คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF [GOT7] Love Pain... {Junior x Mark x JB}
เสียเพลลอเบาาร้านายีีที่ผมพึ่เินผ่าน ผม มาร์ ้วน ายบรรารัษ์ธรรมาๆนนึ วันๆอยู่ับอหนัสือ รอบัวมีแ่หนัสือ แ่ผมว่ามัน็เป็นานที่ีนะ เหมาะับนรัสบและรับรรยาาศเียบๆ อย่าผมี
เท้าอผม้าวไปามทาเินระหว่าฝูน นมาถึสถานที่หนึ่ ึ้นั้น็ือที่ทำานผมเอ เป็นห้อสมุ ที่ไม่ให่อะไรมา แ่็มีผู้นเ้าออไม่าสาย
ผมทำานที่นี้มานาน.. นานพอๆับที่ผม รัแอบเานนั้นเหมือนัน.....
“2 เล่มนะรับ ”
“่ะ”
“มาร์ฮยอ!” เสียหนึ่เรียึ้น ทำให้ผมหันไปทา้านหลั ่อนลู้านเมื่อี้ะเินออร้านไป
“อ้าว ินยอเลิเรียนแล้วหรอ?”
“รับ ไปิน้าวับผมนะ ฮยอ” ินยอ พู พร้อมับับแน ผม อ้อนๆ เหมือนเ็น้อย ที่รินาย็อายุไม่น้อยละนะ นัเรียน มหาลัย ปี 1
“แบอมฮยอ ็ไป้วย ไปินันหลายๆน สนุี ฮยอ ไปับผมนะ นะๆๆๆๆ ”
แบอม หรอ? แบอม อีแล้ว นายะให้ันไปนัู่พวนายสวีท ัน่อหน้า่อานที่แอบรันายมานานอย่านั้นหรอ? นายิว่าันะไปใ่มั้ย?
“ไ้สิ ั้นรอแปปนึนะ เียวันเ็บอแปป” รับ ผมปิเสธน นนี้ไม่ไ้ริๆ ทำไไ้ เ้าเป็นนที่ผมแอบรัมานานนิ ถึแม้ว่าผมะเ็บมา็าม...
“เยสส! ั้นผมนั่รอฮยอ้านอนะ”
“อื้ม”
.
.
.
.
บัเอิว่าบ้านผมับ ินยอ ลับทาเียวัน พวเราเลยเินมา้วยันบ่อย ผมอบ่วเวลาที่พวเราเิน้วยัน 2 น มันเป็น่วเวลาที่ ผม ะไม่ิว่า ินยอ มีเ้าอแล้ว แ่ในวันนี้ ที่ ที่ ผมมัะเิน้าับ ินยอ ลับถูแทน้วยนที่ินยอรั ผมไ้แ่เินามหลัพวเามาลอทานถึบ้าน
“อบุนายมานะ ที่มาับพวเรา้วย ”
“ัน้ออบในายมาว่า อิม แบอม นายเป็นนเลี้ยันมื้อนี้นิ ั้น..ันไปนะ บาย ”
ผมโบมือลา แบอม ับินยอ ่อนะเินเ้าบ้านอผม ไป ปล่อยให้นรัเาบอลา ันไปละัน ผมไม่อยาเห็นภาพ บาา...
.
.
.
เ้าวันใหม่ เป็นอีวันที่ผม้อทำาน เสียเพลเิมลอเบาๆผ่านหูผมอย่าุ้นเย สถานที่ๆ ุ้นาามทาเิน นมายัห้อสมุเิมอผม
วันนี้ผมใ้เวลาทั้วันในาร ั หนัสือ เพราะผม้อเ็หนัสือว่าเล่มไหนหายไปหรือำรุบ้า วันนี้ึเป็นานที่หนัสำหรับผมหน่อย นอนนี้็เือบะ เย็นแล้วเหมือนัน
“มาร์ฮยอ ” เสียอันุ้นเยล่าวเรียผม
“หืม? ”
“ฮยอเสร็านเมื่อไหร่อะ”
“เียว็เสร็แล้ว”
“ฮยอไปเลือื้ออวัับผมให้ แบอมฮยอ ับผมหน่อยนะ ”
“วันนี้วันเิ แบอม หรอ?”
