สุดท้ายก็เพราะรัก

ลำดับตอนที่ #1 : 01 : Love lie

ตอนที่ 1 

...เรื่องราวที่คุณจะได้อ่านต่อไปนี้เป็นเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วประมาณ 2 ปี ก่อนทุกอย่างจะจบ....

 

"แกๆ นี่ไงคนที่นาวมันแอบชอบอ่ะ!"ทุกสายตาหันขวับไปมองยังจุดที่เพื่อนชี้ก่อนจะพบผู้ชายตัวสูง ผิวขาว หน้าตาดีและมีดีกรีเป็นหนึ่งในบรรดา TP หรือกลุ่มหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนแห่งนี้อีกด้วย

"เล่นของใหญ่ซ่ะด้วยนะแก! ฮ่าๆๆๆ"เสียงแซวดังเซ็งแซ่จากปากเพื่อนสาวคนสนิททั้ง 5 คน โดยมีออกัสเป็นแกนนำ ทำเอามะนาวถึงกับนั่งก้มหน้าก้มตาเพราะความเขินอายทันที

"แต่คิดๆดูก็น่าเสียดายนะ ใครๆเขาก็พูดกันว่าไอ้พวก TD อ่ะมันเจ้าชู้จะตาย"ออกัสเปิดฉากประเด็นร้อนหลังจากไปรวบรวมข้อมูลจากเหล่านักเรียนคนอื่นๆมาได้

"ใช่ๆ กูก็ได้ยินมานะ เห็นพี่รหัสกูบอกว่าพวก TD มันกำลังเก็บแต้มจึ๊กกะดึ๋ยกับเด็กโรงเรียนเราด้วยนิ่"ฟิวรับเสียงใสอย่างเห็นด้วยสุดๆ 

"ก็อ่ะนะ ไอ้พวกนั้นมันมีแต่ลูกคนใหญ่คนโต ไอ้เด็กยาจกสกปรกอย่างเราจะเอาอะไรไปฟ้องใครได้"

"เฮ้ย ใจเย็นดิ่ว่ะกัส พูดเรื่องไอ้พวก TD ทีไรแมร่งน้อยใจกำพืชตัวเองตลอด กูก็เข้าใจว่าบ้านมึงขายปาท่องโก้"

"อย่ามาทำเป็นพูดเหอะมินมึงก็แด_ เดี๋ยวซักวันกูกับพรีมจะไปเผาโรงแรมมึงให้มอด เอาให้หมดตัวเลย เนอะ!"

"ไอ้นี่นิ่ มานงมาเนอะเดี่ยวก็เตะคว่ำ อยู่ดีไม่ว่าดีอยากเปลี่ยนพื้นหลังห้องเป็นรายตารางรึไง!?"แล้วเสียงหัวเราะจากสาวงามทั้งหลายดังสนั่นหวั่นไหว แต่ไม่ใช่เพราะว่าขำมุกที่เล่นหรอกนะแต่ว่ามันขำออกัสที่โย้กเก้าอี้เล่นจนล้มไปกองกับพื้นต่างหาก สมน้ำหน้าอยู่ดีไม่ว่าดีมาชวนกูไปเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางซ่ะงั้น!!

"นาว!!"ออกัสตะโกนขัดเหมือนนึกอะไรได้ก่อนจะยันตัวขึ้นมานั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"หื้ม?"

"ไม่ลองไปคุยกับมันว่ะ?"

"มันไหน?"

"เอ้าก็ไอ้นั่นไง...ไอ้ มันชื่ออะไรนะพรีม?"กัสมันยื่นหน้ามาถามฉัน เอ่อ ทำไมมึงต้องถามกู???

"เบียร์"

"นั่นแหละๆ กล้าๆหน่อยดิ่ว่ะกลัวอะไรอยู่ได้!"

"ไม่เอาหรอก กูเขิน~"

"งั้นก็ลองโทรไปหาไหมมึง?"

"มึงมีเบอร์หรอฟิว?!?!"

"มีดิ่ กูเป็นคนจัดทะเบียนนักเรียนนะ!!!"

