คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
‘เฮ้อ ในที่สุดก็ถึงสักที โรงเรียนที่ผมต้องย้ายเข้ามาเรียน เพราะพ่อของผมเขาทำงานราชการเลยต้องย้ายมานี้ หวังว่าคงไม่ย้ายไปไหนอีกในตอนนี้นะ’
“เฮ้ย ระวัง !” เอ๊ะ เสียงใคร อะไรยังไง
“โอ๊ย !!”
“เฮ้ เธอเป็นอะไรหรือป่าว”
โอ้ เจ็บนะเฟ้ยใครฟ่ะ! โอ๊ะ ใครว่ะทำไมดูแตกต่างจากเราชิบ จมูกก็โด่ง ตาก็คม คิ้วก็เข้ม ส่วนสูงก็โคตรจะสูง ว่าแต่เมื่อกี้เขาพูดกับใครว่ะ ซ้าย ขวา
( - -)(- - )( - -)(- - )( - -)(- - )
“หันไปไหนของเธออะ ฉันพูดกับเธออยู่นะ”
“หืม…ผมเหรอ”
“ก็เธอน่ะสิ สงสัยโดนลูกบาสกระแทกจนสมองเพี้ยน เออว่าแต่เธอมาทำไมแถวนี้ละ นี้มันแถวหอพักชายนะ มันผิดกฎนะรู้ไหม”
“หืม ไม่รู้ แล้วฉันก็เป็นผู้ชายนะ ทำไมจะมาตรงนี้ไม่ได้”
“ผู้ชายจริงอะ"
หมับ ! คนตัวสูงจับตัวร่างเล็กลุกขึ้นแล้วหมุนตัวอีกคนเพื่อตรวจสอบดูว่าเป็นผู้ชายจริง ๆ แล้วก็เอามือไม่จับหน้าของอีกคนข้างไว้จนเจ้าของหน้าหวานต้องเอ่ยปากออกมา
"เอามือออกจากหน้าผมด้วยครับ"
"อะ โทษที ๆ ผู้ชายก็ผู้ชาย แล้วเป็นไงบ้างโอเคไหม”
"ตอนแรกผมโอเค แต่คุณจับผมหมุนติิ้วเมื่อกี้น่ะจะอ้วก"
"ขอโทษที ๆ แล้วนายมา..."
“พี่คริส! มัวทำอะไรอยู่ ให้ไปเก็บลูกบาสนะไม่ใช่ให้ไปซื้อลูกใหม่” เสียงของอีกอีกฝั่งตะโกนขึ้นขัดบทสนทนาของทั้งคู่พอดี
“เออๆ เดี๋ยวไปๆ !! …ถ้านายโอเคแล้วงั้นฉันขอตัวนะ” ร่างสูงตะโกนตอบอีกฝั่งก่อนที่จะหันกลับมาตอบร่างเล็ก
“อืม..”
‘พระเจ้า นี้เรื่องอะไรกันเนี่ย เข้ามาโรงเรียนวันแรกก็โดนลูกบาสอัดใส่หัว แถมโดนทักว่าเป็นผู้หญิงอีก คนหล่อหน้าตาดีอย่างผมละกลุ้มใจจริง ==’
อีกด้านของสนามบาส
“พี่คริส พี่ไปเก็บลูกบาสนานไปไหมเนี่ย รอตั้งนานกว่าจะมา”เสียงของเซฮุนที่ดังขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นพี่ชายตัวเองกลับมา
“ก็ไปเก็บลูกบาสให้พวกแกนั้นแหละ แต่ลูกบาสพวกแกไปโดนหัวคนอื่นเขา”
“อ้าว แล้วเขาเป็นยังไงบ้างอะ”เสียงที่งัวเงียปนตกใจของมนุษย์ตัวดำคิมจงอิน
“ก็คงไม่ได้เป็นอะไรมากนักหรอก…มั้ง”
“มีมั้งอีก ว่าแต่ว่าไปโดนหัวใครเข้าอะ ผู้หญิงป่ะพี่เดี๋ยวผมไปดูให้ !”
