(exo) #สังคมเมียสิบเอ็ดของชานยอล | CHANYEOL x ALL

ลำดับตอนที่ #1 : O N E | He is Blackhole

M

SECRET OF CHANYEOL

     #สังคมเมียสิบเอ็ดของชานยอล

….

O N E

He is Blackhole

When you call me baby

I know I'm not the only one

แสงอาทิตย์ทอแสงแผ่ออกไปทั่วผืนฟ้า และยังมากพอที่จะสาดผ่านเข้ามากระทบเปลือกตาของร่างในนิทราบนแผ่นเบาะสปริงขนาดหกฟุต หางตาเชิดนั้นปรากฏรอยย่นบางๆเช่นเดียวกับตรงหัวคิ้ว จากนั้นเปลือกตาจึงค่อยเบิกออกให้เรตินาปรับภาพเพดานสีขาวจนชัดเจน สิ่งแรกที่ชายหนุ่มประมวลความคิดได้ในเช้านี้ก็คือ... นั่นแหละ เช้าแล้ว

วันหยุดสุดสัปดาห์ที่แสนสุขสันต์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ร่างสูงโปร่งค่อยๆหยัดตัวขึ้นนั่งพลางใช้ปลายนิ้วกดนวดขมับสองข้างเบาๆ ไวน์ขวดเมื่อคืนรสชาติดีแต่ก็แรงเอาเรื่อง กลิ่นหอมของมันยังติดจมูกมาจนถึงตอนเช้า แล้วในคอก็มีรสหวานๆหลงเหลือคล้ายว่าการดื่มแก้วสุดท้ายเพิ่งหมดไปเมื่อห้านาทีก่อน

คนข้างๆยังคงหลับสนิท เขาไม่ได้ตื่นเต้นเมื่อคิมจุนมยอนค่อยๆพลิกตัวหันหน้ามาทางนี้นัก มือขาวเนียนนั้นปะป่ายไปทั่ว มันตะปบเข้ากับเบาะที่หนอน หมอนสีขาว แล้วก็หยุดนิ่งที่หน้าขากางเกงผ้าสีเทาเข้ม

แล้วก็เหมือนทุกเช้า เขาไม่ชอบการถูกกระตุ้น

ค่อยๆจับมือของคนรักออกวางบนเบาะตามเดิม ร่างสูงหยิบเสื้อแขนยาวสีเลือดนกบนพื้นขึ้นมาสวมใส่อย่างลวกๆ มันไม่สกปรกนักหรอก เท่าที่จำได้ลางๆเขาก็เพิ่งถอดมันออกไปเมื่อตอนตีสอง

การตกแต่งภายในบ้านเป็นสไตล์โมเดิร์นสีขาวดำอย่างที่เขาชอบ เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มเริ่มทบทวนความคิดในหัวใหม่ถึงเรื่องที่เขาคิดจะปรับปรุงบ้านโดยการเพิ่มลายไม้เข้าไปตัดแทรกส่วนที่เป็นสีดำด้วย สีขาวดำมองไปนานๆก็น่าเบื่อ ปาร์คชานยอลไม่ชอบอยู่กับอะไรนานนัก

เสียงเครื่องบดกาแฟจากครัวทำให้เลือกที่จะเลี้ยวขวาจากที่ตั้งใจไว้ว่าซ้าย ขายาวก้าวเดินไปเนิบๆตามทางเดินกระเบื้องแบบเรียบ การเปลี่ยนเป็นพื้นไม้ปาร์เก้เสียด้วยก็คงไม่เลวเหมือนกัน

ร่างผอมโปร่งของใครบางคนยังอยู่ในชุดใส่นอน มือเรียวนั้นง่วนกับการใส่พอตเตอร์เข้าไปในเครื่องทำกาแฟขนาดเล็กสำหรับใช้ในบ้านที่เขาเป็นคนซื้อเข้ามาเมื่อสี่เดือนก่อนในราคาห้าแสนวอน มันคงได้รสชาติไม่เหมือนร้านกาแฟเจ้าอร่อยแถวๆบริษัทนัก แต่แน่นอน! มันดีกว่ากาแฟผงสำเร็จรูป