"กูรู้แล้ว แล้วไหนอ่ะเบอร์??"มะนาวทำตาวิ้งๆ เห็นแล้วคันตีนยิกๆเลย ฮ่าๆๆ

"อ่ะนี่ อย่าใช้ไปก่อความรำคาญให้เขามากนะ แล้วก็ถ้ามีปัญหาห้ามพาดมาถึงกูด้วย เข้าใจ๊?!"

"รักเพื่อนจริงๆนะมึง"ฉันบอกฟิวก่อนมันจะยิ้มร่าแล้วดึงขนมในมือไปกิน ถ้าไม่ติดที่มึงเป็นลูก
อัยการ กูสอยร่วงไปล่ะ ไม่เข้าใจว่ามันจะอยากเป็นอัยการเหมือนพ่อมันทำไม??? เผด็จการ!! แล้วพ่อมันก็กระแดะตั้งชื่อลูกว่าฟิวเจอร์ที่แปลว่าอนาคตอ่ะนะ ช่างเป็นอะไรที่มืดมนสิ้นดี!

"แล้วกูต้องพูดอะไรบ้างว่ะมึง??"

"ก่อนอื่นนะมึง มึงต้องพูดว่าสวัสดีค่ะ แล้วพอเขาถามว่ามึงเป็นใคร มึงก็บอกชื่อมึง พ่อมึง แม่มึง
หมามึง ยายมึ..."

"พอเลยๆกัส อย่าไปฟังมันแมร่งพาเสียตลอด"ว่าจบฉันก็ตบหัวมันไปหนึ่งฉาด กูล่ะสุดจะทนรู้สึก
ถึงความสัมพันธ์ที่จะรุ่งริ่งมาแต่ไกล

"ตบมันอีกทีดิ่พรีม แมร่งเล่นตลอด นาว มึงมาฟังกูนิ่ ก่อนอื่นนะมึง มึงต้องบอกมันไปเลยว่ามึงเป็นลูกเจ้าของบริษัทรถยี่ห้อดัง..."

"สั_มิน ไปเลยไปไกลๆตีนกู โยงเข้าผลประโยชน์ทางธุรกิจตลอด มึงยังรวยไม่พอใช่ไหม?"มินหัวเราะร่าถอยทัพไปกองรวมกับศพกัส ถ้าพวกมันไม่สร้างปัญหาก็คงไม่ใช่ที่???"นาวมึงไม่ต้องไปฟังพวกมันมาก มึงมาฟังกูดีกว่า..."

"อย่างมึงจะไปช่วยอะไรมันได้ว่ะพรีม ตัวเองเคยมีความรักรึเปล่าเหอะ ฮ่าๆๆๆ"กัสพูดจบก็หันไปแท็กมือกับมินอย่างถูกใจ เดี่ยวกูเป่าด้วย 9 มม. 

"เฮ้ย มึง! ออดหมดคาบแล้วอ่ะกูไปเรียนก่อนนะ ต่อไปคาบคณิต"กูยังไม่ทันแนะนำอะไรเลยหมดคาบล่ะ!!

"ตั้งใจเรียนนะฟิวเจอร์"มินเอ้ย สำเหนียงมึงกระแดะมาก

"เชี่ยมินอย่าล้อชื่อกู แล้วพวกมึงไม่ไปเรียน?"

"กูว่าจะโดดว่ะ มึงกับกัสอ่ะ?"

"เหี้_นะมิน คาบนี้กูว่าง"

"เอ้า ม. 4 มีคาบว่างด้วยหรอว่ะ?"

"เชี่ยกัส ถ้าไม่พูดมึงจะตายไหม!?!"

"พอเลยๆพวกมึง มะนาวมึงจะจ้องโทรศัพท์อีกนานไหมไม่เข้าเรียนหรอมึง?"

"เรียนดิ่ แต่เดี๋ยวกูไป"

"เออๆ งั้นเด็กดีอย่างมึงรีบไปเรียนเหอะฟิว"

"เออๆ เดี๋ยวเจอกันคาบพักนะพวกมึง"ฟิวพูดจบก็วิ่งเน่บไปทันที น่าสงสารมันจริงๆ นี่แค่ม.4 มัน
ยังเรียนหนักขนาดนี้ถ้าไปเรียนนิติฯจริงๆมันจะไหวหรอ??

