ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
(อย่าแอบกินขนมที่แม่ทำไปให้ย่านะลูกอม)
"โหหห หนูไม่ทำหรอกน่า"
(ทำเป็นพูดไป ตอนที่ให้เอาไปให้พ่อเรา เราก็แอบกินจนเกือบ
หมดแหน่ะ)
"คราวที่แล้วมันหิวนิ่แม่ อีกอย่างคราวนี้แม่ก็ทำมาตั้งเยอะ
ด้วย"
(จ๊ะๆ แม่ล่ะไม่อยากขัด งั้นแค่นี้ก่อนนะลูกอม แม่ต้องไปขาย
ขนมต่อ เดินทางดีๆนะลูก)
"ค่าาา ดูแลตัวเองด้วยนะ~"
โทรศัพท์ถูกวางลงก่อนที่วิทยุจะบรรเลงเพลงโปรด
"เฮ้อ อากาศดีจังเลย ต้นไม้ก็เย๊อะเยอะ"กระจกทั้งสองข้างก็ลดลงเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์เข้ามาเต็มปอดพลางขับรถให้ช้าลงเพื่อชมวิวข้างทาง
ต้นไม้ใหญ่เขียวขจีให้ร่มเงาโค้งเอนมาต่อกันคล้ายอุโมงค์
ถนนลูกลังขรุขระเล็กน้อยตามแบบชนบท ถ้าเทียบกับ 10 ปีก่อนก็ดูเหมือนว่าที่นี้จะไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิด
"ยิน ดี ต้อน รับ มิ มิ? คนหรืออะไรชื่อมิมิ? เฮ้ย!!!"
~เอี้ยดดด!!!~
"ไรว่ะเนี้ย!?"รถเบรกหัวแทบทิ่มหลังจากเพิ่งอ่านตัวอักษรที่
สลักไว้บนหินไปอย่างงงงวยแล้วยังต้องมาเจออุโมงค์ประ-หลาดที่ถ้าจะบอกว่าเพิ่งสร้างก็คงไม่ได้เพราะมันดูโทรมและเก่ามาก แต่ถ้าบอกว่ามาผิดทางอีกก็คงไม่ถูกเพราะมาบ้านคุณย่าเป็นร้อยรอบแล้วทำไมจะจำทางไปไม่ได้ หรือว่า...
"เอ้า! โทรศัพท์หายไปไหนว่ะ เมื่อกี้ก็วางไว้ตรงนี้นี่หว่า?"มือที่
พันกันวุ่นวายรีบควานหาโทรศัพท์เจ้าปัญหาอยู่นานแต่ก็ไม่เจอ ถ้าหลงทางขึ้นมาจริงๆแล้วจะถามใครดีเนี้ย แถวนี้โคตรจะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าคนผ่านเลย แล้วไอ้อุโมงค์นี้อีกโผล่มาจากไหนว่ะเนี้ย มาเยี่ยมย่าทุกเดือนก็เพิ่งจะเคยเจอ
นั่งแช่อยู่นานสองนานก่อนที่เท้าขวาจะก้าวลงมาจากรถ ความมืดพาดยาวในถ้ำมองดูช่างไร้จุดหมาย สภาพไม่น่าจะผ่านไปได้ถ้าลมพัดคงถล่ม
คิดไม่ทันจบสองเท้าเจ้ากรรมก็ดันเดินเข้าไปอย่างไม่รีรอ สองตาพยายามเพ่งพินิจมองให้ทะลุความมืด สองมือคลำทางไปอย่างทุลักทุเลสุดๆ ถึงจะอยากด่าตัวเองที่เข้ามาทำไมแต่ใจก็อยากรู้อยู่ดีว่าอุโมงค์มันมาได้ยังไง?
