คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Little Kitten = 1
“เนียร่า เนียร่าอยู่ไหน มาหาปะป๊ามา”
เสียงเจ้าของห้องร้องเรียกสัตว์ เลี้ยงตัวน้อยที่วิ่งออกมาจากห้องนอนหลังจากทำการปลุกเขาด้วยการกระโดดขึ้น มาเลียแก้มให้ตื่น พอเขาตื่นก็วิ่งหนีออกมาแบบนี้เป็นกิจวัตรประจำวันของเหมียวน้อยเนียร่าวัย สองเดือน
“จับได้แล้ว!”
เจบีหัวเราะเบาๆพลางก้มลงไปอุ้มเหมียวน้อยตัวกลมตา แป๋วที่หลบอยู่ใต้โต๊ะกินข้าวขึ้นมาจุ๊บปลายจมูกทีหนึ่งอย่างหมั่นเขี้ยว โดยเนียร่าเองก็แลบลิ้นเล็กๆเลียจมูกเจบีคืนด้วยเช่นกัน
“หิวแล้วใช่มั้ยถึงเข้าไปปลุกปะป๊าถึงในห้องเนี่ย หืม”
ร่างสูงถามพลางหนีบเจ้าตัวเล็กแล้วเดินไปหยิบอาหาร แมวขึ้นมาเท ก่อนจะวางเนียร่าลงบนเค้าท์เตอร์ในครัวพร้อมกับจานอาหาร ส่วนตัวเองก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบซีเรียลและนมมาเทใส่ถ้วยแล้วเดินมายืนกิน ข้างๆลูกแมวตัวน้อย
เจบีได้ลูกแมวหน้าตาบ้องแบ๊วนี่มาจากบ้านเพื่อนสนิทที่ชื่อแจ็คสัน เจ้านั่นโทรมาชวนเขาไปที่บ้านด้วยเหตุผลว่าลูกแมวที่เพิ่งคลอดมีอายุครบ หนึ่งเดือนเลยอยากจะฉลอง พอเขาไปถึงก็พบลูกแมวตัวกะจิ๋วหลิวสามสี่ตัวที่หน้าเหมือนกันอย่างกับแมว ฝาแฝด ถึงเขาจะไม่ได้รักสัตว์อะไรเป็นพิเศษแต่เมื่อเห็นความน่ารักของเจ้าพวกนั้น แล้วก็อดเล่นด้วยไม่ได้ แต่ทว่าตอนจะกลับ ดันมีลูกแมวตัวหนึ่งร้องแง้วๆจะตามมาให้ได้ เขาเดินไปไหนก็เดินตามจนแจ็คสันต้องตัดใจยกให้เขาทั้งน้ำตา
“เนียร่า หนูเหงามั้ย หนีมาอยู่กับป๊าสองคนเนี่ย” เจบีเอานิ้วจิ้มๆเจ้าตัวเล็กที่กำลังเลียอาหารเปียกสำหรับแมวอยู่อย่างเอร็ด อร่อย “พี่น้องที่บ้านนู้นมีตั้งสามสี่ตัว ดันเดินตามป๊าต้อยๆ”
“เมี้ยว~”
“รักป๊าใช่มะ”
“เมี้ยว~”
ร่างสูงยิ้มกว้างเมื่อได้รับเสียงตอบรับจากลูกแมว น้อย ถึงเขาจะแปลไม่ออกว่ารักหรือไม่รักก็เถอะ แต่เขาจะเข้าใจว่าลูกชายตัวน้อยของเขาพยายามจะบอกรักก็แล้วกัน จริงๆก็อย่างที่บอก เจบีไม่ใช่คนรักสัตว์มากนัก ต่างกับแจ็คสันที่รักสัตว์ทุกชนิดสมกับที่เรียนสัตวแพทย์ แต่ที่เขายอมเอาเนียร่ามาเลี้ยงเพราะนอกจากเจ้าตัวเล็กจะอ้อนขอตามมาด้วย แล้ว ช่วงนั้นยังเป็นช่วงที่เขาเลิกกับแฟนพอดีอีกต่างหาก เลี้ยงแมวไว้แก้เหงาสักตัวก็คงจะดีเหมือนกัน
และเนียร่าก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง เจ้าตัวแสบเป็นแมวที่ขี้อ้อนแบบที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน เวลาเขานั่ง เนียร่าก็มานั่งตัก เวลาเขานอน เนียร่าก็มานอนบนอก หรือแม้แต่เวลาเขาเดินไปไหนมาไหนในบ้าน เจ้าเนียร่าก็มาคลอเคลียพันแข้งพันขากันตลอดเวลา แทบจะเรียกได้ว่าอยู่กับเขาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงจนลืมเหงา
“อิ่มแล้วหรอ” เจบีถามเมื่อเห็นว่าเนียร่าเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว แมวน้อยเดินมางับนิ้วมือเขาที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์เบาๆเหมือนอยากจะเล่นด้วย “หนูกินไปนิดเดียวเองนะ หิวนมรึเปล่า”