“พอเลย ผู้หญิงที่ไหนละผู้ชายเนี่ยแหละ หน้าก็สวยหวานดีแต่ฉันไม่รู้จักอะ ”
“อ้าวเฮียไม่รู้จักได้ไง เป็นประธานนักเรียนจริงป่ะเนี่ย”
“ไอ้ฮุน แกนึกนิดนึงนะ โรงเรียนนี้มันมีนักเรียนกี่คน ประธานนักเรียนนะโว้ยไม่ใช่คอมพิวเตอร์เก็บข้อมูลนักเรียน แล้วดูถ้าจะเป็นเด็กใหม่ด้วยเพราะดูแล้วไม่รู้จักฉัน”
“อ้าวเหรอ อยากเห็นอะเป็นเด็กห้องไรอะ”
“นี้แกไม่ต้องรู้ไปซะทุกเรื่องก็ได้มั้ง เรื่องเรียนไม่เห็นกระตือรือร้นแบบนี้เลย"
“โห เฮียอะ เรื่องเรียนไว้ที่หลังเรื่องเสือกเรื่องชาวบ้านต้องมาก่อน แล้วถึงผมไม่สนใจเรียนยังไง ผมก็ได้เกรด A อยู่แล้วละน่ะ ผมฉลาดพอ”
“เอาเข้าไปน้องกู แล้วไอ้ชานยอลมันไปไหนของมัน ไม่ออกมาเล่นบาส”
“อยู่ที่ห้องพักรวมมั้งเฮีย รายนั้นเขากลัวแดด”
“อ่อ งั้นแสดงว่าไอ้จงอินมันคงรักแดดมากเลยอะดิ ถึงได้…”
“เฮีย ! ผมได้ยินนะ !! เล่นบาสต่อเลย ผมจะทำให้เฮียแพ้ราบคาบเลยคอยดู !”
หลังจากคำท้าทายของจงอินก็ทำให้ทุกคนกลับมาเล่นบาสกันต่อ
กลับมาที่อีกด้านนึ่ง
ตอนนี้ผมงงมากเลยครับว่าผมต้องไปไหนต่อ ทำไมที่นี้มันใหญ่นักนะ ผมจะหลงทางแล้วนะ ฮือออ แล้วเมื่อกี้ผมก็ลืมถามหมอนั้นไปเลยว่าหอพักของผมมันไปทางไหน เวรกรรมของคนหล่อ(เหรอ)อย่างผมจริงๆ
“นาย !” ใครที่ไหนอีกละเนี่ย
“นาย ๆ นายนั้นแหละ ทางนี้ๆ ข้างหลัง หันมาช่วยฉันหน่อย”
“ผมเหรอ ?” ผมพูดกับใครก็ไม่รู้ที่ตอนนี้ข้าวของพะรุงพะรังบังหน้าบังตาจนแทบมองไม่เห็นแล้ว
“เออ นายนั้นแหละ เร็วๆ ของจะตกแล้วววว”
เกือบไปแล้วไหมละดีนะครับที่ผมเข้าไปช่วยไว้ได้ทันพอดี โว๊ะ เขาหน้าตาดีมากเลยละครับ หน้าสวยหวานเลยทีเดียว มีลักยิ้มด้วย
“ขอบใจนะ ว่าแต่นายเป็นใครอะ เด็กใหม่เหรอ”
“ครับ แต่ผมหาหอพักของผมไม่เจอน่ะ คุณพอจะรู้ไหม”
