Fiction GOT7 All Jackson

ลำดับตอนที่ #1 : MARK X JACKSON Feat JB ....1

{ Winter Dark Theme }

 

“แจ็คสันเราเลิกกันเถอะ”

คำพูดที่พูดขึ้นมาโดยอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว นั่งโซฟาตัวเดิมในห้อง ดูรายการที่ชอบด้วยกัน แจ็คสันที่ถือรีโมทเอาไว้ถึงกับร่วงลงพื้น ลุกยืนขึ้นมองอีกฝ่ายที่พูดอะไรออกมาไม่เข้าท่า

“มาร์คฮยองพูดอะไร จะเล่นอะไรเนี่ย จะแกล้งผมหรอ”

แจ็คสันทำเป็นคิดว่าอีกคนพูดเล่นแน่ ๆ แต่น้ำเสียงของมาร์คมันหนักแน่น จนน้ำเสียงที่แจ็คสันพูดออกมานั้นสั่นๆ มาร์คลุกขึ้นแล้วหันมามองเขา แจ็คสันหายใจวาบเมื่อมองสายตาที่เคยอ่อนโยนและเอ็นดูเขาตอนนี้

มันเย็นชา.............

“ฮยองพูดจริง เราเลิกกันเถอะ”

มาร์คพูดจบก็หันหลังจะเดินหนีออกไป น้ำตาใสไหลอาบแก้มนวลของแจ็คสัน สองขาก้าวตามร่างที่กำลังห่างออกไป สองแขนเกี่ยวเอวคนรักจากด้านหลังเอาไว้หมายจะรั้งไม่ให้ไปไหน

“แจ็คสันทำอะไรผิด มาร์คฮยอง อึก  ฮือ ฮือ แจ็คสันทำอะไรผิดไปหรอ บอกได้ไหม แจ็คสันจะได้แก้ตัวนะ”

แจ็คสันพูดโดยไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร เขาไปทำอะไรให้โกรธเคืองเข้า แจ็คสันยิ่งร้องไห้หนักเมื่อรับรู้ว่ามือที่ตัวเองกำลังกอดถูกมือเรียวสวยกำลังแกะออกอย่างเย็นชา ยิ่งแกะออกแรงกอดของแจ็คสันแทนจะเพิ่มขึ้นกับอ่อนลง แจ็คสันหมดแรงไปเสียดื้อ ๆ จนแขนที่กอดเอาไว้ถูกจับเข้าที่ข้อมือ ใบหน้าที่แจ็คสันหลงใหลหันกลับมามองเขาแต่แจ็คสันไม่รู้สึกดีใจกับปวดใจเพิ่มทวีคูณ สายตาที่มาร์คมองมามันเย็นชาจนหนาวไปทั่วร่างกาย

“ฮยองรักคนอื่นแล้ว จากนี้อย่าติดต่อมาอีก เข้าใจนะ”

มาร์คพูดจบประโยคร่างของแจ็คสันถึงกับร่วงลงไปกับพื้นข้อมือทั้งสองถูกปล่อยนั้นหมายถึงอีกคนกำลังจะจากไปแล้วจริง ๆ มาร์คหันหลังเพื่อเดินออกไปจากคอนโดแห่งนี้แต่มือของเขาถูกอีกคนคว้าเอาไว้ สองมือขาวกุมมือคนที่กำลังจากเอาไว้ด้วยแรงทั้งหมด น้ำตาไหลออกมาปานจะขาดใจ

“อย่าไปเลยนะมาร์คฮยอง แจ็คสันรักฮยองมากนะ”

น้ำเสียงพูดออกมาแต่ละคำชั่งบ่งบอกถึงความเจ็บปวดได้ดีทีเดียว น้ำเสียงนั้นเบาจนเมื่อคนจะหมดลมหายใจและมันจะหมดในไม่ช้าเมื่อมือที่กุมเอาไว้ถูกสะบัดออกอย่างรุนแรงพร้อมกับร่างที่เดินออกไป เดินจากไป ไปจากชีวิตของแจ็คสัน

“มาร์ค!!!!”

เสียงกรีดร้องครั้งสุดท้ายไม่อาจจะส่งถึงอีกคนได้อีกแล้ว

.

.

.

.

.

.

.

.

ฝนตก..........................

แจ็คสันยังนั่งโซฟาตัวเดิมทีวีก็ยังฉายไปเรื่อย ๆ เวลาหรือแจ็คสันไม่รู้เลย ในห้องตอนนี้มืดมีเพียงแสงจากทีวีที่ส่องมายังแจ็คสันที่นั่งกอดเข่าตัวเอง

หนาว...........

“ห่มผ้าซิเจ้าตัวเล็ก”

................................

“สวมเสื้อกันหนาวก่อนออกข้างด้วยซิ เจ้าตัวเล็ก”

................................

คิดถึงเหลือเกิน แจ็คสันนั่งกอดเข่าตัวเองให้แน่นขึ้นความหนาวเหน็บมันจับขั้วหัวใจ หนาวกายห่มผ้าก็หาย หนาวหัวใจห่มผ้าหมื่นชั้นก็ยังหนาวอยู่ดี แจ็คสันร้องไห้จนแสบตาไปหมดอยากจะหยุดร้องแต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ยังไหลอยู่ดี แจ็คสันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ข้าง ๆ

รออะไร........แจ็คสัน

รอให้อีกคนโทรมาหรอ

“ว่าไง กินข้าวรึยังเจ้าตัวเล็ก”

....................................

“โทรมาหามีอะไรเจ้าตัวเล็ก เหงาหรอ รอฮยองเลิกงานก่อนนะ”

...................................

มือขาวกำโทรศัพท์แน่น เปิดหน้าจอกดหาเบอร์ที่แสนจะคิดถึง โทรติดแต่ได้ยินเสียงสัญญาณไม่ถึงสองครั้งสายก็ถูกตัดทิ้ง น้ำตาไหลอีกแล้ว ไหลอีกแล้ว แจ็คสันมองโทรศัพท์ของตัวเอง

ทุกอย่างมาร์คบล็อกเขาหมด

ทุกอย่างที่ให้เขาสองคนได้สื่อสารกัน

ทุกอย่างมันคงจบแล้วจริง ๆ

โดยที่แจ็คสันไม่รู้เลยว่าตัวเองทำผิดอะไร เขาไปทำอะไรให้มาร์คเกลียดเขา เขาไม่เอาใจใส่ดูแลดีพอหรือ เขารักมาร์คไม่มากพอใช่ไหม แจ็คสันบอกพร่ำกับตัวเอง ที่ไม่รู้ว่าเขาจะได้คำตอบเมื่อไร

เสียงฝนกระทบหน้าต่าง

เสียงฟ้าร้องที่ดังมาเรื่อย ๆ

แจ็คสันเพิ่งรู้ว่า ห้องนี้น่ากลัวเหลือเกิน เงียบเหลือเกิน

เขาเหงาเหลือเกิน..................................................................

TBC