“ทำไมตื่นเช้านัก”

เสียงทุ้มกระซิบข้างหูหลังจากสอดท่อนแขนเข้าสวมกอดที่เอวคอด ผู้ชายอีกคนในบ้านไม่ได้ดูตกอกตกใจนัก กลับกันแล้วโอเซฮุนก็แค่หัวเราะในลำคอเบาๆเหมือนอย่างตอนที่พออกพอใจในกลิ่นกาแฟตอนลองใช้เจ้าเครื่องนี่ครั้งแรก

“ผมไม่ได้ดื่มหนักเหมือนพี่นี่ครับ”

คนในอ้อมกอดตัวเล็กกว่าเขาราวๆสามหรือสี่นิ้ว นั่นทำให้ชานยอลอดไม่ได้ที่จะใช้ปลายจมูกซุกไซ้ไปกับเรือนผมสีน้ำตาลมะฮอกกานีแล้วหอมเสียฟอดใหญ่ เซฮุนใช้แชมพูกลิ่นที่เขาเลือก น้ำหอมที่ใช้ก็เป็นกลิ่นที่เขาซื้อให้เหมือนกัน มันติดตัวและกลายเป็นกลิ่นเฉพาะแม้จะเป็นในตอนเช้าที่เจ้าตัวไม่ได้ใช้มันก็เถอะ

“พี่จุนมยอนยังไม่ตื่น?” เซฮุนถาม จัดการเติมน้ำตาลในแก้วโดยไม่ได้หันมาสบหน้าค่าตากันอย่างที่ควรจะเป็น มันค่อนข้างปกติถ้าเป็นเช้าหลังคืนที่เด็กหนุ่มรู้ว่าเขานอนกับจุนมยอน

“ยัง คงอีกสักพัก” เขาตอบเสียงเรียบ ริมฝีปากก็กดจูบที่ต้นคอขาวเบาๆพลางดันตัวเข้าชิดจนอีกฝ่ายต้องท้าวแขนไว้กับเคาน์เตอร์ครัวโดยไม่ได้พยายามต่อสู้กับแรงบดเบียดที่ช่วงสะโพก แน่นอนว่าถ้ามีทางเลือกมากพอ ผู้ชายส่วนใหญ่ก็ย่อมให้มือตัวเองเป็นทางเลือกสุดท้าย

“พี่ชานยอล...” เซฮุนครางต่ำ เสียงนั้นคล้ายจะประท้วงกลายๆในตอนที่มือใหญ่เลื่อนหายเข้าไปในขอบกางเกงผ้า ร่างโปร่งแยกขาออกนิดหน่อยโดยอัตโนมัติเมื่อหว่างขาเขากำลังถูกสาละวนด้วยมืออุ่นๆอันคุ้นเคย “ไปที่ห้องได้หรือเปล่า?”

“ทำไมล่ะ”

คนในอ้อมกอดสะดุ้งเมื่อถูกงับเข้าที่ลาดไหล่ ถึงปากจะว่าอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้เขยิบมือหนีหลังจากถูกวางประสานที่หลังมือ “ผมกลัวพี่จุนมยอนออกมาเห็น”

ได้ยินอย่างนั้นจอมบงการจึงหัวเราะ เขามีความสุขทุกครั้งเมื่อโอเซฮุนแสดงความร้อนรนออกมา เช่นเวลาที่เอาไฟลนก้นหม้อ คุณจะไม่รู้สึกสักครั้งว่ามันเย็นชืด

“เคยดูเรื่อง Revolutionary Road หรือเปล่า?”

