บังเอิญแอบรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ก็แค่นั้น.....

ท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กจอแจในห้องประชุมขนาดใหญ่โรงเรียน ยังมีสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก  แต่ตอนนี้ไม่น่ารัก เพราะเธอ นั่งทำหน้าเบื่อโลก โดยไม่สนใจเพื่อนข้างๆที่นั่งทำหน้าเคลิบเคลิ้มด้วยเหตุผลอะไรก็มิอาจทราบได้ วันนี้เป็นวันที่น่าเบื่ออีกวันของสาวน้อย เธอเกลียดการมาโรงเรียนในวันหยุด วันนี้ก็เช่นกัน เธอต้องเสียสละเวลาในการพักผ่อนมาร่วมกิจกรรมรับน้องบ้าบออะไรเนี่ย! 
 

 "เจย์ ! พี่คนนั้นหล่อเนอะ"
   
 "คนไหนอ่ะ" เธอถามเพื่อนรัก พลางยกมือขึ้นมากอดอกอย่างเบื่อนาย

 

 "ก็คนนั้นไง! ที่ใส่แว่นน่ะ น่ารักจัง" พอสิ้นเสียงของเพื่อนรัก ผู้ฟังจึงหันไปมองคนที่เพื่อนชมนักหนา ฮึ! จะหล่อแค่ไหนเชียวกะอีแค่รุ่นพี่ที่มารับน้องเฉยๆ 



 

 "ก็เฉยๆอ่ะ สู้พี่ฟิวส์ของฉันยังไม่ได้เลย แหวะ!" ก็... แค่นั้นแหละ ก็ไม่ได้หล่ออะไรมาก ก็แค่สูง ขาว ดูตี๋ๆหน่อย ใส่แว่น และ ดัดฟัน หน้าตาก็ธรรมดา แถมยังทำหน้าอดหลับอดนอนอีก เฮอะ!



 

 "โหยยย..พี่ฟิวส์ของแกกับพี่หมอคนนั้น.. มันคนละระดับยะ พี่หมอของฉันออกจะแสนดีเพอร์เฟ็ค แถมยังเป็นรุ่นพี่ รุ่นที่2ของสายเราอีกนะ สุดยอดไปเลย" เนติพรได้แต่เพียงส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจที่เพื่อนรักแสดงอาการออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน


 

 "เอาล่ะๆ นักเรียนคะ วันนี้ครูดีใจมากนะคะ ที่นักเรียนเสียสละเวลามาร่วมกิจกรรมในวันนี้" ค่ะ ครูหนูเต็มใจมากๆเลยค่ะ บางทีฉันก็คิดว่ายิ่งเรียนสูงขึ้น ยิ่งมีเวลาอยู่ติดบ้านน้อยลง ไอ้คนที่ชอบอยู่บ้านอย่างฉันก็แย่เลยน่ะสิ 



 

"เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลานะคะ ครูขอ.." และพิธีการก็ดำเนินไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาที่นักเรียนหญิงทุกคนรอคอย


 

"ลูกจ๋า... สงสัยไหมคะ ว่าพี่ๆ3 คน ที่นั่งอยู่นี่เป็นใคร"




 

"อยากค่าา !" และตามด้วยเสียงกรี๊ดระงมไปทั่ว จนเนติพรต้องยกนิ้วขึ้นมาอุดหู



 

"งั้นขอเชิญพี่ๆ แนะนำตัวเลยค่ะ!" พี่ๆทั้ง 3 คน มีผู้ชาย 1 ผู้หญิง 2 เป็นนักศึกษาแพทย์ ที่จบจากโรงเรียนของฉัน ด้วยที่พี่พวกนี้เป็นนักเรียนรุ่นแรกๆของโปรแกรมที่ฉันเรียนอยู่ จึงมาแนะนำรุ่นน้องในเรื่องของการศึกษาต่อและการเรียนการสอนของโปรแกรมนี้


 

"สวัสดีค่ะน้องๆ พี่ชื่อ ณิชาภัทร นะคะ เรียกพี่ว่า ฝ้ายก็ได้ค่ะ" พี่ณิชาภัทร หรือ พี่ฝ้าย ดูใจดีแต่ก็แอบเย็นชา ดูนิ่งนิดๆ แต่ไม่เท่ากับผู้หญิงข้างๆอีกคน เป็นคนที่ตัวค่อนข้างเล็ก ย้ำว่า เล็ก แต่ก็ดูน่ารักดี ผมยาวประบ่า ตาชั้นเดียวเรียวรีถูกปกปิดด้วยแว่นสายตากรอบสีดำ


 

"สวัสดีค่ะ พี่ชื่อ เนตรสิตางคุ์ ชื่อเล่นชื่อ อาย พี่ดีใจมากๆเลยนะคะที่ได้มาเจอกับน้องๆในวันนี้" พี่อายคนนี้ดูสูงโปร่งเลยทีเดียว สวยสง่ามากๆ ผมที่ยาวถึงกลางกลังของพี่เธอถูกถักเปียเก็บไว้อย่างทันสมัย กอปรกับดวงตากลมโตและริมฝีปากบางเฉียบที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปมันนั้น ทำให้เธอดูเจิดจรัสมากๆ อา... ผู้หญิงคนนี้สวยจริงๆ เนติพรรำพึงรำพันในใจอย่างชื่นชม


 

"สวัสดีครับ พี่ชื่อ สพล นะครับ เรียกพี่ว่า พี่ซันนะครับ" พอพูดจบเขาก็ขยับแว่นสายตาให้เข้าที่พลางเอามือลูบท้ายทอย ดูประหม่าอย่างไรอย่างนั้นแหละ....


 

 

แน่ล่ะ... จะแปลกใจไปทำไม ก็ประหม่าเพราะสาวกรี๊ดไง ! แล้วไงล่ะ ก็สูง  ขาว ตี๋ ดวงตาสวยเรียวรีที่ถูกบดบังด้วยแว่นตา ร่างกายที่บึกบึนแข็งแรงกำยำ จมูกที่โด่งเป็นสันได้รูป  ยิ้มสวย และ ดูดีเมื่อใส่เสื้อช็อปสีขาว ย่อมตกเป็นที่สนอกสนใจของสาวน้อยเป็นธรรมดา แต่เสียตรงที่แอบทำหน้ามึนๆ เหมือนชีวิตไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่า 'พักผ่อน' หรือ 'นอนหลับ' ไม่ใช่ว่าเนติพรไม่รู้ว่าเรียนแพทย์น่ะหนักแค่ไหน  แต่ไม่เคยคิดว่าจะหนักขนาดนี้ 


 

หลังจากนั้นเนติพรก็ไม่ได้สนใจอะไรในตัวของนักศึกษาแพทย์หนุ่มผู้นั้นเท่าไหร่นัก ด้วยความคิดที่ว่าชาตินี้คงไม่เจอกันอีกแล้วล่ะ



.......โลกของเราคงไม่กลมขนาดนั้นหรอก!......