ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ::Tattoos::
TATTOOS
'รอยสัอผมบออะไรุไ้บ้า...'
สั...ศิลปะแนหนึ่ แ่ไม่ใ่ทุนะยอมรับและเ้าใ
ผมรัารสั ผมรัวามเ็บปวาารลเ็ม
ผมผ่อนลมหายใเมื่อปลายเ็มสุท้ายยึ้น
ผมใหายที่ารสร้าบาแผลอันามเหล่านี้บล
สีหมึยิ่ามเมื่อมันลายเป็นส่วนหนึ่อร่าายผมผ่านปลายเ็มพวนั้น
เ็มอเา...
ผู้ายที่มีรอยสัน้อยเินว่าะเื่อว่าเป็นเ้าอร้าน
ปาร์ ยูอน
ผมเปลื้อท่อนบน วาาูำแหน่ัวอัษราระบานสู เานั่เียบๆรอผม รวสอบ้วยสายาว่าทุอย่าน่าพอใหรือยั
สำหรับผม ทุอย่าเป็นไปาม้อาร
ผมนอนลบนเ้าอี้ปรับระับ ใ้แนสอ้าหนุนไว้ เาเ้ามาใล้ ยับินเ่าแนบิท่อนเอวผม ไอร้อนบาๆ สาใส่แผ่นหลั โมไฟสว่า้าถูึมาใ้านแล้ว เาำลัะเริ่ม
เาลูบปลายนิ้วเปล่าเปลือย วามันไปทั่วแผ่นหลัผม ผมอบเวลานี้ที่สุ เาะสัมผัสเนื้อหนัอผมแผ่วเบา เื่อ้า พิารา ่อนเาะสวมถุมือแล้วบรรมอบวามเ็บปวอันน่าอภิรมย์ให้
สารแห่วามสุหลั่ไหลเพียปลายนิ้วแรสัมผัส ไม่ใ่แ่ิเ็ม แ่ผมิปลายนิ้วพวนั้น้วย ผมอยาให้เาแะ้อ....มาึ้น มาึ้นทุวัน
"ผมถามไ้ไหม"
เาเอ่ยเบาาเบื้อหลั นี่เป็นรั้แรที่เาพูับผม่อน
"ไม่เสียายผิวเหรอ"
เาถาม
"ทำไม" ผมถามลับ
แล้วผม็ไ้ำอบที่พาให้เอ็นโรฟินยิ่พุ่พล่าน
"ผมเสียาย..."
หัวใผมเ้นึ...เสียแหบห้าวอเาทำผมสะท้าน ปลายนิ้วพวนั้นลับมาลูบไล้ไปามสะบัหลั สำรวบาแผลที่นเอเป็นนฝาเอาไว้
"สวยมา...ผมไม่ิว่ารอยสัพวนี้ะเหมาะับใรอื่นไ้อีแล้ว บนหลัอุ มันูสวยที่สุ"
ผมเียบฟั ใเ้นรัว
"แ่ถึอย่านั้น...ผม็เสียาย"
"เสียาย..หลัผม?" ผมถาม พยายามวบุมน้ำเสียให้ปิ
"ทุส่วน"
ำอบยิ่ทำให้ผมรุ่มร้อน...ทุส่วนที่เาว่า ทุร่อรอยที่เาเยแะ้อราวับะลุิไฟึ้นมาไ้ทุเมื่อ
"ทำไม.." ผมถามอีรั้ ่มใให้สบที่สุที่ะ่มไหว
"หึ.."
มีเพียเสียหัวเราะในลำอเป็นำอบ แ่ผม้อารเหุผล ผมอยารู้
แม้รู้ัวว่าใบหน้าะแ่าน แววาะเ็มไป้วยวามเสน่หา แ่ผม็ัสินใะยันัวึ้นมา หันหน้าเ้าหา สบาและรอำอบ
เาแปลใที่ผมทำแบบนั้น แล้วรอยยิ้มอ่อนๆ ็ลับมาแทนที่ในไม่นาน หาแ่สายามริบนั่นไม่ใ่สิ่ที่รอยยิ้มะลบเลื่อนไ้
"...ทำไม" ผมถามอีรั้
"ุไม่อยารู้หรอ" เาอบ
"รู้ไ้ยัไ" ผมไม่ยอม ผมอยาให้เาพู
ผมแทบลืมไปแล้วว่าผมเปลือยรึ่ัวอยู่่อหน้าเา นระทั่ปลายนิ้วหยาบร้านนั่นแะลอีรั้บนหน้าอผม
อ้าย วลีที่เาบรรสลัเสลามันลไป้วยมือัวเอ
ใผมเ้นรัว..เารู้
"อยารู้ริเหรอรับ" เาถาม
ผมพยัหน้า
เามอาผม ั่น้ำหนัอะไรบาอย่า
ในที่สุเาอบ...