เดินไปไม่ทันเมื่อยแสงสีขาวก็ค่อยๆเปล่งประกายจนสว่างวาบเข้าตา ภาพตรงหน้าสุดจะบรรยายมากมาย ทุ่งหญ้าเขียวขจีกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาไม่มีแม้แต่บ้านคน ก้าวออกจากอุโมงค์สายลมก็พัดเข้าหน้าจนแทบชาไปทั้งตัว แต่แน่นอนว่าความอยากรู้อยากเห็นย่อมมากกว่าความกลัวเลยดิ้นรนพาตัวเดินต่อไป
เสียงคนเป่าขลุ่ยดังคลอเมื่อลมพัดผ่านแต่ไม่รู้ว่ามันผ่านมาจากไหน ยิ่งเดินยิ่งเหนื่อยยิ่งไม่เจออะไรเลยตั้งใจจะกลับแต่ตาสุดรักดันไปเจอะเมืองประหลาดกลางดงทุ่งหญ้า ทำไงดีว่ะไหนๆก็มาล่ะขอกินน้ำหน่อยล่ะกัน อิอิ
สองเท้ารีบเร่งไม่รีรอรีบก้าวเข้าไปใจกลางเมือง บ้านขนาบ
สองข้างทางลักษณะเหมือนอยู่ในหนังคาวบอยแค่พื้นเป็นพื้นที่ปูอย่างงดงามเท่านั้นเอง เดินมาได้พักใหญ่ๆก็มาเจอตลาดมีร้านค้าร้านขายดูน่ากินแต่ที่สงสัยคือ...คนมันหายไปไหนหมด...
สองตาก็เริ่มสำรวจตรวจหา เมืองกว้างใหญ่แต่ทำไมคนหายไปหมด เดินไปเรื่อยๆตามทางจนไปจบที่หอคอยโคตรประหลาดตัดกับเมืองอย่าางหาที่เปรียบไม่ได้
"เฮ้ย!! ใครน่ะหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"ตะโกนไม่ทันจบก็รีบวิ่งตามใครก็ไม่รู้เพราะเห็นแค่เงาเข้าไปในหอคอย พอเห็นข้างในเท่านั้นแหละ...อึ้ง!!...
...ทำไมมันโล่งโปร่งไม่มีอะไรเลยว่ะ!!? ข้างนอกก็ตกแต่งออกจะสวยก็นึกว่าจะหรู...
~แก๊ก แก๊ก~
???
เสียงประหลาดดังมาจากประตูก่อนที่มันจะถูกปิดลงแล้วดูเหมือนว่าจะล็อกจากด้านนอกอย่างดี....!!!!
"เฮ้ยยยย!!! เปิดประตูตูตูตู!!!"
~ปึง!! ปึง!! ปึง!!!~
"เปิดประ..."
~แอร๊ดดด...ตุ้บ!~
"โอ้ย!! เจ็บบบบ!!!"หน้าทิ่มไม่เป็นท่า ประตูที่น่าจะถูกล๊อกดังเปิดออกง่ายๆแค่ตุ้บทีสองที แต่เลือดตามตัวไม่ใช่ประเด็นเพราะประเด็นคือ...คนจากไหนก็ไม่รู้มายืนมุงดูอย่างกะไทยมุงแต่หน้าช่างเรียบไร้ความรู้สึก ไม่ใช่อะไรหรอกคือพวกนี้เขาใส่หน้ากากหน้าตาหน้ากลัวอยู่อ่ะดิ่!!! บอกได้แค่ว่า...
"ผีหลอกกกก!!!"สองเท้าใส่เกียร์ 4 เหยียบมิดคันเร่งวิ่งออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด เมื่อกี้เมืองนี้มันมีปาร์ตี้หน้ากากฮาโลวีนรึไงว่ะอีกอย๋างยิ่งวิ่งก็ยิ่งเหนื่อยแต่ทำไมมันมืดเร็วจังว่ะ ตอน
เข้ามานิ่สว่างโล่เล...
"...."
...
...
...
"อ๊าาาาาาาา!!! อะไรว่ะเนี้ย!!?"ถึงจะรู้อยู่ว่าทุ่งหญ้าที่เคย
เขียวขจีบัดนี้ได้กลายเป็นทะเลสาบไปแล้ว!! ย้ำเลยว่าทะเลสาบ น้ำใสไหลเย็นเห็นปลา มองไกลลิบตาก็เห็นแค่น้ำกับน้ำ แล้วก็น้ำ ดูไปดูมาเมืองนี้ก็กลายเป็นเกาะไปโดยปริยายแต่ก็ยังจะตะโกนถามมันให้ได้ความ
"แล้วจะกลับยังไงว่ะเนี้ยยย!?"มือขวาเกาหัวยิกๆอย่างจน
ปัญญา ได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างสุดจะบรรยาย
"ไม่ลองว่ายน้ำข้ามไปล่ะ?"