ผมถามออกไปก่อนจะยื่นกระดาษที่พักของผมให้เขาไป
“อ่า นายอยู่ตึกเดียวกับฉัน แถมเป็นรูทเมทกับเพื่อนฉันด้วย โอ้ บังเอิญจริง”
“ห๊ะ ! จริงเหรอครับ งั้นผมก็ไม่ต้องห่วงเรื่องรูมเมทแล้วน่ะสิ แล้วหอมันไปทางไหนอะครับ”
“งั้นตามฉันมา เออ แล้วก็ฉันชื่อ‘เลย์’นะ หรือ ‘จางอี้ชิง’ ฉันเป็นคนจีนน่ะ อยู่เกรด 12 ห้อง A ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ครับ ผม บยอน แบคฮยอน เกรด 11 ห้อง A ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
ผมกับพี่อี้ชิงกำลังเดินไปที่หอแหละ พี่เขานิสัยมากเลยด้วย ระหว่างเดินไปหอพักก็ชวนกันคุยไปเรื่อยแหละครับ
“นี้แล้วเราเข้ามาเรียนที่ไหนได้ยังไงอะ”
“อ่อ พ่อผมเขาย้ายที่ทำงานมาแถวนี้น่ะครับ ผมเลยได้ย้ายมาอยู่ที่นี้”
“อ่อ ของนายกับฉันก็คล้ายกันเลยน่ะสิ ต่างกันตรงของนายย้ายเมือง ฉันย้ายประเทศ ฮ่า ๆๆๆ”
เราคุยกันมาจนมาถึงที่หอเนี่ยแหละครับ หอใหญ่ชะมัดเลย
“ตะลึงเลยละสิ ที่โรงเรียนนี้ไม่ได้มีแค่นักเรียนเกาหลีหรือนักเรียนจีนหรอกนะ มีทั้งอีกหลายประเทศเลยแหละ มันถึงได้ใหญ่มโหฬารขนาดนี้ไง”
“อ่าา”
“งั้นเข้าไปข้างในกันเถอะ”
หอพักที่นี้ยังกับโรงแรมแน่ะครับ ใหญ่ไปไหนเนี่ย เข้ามาก็จะเจอกับเคาเตอร์ที่เป็นที่สำหรับอาจารย์ประจำหอพัก แล้วตรงข้ามจะเป็นโซฟาขนาดกลาง แต่ชุดใหญ่อยู่หน้าทีวีจอ LCD ขนาด 40 นิ้วได้ มีทางเดินต่อไปเป็นห้องอาหารขนาดใหญ่ แล้วข้างหน้าคือที่สำหรับลิฟต์ขนาดกลางๆ ไปทางด้านข้างเคาเตอร์อาจารย์ก็มีห้องน้ำอยู่ ดูท่าจะใหญ่ไม่เบา พระเจ้านี้มันหอพักหรือโรงแรม 5 ดาวเนี่ยยยย
“แบคฮยอน แบคฮยอน ! แบคฮยอน !!!”
“ฮะ ๆ อะไรครับพี่อี้ชิ้ง”
“มาเซ็นชื่อเข้าหอแล้วมาฟังกฎกับอาจารย์”
“เธอชื่ออะไร ??”