เขาถาม แล้วหัวทุยๆของอีกฝ่ายก็ผงกเป็นคำตอบ

“ถ้าจำไม่ผิดวันนี้นายมีเรียนเช้าใช่ไหม?” ร่างสูงโปร่งนั้นโค้งคร่อมเขาไว้ เซฮุนมองเห็นมือใหญ่วางห่างจากหน้าไปแค่หนึ่งคืบ แล้วเสียงทุ้มก็กระซิบบอกใกล้ๆเหมือนโลกนี้ไม่มีใครอื่นอีก “ห้ามโดดเรียนนะครับ”

ผิดไปหน่อย

สำหรับชานยอลแล้ว เพราะโลกนี้มีใครต่อใครมากเกินไปต่างหาก

เช้านี้ริมฝีปากของเซฮุนเป็นหมัน อีกฝ่ายแค่ใส่กางเกงอย่างลวกๆแล้วจูบต้นคอเขาแรงๆอีกทีหนึ่งก่อนจะเดินจากไป เซฮุนรู้อีกนั่นแหละว่าเมื่อคืนจุนมยอนพี่ชายก็คงจะรู้สึกสุดยอดเพราะผู้ชายคนนี้อย่างที่เขากำลังเป็นอยู่ ทั้งโลกของเขาและจุนมยอนนั้นเล็กนิดเดียว มันกว้างแค่วงกลมขนาดสองฟุตสำหรับหนึ่งคนยืน

และเป็นอีกครั้งที่เซฮุนคิดว่าโลกของชานยอลคงเหมือนหลุมดำในอวกาศ มันอาจจะมีก้นหลุมที่เป็นสีดำมืดเหมือนกัน แต่ก็นั่นแหละ เขาตายตั้งแต่ยังเข้าไปไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ

เด็กหนุ่มเอี้ยวใบหน้ามองแผ่นหลังกว้างซึ่งเลี้ยวหายไปตามทางเดินแล้ว เขาแค่นหัวเราะกับตัวเอง แล้วก็เอื้อมไปหยิบผ้าสีแดงเข้มมาเช็ดคราบอุ่นๆที่ไหลอยู่ระหว่างขา อย่างน้อยถ้าจุนมยอนเดินออกมาเห็นเขากำลังเช็ดเคาน์เตอร์ครัว ก็คงคิดแค่ว่าเซฮุนกำลังทำความสะอาด

แก้วกาแฟเย็นชืดแล้ว มันเหมือนโอเซฮุนในตอนที่ไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดผู้ชายคนนั้นไม่มีผิด

 

เสื้อแขนยาวสีเลือดนกถูกถอดออกโยนลงในตระกร้าหวายสานแล้วจึงตามด้วยกางเกงนอน ชานยอลเดาว่าจุนมยอนจะตื่นในอีกห้านาทีนับจากนี้ และเขาก็มั่นใจเสียด้วยว่าตัวเองจะเดาถูก

คุณเคยได้ยินเรื่องการตั้งโปรแกรมในมนุษย์ไหม? ทฤษฎีง่ายๆอย่างเช่นให้ลองตั้งนาฬิกาปลุกที่แปดโมงเช้าของทุกวันสิ ผ่านไปสักอาทิตย์หนึ่งคุณก็จะกระเด้งตัวขึ้นมาตอนแปดโมงตรงอยู่ดี ต่อให้วันนั้นโทรศัพท์ของคุณจะวางไว้ที่สวนหลังบ้านก็เถอะ

อ่าใช่... ปาร์คชานยอลก็แค่ใช้ทฤษฎีง่ายๆอย่างนี้กับคนรักเท่านั้นเอง

การมีโปรแกรมที่รู้อยู่แก่ใจทำให้ทุกอย่างควบคุมง่าย เช่นเดียวกับที่เขาสามารถทำให้เซฮุนเป็นของตัวเองได้แม้ว่าสองพี่น้องจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน กับเด็กคนนั้นก็แค่คุณต้องรู้จังหวะ เหมือนกับที่ต้องรู้ว่าควรทำยังไงลูกแมวพันธุ์เปอร์เซียถึงจะยอมเอาหน้ามาถูขาคุณเพื่อขอให้เล่นด้วยนั่นแหละ

