คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พนักงานบริษัท
:+:…สิ่ที่้อเอบนรถเมล์…:+:
“ พนัานบริษัท ”
วย...วย...และวย
ไม่มีำไหนนอาำนี้ที่ะบรรยายมรสุมีวิในเ้านี้อผม วันสำัที่ัสินะาีวิารทำานอผมไ้วันนี้!!
ร้อยวันพันปี นาฬิาสมัยประถมแสนถึทนอผมที่เห่าหอนทุเ้าเสาร์อาทิย์ ถึแม้ผมะปามันบ่อย ๆ นน็อหลุไปบา็เถอะ มัน็ยัใ้ารไ้ี แ่วันนี้มันันไม่ปลุผมะไ้ ื่นอีที็ 7 โมเ้าไปแล้ว!
ื่นสายไม่เท่าไหร่หรอรับ เพราะผมมีรถับไปเอ.....แ่็นะ เวลานสวรร์ะลั่นแล้น่ะ เาไม่ปล่อยให้มนุษย์าำ ๆ ผ่านมันไปไ้่าย ๆ หรอ มี่าน 1 แล้ว้อมี่าน 2 ! เออยู่ทุืน!
ผมึาเนื้อไหม้ระอุ ๆ ปนเหม็นเน่าออมาาหน้าระโปรรถ
วาลมใสแ๋ว นปุปุย
เ้าหนูน้อยนี่เอที่ทำให้รถผมสาร์ทไม่ิ ูาสภาพแล้วายมานานแล้วัวแ็เียว
...แล้วพื้นที่ประเทศไทยมีั้ 513,120 ร.ม. มึ็ไม่ไปาย มาายอะไรในรถู! ไม่พอยััสายเบรให้้วย! อบุนะไอ้หนู!
ผม้อระเห็สัาร้อนมอเอร์ไ์มาปาอย ะไป BTS รถไฟฟ้าันระับเพราะมีหนูลไปในรา (หนูอีแล้วหรอ!?! เป็นสิ่มีีวิที่ิะแ่ันรอโลับแมวสินะ!)
สุท้ายผม็้อไปนั่เรือ้ามฝาที่ไม่รู้มันแล่นไ้ยัไนโระเยอะเลย นั่หลัาไ้ผมนั่ไปแล้ว
แล้ว่านสุท้ายอผมน่ะเหรอรับ
....รถเมล์ไ...
ที่นี่ือรถเมล์หรือนรในรถไฟฟ้าี่ปุ่น
ผมรู้สึว่าในพื้นที่แบ ๆ ที่เรียว่าทาเิน ผมใล้ะไ้เสียับเสาเรียบร้อยแล้วล่ะ
..นมันะเยอะไปมั้ย!...
“ลไล ิในหน่อย!”
ระเป๋ารถเมล์ะโนบอเสียห้าว ๆ ิ เออ ินไม่รู้ะิยัไแล้วเว้ย! แ่นี้็แทบะแลน้ำลายันอยู่แล้ว! โรร้อนเลยรับ...
“เอ่อ...”
ผมมอน้อผู้หิในุม.้น เธอยืนเไปเมาไม่่อยมั่นถึมือเธอะเี่ยวราว้านบนไว้็เหอะ ผมยับัวห่าออาเสาเพื่อให้เธอเ้ามาับ เธอผหัวเล็น้อย่อนที่ผมะยิ้มบา ๆ ให้ไป
“ที่มันแบ! ผู้ายยืนหันหน้าสิ!”
หันหน้า? พวผู้ายในรถยับัวหันัวพร้อมหัวไปทาหน้ารถ ่าเป็นารยืนที่ ยาสำหรับผม ผมอหัน้าแบบผู้หิไม่ไ้หรอ
“ฟรี้~”
ลมร้อน ๆ เป่าเ้าทะลุเยื่อแ้วหูผม ผมยับัวเบี่ยมอว่า้นอมันมาาไหน หน้าผม็เือบปะทะับ้นอทันที!
เฮือ!
ผมเฮือเบา ๆ เมื่อผมวามอ้นอ
ใบหน้าม รามนูนเป็นสัน มูนี่อย่าับสันเื่อนศรีนรินทร์เือบิ้มหน้าผม เาหรี่เปลือาลมอผมเหมือนะสื่อลาย ๆ ว่า “มีปัหาับใบหน้าอันหล่อเหลาอผมหรอ”
ไม่ใบ้าเลยหรอ! หน้าใล้ันะนานี้น่ะ แ่ไอ้ที่น่าใว่า็ือท่ายืนแสนลำเ็อผู้ายนนี่
...รถบรรทุไหม ผมว่าเพานอาะสูว่านี้...