“เหมียว~”
“เหมียวนี่แปลว่าหิวหรือไม่หิวล่ะ” ร่างสูงยกมือขึ้นเกาหัว ทั้งๆที่อยู่กันมาร่วมเดือนแต่เขาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจไอ้ตัวเล็กนี่เท่าไหร่ เลย “งั้นแปลว่าหิวก็แล้วกัน”
เจบีสรุปเอาเอง ก่อนจะเดินไปหยิบนมสำหรับแมวขึ้นมาเทใส่ถ้วยใบเล็กแล้วกลับไปยังเค้าท์เตอร์ ที่มีเนียร่ายืนมองตาแป๋วอยู่ แต่พอเขาวางถ้วยนมลงตรงหน้าแมวน้อย เจ้าเนียร่ากลับเพียงแค่ดมๆแล้วเมินหน้าหนีซะอย่างนั้น
“อ้าว ไอ้หนูนี่ ทำหน้าเหมือนอยากกินแล้วไม่กินได้ยังไง กวนประสาทป๊าหรอ”
“เมี้ยว~” ลิ้นเล็กเลียแผล็บเข้าที่มือ ก่อนจะเงยหน้าสบตาแป๋วๆกับเจ้าของ สายที่ที่เจบีแปลความหมายได้ว่า ‘หนูไม่หิว หนูอยากเล่นกับป๊า’ จนร่างสูงอดหัวเราะไม่ได้ สุดท้ายก็อุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมากอดแล้วเดินไปดูทีวีที่ห้องนั่งเล่นแทน
“หนูชอบดูรายการนี้ ป๊ารู้” เจบีบอก เมื่อเปิดทีวีมาเจอรายการเพลงรายการหนึ่ง เนียร่าชอบฟังเพลง ยิ่งฟังตอนนอนบนตักเขาแล้วลูบไปมาเบาๆ เจ้าตัวเล็กเป็นอันเคลิ้มจนหลับทุกที
เจบีลูบก้อนขนนุ่มนิ่มสีเทาที่นอนอยู่บนตักอย่างเพลินมือ พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
“เนียร่า ถ้าหนูเป็นคนมันจะเป็นยังไงนะ” หัวเล็กซุกเข้าหามืออบอุ่นของเจบีแล้วถูไปมาอย่างออดอ้อนเมื่อถูกลูบ
“ต้องขี้อ้อนแหงๆ”
“เมี้ยว~”
“หนูต้องอ้อนแค่ป๊าคนเดียวนะรู้ป่าว” เจบีเขี่ยจมูกเล็กๆอย่างเอ็นดู “ห้ามอ้อนคนอื่นนะ กับแจ็คสันก็ห้าม”
“เมี้ยว~”
.
.
.
.
.
00:00 AM
“ปะป๊า”
“…”
“ปะป๊า ..”
เจบีขยับตัวในความมืดเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆที่ไม่ คุ้นเคยร้องเรียกกลางดึก พร้อมกับสัมผัสอุ่นๆตรงต้นแขนตอนที่อีกฝ่ายจับตัวเขาเขย่าเบาๆ
“เนียร่า อย่ากวนป๊าสิ ป๊าจะนอ ..” ร่างสูงที่ดึงอีกฝ่ายขึ้นมากอดแนบอกลืมตาโพลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเนียร่าไม่ มีวันที่จะเรียกชื่อเขาได้ และเนียร่าก็ไม่มีวันกลายร่างเป็นเด็กผู้ชายตัวขาวผมดำตาแป๋วที่นอนกอดเขา อยู่บนเตียงนี่ได้ด้วย! “เฮ้ย!!!”
“ปะป๊า..”
“เนียร่า!!”
เจบีเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังด้วยความตกใจ มือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆเพื่อเรียกสติ เขาหลับตานิ่งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง และพบว่า ..
.. เนียร่ายังกลายเป็นคนอยู่เหมือนเดิม!
ร่างของเนียร่าที่เคยเป็นลูกแมว ตัวใหญ่กว่าอุ้งมือเขาเล็กน้อย ตอนนี้ได้กลายเป็นเด็กผู้ชายวัยรุ่นที่มีผิวขาวจัด ดวงตาสีเทาประกายแสงในความมืด เส้นผมของเขาเป็นสีเทาหม่นๆเช่นเดียวกับสีขนของลูกแมวตัวโปรด และสิ่งที่ทำให้เขามั่นใจว่านี่คือเนียร่าก็คือ ร่างบอบบางทั้งร่างไม่สวมอะไรเลยนอกจากปลอกคอเส้นเล็กที่เจบีเป็นคนใส่ให้ แมวน้อยเนียร่าเองกับมือ!