“ผม บยอน แบคฮยอน เกรด 11 ห้อง A ครับ”
“อ่า เด็กหัวกระทิ ทำตัวให้ดีให้มันสมกับอยู่ห้อง A ด้วยนะ ไม่ใช่เอาแต่เที่ยวเล่นไปวัน ๆ แล้วก็กฎของที่นี้ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ ตอนเช้าของทุกวันศุกร์ ให้เอาขยะทุกอย่างในห้องเก็บใส่ถุงขยะซะ แล้วเอามาวางหน้าห้องจะมีแม่บ้านมาเก็บ ตอนกลางคืนห้ามกลับหอเกินเวลา 5 ทุ่ม ทุกวันไม่เว้นวันเสาร์อาทิตย์ และก็ห้ามพาผู้หญิงเข้ามาในหอเด็ดขาด เข้าใจไหม”
“แต่พาผู้ชายเข้ามาได้ใช่ไหมครับอาจารย์” อยู่พี่อี้ชิงก็โพล่งขึ้นมา
“อี้ชิง ! อย่ากวน ถึงฉันจะเป็นพี่เธอแต่ฉันก็ไม่เว้นนะ แล้วที่สำคัญอย่างเธอน่ะไม่พาผู้ชายมาหรอก ผู้ชายน่ะจะพาเธอเข้ามาแทน”
“พี่ลี่อิน ! ใครจะพาผมมา ไม่มีทางหรอก เชอะ”
เอิ่ม ตอนนี้ผมงงครับเขาเป็นพี่น้องกันเหรอ แล้วก็ตอนนี้พี่อี้ชิงก็ทำหน้ามุ่ยปากแบะอยู่นะครับ มันไม่ได้น่าเกลียดเลยนะ ออกจะน่ารักไปด้วยซ้ำ
“ยิ่งทำหน้าแบบนี้ยิ่งจะโดนผู้ชายลากเข้าไปใหญ่ ขึ้นห้องไปได้แล้ว พาน้องไปส่งด้วย”
“คร้าบบบ คร้าบบบบ….ป้า !”
“อีตานี้ !”
“แบคฮยอนนนน เร็ววว ลิฟต์มาแล้ว อยู่ตรงนั้นนานระวังโดนป้าแกกินหัวนะ”
ห้องของผมอยู่ตั้งชั้น 6 แนะ แต่ว่าหอพักนี้มันมีตั้ง 12 ชั้นนะครับ ของฉันแค่ครึ่งเดียวเองเหรอเนี่ย
‘ก๊อก ๆๆ ’
“มินซอกกก ! เปิดประตูหน่อยยยย พารูมเมทมาส่งงง”
‘ก๊อก ๆๆ’
“มินซอกกกก”
“มาแล้ว ๆ เอ๊ะอะอะไรกันน่ะเลย์ อะ ! เด็กนี่ใครเนี่ย”
“รูมเมทนายไง อะพี่มาส่งแหละ พี่ไปก่อนนะ จริงๆ ก็ไม่ได้ไปไหนหรอก ห้องพี่อยู่ตรงข้ามนี้เอง มีไรเรียกพี่ได้นะ” พี่เลย์พูดกับรูมเมทของผมซึ่งเป็นเพื่อนของพี่เขาก่อนจะหันมาคุยกับผม
“ครับ ขอบคุณครับพี่เลย์”
“จ้าาาาา”
“สวัสดีครับ ผม บยอน แบคฮยอน เกรด 11 ห้อง A”
“หวัดดี !!! ฉันชื่อ ซิ่วหมิน หรือเรียกว่า มินซอกก็ได้คิม มินซอก เกรด 12 ห้อง A อยู่ที่นี้ทำตัวตามสบายเลยนะ จะแก้ผ้าเดินรอบห้องก็ได้พี่ไม่ว่า ห้องมีทั้งหมด 2 ห้อง แต่มีรูมเมทแค่ 3 คน ตอนนี้พี่นอนกับรูมเมทอีกคนอยู่ ส่วนนายต้องนอนอีกห้องนึงนะ โอเคไหม อยู่ได้ใช่ไหม”
“เอ่อ..ครับ แล้ว..รูมเมทอีกคนเป็นใครเหรอครับ”
“เหอะ ! หมอนั้นน่ะเหรอ อย่าไปสนใจเลย มานั่งพักก่อนมา”
“ครับ..” เหมือนรูมเมทของผมทั้ง 2 คนจะไม่ถูกกันนะครับ
“อ้าวพาใครมาไอ้ซาลาเปาไส้หมู” เสียงของบุคคลใหม่กำลังเดินมากจากห้องครัวพร้อมแก้วน้ำในมือและเอ่อ…ใส่แค่เสื้อกล้ามและบ็อกเซอร์
“ย๊า ! ฉันชื่อมินซอกนะจงแด ไม่ใช่ซาลาเปาไส้หมู”
“ฉันก็เรียกชื่อนี้มาตั้งนานแล้วนะ ยังไม่ชินอีกอ่อ ซาลาเปาไส้หมู”
“ย๊า ไอ้ไดโนเสาร์ใส่แว่น !!”
