คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro. แม่ครับ..ผมพบรักแท้ ♡
เรื่องมันเริ่มต้นตั้งแต่วันนั้น
คุณกับผม, แค่เราสองคนเท่านั้น ♡
– เพ้อ –
แม่ครับ..ผมพบรักแท้ ♡
tag. #โลกทั้งใบให้พี่หาน
“ฮุนฮุน! ฮุนฮุน งื้ออออ ฮุนฮุนรอน้องมินซอกด้วย”
เด็กตัวกลมตะโกนเรียกเพื่อนที่วิ่งหายไปอีกทางจนสุดเสียง น้องมินซอกบ่นกระปอดกระแปดในใจที่ฮุนฮุนไม่ยอมรอกันสักนิด นี่น้องมินซอกก็เหนื่อยแล้วนะ ไม่อยากเล่นวิ่งไล่เจ็บแล้วนะ ฮุนฮุน งื้อ
เพราะมัวแต่วิ่งตามก้นกลมๆของเพื่อนนั้นแหละ น้องมินซอกเลยสะดุดคุณก้อนหินที่อยู่บนพื้นเพราะไม่ได้มองทางให้ดี น้องมินซอกตัวลอยหวือ รู้ตัวทีทั้งตัวก็ไถลลงไปบนพื้นปูนแข็งๆเป็นที่เรียบร้อย เด็กตัวเล็กตั้งหลักได้ก็ค่อยๆหยัดตัวลุกขึ้นมานั่ง ความเจ็บแปลบทำให้ต้องยกมือตัวเองขึ้นมาดู มินซอกเบะปากลงก่อนจะร้องไห้จ้า
“แง้ง ฮือออออออ”
เด็กน้อยเจ้าของเสียงร้องยกมืออวบๆที่มีรอยแดงๆจากการถลอกอยู่มาปิดใบหน้าของตัวเองพร้อมส่งเสียงร้องจ้า ที่หัวเข่าก็เจ็บจนน้องมินซอกลุกขึ้นไม่ไหว เด็กน้อยพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือแบบที่คุณครูเคยสอนในห้องเรียนเมื่อได้รับอุบัติเหตุ
“แง้งง ฮึก ค..ใครก็ได้ช่วยน้องมินซอกน..หน่อยครับ ฮึก น้องมินซอกเจ็บ ฮือ”
พยายามตะโกนร้องขอความช่วยเหลือสุดกำลัง ร้องโวยวายจนรู้สึกเจ็บไปทั้งคอพอเห็นว่าตะโกนไปก็ไม่มีใครได้ยิน น้องมินซอกก็เบะมากขึ้นไปอีก ฮือ ไม่เอานะน้องมินซอกจะไม่ได้เจอคุณพ่อคุณแม่อีกแล้วเหรอ ฮือออ
พอดีกับที่น้องมินซอกหันไปเห็นพวกพี่ชายกลุ่มใหญ่เดินมาใกล้สนามเด็กเล่นที่น้องมินซอกล้มอยู่ น้องมินซอกเลยเริ่มร้องขอความช่วยเหลือใหม่อีกครั้ง น้องมินซอกไม่ได้ตั้งใจจะโฟกัสเลยนะ..แค่ตั้งใจร้องดังๆให้ได้ยินแค่นั้นเอง..
“ฮืออ ช..ช่วยน้องมินซอกหน่อยครับ ฮือออ น้องมินซอกเจ็บ ฮือออ”
พวกพี่พวกนั้นก็ยังไม่สนใจมินซอกอีก.. นี่มินซอกร้องสุดเสียงแล้วนะ..