“รับ ผมะะไปเอร์ไพร์ ที่บ้าน เาเลยอะ นะ ไปับผมหน่อย” ินยอ พู พร้อมับับหนัสือในมือ ผมวาลเาท์เอร์
“ะ เี๋ยวสิ”
“ไม่เี๋ยวแล้ว ะไม่ทันแล้ว ปะ” เาล่าว พร้อมับับมือ ผม ให้ออมาาเาท์เอร์ อบอุ่น...่าเป็นมือที่แสนอ่อนโยนอะไรเ่นนี้
ถ้าผมถูับทุวันแบบนี้็ีสิ...
.
.
.
ุ๊บ!
ล่ออวัใบสวยที่ถูห่อไว้อย่าิบี หล่นลามืออนที่้อาระให้ ภาพรหน้าที่ินยอ เห็น แบอม ับายนหนึ่ ำลัูบันอย่าูื่มเหมือนพวเารัันมานาน ในมืออายนนั้นถือ่อุหลาบาวที่ แบอม อบอี้วย ินยอ เินออมาารนั้น ไม่สิ อนนี้วิ่เลย็ไ้ ผม ที่เห็นเหุาร์รหน้าทุอย่า ็เ็บไม่แพ้ันับ ินยอ ผมไม่อยาให้นที่ผมแอบรั เ็บ ผมไม่ิว่า แบอม ะเป็นนแบบนี้
อนนี้ินยอพาผมมายับาร์แห่หนึ่ เป็นนั่อพวายรัาย เ่นเียวับพวเรา สีหน้าินยออนนี้ไร้ อารม์ ไร้ำใๆ ออมาาปาเา อนนี้ผมเาไม่ออว่าเาำลัิอะไร ผมไ้แ่นั่ื่มับเาไปเรื่อยๆ โยไม่ปริปาใๆ
“ผมไม่ีพอหรอ? ฮยอ ” ถึนายะไม่ีพอสำหรับนอื่น แ่นายเป็นนีสำหรับันนะ ินยอ ไ้โปรเลิิแบบนี้เถอะ
“ ผมมันไม่ีพอใ่มั้ย? ทั้ๆ ที่รัเามา ผมมีเาเพียนเียว หึ! ไ้ ” เาพยายามลุออะเ้าอี้ แ่สภาพร่าายอนนี้็ไม่เอื้ออำนวยแล้ว เาเเล็น้อยผมะประอเาไว้ ่อนที่ะล้มลไป
“ปล่อยผม ฮยอ! ผมะทำให้เาเ็บแบบที่ผมเ็บบ้า!”
“พอเถอะ ินยอ นายเมามาแล้ว อย่าบ้าไปมาว่านี้เลย!”
“ผมเ็บนะฮยอ! ผมเ็บรนี้ เ็บรนี้เ้าใมั้ย! ” เาบที่หน้าออัวเออย่าแร นผม้อับมืออเ้าไว้
“ฮยอไม่เ้าใผมหรอ ฮยอไม่เยมีนรันิ”
“ทำไมันะไม่เ้าในาย เพราะัน ็เ็บไม่่าานายเหมือนัน” ผมหลุพูออไปเพราะอาะเมา เล็น้อย
“หมายวามว่าไนะ.... ”
“พอเถอะ ลับันไ้แล้ว”
“เียวฮยอพูแบบนี้....หมายวามว่าั้นันแน่ ฮยอ อบ แบอมหรอ? ”
“ไม่ใ่ ินยอ ไปันให่แล้ว ลับเถอะๆ นายเมามาแล้ว”
“ใ่ ใ่มั้ย? ฮยออบผม่อนสิ” เาับไหล่ผม พร้อมับมอ้วยสายาที่้อารำอบ
“ฮยออบ แบอมใ่มั้ย ?! อบผมสิ อบผม!”
“ันไม่ไ้อบ แบอม! ันอบนายะหา ไม่สิ ันรันาย! ” ในที่สุ วามรู้สึที่ผมเ็บมานาน ็ถูเปิเผยในวันนี้
บแล้วสินะ มาร์ ้วน.....
.
.
.