ร่าสูเ้้ายืนอเ่าไว้้าหนึ่ ้วยวามสูอเพานมารานับวามสูเลยมารานมาเอัน ผู้ายนนั้น็้อยืนโน้มอลมาอยู่ระับหัวผม
...นี่ถ้าไม่ิว่าผมะูเป็นนีเินไป ผมะไปเปิฝาระบายอาาศ้านบนรถให้เาโผล่หัวออไปอะโลฮ่านอร เอ้ย! นอรถแล้วนะเนี่ย ฮ่า ๆ ...
เอี๊ย!!
เสียล้อยาเสียสีับพื้นถนนอย่าแร ผมับัวนทั้นที่แทบะพุ่ออนอระ นับรถเมล์โว้ยลั่น มือปี๊บแรไล่รถเบน์สีบรอน์ที่บัอาปาเ้ามา้าหน้า
บั๊!
ผมอ่ะืนัวอนเบรเ็มที่ แ่น้าหลันี่สิระแทเ้า้าหลัผมเ็ม ๆ เลย
“โอ้ย!”
“อโทษรับๆ”
เาพูรัว ๆ แล้วถอยออไป ไม่อยาะ่าเลย อทำาวาหน่อยล่ะันนะ เมื่อี้ผมรู้สึว่ามีบาอย่าเาะลบนหัวผม้วย ผมยมือลูบผมัวเอเพื่อให้แน่ใว่าไม่มีเลอะไรแปลปลอมอยู่บนหัวผม
หมับ!
“เฮ้ย!”
ผมร้อเสียหล ู่ ๆ สะโพผม็ถูึไปิับน้าหลั
ะ! เี๊ยว! เบรทีเียวมึิใเลยหรอรับ!
“ุ!”
ผมหันหน้าไปะราระสุนน้ำลายใส่ ผู้ายนนั้นลับยนิ้วีุ้๊ปาเบา ๆ
“โริ!”
ผม่าเบา ๆ ใระไปล้าป่าวประาศวะ! ว่า ผมำลัโนโริล่วละเมิอาานิมน่ะ!
“อย่าเพิ่ยับ”
“อะ..อะไร ะปล้นหรอ”
“ิปาเผมมันิับาเ้านหลัอุ”
อะเมิ่ิเอเบล! ผมรีบหันไปู เออมันิริ! มันิับเศษ้ายรุ้ย ๆ ที่แออมาาะเ็บาเผม เพราะาเ้านหลัมันา
..า...
“าเา”
ผมพรึมพรำเหื่อแพลั่ าอนไหน ผมเยหน้ามอัวาร เาส่ายหน้าเบา ๆ
“ผมไม่ไ้ทำนะ มันเป็นแบบนี้ั้นานแล้ว”
“ุเห็นว่ามันา”
“ใ่”
“แล้วทำไมไม่บอผม!”
อับอายที่สุ! ยืนหัน้ามาั้นาน มิน่าป้าแ่ ๆ ่อนลบันไแหันมายิ้มแปล ๆ ให้ผม บันีวินี้ ผมระโโหม่เพานายีไหม!
“ะให้ผมบอว่าุาเ...”
“พอ!”
“ผมมีมารยาทพอที่ะไม่ทำใหุ้รู้สึอับอาย”
รับ อนนี้โรอับอาย มีลูบอลู มีหลานบอหลาน านบวลูายผมนบนรถเมล์แห่ไปเล่าวีรรรมนี้ให้ลูผมฟั!
“วามริแล้วผมอบแฮมทาโร่มาว่าเโรโระนะ”
อะไร ? มาบอทำไม ? บอเสร็แล้วหัวเราะ าิเสียหรือไ
เาึ ๆ าเออาะเ็บาเผมที่ีา มันไม่ใ่เรื่อ่ายเลยที่ะมาทำอะไรแบบนี้ในที่แบๆเนี่ย
“รูเบา ๆ สิุ”
ิปมันินเนื้อผมแล้วนะ!
