คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : MY BOY - INTRO
MY BOY
BY HEARTBEAT_98
NOTE : อารมณ์ตัวละครแปรปวนเหมือนคนแต่ง555555555 อย่าว่าเราน้า~
22.11.2014 : เข้ามาแก้ไขชื่อเรื่องเฉยๆน้าาา เนื้อเรื่องยังเหมือนเดิม เพิ่งสังเกตุว่าชื่อตอนกับชื่อเรื่องไม่เหมือนกัน T^T55555
คยูฮยอน
กำลัง
อยากจะบ้า
"ฮยอกแจ.."
"............."
"ฮยอกแจ!"
"อือ" เสียงหวานครางรับในลำคอ หากแต่ว่าสายตายังคงเลื่อนลอย
นี่แหละ เหตุผลที่ทำให้คยูฮยอนหงุดหงิดมาตลอดสองเดือน ฮยอกแจที่เป็นเพื่อนสนิทของเขามากที่สุดกับท่าทีที่เหม่อลอย ไม่ร่าเริง ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ นั่นไม่ใช่ฮยอกแจคนเดิมของเขาเลยเหอะ ไม่รู้คนตัวเล็กนั่นใช้ชีวิตอยู่ไปได้ยังไง ตั้งแต่ที่ฮยอกแจเลิกกับแฟนคนล่าสุดไปก็มีอาการเฮิร์ทหนักอย่างที่เห็น ปิดกั้นทุกคนให้ออกห่าง แม้วันนึงจะมีแต่คนเข้าหามากมายก็เหอะ
"ฮยอกแจ... ลืมมันไปบ้างก็ได้นะ"
"................"
"เศร้าไปเขาก็ไม่มาเห็น"
"................"
"เลิกปิดกั้นตัวเองได้แล้ว"
"................."
"กูไม่ชอบมึงตอนนี้เลยว่ะ... ฮยอกแจคนที่ยิ้มเก่ง หัวเราะง่าย คนนั้นหายไปไหนวะ"
".............." มีเพียงน้ำตาหยดเล็กที่ไหลลงมาเป็นคำตอบ คยูฮยอนเองก็ชินแล้วแหละ เขาเป็นคนคอยพูดปลอบมันมาตลอดหนึ่งเดือนเต็มๆ แล้วผลที่ได้กลับมาก็เป็นความเงียบหรือไม่ก็น้ำตาแบบนี้แหละ
"น้ำตาไม่เหมาะกับมึงเลย ฮยอกแจ"
"... ฮึก ...." คนตัวเล็กสะอื้นจนตัวโยน คยูฮยอนเองเห็นแล้วก็นึกสงสาร ตัวเล็กแค่นี้ต้องแบกรับความรู้สึกอะไรบ้างก็ไม่รู้ เขาไม่มีทางเข้าถึงเลย
ร่างโปร่งรั้งคนตัวเล็กเข้ามากอด อย่างน้อยมันคงทำให้ฮยอกแจรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาได้บ้าง ยังไงตอนนี้ก็มีเขาทั้งคนตรงนี้ล่ะหน่า
ติ๊ง..
You have 2 message. 11.11 pm
เสียงข้อความทำให้ร่างโปร่งจำใจต้องผละออกจากคนตัวเล็ก แล้วเกลี่ยน้ำตาบนหน้าหวานนั้นออก ก่อนจะสไลด์หน้าจอปลดล็อกเพื่อเปิดดูมัน
Donghae861015
มึง.. 11.11 pm
ฮยอกแจร้องไห้ทำไม.. 11.11 pm
ChoKyuhyun
11.13 pm เรื่องเดิมๆ
จะมาดูมันมั้ยล่ะ
Donghae861015
ก็อยากไป... แต่ฮยอกแจไม่รู้จักกู 11.14 pm
ร่างโปร่งยิ้มให้กับข้อความล่าสุด เขาได้ฉายาว่าปีศาจอันนี้ทงเฮคงลืมไปแล้วสิ กับอีแค่ให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันทำไมเขาจะทำไม่ได้
เขาเป็นพ่อสื่อของคู่นี้นะ ไม่อยากจะบอก
ทงเฮอยู่ปีสองคณะวิศวกรรม ส่วนเขาและฮยอกแจเรียนสถาปัตย์ปีหนึ่ง
ทงเฮรู้จักกับคยูฮยอนตั้งแต่สมัยไฮสคูล เราเรียนมาด้วยกัน แต่ว่าเขาซิ่วไปปีหนึ่งเต็มๆอ่ะนะ ก็เลยเรียนช้ากว่าทงเฮอย่างที่เห็น
ถึงจะไม่สนิทกันมาก แต่หลังๆมานี่ รู้หมดไส้หมดเปลือก
"ฮยอกแจ"
"หื้อ?" อ่า.. คนตัวเล็กนั่นไม่มีน้ำตาบนหน้าแล้ว จะมีก็แต่น้ำใสๆในตาที่รอวันร่วงลงมา แล้วก็ดวงตาเศร้าๆคู่นั้นน่ะ
"ไปกินข้าวกัน จะได้กลับบ้านไปพักผ่อน"
"." ฮยอกแจเพียงพยักหน้า แล้วเก็บสัมภาระลงกระเป๋า ก่อนจะเดินไปพร้อมคยูฮยอน
ChoKyuhyun
มึงเลิกเรียนกี่โมงวะ 11.30 pm
Donghae861015
11.30 pm เลิกมาซักพักแล้ว มีไร?
