IS THIS LOVE : นี่หรือคือรัก? [YAOI]

ลำดับตอนที่ #1 : IS THIS LOVE No.1

-1-

“ฮัลโหลลไอ่โบ๊ท…..เห้ยมึงลงทันป่าวหวะ”

“ทันหวะ…แต่โทดทีหวะของมึงกู ลงไม่ทันจริงๆ พอดีเน็ตบ้านกูมันช้า”

เสียงจากปลายสาย แม่งทำชีวิตผมเปลี่ยนและต้องลำบากแล้ว แน่ๆก็ผมดันไปฝาก ไอ่โบ๊ท  เพื่อนร่วมชั้นเรียน ลงทะเบียนเรียนพิเศษที่โคตรจะแสนวุ่นวาย ยิ่งใกล้ช่วงปิดเทอมครอสเรียนของสถาบันนี่แม่งลงยากจริงๆ คนแห่ลงเรียนกันเป็นล้าน  ยิ่งรอบสอนสดนะ แทบจะต้องลาหยุดเรียนเพื่อลงทะเบียน กันเลยทีเดียวแย่หวะ จะทำไงดีหวะเนี๊ยะลงไม่ทัน ซะแล้วด้วย หรือจะเรียนกับครอสอื่นหวะ เพื่อนๆคนอื่นเค้าได้เรียนกันหมด กูจะต้องแยกจริงๆหรอหวะเนี๊ยะโอ๊ยยยยยย ผมพลางคิดในใจด้วยอารมณ์หงุดหงิด แต่ทำไรไม่ได้และหนิ เอาหวะ ผมเอื้มมืดไปเปิดคอมพิวเตอร์

“ เออไม่เป็นไร ขอบคุณมึงมากเดี๋ยวกูคงหาลงห้องอื่นหวะ รอบส่งรอบส่งห่าไรนั่นคงไม่ได้เรียนกับพวกมึงละ”

“ เห้ยเพริธ กูขอโทดนะ แต่มึงก็ลงที่ไปเรียนวันเดียวกันดิ่จะได้ไปพร้อมกัน แค่แยกห้องเรียน”

“ นี่มึงโง่ หรือ มึงโง่ ไอ่ห่า เค้าสอนสด กูต้องดีเลย์พวกมึง วันนึง สิ โอ๊ะ!”

“เออ จริงด้วยหวะ เคๆ สู้ๆเพื่อน  เจอกันพรุ่งสยามนะมึง  บายยยยยยยย”

ไอโบ๊ทมันรีบตัดบทและตัดสายทิ้ง เพราะหนีความผิดที่ลงเรียนให้ผมไม่ทัน แต่ก็ช่วยไม่ได้ ผมดันไปหวังพึ่งพาคนอื่น ทั้งๆที่บ้านตัวเองก็มีคอมเน็ตแรงยิ่งกว่าความเร็วรถไฟชิงคันเซน  เอาหละผมว่า การเรียนกับคนอื่นก็ดี จะได้มีสมาธิในการเรียน ยิ่งค่าครอสแสนแพงขนาดนี้ มัวแต่ไปห่วงเล่นก็คงจะไม่รู้เรื่อง ผมพลางคิดในขณะที่ มือคลิกปุ่ม ยืนยันการลงทะเบียน

“วืดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เครื่องปริ้นจัดการพิมพ์ใบจ่ายเงินออกมาละ เฮ่อพรุ่งนี้ต้องจ่ายค่าเรียนที่ธนาคารสินะ

**

แล้ววันเปิดครอสเรียนวันแรกก็มาถึง ผมฉายเดี่ยวครับ ตามที่คาดไว้แต่ก็ไม่เป็นไร ได้เรียนกับอาจารย์คนนี้ ไทย สัมคม เต็มร้อยแน่ ถือว่าคุ้มเกินคุ้มผม พยามคิดในแง่ดีไอ่ห่าพวกนั้นสปอยด์ ว่าสอนสนุกเรียนเข้าใจก็พวกแม่งดันเรียนรอบสดไปแล้วหนิหว่า และจู่โทรศัพท์ ก็ดังขึ้น

“ เพริธ มึงเรียนคนเดียวได้นะเว้ย อย่างร้องนะมึง” พวกมันควงโทรมาเยาะเย้ยผมสินะ

“ร้อง พ่องงง สิ กูเรียนคนเดียวก็ดีได้เหร่ สาวคอนแวนด์ แบบไม่มีพวกมึงมาคอยรังควานใจ”