“ทำแบบเบาๆแล้วนะ”
“นั่นเบาอุหรอ ผมเ็บนะ”
“ะเสร็แล้ว”
“มันวระเสร็นานแล้ว ุทำนานเินไปแล้ว”
“ที่มันแบมันรูยา”
“เร็วๆสิ”
“เร่อี รอหน่อยสิรับ”
“เสร็ๆไ้แล้ว!”
มาแะๆึๆรูๆอยู่นั่นแหละ ัวผม็โนระาไปามแรเลย มันเหมือน...ำลัอะไรๆันอยู่สอน(เาโยใส่ผมนี่แปลว่าผมเป็นรับหรอ) ผมอายนะถ้านอื่นเาสสัยึ้นมาว่าสนนี้มันทำอะไรันอยู่หลัรถแล้วมันะ...
“เฮ้ย!”
าผมแทบถลนออมาเ้นาโว าโว
น้อผู้หินนั้นเธอถ่ายลิปพวผมอยู่ บันแล้วีวิผม หมแล้ว
“อุ๊ย!”
มีใอีแน่ะ ผมสิ้อใ
“มะ..”
ไม่ทันที่ผม ะปิเสธน้อเา็เินลไปเลย
ฟื!
“เสร็แล้ว”
ผู้ายนนั้นประาศอิสรภาพ ้าไปไหม?
“ูเหมือนเโระะไม่เป็นไรมานะรับ”
เโระ? ผมมอาเในัวเียวสลับลายสีเหลือ โอ้มาย็อ! นี่มันาเในที่ผมใส่นอน ทำไมผมถึหยิบมันมาใส่ไปทำาน โว้ยยยย! วันนี้มันอะไรันเนี่ย!
ผมรูสายระเป๋า โหลให้มัน่ำ ๆ หวัว่าะปิาเ้านหลัไ้ แรอยีมัน็ยาวเินไปอี ผมลับบ้านีว่า ไม่ไปทำานละ พอันทีประธประธานวัน่อยุยันวันหลัแล้วันนะ
“ุโอเไหม?”
“เมื่อี้เราโนถ่ายลิป้วย”
“รรม เฮ้ ุอย่าทำหน้าเหมือนโลแแบบนั้นสิ”
“วันนี้มันวย”
“ยิ่พูยิ่วยนะรับ”
“วยสิ ไปพบประธานใหม่ไม่ทันแน่ ทำไมมัน้อมาเอเรื่อบ้าๆพร้อมันวันเียว้วยเนี่ย!”
“เอาี้ ผมใหุ้ยืมสูท”
สูท? พอเาพูผม็้มมอัวเอ มาแบบเิ้เี่ยวๆ เนไทไม่ผู้ผูสูทไม่มี ยัีที่มีป้ายห้อยอที่ทำาน ผมรีบเินไปหรือเปล่าเนี่ย..
“มะ..ไม่เป็น..”
“รับไปเถอะ ยัไผม็มีส่วนทำให้าเุาว่าเิม”
ผม้มหน้าเล็น้อย รับมา
... Armani…
“ืนรับ”
ผมผละืนลับเ้าอทันที สูทแพไปแล้ว!!
“ไม่้อรีบืนหรอ เอาไปใ้่อนเลย”
“ไม่เอารับ”
“อย่าื้อสิ”
ะ...ื้ออะไร ทำไมำนี้มันฟัูั๊ี๋ยัไ็ไม่รู้แหะ
เาับแนผมสอเ้าไปในสูท เหมือนพ่อำลัสอนลูใส่เสื้อผ้าเลย สูทเาัวให่มา อนอยู่บนัวเามัน็ูเ้าันี พอมาอยู่บนัวผมนี่สิ เอาผ้ามา่ออีเมรนึ็เป็นายระโปรเ้าสาวไ้แล้ว
“หึๆ”
“ำอะไรรับ”
“ัวุเล็มาเลยรับ”
“ผมมารานายไทยนะรับ”
175 เียวนะ
“แล้วผมะืนุยัไ...”
“ล่อนนะ”
เฮ้ย! เารีบร้อนลไปทันที อ้าว ลไปะแล้ว!!