“ซาลาเปาไส้หมู !”
“ไดโนเสาร์ใส่แว่น”
“เอ่อ..ขอโทษนะครับ”เสียงใสแทรกขึ้นมาก่อนที่จะเกิดศึกซาลาเปาVSไดโนเสาร์
“อะไร ! / อะไร !” ทั้งสองเสียงประสานกันขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมาย
“คือว่า ห้องของผมอยู่ไหนเหรอครับมินซอกฮยอง”
“อ่อ ลืมไปเลยห้องโน่นนะ ริมสุดเลย เอ๊ะ หรือว่าฉันจะย้ายไปนอนกับแบคฮยอนก็ดีนะ ฉันเบื่อขี้หน้านายจงแด”
“หึ นึกว่าฉันอยากนอนด้วยตายเลยงั้นแหละ อยากย้ายก็ย้าย ไม่ช่วยย้ายของนะ” พูดเสร็จ คนที่น่าจะชื่อจงแดก็เดินเข้าห้องเขาไป
“เฮ้อ ~~ เออ หมอนั้นชื่อ คิม จงแด หรือ เฉิน เกรด 11 ห้อง A เหมือนนาย”
“เอ่อ ทำไมพี่กับจงแดถึงไม่ถูกกันเหรอ”ยิ่งอยู่ด้วยกันนานความสุภาพผมเริ่มหายไปและ
“ชั่งมันเถอะตานั้นน่ะ ว่าแต่นายเอาของมาแค่นี้อ่อ ? ไม่มีไรแล้วใช่ไหม”
“ครับ ไม่มีอะไรแล้วแหละ เห็นเขาบอกว่าที่นี้มีให้หมด”
“อืม ก็จริง งั้นพี่ขอตัวเข้าห้องก่อนนะ จะไปทะเลาะกับตานั้นต่อ” พูดจบมินซอกฮยองก็เข้าห้องไปทิ้งผมขนของคนเดียวตามระเบียบ
5 นาทีต่อมา
“ไอ้บ้าจงแด !! เพล้ง ! โครม ! ”
“….”
“ทะเลาะกันอีกและ ดังไปถึงข้างนอกเลย”
“อ้าวพี่เลย์ คู่นี้เขาไปโกรธกันตั้งแต่ชาติปางไหนครับ ทำไมถึงได้ทะเลาะกันรุนแรงแบบนี้”
“เหอะ ไม่ใช่ปางไหนหรอก ปางนี้และ เมื่อวานจงแดมันไปกินเหล้ามาน่ะสิ เลยทะเลาะกัน”
“หืม หนีเที่ยว แล้วทำไมต้องทะเลาะกันด้วยละครับ”
ยังไม่ทันที่พี่เลย์จะตอบก็มีเสียงแทรกขึ้นมาก่อน
“ไอ้บ้าจงแด !! อื้อ..อย่า..หยุดนะตาบ้า ! นี้ บอกให้หยุดไงอื้อออ..แบคฮยอนอยู่ข้างนอกนะ !”
“พี่คงไม่ต้องตอบแล้วมั้ง ไปเถอะอย่าขัดเขาเลย”
“เอ่อ... ครับ”
“ตามสบายนะจงแดมินซอก ฉันไม่กวนละ ฉันพาแบคฮยอนออกไปด้วยนะ !!”
“ย๊า ! จงแด ฉันบอกให้หยุ..หยุด..ด..อื้อ..อ๊ะ ! ปล่อยฉันน๊าาา !”