ชานยอลอยากหยุดงานแล้วขลุกกับโอเซฮุนอย่างที่พูด แต่เขารู้ว่ามันง่ายเกินไป

สี่เดือนหลังจากซื้อเครื่องทำกาแฟมาตั้งไว้ในครัว เขาได้ลองลิ้มรสมันจากมือจุนมยอนแค่สองสามสามครั้ง นอกเหนือจากนั้นชานยอลชอบรสมือของคิมมินซอกมากกว่า มือแกร่งหมุนวาวล์ให้น้ำจากฝักบัวสาดซัดใส่ใบหน้า พอนึกถึงกาแฟขึ้นมาก็อดจะคิดไม่ได้ว่าในตอนเช้าแบบนี้ กลิ่นตัวของผู้ชายคนนั้นจะหอมเหมือนกับอาราบิก้าหรือเปล่า

กลิ่นสบู่ที่ชานยอลชอบใช้เป็นกลิ่นเย็นๆที่เข้ากันได้ดีกับน้ำหอม Bvlgari AQVA Pour Homme มันมีเสน่ห์มากพอให้ผู้หญิงสักคนรีบเหลียวหลังมองถ้ากอปรกับสูทมีรสนิยมที่คุณใส่ แน่นอนว่ามันเป็นคนละกลิ่นกับน้ำหอมของจุนมยอน แล้วของเซฮุนก็เป็นอีกกลิ่นที่ต่างออกไปจากกลิ่นเดิมๆในห้องนอนของเขาเช่นกัน

ชายหนุ่มเกรงว่าเขาจะมีรสนิยมชอบซื้อน้ำหอมเพื่อบงการคนทั้งโลกเสียแล้ว

เสียงนาฬิกาปลุกดังมาจากนอกห้องน้ำ จากนั้นไม่ถึงครึ่งนาทีเจ้าของผิวขาวที่ครอบครองเตียงหกฟุตอยู่ทุกคืนก็เดินงัวเงียเข้ามาในห้องน้ำ ชานยอลไม่ได้สนใจนัก เขาแค่เปิดฝักบัวอีกครั้งเพื่อล้างเอาแชมพูบนศีรษะออกโดยที่รู้ว่ากำลังถูกคนรักจับจ้อง

จุนมยอนบอกเสมอว่าร่างกายของชานยอลสูงใหญ่และแสนดูดี จากนั้นเขาจึงถามต่ออีกว่าในตอนที่อยู่บนชุดสูทสีดำทั้งตัวหรือเปลือยเปล่าแบบนี้จะหล่อเหลากว่ากัน แน่นอนว่าจุนมยอนหัวเราะแล้วก็ปราดเข้ามาถอดชุดสูทตัวเก่งของเขาออกทันที

ครั้นเปิดประตูกระจกฝ้าออกก็พบว่าคนรักกำลังยืนรอพร้อมยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ ร่างสูงพันมันปกปิดท่อนล่าง ไม่ได้ยิ้มหรือแสดงความรักหวือหวาเช่นที่อาจกำลังถูกคาดหวัง ตอนนี้เขายังอ่อนเพลียเกินไปหลังจากทำมันกับผู้มีศักดิ์เป็นน้องชายต่างสายเลือด

ออกมาเลือกสีเสื้อเชิ้ตในตู้แล้วจึงเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบชั้นในมาสวมใส่ ชายหนุ่มไม่แคร์ว่าเขากำลังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ครึ่งหนึ่งของตู้เป็นสูทสีดำที่เขาชอบ มันอาจจะเป็นอย่างเดียวที่ดูไม่น่าเบื่อเหมือนสิ่งอื่นๆ

จุนมยอนเข้ามาจัดแจงช่วยผูกเนคไทให้ทั้งที่ไม่จำเป็น ชานยอลเคยบอกว่าชอบการผูกเนคไทแบบฮาล์ฟวินด์เซอร์ แล้วอีกฝ่ายก็ทำมันอยู่อย่างนั้นเช่นเดียวกับตอนนี้

“วันนี้จะขับรถไปเองหรือเปล่า”

คนถูกถามส่ายศีรษะเพียงสองที “ไม่ จงอินจะมารับ”