"ผมอบผิวเนียนๆ อุมาว่า ถึมันะน่าทำให้แปเปื้อนนาไหน ผม็เสียายที่ะทำลายมัน"
"..."
"ุเยูเปล่าเปลือยว่านี้ สะอาว่านี้...ุทำให้ผมรู้สึ...ผิ"
หัวใผมยิ่ทรยศัวเอ ยิ่เาลูบลำรอยสันั่นมาเท่าไหร่ อารม์ผมยิ่ระเิเท่านั้น ผมอยาให้เาทำมาว่านี้....
"แปเปื้อน..." ผมสบาเา สายานั่นึูเหลือเิน "ผมยินีะแปเปื้อนถ้ามันทำให้ผมมีวามสุ อย่าเสียายเลย"
ผมหมายวามอย่านั้นริๆ ถ้าผมะสปรเพราะบาแผลอันามพวนี้ ถ้าะโนีรา้วยปลายเ็มอเา ถ้า้อมีมลทินเพราะฝ่ามือเร่าร้อนู่นั้น...ผมยอม
เามออบ ละปลายนิ้วออาร่าายผม สายามีแววพึใที่ผมไม่เยเห็นมา่อน
ผมลัว ไม่ล้าาเาว่าอะไร่อนอยู่หลัประายาู่นั้น เาำลัะทำให้ผม้าว้ามเส้นบาๆ ที่ถูีไว้
เายับเ้ามาใล้ึ้น แล้วพู
"แ่ผมยัไม่ไ้บอุ ว่า...นอารู้สึผิแล้ว...ผมเอ็มีวามสุที่ไ้ทำใหุ้แปเปื้อน"
ใบหน้าผมร้อนผ่าว...ผมไม่รู้ัวหรอว่าผมเอนัวหลบท่าทีรุรานนั้นหรืออบรับ้วยารยับเ้าไปใล้
"แล้ววันนี้...ุะทำให้ผมไหม" ผมถามแผ่วเบา
"รั้สุท้าย"
"ทำไม"
เายิ้มในา ผมลั้นใรอำอบ
ปลายนิ้วร้อนผ่าวแะลอีรั้ ราวนี้ทาบทับลบนท่อนเอว ผมสะท้านไปทั้ัว
"ุแปเปื้อนไ้้วยวิธีอื่น ถ้ายัยินีะแปเปื้อน้วยมืออผม"
ิว่าผมะอบเาว่าอะไร
End.
'รอยสัอผมบออะไรุไ้บ้า...'
สั...ศิลปะแนหนึ่ แ่ไม่ใ่ทุนะยอมรับและเ้าใ
ผมรัารสั ผมรัวามเ็บปวาารลเ็ม
ผมผ่อนลมหายใเมื่อปลายเ็มสุท้ายยึ้น
ผมใหายที่ารสร้าบาแผลอันามเหล่านี้บล
สีหมึยิ่ามเมื่อมันลายเป็นส่วนหนึ่อร่าายผมผ่านปลายเ็มพวนั้น
เ็มอเา...
ผู้ายที่มีรอยสัน้อยเินว่าะเื่อว่าเป็นเ้าอร้าน
ปาร์ ยูอน
ผมเปลื้อท่อนบน วาาูำแหน่ัวอัษราระบานสู เานั่เียบๆรอผม รวสอบ้วยสายาว่าทุอย่าน่าพอใหรือยั
สำหรับผม ทุอย่าเป็นไปาม้อาร
ผมนอนลบนเ้าอี้ปรับระับ ใ้แนสอ้าหนุนไว้ เาเ้ามาใล้ ยับินเ่าแนบิท่อนเอวผม ไอร้อนบาๆ สาใส่แผ่นหลั โมไฟสว่า้าถูึมาใ้านแล้ว เาำลัะเริ่ม
เาลูบปลายนิ้วเปล่าเปลือย วามันไปทั่วแผ่นหลัผม ผมอบเวลานี้ที่สุ เาะสัมผัสเนื้อหนัอผมแผ่วเบา เื่อ้า พิารา ่อนเาะสวมถุมือแล้วบรรมอบวามเ็บปวอันน่าอภิรมย์ให้
สารแห่วามสุหลั่ไหลเพียปลายนิ้วแรสัมผัส ไม่ใ่แ่ิเ็ม แ่ผมิปลายนิ้วพวนั้น้วย ผมอยาให้เาแะ้อ....มาึ้น มาึ้นทุวัน
"ผมถามไ้ไหม"
เาเอ่ยเบาาเบื้อหลั นี่เป็นรั้แรที่เาพูับผม่อน
"ไม่เสียายผิวเหรอ"
เาถาม
"ทำไม" ผมถามลับ
แล้วผม็ไ้ำอบที่พาให้เอ็นโรฟินยิ่พุ่พล่าน
"ผมเสียาย..."