"ไปหาอะไรแดกกันเหอะมึง"กัสมันชวนพวกที่เหลือให้ไปหาอะไรใส่ท้องตั้งแต่คาบแรก

"กูไม่ไปนะ กูจะไปอ่านหนังสือ"

"ไปอ่านที่ไหนว่ะพรีม?"

"ถามควายๆ อ่านที่ห้องสมุดดิ่ว่ะ"แมร่งโง่บรมเนอะไอ้เชี่ยกัส

"ตอบควายๆ ห้องสมุดมันจะมีหนังสือได้ไง!!"

"...."โดนไปหนึ่งดอก"งั้นมึงจะไปไหนก็ไป เดี๋ยวกูก็ถีบเข้าให้!!"ฉันแทบจะกระโดดถีบกัสขาคู่ มัน
หัวเราะลั่นก่อนจะวิ่งไปสมทบกับมินที่เดินเข้าไปในโรงอาหาร

"มึงไม่คิดจะขยับเลยใช่ไหมนาว?"

"กูกำลังจะไปแล้วเนี้ย!!"

"มึงจะไปไหน?"

"ไปเรียนอังกฤษไง!"

"อังกฤษป้ามึงดิ่ไปทางนั้น"

"อ้าว งั้นกูไปเรียนนะ ทางนี้ใช่ไหม?"

"เออ!!"ฉันยืนดูมะนาวเดินไปเรียนอย่างเอือมๆ ไม่เข้าใจว่ามันจะติดอะไรกับโทรศัพท์นักหนา

"ไงมึง ไม่มาชาติหน้าเลยล่ะ?"ฉันมองคนมาใหม่ที่กำลังวุ่นอยู่กับการหาที่วางกระเป๋าของมันอยู่
เพลินมัน'ชอบ'มาโรงเรียนสายบ่อยๆตอนเช้าเลยไม่ค่อยมีใครเห็นมัน จนบางทีก็ลืมไปเลยว่าเคยมีมัน

"กูแมร่งตื่นสาย ทีแรกคิดว่าทันแต่เสือกมาไม่ทัน!"

"มึงตื่นกี่โมง?"

"7:45 น."

"เขาเข้าแถวกัน 7:50 น.เดี๋ยวกูก็ตบเกรียนแตก!"

"เชี่ยกูหิวว่ะ!"

"ไปแด_ดิ่ เมื่อกี้มินกับกัสมันเพิ่งเข้าไปในโรงอาหาร"

"เอ้า แล้วมึงอ่ะ?"

"กูจะไปอ่านหนังสือ"

"ที่ไหนว่ะ?"

"ห้องสมุด!"

"เอ้า แล้วห้องสมุดจะมีหนังสือได้ไง?"

"..."ไม่คิดว่ามันจะเล่นมุกเดียวกัน"เชี่ยเพลินนน!!!"แมร่งวิ่งไปนู้นแล้ว ไอ้เชี่ยนิ่ กวนตีน!!

-ห้องสมุด-
 

สุดท้ายก็ไม่มีอะไรให้อ่านที่ทำได้ตอนนี้คงแค่มาหลับแช่แอร์

 

~คำว่ารักที่แค่บอกไปวันๆ คงซึ้งไม่เท่ากั...

 

"โทษทีน้อง พอดีว่ามือมันปัดไปโดน"ฉันงัวเงียจากการนอนเพื่อเงยหน้าไปมองคนที่มัน'กระชาก'หูฟังฉันออกแล้วเสือกบอกว่าปัด

"..."

...แค่แวบแรกที่สายตาหันไปมอง ความโกรธก็หายไปจนหมด หัวใจก็แทบหลุดกระเด็นออกมาเต้นบีบอยอยู่ข้างนอก ใบหน้าที่ช่างคุ้นเคยราวกับหลุดออกมาจากฝัน ใบหน้าที่แสนจะคิดถึง...

...ครูห้องสมุด!!!...(ล้อเล่น ฮ่าๆๆๆ)

..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..

...พี่เทรน...