“เออๆ เอาหนะมึงโชคดีตั้งใจเรียน พวกกูไปตีดอท ละ” ตัดทบและวางสายกูอีกแล้วนะไอ่พวกเวร

 คงเป็นปกติของโรงเรียนชายล้วนกางเกงน้ำเงินแบบพวกผมครับ ที่มาสยามที่ไรจุดประสงค์หลักๆก็คงไม่พ้นสาวคอนแวนด์น่ารักๆเดินกันขวักไขว่ไปมา ผมเคยคิดเล่นๆว่า พวกเธอคงมีแนวคิดเดียวกันนั่นแหละ ตาไวกับกางเกงน้ำเงินของพวกผมไม่แพ้กัน คิคิ

เอ้อ! ผมลืมแนะนำตัวนะ ผมชื่อ เพริธครับ สูงประมาน 175 เรียนอยู่ โรงเรียนชายล้วนย่านบางรักโน่นแหนะ ผมคิดว่าผมไม่หล่อนะครับ ที่บ้านมีเชื้อสายจีนตั้งแต่โน่นนนนน เอาเหล่ากง คงมากับเรือสำเภา แถวเยาวราช (พอเหอะ) ก็ตี๋ๆคิ้วเข้มทั่วไปนั่นแหละครับ แต่หน้าตาคงออกไปทางจิ้มลิ้มมั้งคับ ผมคิดว่างั้นนะ (หลงตัวเอง ^^)

“ นายเรานั่งต้องนี้ได้ม่ะ”

“อ่อ เอ่อออ ครับๆ นั่งได้ครับ”

จู่ก็มีนักเรียนต่างสถาบัน โผล่มายืนอยู่ตรงหน้า ภาพที่เห็นคือ นักเรียนกางเกงดำ ชายล้วนอีกโรงเรียนที่ไม่ค่อยชอบคอกันเท่าไหร่นัก อาจจะเพราะสายเดียวกันมั้งครับ เลยไม่ค่อยกินเส้นกันมากนัก พอสิ้นประโยค ขอผม กางเกงดำก็นั่งลงข้างๆผมทันที แต่กระเป๋าสะพายของเค้ากวาด ของบนโต๊ะผมเทลงไปกับพื้น แบบหมดโต๊ะพับ ในขณะที่หมุนตัว นั่งลงแบบรีบๆ

“ ขอโทดๆเราไม่ทันระวังอ่ะ” ทุกอย่างหล่นสู่พื้นหมดครับรวมไปถึง มือถือขอผมด้วย T T

“อ่อ ไม่เป็นไรอ่ะ ทีหลังระวังหน่อยละกัน” ผมพูดออกไปด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดี เพราะมือถือผมตกลงที่พื้นอย่างแรงน่าจะมากพอให้เครื่องเป็นรอยกันเลยทีเดียว งามหน้าครับป๊ากับม๊าเพิ่งจะซื้อให้ไม่นาน แต่โดน เพื่อนต่างสถาบัน พรากความใหม่ของมันไปซะตรงหน้า นาทีนั้นพูดไม่ออกครับ ผมได้แต่หงุดหงิดตลอดการเรียนเลย

“เอาหละวันนี้ กลับบ้านปลอดภัยนะจ๊ะเด็กเด๊กกกกกกก” เสียงของอาจารย์ปิง ลำลานักเรียนที่มาเรียนดังออกจากทีวีเป็นรอบที่ สองหลังจากรอบสดเมื่อวาน เฮ่อ……

ด็็HdH็กหเทดยหกเหงดเ

“เห้ย นาย เราทำมือถือนายตก เราจะรับผิดชอบยังไงได้บ้างป่ะ” เสียงดังมาจากที่นั่งข้างๆในขณะที่ผมกำลังรีบเก็บทุกอย่างลงกระเป๋า เพื่อดิ่งไปหาเพื่อนๆที่ร้านเกมส์แถวสามย่าน

“ไม่เป็นไรอ่ะ ช่างมันเหอะ” ผมตอบกลับไปแบบไม่ได้มองหน้า นักเรียนกางเกงดำเจ้าของคำถามนั้นเลย
.
.

“หมับบบบ!!!!” ผมรู้สึกเหมือนมีมือแปลกปลอม จับลงที่บ่าของผม ……

Pp. ขอให้ครั้งแรกแห่งการเจอกัน คือมิตรภาพที่ดีแด่เรา.......ฝากด้วยครับ^^