ChoKyuhyun
ว่าจะให้ไปส่งเด็กขี้แยน่ะ ว่างรึเปล่า? 11.32 pm
Donghae861015
11.33 pm ฮยอกแจล่ะ?
ไม่ไปส่งฮยอกแจหรอ
11.34 pm หรือมึงจะให้กูไปส่งเด็กขี้แยของมึง
แล้วมึงจะไปส่งฮยอกแจ ?
11.34 pm ถ้าแบบนั้นก็ได้
Chokyuhyun
กูจะให้มึงไปส่งฮยอกแจ :) 11.36 pm
เจอกันที่โรงอาหารตอนเที่ยงตรง อย่าถามมาก ถ้าอยากไปส่งเขา ^^ 11.36 pm
ร่างโปร่งเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋าแล้วจูงมือคนตัวเล็กเข้าไปในโรงอาหาร
เขาเลือกซื้อผัดกะเพราไข่ดาว ส่วนฮยอกแจกินข้าวผัดที่หน้าตาน่ากิน แต่ไม่มีผักสักชิ้นอยู่ในนั้นหลายครั้งที่เขาพยายามบังคับให้ฮยอกแจกินผักเข้าไปเสียบ้างไม่อย่างนั้นก็คงป่วยบ่อยๆอย่างเช่นทุกวันนี้ โดนละอองฝนนิดหน่อยไข้ก็จับแล้ว แต่ทุกครั้งที่บังคับก็จะมีดวงตาที่มีน้ำตาเอ่อล้นพร้อมกับหน้าที่บึ้งบูดอยู่เสมอ
เหมือนเด็กไม่มีผิด..
"ฮยอกแจ... แตงกวา" คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะมองสิ่งที่อยู่บนช้อนโลหะของคนตรงข้าม
เบะปาก
จ้อง
มองคนให้
ส่ายหน้า
"ชิ้นเดียว แล้วจะพากลับบ้าน"
แน่นอนว่าสเต็ปต่อมาคือ....
น้ำใสๆที่เอ่อล้นดวงตา
"อ้าปาก"
"." ฮยอกแจอ้าปากรับ แล้วอมแตงกวาอยู่นาน จนคยูฮยอนต้องดุอีกรอบ
ทุกวันนี้เหมือนมีลูกไงไม่รู้แฮะ
"เคี้ยวสิ จะใช้เหงือกบดรึไง"
"." ฮยอกแจตักข้าวเข้าปากพร้อมกับเคี้ยวสิ่งที่อยู่ในปากแล้วรีบกลืนลงคอ
"แค่ก.. แค่กๆ" เห็นไหมล่ะ เดือดร้อนเขาต้องรีบเอาน้ำให้กิน แล้วลูบหลังอยู่พักใหญ่
"อิ่มแล้ว..."
ข้าวผัดพร่องไปไม่ถึงครึ่ง
"กลับบ้านได้แล้วใช่มั้ย คยู.."
ในขณะที่จานของเขามีข้าวอยู่เต็ม
ก็ยังไม่ได้กินนี่ T_____T
"วันนี้ไปส่งไม่ได้ ข้ามถนนไปเรียกแท็กซี่กลับเองได้ไหม?"
ถามไปทั้งๆที่รู้คำตอบดี
"." ส่ายหน้า
แหงล่ะ แค่ให้เดินไปหน้ามหาลัยยังกลัวเลย กลับบ้านเองนี่ยิ่งเป็นไปไม่ได้
"เดี๋ยวมีคนมารับ"
" ? "
"ทงเฮน่ะ ไว้ใจได้ สนิทกัน มันไม่ทำอะไรแน่นอน" เขาพูดพร้อมตักข้าวเข้าปาก
"ทำไมไปส่งไม่ได้.."
"ต้องไปทำธุระให้พ่อน่ะ"
แถ...