“นี่ .. นี่มันอะไรกันเนี่ย”
“ป๊า .. เนียร์หนาว”
เจบีหันรีหันขวางอย่างคนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งกับบอกเซอร์ออกมาให้
“ใส่เองได้ .. เอ่อ .. ใช่มั้ย”
“ได้ฮะ”
เนียร่าตอบเสียงเบา จัดแจงใส่เสื้อผ้าเองเสร็จสรรพก่อนจะเงยหน้ามองเจบีที่ยืนอยู่แล้วยิ้มให้
“นี่มันเรื่องตลกอะไรกันเนี่ย”
“ก็ปะป๊า .. บอกว่าอยากเห็นตอนเนียร์เป็นคน”
“คือ .. ไม่ใช่อย่างงั้น” เจบีเกาหัว “คือป๊าพูดลอยๆไง เข้าใจรึเปล่า พูดลอยๆน่ะ ใครจะไปคิดว่าแมวตัวเองจะกลายเป็นคนได้”
“เนียร์เป็นได้” เจ้าตัวเล็กหัวเราะคิก
“แล้ว .. แล้วแมวที่บ้านแจ็คสันล่ะ”
“.. ไม่รู้สิ”
“เอ่อ ช่างมันเถอะ”
เจบีถอนหายใจ ก่อนจะก้าวขึ้นเตียงด้วยความง่วงงุน เรื่องเนียร่ากลายเป็นคนค่อยแก้ปัญหาตอนเช้าก็ได้ ตอนนี้เขาง่วงมากจนตาจะปิดอยู่แล้ว
เนียร่าคลานจากปลายเตียงขึ้น มาสอดตัวเองได้ผ้าห่มแล้วซุกตัวลงกับอกผู้เป็นเจ้าของอย่างที่เคยทำทุกวัน แต่กลับทำให้เจบีต้องเกร็งตัวขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ ที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
“ปะป๊า”
“หืม”
“รักเนียร์ไหม”
“ถามอะไรแบบนั้น” เจบีตอบเบาๆทั้งที่ยังหลับตา แต่ก็รู้สึกได้ว่าร่างบอบบางของคนข้างๆขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะวาดวงแขนกอดเขาเอาไว้แน่น ถูไถเส้นผมนิ่มๆไปมากับอกอย่างคนขี้อ้อน
“ก็เนียร์รักป๊า”
“..”
“รักมากเลย”
“หึ ..” เจบีหัวเราะเบาๆแล้วยกมือขึ้นกอดอีกฝ่ายตอบ “ป๊าก็รักเนียร่า”
“เนียร์รักป๊าที่สุด”
เจ้าตัวเล็กยิ้มกว้างจนตาหยี น่าเอ็นดูจนอดลูบหัวเล็กๆนั่นไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเนียร่าที่เป็นแมว หรือเนียร่าที่เป็นคน ความขี้อ้อนก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“นอนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”
“ฮะ”
“ฝันดีครับ”
“ฝันดีครับปะป๊า”
เนียร่าตอบกลับสั้นๆพร้อมกับเงยหน้าขึ้นจุ๊บปลายคางอีกฝ่ายด้วยความเคยชิน ก่อนจะถูกเจบีลูบหัวจนเคลิ้มหลับไปอย่างง่ายดาย
.
.
.
.
09:00 AM
แสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เจบีต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ ได้ เป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือนที่เขาตื่นขึ้นมาโดยไม่ต้องอาศัยลิ้นเล็กๆของ เนียร่าในการเลียแก้มปลุกให้เขาตื่น
“เมื่อคืน .. ฝันหรอวะ”
เจบีพึมพำ ก่อนจะมองไปรอบๆแล้วพบว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่ในห้องนี้นอกจากเขา ที่นอนแมวของเนียร่ากระจัดกระจายอยู่ที่พื้นปลายเตียงบ่งบอกว่าเจ้าตัวคง ตื่นแล้วออกไปวิ่งเล่นข้างนอก เจบีหัวเราะเสียงดังให้กับความฝันแฟนตาซีของตัวเองที่ดันฝันไปว่าเนียร่า กลายร่างเป็นเด็กผู้ชายซะได้
“ประสาทจริงกู ฝันอะไรเป็นบ้าเป็นบอ เนียร่าจะกลายเป็นคนได้ยังไง ถ้าไอ้แจ็คสันรู้นี่โดนล้อตายเล..ย”
แกร๊ก!
ยังไม่ทันจบประโยคดี เสียงเปิดประตูก็ดึงสายตาเจบีให้ไปมองที่หน้าห้อง ก่อนดวงตาคมจะเบิกกว้างเมื่อเห็นเด็กผู้ชายร่างบอบบางเป็นคนเปิดประตูเข้ามา ด้วยหน้าตางอแงเหมือนถูกขัดใจ
“เนียร่า!!!!!!”
“ปะป๊า .. ตื่นช้าจัง เนียร์หิวแล้วนะ”
ตกลงผมไม่ได้ฝันใช่มั้ยเนี่ย!!?!?!?!??
-END-
ความคิดเห็น