ณ ห้องอาหารใต้หอพัก
“แบคฮยอน นี่นายไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้มั้ง ฮ่า ๆๆ ฉันเห็นหน้านายแล้วฮาตามเลย”
“ก็ผมไม่รู้นิครับว่าพี่มินซอก กับ จงแด..เอ่อ.. นั้นแหละครับ”
“เดี๋ยวก็ชิน พูดเลย แต่ 2 คนนั้นเป็นแฟนกันนะหรือป่าวสถานะยังไม่แน่ชัดเลย แต่นะที่นี้น่ะเสรีทางเพศสุด ๆ เลย เดี๋ยวไปดูที่ห้องอาหารเดี๋ยวรู้เลย”
"ครับ.."
“ดูนั้น”อยู่ ๆ รุ่นพี่หน้าหวานก็โพล่งพูดขึ้นมา
“อะไรเหรอพี่”
“นั้นไง คู่คล้าย ๆ จงแดกับมินซอก คนนึงชื่อมินโฮ กับอีกคนชื่อแทมิน”
“เอ่อ..” ภาพที่แบคฮยอนเห็นคือ ผู้ชาย 2 คนกำลังจับมือมองตากันเดินผ่านไป
“นั้นอีกคู่ คยูฮยอนกับซองมิน ทีนี้นายคงจะชินได้แล้วแหละมั้ง พี่ว่านะ อีกไม่นานคนน่ารัก สวย ๆ แบบแบคฮยอนน่ะมีคนมาจีบชัว”
“โห พี่เลย์ไม่มีหรอก ผมเป็นผู้ชายนะ ใครจะมาจีบผม แล้วก็อย่าว่าแต่ผมเลย พี่น่ะน่ารักสวยกว่าผมอีก ทำไมพี่ไม่มีแฟนอ่ะ ไม่มีคนมาจีบอ่อ?”
“ไม่มีอะ ไอ้คนมาจีบน่ะมันก็มี แต่พี่ยังไม่อยากมีแฟนอะ =////=”
“อ่อเหรอออออออไม่อยากมีแฟนจริงอ่อ แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยอะหรือพี่แอบชอบใครอยู่หรือป่าว”
“จะบ้าเหรอ ไม่มี!”
“อะจริงดิ แน่นะ ไม่มีจริงอะ”
“จะบ้าเหรอ ! ไม่มีจริง ๆ !”
“คร้าบบ ๆ ไม่มีก็ไม่มีคร้าบ”
“ไอ้เด็กนี่นิ”
“เลย์ ! ทางนี้ ๆ” เสียงใสของเจ้าของใบหน้าสวยหวานอีกคนดังขึ้น
“หวัดดีลู่หาน หวัดดีคยองซู”
“หวัดดีฮะพี่เลย์ แล้วนั้นใครฮะ”หนุ่มน้อยตากลมโตถามขึ้น
“อ่อ นี่แบคฮยอนรูมเมทใหม่มินซอกมัน ส่วนแบคฮยอนนี่ลู่หานเพื่อนพี่แล้วก็ดีโอหรือโด คยองซูเกรด11ห้องAเพื่อนห้องเดียวกับนาย”
“จริงอ่อพี่ ! หวัดดีครับพี่ลู่หาน ดีโอ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”แบคฮยอนหนไปพูดกับอี้ชิงก่อนจะหันมาทักทายอีกสองคนที่นั่งฟังอยู่
“เฮ้ย ไม่ต้องพิธีรีตองอะไรขนาดนั้นก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ นั่ง ๆ”
“นี่ซื้อของกินมาเยอะเกินไปหรือป่าวเนี่ยแน่ใจนะว่ากินกัน 5 คนอ่ะถ้ารวมแบคฮยอนก็ 6 คน ฉันว่ายังไม่หมดเลยนะ แล้วซูโฮจะกลับมาทันหรือป่าวยังไม่รู้เลย”
“แม้ฉันก็ซื้อเผื่อ ๆ ไว้นั้นแหละกิน ๆ ไปเถอะน่ะ”
“ว่าแต่พี่มินซอกไปไหนอะพี่เลย์”
“มินซอกน่ะเหรอ หึหึ ถามแบคฮยอนสิ เขาเป็นรูมเมทกันนิ”
“เอ่อพี่มินซอกเหรอฮะ พี่มินซอกอยู่ข้างบนกับจงแดน่ะครับ”
“กำลังกระทำชำเรากันอยู่น่ะ ฮ่าๆๆ”
“นายเม้าท์อะไรฉันจางอี้ชิง !”ก่อนที่เลย์จะได้เม้าท์อะไรซิ่วหมินไปมากกว่านี้เจ้าตัวก็เดินมาอยู่ข้างหลังพร้อมฆ่าเลย์แล้ว
“เปล่าาาา ไม่ได้ว่าไรเลยยย เนอะ ๆ ทุกคนเนอะ”
“เหรอจ๊ะคุณจางอี้ชิง !! ย๊า ! นายตายแน่ !!!”