“แง้งงงงงงงงงงงงงงง” น้องมินซอกตะโกนสุดเสียงแล้วนะ.. จะหันมาสนใจน้องมินซอกได้รึยัง น้องมินซอกเจ็บคอแล้วด้วยนะ ฮือออ
“เฮ้ยๆ มึงดูนั้นดิ”
เสียงกระซิบกระซาบจากหนึ่งในพวกพี่ชายกลุ่มใหญ่พูด น้องมินซอกแอบเห็นว่าพี่ตัวดำที่พูดสะกิดเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยแหละ ..น้องมินซอกจะหยุดร้องแล้วเพราะเจ็บคอ
“เด็กที่ไหนวะ.. พ่อแม่หายไปไหนเนี้ย”
พี่ผู้ชายที่หันหลังอยู่พูดกับพี่ตัวดำ พี่ผู้ชายตัวเองหันมามองน้องมินซอกแว่บๆแต่น้องมินซอกมองหน้าไม่ทันเพราะพี่เขาหันมาแปบเดียว ส่วนพี่ตัวดำก็เหล่มองน้องมินซอกเป็นระยะๆ แต่มินซอกกลัวพี่ตัวดำจังเลย.งื้อ คุณแม่บอกว่าไม่ให้น้องมินซอกคุยกับคนแปลกหน้าแล้วก็คนที่น่ากลัวๆ
“เฮ้ย..เอ่อ..ไม่ใช่ดิ เอ่อน้องครับ มานั่งทำอะไรตรงนี้พ่อแม่อยู่ไหนฮึ”
น้องมินซอกหกล้มไงครับ นี่ว่าพรีเซ้นขาตัวเองสุดๆแล้วนะ.. บ่นกระปอดประแปดในใจแล้วตอบไปทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้ามองคนที่มาถามตนเพราะน้องมินซอกเอาแต่มองหัวเข่าตัวเองที่มีรอยถลอกยาวพร้อมเลือดซึม เจ็บจนน้องมินซอกสะอึก
“น้องมินซอกเจ็บขา”
“อ่า..ให้พี่ดูหน่อยได้มั้ย?”
น้องมินซอกเงยหน้ามองพี่ชายตรงหน้าตอนที่เขาเอื้อมมือมาจับขาน้องมินซอกเอาไว้ พี่ชายเป็นคนเดียวกันกับที่พี่ตัวดำสะกิดเมื่อกี้เพราะน้องมินซอกจำสีผมดำสนิทของพี่เขาได้ วินาทีนั้น..ที่น้องมินซอกเงยหน้าไปสบตากับพี่ชายตรงหน้า เหมือนกับว่าโลกหยุดหมุนไปชั่วคณะและถูกกดหยุดค้างไว้แบบนั้น.. พี่ชายตัวสูงมองตามินซอกด้วยตาหวานๆคู่นั้น ผมสีดำสนิท กับรูปหน้าสวยๆ ไม่ได้มีรอยยิ้มที่มุมปากแต่ใบหน้าเรียบสนิทแบบนั้นกลับ..
หล่อ
มาก
มาก!
“ด-ได้ครับ”
ที่เสียงมันฟังดูตระกุกตระกักเพราะหัวใจน้องมินซอกที่เต้นรัวรึเปล่านะ? งื้อ ออมม่าช่วยน้องมินซอกด้วยครับเหมือนหัวใจน้องมินซอกจะหลุดมาเลยล่ะ คุณหัวใจของน้องมินซอกจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ไอกู~
พอได้ยินคำตอบรับของน้องมินซอก พี่ชายผมดำก็ค่อยๆยิ้มให้น้องมินซอกช้าๆ.. ฟหกด่าสวพยบ ทำไมพี่เขาหล่อแบบนี้ หน้าหล่อแล้วเสียงยังหล่ออีก งื้อออ ออมม่า พี่เขาเหมือนพระเอกในละครที่น้องมินซอกเคยดูกับออมม่าตอนดึกๆเลย
“โห้ถลอกยาวเลย.. เอาไงดีว่ะมึง”
ประโยคหลังพี่สุดหล่อหันไปพูดกับพี่ตัวดำที่ยืนอยู่ข้างกัน พี่ชายตัวดำเลิ่กคิ้วมองแล้วลูบคางพลางมองมาที่แผลน้องมินซอก
“พาน้องไปส่งบ้านมั้ย? กูเคยเห็นน้องเขาไปซื้อของบ้านกูกับน้าแตฮี”
นั้นชื่อคุณแม่แม่น้องมินซอกนี้น่า ทำไมพี่ตัวดำรู้จักคุณแม่น้องมินซอกด้วยล่ะ..