ผมพยุนเมาินยอ อย่าทุลัทุเลในระหว่าทาเินลับบ้าน ผมและเา เราเียบันมาลอทา นในที่สุ ผม็มาส่เาถึที้บ้าน
“ันส่นายแ่นี้นะ ินยอ ันไปละ” ผมำลัะ้าวเท้าออาหน้าบ้าน แ่ลับถูมือหนึ่รั้ผมไว้
“ฮยอ....อยู่เป็นเพื่อนทีผมนะ.....” ผมเยปิเสธนๆนี้ไ้ะที่ไหนละ
.
.
.
ินยอ บอให้ผมไปอาบน้ำ ผมอาบเสร็เา็อาบ่อผมทันที เาเินออาัวห้อน้ำ เส้นผมที่เปียน้ำอเา ่าูมีเสน่ห์ อย่าแปลา เา่อยเินมายัเียที่ผมนอนอยู่ ่อนหน้านี้ไม่นานนั พวเราเยนอน้วยันหลายรั้ แ่รั้นี้ แ่าออไป ผมพึ่สรรภาพวามในใออไป
“ฮยอ หลับแล้วหรอ?” ไร้ำพูใๆ ออาปาผม
“หลับแล้ว สินะ........ถ้าผมอบฮยอ็ีสิ ฮยอไม่้อมาเ็บเพราะผมแบบนี้ ผมอโทษนะ”
“มันไม่ใ่วามผิอนายหรอ ินยอ มันเป็นเพราะันที่อบนายเอ เลิโทษัวเอัทีเถอะ”
าที่ผมนอนะแหลัให้ินยอเมื่อี้ ผมบััวเอเผิหน้าับเา ที่นอนหนุนแนัวเออยู่
สายาอันแสนอบอุ่นอินยอ มอเ้ามายัในาผม ่อนะเลือนัวเ้ามาประิ อนนี้เราหนุนหมอนใบเียวัน ินยอใ้มือเรียว ับปรอยผม ที่ปา ออาใบหน้าอผม
“ผม้อาร....ฮยอ...”
หน้าใบหน้าน้อยเลือนเ้าใล้เ้าประบริมฝีปาบาอผม มืออเา้อนหัวผมึ้นให้รับรสูบอันเร้าร้อนาเา ผม้อหยุเาอนนี้ ไม่อย่านั้น ผมอาะเสียใไปลอีวิ ผมใ้มือผลัอเ้า แ่เ้าลับใ้มือับใบหน้าผมอยู่อย่านั้น เาใ้มือเรียว ่อยๆถอเสื้อผมออ ึ้นร่อมผม ริมฝีปาหนาูบออาว ฝารอรอยลีบุหลาบ มืออผมลูบไล้ไปยัแผ่นหลัเนียน บอวามรู้สึร้อนรุ่มในัว
ผมไม่รู้เหมือนันว่าถูถอเสื้อผ้านเปลือยเปล่าั้แ่เมื่อไหร่ ินยอ ไ้แู่บไล่ไปามออและลำัวอผม ผมปล่อยให้เาทำ่อไปเรื่อยๆ ผมยอม ยอม ผม...หยุเาไม่ไ้ อยาหยุ แ่อีใลับยอม....ยอม ให้ ินยอ นเียว...
.
.
.
ผมเินทามายั สนามบิน เพื่อไปยัสถานที่หนึ่ ึ้ไลา ที่ทำานเิมมา ผมเินทามาโยไม่ไ้บอใร แม้แ่นที่ผมรั แ่เป็นรัแรอผมอย่าินยอ
หลัาวันเวลาอันแสนปวร้าวอผม พึ่ผ่านพ้นไปไ้ไม่นาน ินยอ และแบอม ็ลับไปบันเหมือนเิม ใ่ ินยอ วรอยู่ับนที่เารั ส่วนผม ็วรไปามทาอผมัที ที่ริผมวระไปั้นานแล้ว สิ้นสุแล้วสินะ รัรั้แร
ผมะไม่มีวันลืม แ่ผมะเ็บไว้เป็นบทเรียนรั้สำัอีวิ.........
------------------------------------------------------------------------------------
สวัสีรีทุนน
หน่วันมั้ยเอ่ยย T..T สสารพี่มาร์ ับใ T..T
นี้เป็นฟิเรื่อเเรอไรท์่ะ ภาษาอาะ ๆ ไปบ้า
ยัไ็อบุที่ (หล) เ้ามาอ่านันนะ่ะ ^O^
ความคิดเห็น