ก่อนที่ซิ่วหมินจะพูดจบเลย์ก็ได้ลุกจากเก้าอี้วิ่งหนีไปเป็นที่เรียบร้อย
“นี่พี่เลย์กับพี่มินซอกเขาทะเลาะกันแบบนี้ประจำเหรอฮะพี่ลู่หาน”
“ก็ทำนองนั้นแหละ ก็อี้ชิงชอบไปล้อมินซอกกับจงแดน่ะสิ”
“ใช่เลย แต่ว่าพี่มินซอกยังไม่ชินอีกอ่อ โดนตั้งแต่เข้ามาเรียนยันปัจจุบัน”
“พี่มินซอกกับจงแดเขาเป็นกุ๊กกิ๊กกันตั้งแต่แรกเลยเหรอคยองซู”
“ไม่รู้สิ แต่เห็นแรก ๆ ออกจะศัตรูกันด้วยซ้ำ ตอนนี้เป็นหรือป่าวยังไม่รู้เลย พี่แกปฏิเสธอย่างเดียวเลย”
“เหรอ” (แต่จากที่ฉันได้ยินมันเกินศัตรูไปเยอะเลยนะคยองซู…)
“พอ ๆ ฉันยอมแล้วมินซอกเหนื่อยนะโว้ย !”
เลย์รีบยกมือห้ามซิ่วหมินก่อนที่จะเกิดโศกนาฏกรรมกลางโรงอาหารซะก่อน
“ตัวก็เล็ก แต่แรงเยอะชะมัดเลยแกอะ”
“อยากจะโดนอีกรอบไหม นายมาล้อฉันทำไมละ ชิ !”
“ก็เสียงที่ฉันได้ยินมามันเป็นแบบนั้นจริง ๆ นิ ใช่แหมะแบคฮยอน”
“พอเลยนะ เสียงที่นายได้ยินก็แค่อีตานั้นมันแกล้งฉันเท่านั้นแหละน่ะ ฉันยังไม่ได้เสียตัวให้หมอนั้นซะหน่อย”
“อ่อเหรอ ฉันนึกว่าเสียไปนานแล้วนะเนี่ย”
“จางอี้ชิง!”
“ฮ่าๆๆๆ” การเถียงของซิ่วหมินกับเลย์ก็จบไปด้วยเสียงหัวเราะที่ซิ่วหมินไม่ค่อยต้องการเท่าไหร่
______________________________________________________________________
เราตัดจบบทนำสั้นไปหรือป่าวเนี่ย ตอนนี้เน้นไปทางเหล่าเคะซะส่วนใหญ่ ใครแฟนคลับเหล่าเมะก็รอกันหน่อย ตัวละครยังออกมาไม่หมดเลย
ถ้าอ่านแล้วติดขัดตรงไหนหรือว่ามีพิมพ์ผิดก็ขออภัยแล้วก็เม้นท์บอกเราด้วยนะ ไม่ชอบตรงไหนติมาได้เลยนะ
ความคิดเห็น