“อ่อน้าแตฮี” พี่สุดหล่อหันมาหาน้องมินซอกแล้วยิ้มให้อีกแล้ว
ออมม่าน้องมินซอกจะท้องมั้ย งื้อออ
“เดี๋ยวพี่พาไปส่งเองนะ”
“มึงรู้จักบ้านเขาเหรอวะ?”
“เอ้า ไม่รู้จักก็แย่แล้วครับ อยู่ข้างๆบ้านกูเนี้ย” พี่สุดหล่อหัวเราะ .. หัวเราะยังหล่อเลยน้องมินซอกพูดจริงๆนะ ฮือ คุณหัวใจก็คิดเหมือนน้องมินซอกใช่ไหม
“ไปกัน เดี๋ยวพี่พาไปส่งนะ” มือใหญ่ถูกส่งมาตรงหน้าน้องมินซอก ถึงน้องมินซอกอยากจะจับมือพี่สุดหล่อมากแค่ไหนแต่ก็..
“น้องมินซอกเจ็บขา”
เด็กตัวเล็กพูดเสียงอ่อย พลางก้มมองขาตัวเองที่ตอนนี้มันเริ่มมีเลือดสีแดงๆนิดๆ ถึงจะเจ็บมากขนาดไหน..แต่น้องมินซอกจะฮึบไว้นะแม่บอกว่าอยากให้สาวๆชอบต้องไม่ง้องแง้ง ถ้าน้องมินซอกไม่ง้องแง้งพี่สุดหล่อต้องชอบน้องมินซอกแน่ๆเลย
“อุ้มเลยครับคนแมน”
พี่ตัวเตี้ยที่ยืนอยู่ข้างหลังสุดหันมาพูดกับพี่สุดหล่อ งื้อ มาองมาอุ้มอะไร แต่น้องมินซอกก็กางแขนรอแล้วนะ..
“เอ่อ..” พี่สุดหล่อหันไปตวัดตาใส่พี่ตัวเตี้ย ส่วนพี่ตัวเตี้ยก็เอาแต่หัวเราะอะไรก็ไม่รู้
“นะครับ” น้องมินซอกกระพริบตาปริบๆ เหมือนเวลาที่อ้อนขอของเล่นกับคุณแม่
“ก็ได้แต่ขี่หลังแทนได้มั้ย พี่อุ้มไม่ไหวแน่ๆเลย”
นี่พี่สุดหล่อไม่ได้กำลังบอกว่าน้องมินซอกอ้วนใช่มั้ย..
พอพูดจบพี่สุดหล่อก็ย่อตัวลงมาข้างหน้าน้องมินซอกแล้วหันหลังให้ น้องมินซอกเลยกระโดดขึ้นหลังพี่สุดหล่ออย่างรู้งาน พี่สุดหล่อค่อยๆลุกขึ้นจัดท่าทางให้สะดวกแปบนึง หันมาถามน้องมินซอกด้วยว่าทำแบบนี้แล้วเจ็บแผลที่เข่ามั้ย แต่เพราะน้องมินซอกไม่ใช่คนง้องแง้งเลยบอกพี่สุดหล่อไปว่าไม่เจ็บหรอก
“น่อว หล่อสุดๆไปเลยครับ” < พี่ตัวเตี้ย
“โอ้โห้พี่หานคนแมนแห่งแดยอง” < พี่ตัวดำ
“เฮ้ยเตี้ยมึงรัวภาพเก็บไว้เลย” < พี่ไททันหูกาง
“เงียบไปเลยครับพวกมึง ก่อนจะได้กินบาทากันถ้วนหน้า”
หนึ่งเสียงสยบความเคลื่อนไหว น้องมินซอกไม่ได้มองว่าพี่หาน (น้องมินซอกได้ยินพี่ตัวดำเรียกพี่สุดหล่อแบบนี้) กำลังทำหน้าแบบไหน เพราะตอนนี้น้องมินซอกซุกใบหน้าลงบนไหล่กว้างๆของพี่สุดหล่อเพราะความเขิน
“งั้นเดียวกูไปแล้ว เริ่มเย็นแล้วด้วยเดี๋ยวแม่เขาเป็นห่วง”
พี่สุดหล่อห่วงน้องมินซอกด้วย..