"คงจะถึง เดี๋ยวก็ได้ตายกลางทางพอดี...เชี่ย! มนุษย์
หน้ากา...ก!!"
~ตุ้บ!!~
"เฮ้ย! เจ็บไหมน่ะ!?"
"ซี้ดดด ไม่เจ็บค่ะ!!"กัดฟันตอบมันอย่างสุดทนแค่ตกใจจนขา
พันกันแล้วล้มพื้นดินสนั่นหวั่นไหวมันจะไปเจ็บอะไรล่ะเนอะ!!
ถามมาได้!
"โง่ไปป่ะ?"ด่าตูอีก!!
"อยากตายรึไงห้ะ?!"
"ลุกยังไม่ไหวทำเป็นเก่งไป โดนเตะทีเดียวก็ปลิวล่ะมั้ง"
"ไอ้มนุษย์หน้ากาก!!"
~ตุ้บ!!~
"อย่าคิดจะมาโดนตัวฉันเชียว!"
"กรี้ดดด ไอ้กาก!!"มันกล้าดียังไงหลบหมัดฉันแล้วปล่อยให้ฉัน
พุ่งมานอนแหมบที่พื้นเนี้ย!!
"นิ่ ช่วยหยุดบ้าได้ไหม อยากตายอยู่ที่เมืองนี้รึไง?"
"...นายจะช่วยฉันรึไง!?"
"ถ้าไม่ช่วยคงไม่มาทนยืนคุยกับเธอตั้งนานสองนานหรอกยัย
โง่!"
"...!!!"ปรี้ดๆ คำก็บ้าสองคำก็โง่ มันคิดว่าตัวเองเป็นใครว่ะ ถ้าจะให้ดีต่อยกันซักยกไหมไอ้มนุษย์กาก!!...
"อ่ะ กินซ่ะก่อนที่ร่างเธอจะหาย"หมอนั่นโยนขวดอะไรซัก
อย่างมาไว้ตรงหน้าฉัน แต่...
"ร่างฉันจะหายหรอ!!?"
"เออดิ่ มันเป็นกฎของเมืองนี้คนนอกอย่างเธอคงไม่เข้าใจยิ่ง
โง่ๆอย่างนี้ด้วยแล้วคงต้องอีกนานกว่าจะเข้าใจ"
"นายฉลาดตายแหละไอ้ปลวก"
"บ่น บ่น จะกินไหม ไม่กินจะได้เก็บ!?"
"แปปนึงดิ่!!" ไอ้ใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าอะไรแต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยาก
ถามว่าอะไรอีกแหละ นั่งชั่งใจอยู่นานมองขวดจนมันจะท้องอยู่แหละ ไอ้คนเอามาให้มันก็ไม่คิดจะอธิบายอะไรเพิ่มเลยรึไง กินเข้าไปแล้วตายจะทำไงว่ะเนี้ย เฮ้ย!! เดี๋ยวนะแขนซ้าย
ทำไมมันลางๆว่ะ
"เฮ้ย!! จะกินไหมยาน่ะ!?"
"!! กะ กิน กินก็ได้.."เรียกซ่ะสะดุ้งเลย กินๆไปก่อนถ้าตายค่อย
ว่ากันใหม่ก็ได้มั้งไหนๆตอนนี้ก็คงจะมีแต่ไอ้หมอนี้นิ่แหละที่
พอพึ่งได้ ฮึ่บ! กินก็กินว่ะ!!
~อึกกก~
"หึ ก็แค่เนี้ย ทำเป็นเรื่องมาก"
"นายก็พูดมากเหมือนกันแหละ"ก็ได้แค่บ่นเบาๆอ่ะนะ รู้สึกว่า
แขนที่เลือนลางจะกลับมาสว่างสดใสแล้วด้วยดิ่ อิอิ
"เอ้าๆ นั่งเอ๋อเสร็จแล้วก็ลุก เดี๋ยวไอ้พวกตรวจเมืองมาเจอก็
เฮฮาปาร์ตี้กันพอดี"
"ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรทำไมต้องกลัวด้วย!?"
"ยังไม่สำนึก แอบเข้าเมืองมานิ่คิดว่าไม่ผิดใช่ไหม?"
"ใครแอบ? ฉันเดินเข้ามาเลยใครๆก็เห็น!"