หัวใผมเ้นึ...เสียแหบห้าวอเาทำผมสะท้าน ปลายนิ้วพวนั้นลับมาลูบไล้ไปามสะบัหลั สำรวบาแผลที่นเอเป็นนฝาเอาไว้
"สวยมา...ผมไม่ิว่ารอยสัพวนี้ะเหมาะับใรอื่นไ้อีแล้ว บนหลัอุ มันูสวยที่สุ"
ผมเียบฟั ใเ้นรัว
"แ่ถึอย่านั้น...ผม็เสียาย"
"เสียาย..หลัผม?" ผมถาม พยายามวบุมน้ำเสียให้ปิ
"ทุส่วน"
ำอบยิ่ทำให้ผมรุ่มร้อน...ทุส่วนที่เาว่า ทุร่อรอยที่เาเยแะ้อราวับะลุิไฟึ้นมาไ้ทุเมื่อ
"ทำไม.." ผมถามอีรั้ ่มใให้สบที่สุที่ะ่มไหว
"หึ.."
มีเพียเสียหัวเราะในลำอเป็นำอบ แ่ผม้อารเหุผล ผมอยารู้
แม้รู้ัวว่าใบหน้าะแ่าน แววาะเ็มไป้วยวามเสน่หา แ่ผม็ัสินใะยันัวึ้นมา หันหน้าเ้าหา สบาและรอำอบ
เาแปลใที่ผมทำแบบนั้น แล้วรอยยิ้มอ่อนๆ ็ลับมาแทนที่ในไม่นาน หาแ่สายามริบนั่นไม่ใ่สิ่ที่รอยยิ้มะลบเลื่อนไ้
"...ทำไม" ผมถามอีรั้
"ุไม่อยารู้หรอ" เาอบ
"รู้ไ้ยัไ" ผมไม่ยอม ผมอยาให้เาพู
ผมแทบลืมไปแล้วว่าผมเปลือยรึ่ัวอยู่่อหน้าเา นระทั่ปลายนิ้วหยาบร้านนั่นแะลอีรั้บนหน้าอผม
อ้าย วลีที่เาบรรสลัเสลามันลไป้วยมือัวเอ
ใผมเ้นรัว..เารู้
"อยารู้ริเหรอรับ" เาถาม
ผมพยัหน้า
เามอาผม ั่น้ำหนัอะไรบาอย่า
ในที่สุเาอบ...
"ผมอบผิวเนียนๆ อุมาว่า ถึมันะน่าทำให้แปเปื้อนนาไหน ผม็เสียายที่ะทำลายมัน"
"..."
"ุเยูเปล่าเปลือยว่านี้ สะอาว่านี้...ุทำให้ผมรู้สึ...ผิ"
หัวใผมยิ่ทรยศัวเอ ยิ่เาลูบลำรอยสันั่นมาเท่าไหร่ อารม์ผมยิ่ระเิเท่านั้น ผมอยาให้เาทำมาว่านี้....
"แปเปื้อน..." ผมสบาเา สายานั่นึูเหลือเิน "ผมยินีะแปเปื้อนถ้ามันทำให้ผมมีวามสุ อย่าเสียายเลย"
ผมหมายวามอย่านั้นริๆ ถ้าผมะสปรเพราะบาแผลอันามพวนี้ ถ้าะโนีรา้วยปลายเ็มอเา ถ้า้อมีมลทินเพราะฝ่ามือเร่าร้อนู่นั้น...ผมยอม
เามออบ ละปลายนิ้วออาร่าายผม สายามีแววพึใที่ผมไม่เยเห็นมา่อน
ผมลัว ไม่ล้าาเาว่าอะไร่อนอยู่หลัประายาู่นั้น เาำลัะทำให้ผม้าว้ามเส้นบาๆ ที่ถูีไว้
เายับเ้ามาใล้ึ้น แล้วพู
"แ่ผมยัไม่ไ้บอุ ว่า...นอารู้สึผิแล้ว...ผมเอ็มีวามสุที่ไ้ทำใหุ้แปเปื้อน"
ใบหน้าผมร้อนผ่าว...ผมไม่รู้ัวหรอว่าผมเอนัวหลบท่าทีรุรานนั้นหรืออบรับ้วยารยับเ้าไปใล้
"แล้ววันนี้...ุะทำให้ผมไหม" ผมถามแผ่วเบา
"รั้สุท้าย"
"ทำไม"
เายิ้มในา ผมลั้นใรอำอบ
ปลายนิ้วร้อนผ่าวแะลอีรั้ ราวนี้ทาบทับลบนท่อนเอว ผมสะท้านไปทั้ัว
"ุแปเปื้อนไ้้วยวิธีอื่น ถ้ายัยินีะแปเปื้อน้วยมืออผม"
ิว่าผมะอบเาว่าอะไร
End.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น