รรม ะืนยัไล่ะทีนี้! ถ้าผมไม่ืนเาะแ้วามับผมไหมล่ะ ราา็ไม่ใ่ถู ๆ หวัว่าผมะไม่เ่อ่าทำสูทเาาหรอนะ
-โทรศัพท์มาแล้วรับสายสิ รับสิ-
ผมรีบวัมือถือออมาู โอ้ว โล่ ลูน้อหรอเหรอ
“ว่าไ”
(หัวหน้าอยู่ไหนแล้วเนี่ย! ท่านประธานมาแล้วนะ)
“อยู่...”
อ่ะ! บริษัทเราอยู่่อนอนโนี่ไม่ใ่หรอ ผมลมือถือมอทิวทัศน์้านนอหน้า่า อย่าบอนะว่า....
“ท่านประธานมาแล้วใ่ไหม”
(ใ่รับ)
“ไปถ่วเวลาไว้ะ”
(หัวหน้ายัไม่ถึอีหรอรับ)
“....นั่รถเลยป้ายหว่ะ”
ปั!
เสียเปิประูัพร้อมับร่าเหนื่อยหอบที่วิ่สวนเ้ามา นิ้วยาว ๆ เสยผมลว ๆ ่อนะเินุ่มเ้าไปที่หน้าโ๊ะผู้บริหารในห้อ
“อประทานอภัยรับ ผม..ผมมาสาย”
เาโน้มัว้มหน้ารับผิ
“ทำไมถึมาสายล่ะรับ” ผู้บริหารหลัเ้าอี้ถามลับ
“ะ..ือ หลายเรื่อรับ”
ะให้เาสาธยายั้แ่ื่นสายยันลรถเมล์ผิป้ายมัน็ูระไรอยู่ มีแ่เรื่อน่าอับอายทั้นั้น เรื่ออะไรเาะยอมบอันเล่า
“หลายเรื่อนี่....เรื่อเป้าา้วยหรือเปล่า”
“เรื่อนั้นมันสุวิสัยรับ ผม็ไม่รู้เหมือนันว่ามันาอนไหน...”
...เอ๋...
หัวหน้าหนุ่มระพริบาปริบ ๆ ไม่อยาะเื่อว่าท่านประธานผู้นี้ะมีาทิพย์เสีย้วย
เา่อย ๆ เยหน้าึ้นสบาผู้ายที่นั่หมุนเ้าอี้มายิ้มทัทายเา
“ุ!”
เาี้นิ้วออไป พอรู้ัวมืออี้า็รีบเ็บนิ้วี้นั้นลมา
..ท่านประธานนะเฟ้ย! ไปี้หน้าเาไ้ยัไ!..
“วันนี้มาสาย ผมะลโทษุ”
“หา”
“หา?”
“ะ..รับ”
หัวหน้าหนุ่มอเป็นแมวหอยทันที ไม่แล้วมนุษย์เินเือนอย่าเาโนัเินแน่ ๆ แ่ท่านประธานที่หล่อเหลาแถมใีให้เสื้อเายืมอาะมีเมาับเาันินึ็ไ้...มั้?
“เือนนีุ้้อมาทำานั้แ่ี 5 เลิ 4 ทุ่ม”
นฟัแทบะโอรว ี 5 ื่นมาเปลี่ยนเวรับยามหน้าบริษัทหรอ! แล้ว 4 ทุ่มน่ะมันเลยเวลาทำโอทีไปแล้วนะ ะให้ทำอะไรันล่ะ!
“รับผมะมาเปลี่ยนเวรับยามอนี 5 แล้ว็ทำวามสะอาห้อน้ำแทนแม่บ้านอน 4 ทุ่มแล้วันนะรับ”
“อน 4 ทุ่มไม่ไ้ให้ทำวามสะอาห้อน้ำะหน่อย”
“แล้วะให้ผมทำอะไรล่ะรับ”
“OT”
“มันเลยเวลาแล้วนะรับ”
“On table or On top”
ระแสโลหิสูบีึ้นสู่ใบหน้าาวใสอหนุ่มหัวหน้าแผน เาัปาเล็น้อยเ็บ่อนอาาร ประท่านหนุ่มยับยิ้ม หัวเราะเบาๆับารแสออทาสีหน้าอย่าัเนอลูน้อ
เาเริ่มะอบมะเือเทศสีแมาว่าเโรโระแล้วล่ะ
“ท่านประธานนนนนน!!”
ลูน้อหน้ามะเือสุะโนออมา แล้วภายในห้ออบอวลไป้วยเสียหัวเราะแ้มยอเย้าลอทั้วัน
บอน
ความคิดเห็น