายจิตใจเขาลงมาด้วย… ทำไม
“ไม่ต้องกังวัลหรอกอีกไม่นานเดี๋ยวก็จะได้เจอคนที่จริงใจกับมึง เชื่อกูอีกไม่นาน :)”
“ทำไมมึงถึงรู้วะ มึงเป็นหมอดูหรือไง?” แทฮยอนพลั่งปากพูดออกไปเพราะความอยากรู้
“ไม่ใช่หมอดูหรอก แต่นี่…” คนตรงหน้าล้วงเอาเข็มกลัดรูปขนนกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะยื่นมันมาให้เขา”เก็บมันไว้ซิ แล้วมึงจะเจอแต่โชคดี”
แทฮยอนรับเข็มกลัดนั้นมา มันเป็นเข็มกลัดสีเงินเงาวับ ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนสงสัยไอ้หมอนี้จะเก็บรักษาไว้อย่างดี แต่มันจะทำให้เขาโชคดีจริงๆหรอ แค่ไอ้เข็มกลัดนี่นะ ? จะทำให้มีคนมารักเขาจริง แทฮยอนละสายตาจากเข็มกลัดนั้นขึ้นมา แต่ไอ้คนให้กลับไม่อยู่แล้ว
หายไปไหนวะ
“มองหาอะไรของมึง พี่ชายคนนั้นเขาเดินไปแล้วโว้ย”
“นี่ แทฮยอนเขาให้อะไรนายมาหรอ ขอดูหน่อยได้มั้ย ?” จินอูที่นั่งเงียบอยู่นาน กลับพูดขึ้นมา แทฮยอนเลยนั่งลงพร้อมกับส่งเข็มกลัดรูปขนนกให้กับจินอู
"สวยจังเลย แต่ทำไมอยู่ๆเขาถึงให้นายมาละ “
“เออวะ เขาให้มึงมาทำไมวะ หรือว่าหน้าตามึงมันบ่งบอกความซวยขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆ”
นั้นสิ… มันให้กูมาทำไม
หรือมันจะทำให้กูโชคดีจริงๆ
- - - - - - - - - - - - - - -- - - - - -- - - - --- - - - - - - - - - - - - - -- - - - - -- - - - --- - - - - - - - - - - - - - --
ใครกันนะ ? ที่เป็นคนให้เข็มกลัดกับแทฮยอนผู้ชายที่ดวงซวยที่โดนหักอกเป็นประจำ
แล้วเขามีเหตุผลอะไรกันที่ต้องให้มันไว้กับแทฮยอน...
ช่วยติดตามตอนหน้าด้วยนะคะ >/\< เนื้อเรื่องเป็นยังไงมั้ง โดนใจกันมั้งหรือป่าว
มีอะไรที่จะติชม บอกกันได้นะ ทุกคน ขอบคุณมากคะที่อ่านจนจบ ขอบคุณมากก
ความคิดเห็น