พี่สุดหล่อกล่าวลาเดอะแก๊งจนครบก็เริ่มออกเดินโดยมีน้องมินซอกเกาะหลังเอาไว้แบบนี้ อ่า..หลังพี่สุดหล่ออุ่นมากๆเลยล่ะ แล้วน้องมินซอกก็เริ่มง่วงแล้วด้วยน้องมินซอกเลยซุกหน้าลงบนไหล่พี่สุดหล่ออีกครั้งก่อนที่จะปิดตาลงบนหลังอุ่นๆของพี่สุดหล่อ
เ พ้ อ
“ซอก..มินซอก”
เสียงนุ่มๆกระซิบแผ่วใบ แต่ถึงแบบนั้นก็ดังพอที่จะให้น้องมินซอกได้ยิน แต่สียงนั้นกลับไม่เห็นเหมือนเสียงเหมือนคุณแม่เลย
“ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้วนะ”
“งื้อ น้องมินซอกยังไม่อยากตื่นเลย”
น้องมินซอกพูดด้วยเสียงงัวเงียและซุกใบหน้ากับหมอนอุ่นๆ เอ..แต่น้องมินซอกนอนอยู่บนหลังพี่สุดหล่อไม่ใช่เหรอ? พอคิดได้แบบนั้นเด็กตัวเล็กก็รีบเด้งตัวขึ้นมามองในทันที
“ตื่นแล้วเหรอ” พี่สุดหล่อหัวเราะเบาๆให้เด็กที่ใช้หลังตัวเองเป็นที่นอนชั่วคราว
“ค..ครับ” น้องมินซอกตอบไปเสียงอ้อมแอ้ม พี่สุดหล่อเอื้อมมือไปกดกริ่ง รอสักพักคุณแม่ถึงออกมา คุณแม่อุทานเบาๆตอนที่เห็นน้องมินซอกอยู่บนหลังพี่สุดหล่อด้วยความตกใจ
“อ้าว ลู่หาน”
เห..พี่สุดหล่อชื่อลู่หานสินะ น้องมินซอกเมมไว้ในความจำแล้วล่ะ
“สวัสดีครับคุณน้า” พี่ลู่หานยิ้มแล้วโค้งหัวให้คุณแม่ คุณแม่เปิดประตูรั้วออกมาแล้วอุ้มน้องมินซอกเข้าไปในอ้อมกอด
“ขอบคุณมากนะลูกที่พาน้องมาส่ง เข้ามาในบ้านก่อนมั้ย”
“ไม่เป็นอะไรครับ ขอบคุณนะครับ”
พี่ลู่หานโค้งตัวลงอย่างสุภาพอีกครั้งเพื่อเป็นการขอโทษ คุณแม่ยิ้มๆคุยกับพี่ลู่หานอีกสองสามคำก่อนพี่ลู่หานจะลากลับแล้วเดินเข้ารั้วที่อยู่ติดกันกับบ้านน้องมินซอก
คุณแม่อุ้มน้องมินซอกกลับเข้ามาในบ้าน ก่อนจะวางตัวน้องมินซอกให้นั่งลงบนโซฟาแล้วผละออกไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้น้องมินซอก คุณแม่น่ะมือเบ๊าเบายิ่งกว่าคุณพยาบาลอีก น้องมินซอกชอบมากๆเลย
“แล้วไปทำยังไงถึงล้มแล้วให้พี่เขาพามาได้ฮึ?” คุณแม่ว่าแล้วบีบจมูกน้องมินซอกเบาๆ น้องมินซอกยิ้มแป้นแล้วเริ่มเล่าให้คุณแม่ฟัง
“น้องมินซอกวิ่งเล่นไล่จับกับฮุนฮุนอยู่ครับ แต่น้องมินซอกล้ม..แล้วพี่ลู่หานมาเจอน้องมินซอกก็เลยเข้ามาช่วยครับ แถมพี่ลู่หานยังบอกว่ารู้จักคุณแม่ด้วยเพราะบ้านอยู่ติดกันเลยพามาส่งครับ”