"ธุระส่วนตัว"
สีข้างถลอกรึยังเนี่ย..
นึกชมตัวเอง คนอะไรโกหกหน้าตาย แถมเนียนจนไม่มีใครสงสัย และแน่นอนว่าไม่มีใครเคยจับได้ แม้กระทั่งข้ออ้างโดดเรียน :^)
"พี่ทงเฮ... วิศวกรรมหรอ?" คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะพยักหน้า นี่ฮยอกแจรู้จักหรอเนี่ย คนไม่เข้าสังคมแบบฮยอกแจรู้จักทงเฮด้วยหรอ
"คนรู้จักเขาเยอะจะตายไป” พูดมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย นึกสงสัยว่าใบหน้านี่แสดงออกมาได้แค่สองอารมณ์หรือไงกัน ไม่เฉยก็เศร้า..
"เอาหน่า... ทงเฮมันไม่ยอมให้ใครทำอะไรมึงหรอก"
พูดถึงก็มาพอดี ร่างหนาพาดเสื้อช็อปไว้บนไหล่ก่อนจะก้าวขาเข้ามาในโรงอาหาร เรียกเสียงฮือฮาได้เยอะทีเดียว ผมสีน้ำเงินเด่นสะดุดตาแถมยังมาคนเดียว และมันกำลังเดินมาที่โต๊ะของเขา..
"ฮยอกแจ.... นู่น กลับบ้านได้แล้ว"
ฮยอกแจเงยหน้ามองคนมาใหม่ ก่อนจะพยักหน้า แล้วเอ่ยลาเพื่อนสนิท
"ไปนะ กลับบ้านดีๆนะคยูอ่า.."
"อ่าฮะ" คยูฮยอนโบกมือแล้วตักไข่ดาวเข้าปาก ก่อนยักคิ้วให้เพื่อนอีกคน ประมาณว่าฝากด้วยนะ กูอุตส่าห์ให้มึงมีสิทธิ์ไปส่งถึงบ้านขนาดนี้
"."
"."
"เอ่อ... "
"อยู่คอนโดหลังมหาลัย ซอยสามใกล้ๆร้านกาแฟ YEWOOK พี่รู้จักมั้ย?" คนตัวเล็กเอ่ยถาม
"อ่า.. ครับ"
หลังจากขึ้นรถก็มีเพียงความเงียบที่ปกคลุม ถึงแม้จะเป็นตอนเที่ยง แต่การจราจรก็ติดขัดเสียจนน่าหงุดหงิด เพราะเป็นเวลาพักงานของใครหลายๆคน และเป็นเวลาเลิกเรียนของอีกหลายชีวิตรวมถึงเขาด้วยอะนะ
"พี่ทงเฮ"
"หือ?" ฮยอกแจเป็นคนชวนเขาคุยหรือเนี่ย ก็ปกติไม่หือไม่อือกับใครเขาเลยนะ ㅠㅠ
"เลยไฟแดงนี้ไปแล้วทงเฮเลี้ยวขวานะ... มันเป็นทางลัด"
ทางลัด (?)
อึดอัดเวลาอยู่กับผมหรอ (?)
ฮยอกแจไม่อยากอยู่กับผม T______T
"กลัวเปลืองน้ำมันน่ะ" ราวกับอ่านใจออก ฮยอกแจหันมาตอบทงเฮพร้อมกับยิ้มบางๆให้
^__________^ (สาบานว่ายิ้มบางๆจริงๆนะ)
“เอ่อ...” ร่างหนาของคนขับเอ่ยเสียงออกมา ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆหันหน้ากลับมาเขา พร้อมกับแววตาที่สงสัยนั่น
“เอ่อ.. คือ.. คือว่า” ทงเฮได้แต่ลูบต้นคอไล่ความเขิน หรือความกลัวก็ไม่รู้ก่อนจะรวบรวมความกล้าถามออกไปขณะที่มือยังคงบังคับพวงมาลัย และสายตาที่ยังคงจ้องมองถนน
“คือ ฮยอกแจอย่าโกรธพี่นะ”
“พี่..”
“พี่ ชะ..ชอบ เรา..” บอกเลยว่าการเต้นของหัวใจของผมมันทั้งถี่ทั้งเร็วแล้วก็แรงมากๆจนแทบจะออกมาเต้นตุบๆอยู่บนคอนโซลหน้ารถอยู่แล้ว อากาศหายใจก็แทบจะไม่มีมันหายใจติดขัด ลำบากมาก แล้วถ้าคำตอบที่ได้ไม่ได้เป็นไปตามที่ผมหวัง ผมคงได้เป็นลมล้มตึงกันไปบ้างแหละ..