คิมจงอินเป็นชื่อที่จุนมยอนได้ยินบ่อยพอๆกับจางอี้ชิงซึ่งเป็นเลขานุการหน้าห้อง ผู้ชายผิวสีแทนมีหน้าที่ขับรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำคอยรับส่งเมื่อคนเป็นนายต้องการ แต่นอกเหนือจากนั้น จะเอารถไปขับร่อนที่ไหนก็ได้ตามใจชอบ ชานยอลบอกว่ามันเป็นรางวัลเท่าที่เขาจะให้ลูกน้องคนหนึ่งได้

ถ้าเทียบกันแล้วปาร์คชานยอลค่อนข้างยิ่งใหญ่ทีเดียวเมื่ออยู่กับนักเขียนคอลัมน์ชีวิตในยุคโลกาภิวัฒน์อย่างเขา อ้อใช่ คิมจุนมยอนน่ะดังมาก แต่ก็ไม่ดังถึงขนาดสมควรแก่การขึ้นปกนิตยสารเหมือน CEO บริษัทหนุ่มไฟแรงคนนี้หรอก

ริมฝีปากอิ่มกดจูบบนหน้าผากเป็นการขอบคุณแล้วจึงผละตัวออก ตอนนี้แปดโมงสามสิบนาที เขามั่นใจเหลือเกินว่าถ้าเดินออกไปหน้าบ้านตอนนี้คงเห็นเมอร์เซเดสคันนั้นจอดรออยู่ก่อนแล้ว จงอินตรงเวลาเสมอ นั่นคือสิ่งที่ทำให้ชานยอลพอใจ

สวนกับโอเซฮุนซึ่งคงจะเพิ่งดื่มกาแฟเสร็จ มือใหญ่วางลงบนศีรษะทุยเป็นการบอกลายามเช้า แล้วก็เปิดประตูออกไปพบลูกน้องคนสนิทซึ่งโค้งศีรษะให้เล็กน้อยสำหรับการทักทายวันใหม่

ร่างผอมโปร่งของใครอีกคนกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ร่มผ้าใบสวนของบ้านข้างๆ คิมจงแดจับจ้องมองเขาไม่ละสายตา เห็นอย่างนั้นริมฝีปากจึงเหยียดออกยิ้มกลับไปเป็นคำสัญญาที่รู้กันแก่ใจบางอย่าง อีกฝ่ายคงเข้าใจแล้ว ถึงได้ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อหลังจากเห็นจุนมยอนเดินออกมาส่งคนรักใต้ชายคากันสาดของบ้าน

คิมจุนมยอน

โอเซฮุน

คิมจงแด

คิมจงอิน

คนทั้งหมดนี้ล้วนมีความลับต่อกัน และความลับนั้นคือหนึ่งเดียวที่กำลังยกยิ้มขณะพาตัวเองเข้าไปในเมอร์เซเดสสีดำเงาวับ สูทสีดำวันนี้ยิ่งทำให้ปาร์คชานยอลดูเหมือนหลุมดำเข้าไปอีกขั้น มันดูดกลืนทุกอย่างจนหน้ามืดหน้ามัวและมองไม่เห็นอะไร

จงอินเข้าประจำยังที่นั่งคนขับ จัดการปิดประตูรถก่อนจะเบนสายตามองผู้เป็นนายผ่านกระจกมองหลัง น่าดีใจเหลือเกินที่เช้าวันจันทร์ประจำสัปดาห์นี้ชานยอลค่อนข้างอารมณ์ดี

“เอาล่ะ เริ่มต้นชีวิตประจำวันที่น่าเบื่อกันเถอะ”

 

TBC

______________________________________________

ฮัลโหล นี่เขียนอะไรลงไปก็ไม่รู้ 55555555555

เนื่องจากเสี้ยนชานยอลออลมานานแล้วค่ะ เลยเขียนขำๆดูสักที

ก็พิจารณาให้เป็นฟิคทางเลือกกันได้นะคะ อ่านฆ่าเวลางี้

อ่านเล่นๆเหมือนที่เราเขียนเล่นๆ อิอิ