น้องมินซอกเล่า.. แต่ก็ตัดฉากร้องไห้เสียงดังไปนะ มันดูไม่แมนน่ะสิ..น้องมินซอกไม่เล่าให้คุณแม่ฟังหรอก คุณแม่พยักหน้ารับฟังน้องมินซอก พอน้องมินซอกเล่าเสร็จคุณแม่ก็ชวนกันไปกินข้าว น้องมินซอกพยักหน้าหงึกหงักก่อนที่คุณแม่จะจูงมือน้องมินซอกไปที่โต๊ะกินข้าว
วันนี้มีต๊อกบกกีด้วย ฝีมือคุณแม่เนี้ยอร่อยที่สุดเลยล่ะ น้องมินซอกจิ้มต๊อกบกกีใส่ปากจนเต็มแก้มไปหมด อยู่ดีๆก็คิดถึงพี่ลู่หานขึ้นมา พี่ลู่หานต้องชอบแน่ๆเลย พอเคี้ยวๆจนเสร็จก็หันไปหาคุณแม่พร้อมชี้ไปที่ต๊อกบกกี
“คุณแม่ครับ น้องมินซอกเอาไปให้พี่ลู่หานได้มั้ย”
“ได้สิค่ะ เขาอุตส่าพาเรามาส่งนี้” คุณแม่ยิ้ม “แต่ต้องกินข้าวให้เสร็จก่อนนะลูก”
น้องมินซอกยิ้มแฉ่งแล้วพยักหน้ารับให้คุณแม่ พอกินข้าวเสร็จน้องมินซอกก็รีบวิ่งไปหยิบกล่องพลาสติกใส่อาหารมาส่งให้คุณแม่ตักต๊อกบกกีใส่เพื่อจะเอาไปให้พี่ลู่หาน
น้องมินซอกอุ้มกล่องโต๊โตที่มีต๊อกบกกีอร่อยๆอยู่ไว้ในอ้อมแขนพร้อมวิ่งตรงไปที่รั้วบ้านข้างๆที่เป็นบ้านพี่ลู่หาน พอน้องมินซอกถึงหน้าบ้านพี่ลู่หานก็หยุดกดกริ่งที่อยู่หน้าบ้าน รอไม่นานพี่ลู่หานก็เดินออกมาเปิดประตูให้น้องมินซอก
“อ้าว ว่าไงครับ”
“น้องมินซอกเอาต๊อกบกกีของคุณแม่มาให้ครับ” น้องมินซอกฉีกยิ้มให้พี่ลู่หาน พี่ลู่หานเลยยิ้มออกมาบ้าง พี่ลู่หานสุดหล่อรับมันไปแล้ววางมือลงบนหัวน้องมินซอกพร้อมยีหัวเบาๆ
“ขอบคุณนะครับ แผลเป็นยังไงบ้าง?”
“น้องมินซอกไม่เจ็บแล้วครับ”
“ดีแล้วเป็นลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้เข้าใจมั้ย”
น้องมินซอกพยักหน้าให้พี่ลู่หาน พี่ลู่หานไม่ได้ตอบอะไรแค่ยิ้มๆ เพราะพี่ลู่หานเอาแต่ยิ้มแบบนี้นะสิหัวใจน้องมินซอกมันเลยเต้นไม่หยุด ฮืออ พี่ลู่หานถือกล่องต๊อกบกกีของคุณแม่ไปกำลังจะเดินหลับเข้าไปในบ้าน แต่อยู่ดีๆก็หยุดอยู่ที่หน้าประตูแล้วเดินกลับมาหาน้องมินซอกที่ยังคงยืนอยู่หน้ารั้ว
พี่ลู่หานย่อตัวลงมาด้านหน้า แล้ววางมือลงบนหัวน้องมินซอกอีกครั้ง
“พี่ลืมบอกเลย หายไวๆนะครับ”
อีกแล้ว..พี่ลู่หานฉีกยิ้มอีกแล้ว น้องมินซอกได้แต่ผงกหัวรับเพราะทำตัวไม่ถูก คุณหัวใจก็คงจะเหมือนกับน้องมินซอก..เพราะคุณหัวใจเอาแต่เต้นโครมครามนะซี่..