"เมืองนี้ไม่ใช่ว่าใครก็เข้ามาได้นะ!"
"แล้วคิดว่าฉันอยากเข้ามานักรึไง ถ้าไม่มีอุโมงค์บ้าๆนั่นมา
ขวางป่านนี้ฉันไปถึงบ้านย่าแล้ว!"
"เธอจะบอกว่ามีอุโมงค์พาเธอมา...หรอ?"
"ใช่!!"พูดหมอนี่แล้วปวดหัว ฉันลุกขึ้นยืนแล้วมองหมอนั่นอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ อาจจะเสียอารมณ์ไปหน่อยก็ตรงที่ต้องจ้องกับหน้ากากก็เถอะ
"..."
"หมดคำถามแล้วใช่ไหม? ตอนนี้โคตรหิวข้าวเลย ไหนก็ช่วย
แล้วช่วยเลี้ยงข้าวซักมื้อดิ่"
"...อือ"มนุษย์หน้ากากว่าเรียบๆก่อนจะเดินนำฉันไป ไม่มีใคร
พูดอะไรอีกแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันเบื่อแม้แต่น้อยเพราะเมืองนี้สวยมากแต่ก็ได้แต่ดูจากมุมสูงบนเนินเขาไกลๆเมือง ถึงจะไม่เข้าใจว่าไอ้หมอนี่มันจะพาเดินอ้อมทำไมก็เถอะ อย่างน้อยๆอากาศตรงนี้ก็ดีมากๆลมพัดเย็นเราจะให้อภัย
"ใส่นี่ไว้ด้วย"หมอนั่นหยิบหน้ากากที่ปลิวมากับลมให้ฉัน ตอน
เห็นนี้โคตรทึ้งอ่ะเหมือนลมมันไปเอามาให้เลย
"..."
"ถ้าไม่ใส่ก็ไม่ต้องกินข้าว"จบคำหน้ากากนั่นอยู่บนหน้าฉัน
เรียบร้อยค่ะ เรื่องอื่นไว้ทีหลังกระเพาะอาหารสำคัญสุด!
"Bar'ber ร้านตัดผม?"มันพาฉันมาร้านตัดผมทำไม หรือผมฉันเริ่มยาวแล้ว?
"ยืนเอ๋ออีก หิวไม่ใช่หรอ เข้ามาดิ่"มนุษย์หน้ากากกวักมือเรียก
ฉันปอยๆ นิ่มนคิดจะล้อกันเล่นใช่ไหม จะให้ฉันไปกินกรรไกรกับไดร์เป่าผมรึไง!?
"อย่ามาตลก ฉันหิวข้าว!"
"หิวก็เข้ามาดิ่ยืนอยู่อย่างนั่นมันจะอิ่มไหม?"
"แล้วเข้าไปในร้านทำผมเนี้ยมันจะอิ่มไหม?"
"ร้านทำผม? หึ ประสาท"มนุษย์หน้ากากหยุดความพยายามที่จะพาฉันเข้าไปด้วยก่อนจะหายเข้าไปในร้านอยู่นานสองนาน บ่อยให้ฉันยืนเปลี่ยวกายเปลี่ยวใจอยู่คนเดียว
ถ้าจะมาทำผมก่อนก็หน้าจะบอกกันดีๆไม่เห็นต้องหรอกกันเลย ไอ้เราก็อุตส่าห์ไว้ใจ...
"อ่ะ! รีบกินซ่ะเดี๋ยวพยาธิกินกระเพาะ"หมอนั่นยื่นแฮมเบอร์ให้ฉันก่อนจะแกะของตัวเองกิน
"..."???
"มันเป็นร้านเหล้าที่ขายแฮมเบอร์เกอร์ โอเคม่ะ?"สรุปคือตูโง่ใช่ไหม? แล้วไอ้ร้านบ้านี้มันจะตั้งชื่อแบบนี้ทำไมว่ะ กลัวลูกค้าเข้าไปแล้วสั่งเหล้ารึไง!!?
"รอด้วยดิ่!!"
"ขาสั้น"
"...!!! ไอ้บ้ารีทายล์!!!"
"...เธอรู้จักชื่อฉันได้ไง..."
"...ไม่รู้ดิ่ มันหลุดออกมาเอง"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น