ไม่ได้เป็นไปตามที่ผมหวัง
ไม่ได้เป็นไปตามที่ผมหวัง
ไม่ได้เป็นไปตามที่ผมหวัง
งั้นหรอ.. ?
“.” ฮยอกแจยังใช้ความเงียบสื่อสารกับผม ดวงตาทั้งคู่ยังคงมองมาที่ผม และมันทำให้ผมรู้สึกอึดอัดแปลกๆแฮะ..
ให้ตายเหอะ ให้เขาพูดปฏิเสธผมมาซักคำยังเจ็บน้อยกว่านี้อีก
“คือ.. พี่หมายถึง…”
“พี่ชอบเรา... เวลายิ้มน่ะ... น่ารักดี ไม่ได้เห็นมานานแล้ว..” ผมฝืนยิ้มเฝื่อนๆไปให้คนข้างๆที่ยังคงตะแคงข้างมองผมด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ถูก..
มันทั้งนิ่ง และ เรียบเฉย..
แต่ในแววตาก็ยังแสดงออกถึงความเจ็บปวด..
และเหมือนเขากำลังจะเอ่ยคำว่า ‘ขอโทษ’ ออกมาในแววตานั้นด้วยนะ
“ก็คนที่ทำให้ยิ้มเขาไม่อยู่แล้วนี่ครับ”
“แต่ฮยอกแจก็ยังเคยยิ้มให้พี่เลยนะ”
“งั้นต่อไปผมจะไม่ยิ้มให้พี่อีกแล้วครับ”
“หือ? ทำไมล่ะ”
“ผมกลัวว่าคนที่ทำให้ผมยิ้ม.....จะเป็นคนเดียวกันกับคนที่ทำให้ผมร้องไห้”
“.”
“ผมไม่อยากมีความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว..”
“มันเหมือนฝันร้ายที่คอยตามหลอกหลอนผมทุกๆวัน”
“ผมอยากให้พี่เข้าใจ.. เรารักกันไม่ได้หรอกครับ”
“ซักนิด.. ก็ไม่ได้เลยหรอ...?”
“พี่เหมือนเขา..จนผมกลัว กลัวว่าผมจะเห็นพี่เป็นตัวแทนของเขา ผมไม่อยากทำร้ายพี่นะครับ.. พี่ทงเฮ”
“ลองมองพี่ใหม่สิ.. มองโดยที่ไม่ต้องคิดถึงเขา ไม่มีใครเหมือนกันไปทุกอย่างหรอกนะ ฮยอกแจ”
“เขาก็คือเขา.. พี่ก็คือพี่ พี่ทงเฮน่ะ แทนใครไม่ได้หรอกนะ”
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เขาคุยกับคนตัวเล็กขี้แงข้างๆนี่ รู้แค่ว่าคุยไปคุยมาตอนนี้รถของเขามันก็จอดอยู่หน้าอพาร์ทเม้น P ในซอยสามตามที่เจ้าตัวได้บอกเขามาไปแล้ว
“ถึงห้องแล้วบอกไอ้คยูด้วยล่ะ..... แล้วก็เลิกร้องไห้เป็นเด็กได้แล้ว ไม่เห็นจะน่ารักเลย” ทงเฮว่าพร้อมทำหน้าเบ้ไปด้วย
“ไม่น่ารักแล้วพี่มารักเค้าทำไมล่ะ!” อะไรนะ? สรรพนามที่ฮยอกแจใช้เมื่อกี้น่ะ ให้ตายเถอะ วันนี้ผมหน้ายังไงไปบ้างเนี่ย เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวเสียใจ เหมือนพวกอารมณ์ไม่คงที่เลยแฮะ
แต่คนที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็มีอยู่คนเดียวแหละหน่า...
... อี ฮยอกแจ คนเมื่อกี้น่ะ ...
“ฮ่ะๆๆ ก็ไม่มีป้ายห้ามรักซะหน่อย”
“.” อ่าว.. เวรกรรม เงียบใส่ซะงั้น
“พี่อย่าทำให้ผมรู้สึกดีบ่อยๆสิ”
“ผมไม่อยากเป็นคนใจร้ายนะ!”
ประโยคเมื่อกี้ก่อนคนพูดจะเดินหงุดหงิดเข้าอพาร์ทเมนท์ไป ผมควรจะรู้สึกยังไงก่อนดีนะ..
แต่ตอนนี้ทงเฮอยากโดนคนใจร้าย ใจร้ายใส่แล้วสิ J
•ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก ฝากเรื่องนี้ด้วยน้า~~
ไม่ได้แก้คำผิด (ถ้ามีบอกได้นะคะ)
ความคิดเห็น