น้องมินซอกเดินกลับมาที่บ้านพร้อมหัวใจที่ลอยไปไหนแล้วก็ไม่รู้ คนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่มีคุณแม่นั่งอยู่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆคุณแม่ คุณแม่กำลังดูละครรอบดึกที่มีตัวละครโลดแล่นอยู่ในนั้น น้องมินซอกไม่ได้ชอบดูละครมากหรอก น้องมินซอกแค่ชอบเพราะคุณแม่ชอบแล้วก็..น้องมินซอกชอบเวลาที่นั่งข้างๆคุณแม่แล้วคุณแม่จะบอกให้น้องมินซอกนอนตักได้ ตักคุณแม่เนี้ยดีกว่าคุณหมอนอีกนะ~
‘คุณอาจไม่รู้ตัว..แต่คุณคือรักแท้ของผมนะครับ’
พี่พระเอกสุดหล่อ(แต่น้อยกว่าพี่ลู่หาน)ในทีวีพูดพร้อมเชยคางพี่ผู้หญิงขึ้นมา น้องมินซอกดึงชายเสื้อของคุณแม่เบาๆเพื่อเรียกให้คุณแม่หันมา
“หื้ม มีอะไรคะ”
“คุณแม่ครับ รักแท้ คืออะไรเหรอครับ?”
“รักแท้เหรอ..” คุณแม่ทำท่าครุ่นคิดแล้วหันกลับมายิ้มให้น้องมินซอก “ก็คงจะเหมือนเป็นการที่ใครคนหนึ่งถูกสร้างขึ้นมาเพื่ออีกใครคนหนึ่งละมั้งคะ คุณแม่กับคุณพ่อก็เป็นรักแท้ ส่วนมินซอกก็เป็นของขวัญจากรักแท้ยังไงละคะ”
คุณแม่ก้มมากดปลายจมูกลงบนหัวน้องมินซอกเบาๆแล้วกอดไว้พร้อมโยกตัวไปมาแบบที่น้องมินซอกชอบก่อนจะผละออก
น้องมินซอกครุ่นคิด..ถ้าแบบนั้น..รักแท้น่ะ
น้องมินซอกว่าน้องมินซอกต้องเจอคุณรักแท้แล้วแน่ๆเลย คุณหัวใจก็ส่งเสียงตึกตักเห็นด้วยกับน้องมินซอก เด็กตัวเล็กกำหมัดขึ้นมาในระดับหน้าอกด้วยความแน่วแน่ก่อนจะหันไปบอกข่าวดีให้คุณแม่ได้รู้
“คุณแม่ครับ”
“ว่ายังไงคะลูก”
“น้องมินซอกว่า..”
.
.
.
.
“น้องมินซอกเจอรักแท้แล้วล่ะครับ”
ไดอารี่ของน้องมินซอก ♡
เธอเชื่อไหมฉันเห็นภาพที่สวยงามของชีวิต แม้ว่าเรายังไม่ทันได้รู้จักกันเลย~
งื้อออ พี่สุดหล่อต้องเป็นรักแท้น้องมินซอกแน่ๆเลย
TBC.
จะบอกว่าอีกนานถึงจะกลับมาอัพอีกครั้งค่ะ 5555555555555
เอามาลงเป็นน้ำจิ้ม น้ำย่อย น้ำลำไย #อัลไล!
ขออัพประกอบด้วยคำพูดหรือแฝดหมินให้จบก่อนเนอะ แล้วจะรีบมาอัพชริงๆ
แล้วทำไมไรท์เตอร์ขยันเปิดบทความจัง 555555555555555555555 แง้ง
ไปเร่งไปกดดันไรท์เตอร์กันได้ที่แท็ก
#โลกทั้งใบให้พี่หาน
@SQWEEZ
ความคิดเห็น