คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Start!
J Rabbit - Monday To Sunday
Start!
มันราวกับตกนรกทั้งเป็น... มันคือนรกที่ยิ่งกว่าชั้นที่เจ็ดอีก ฆ่ากันเลยเถอะ...
เดี๋ยวนี้เลย!!
“จะเอายังไง” เสียงทุ้มกดต่ำว่า มือหนาสองข้างประสานเข้าหากันก่อนจะบีบแน่น ระงับอารมณ์และสติตัวเองไม่ให้ปรี้ดแตกกลางวงกองถ่าย เดี๋ยวจะยิ่งเสื่อมเสียภาพลักษณ์ที่สั่งสมมา เพราะไอ้เตี้ยตรงหน้า ไอ้...ไอ้เหี้ยเอ่ย ทนแทบไม่ไหวจนเผลอกระชากอีกคนให้หันมาคุยกันให้รู้เรื่อง
ใบหน้าเล็กที่ก้มหัวขอบคุณคนทั้งกองถ่ายพลางฉีกยิ้มหวานหันกลับมาตามแรงฉุดที่ต้นแขน พร้อมปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นกวนประสาทแทน คิ้วเรียวบางข้างซ้ายยักขึ้นราวกับท้าทายและยั่วโมโหให้ปะทุ คงคิดว่าชานยอลที่แสนเพอเฟ็คคนนี้ไม่กล้าแสดงความเกรี้ยวกราดต่อหน้ากองถ่ายไอ้บ้านนอกเล็กๆนี้ จนล่มแล้วงั้นเหรอ?
จะเล่นแง่ใช่มั้ย จะมาแผนนี้สินะ
“อะไรเหรอ ฉันทำอะไรเหรอ?”
ตอแหลชิบหาย
“จะเอาไง อยากตายใช่มั้ย คิดว่าฉันไม่กล้าใช่มั้ยแบคฮยอน…”
“อ๋อ งั้นแปลว่านายกล้าใช่มั้ย” คนตัวเล็กสะบัดแขนที่โดนบีบแรงจนคิดว่าน่าจะช้ำนั้นออก พร้อมเขย่งเท้าเพื่อกระซิบข้างใบหูกางๆ ให้ได้บินกันสองคนแต่เต็มสองหู “เอาเลยสิปาร์คชานยอล ถ้าคิดว่าทำแล้วชีวิตดีขึ้นก็ลองดู ฉันจะเผาให้หมดเลย”
“นี่! จะขู่ฉันเหรอ”
เขาบอกแล้วว่าไอ้นี่มันปีศาจ ที่ขึ้นมาอยู่บนโลก ไอ้...กูเกลียดมึง
แบคฮยอนดีดตัวกลับออกมาทันที ก่อนที่อีกคนจะทันตะวาดอะไรท่ามกลางฝูงชน ถึงเป็นกองถ่ายเล็กๆแต่อีกคนที่ชื่อว่าเพอร์เฟ็คบอยคงไม่กล้าองค์ลงตรงนี้หรอก ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าภาพลักษณ์กับแฮปปี้เนสอะไรนี่มันสำคัญแค่ไหน
ก็ดีเลย เข้าทางกันพอดี
“นายนี่มัน...ไอ้ปีศาจ”
“ขอโทษจริงๆนะชานยอลนา ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่ดูสิ นายจะได้ออกเคเบิลท้องถิ่นเลยนะ ไม่ดีใจเหรอ... ใช่มั้ยครับลุง โฆษณาตัวนี้ออกเคเบิลเลยเนอะ” พูดกับร่างสูงตรงหน้าเสร็จก็หันไปเรียกตัวช่วยเพิ่มอีกเสียง
ชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบกว่าหยุดเก็บกองแล้วหันมาหาเจ้าตัวเล็กที่เป็นผู้จัดการของพ่อหนุ่มร่างสูงสง่างามแสนดังเปรี้ยง ที่มาทำงานให้เขาวันนี้ ก่อนจะยกยิ้มแล้วพูดตอบตอบคำตอบทำให้จิตใจชานยอลเหี่ยวแห้งหนักว่าเดิม “ใช่เลยๆ ต้องขอบคุณจริงๆที่มาเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับสวนส้มของเรา รับรองเลยว่าส้มเราไม่ทำให้เสียชื่อแน่นอน อ้ะนี่ เดี๋ยวลังส้มสดๆตรงนั้นพ่อหนุ่มรับไปเป็นของตอบแทนได้เลยนะ วันนี้ขอบคุณมากจริงๆเลยนะครับคุณชานยอล แบคฮยอนด้วย”
“แหม ได้ส้มด้วยดีจัง ขอบคุณมากเลยครับ”
แหวะ...แบคฮยอนก็ทำดีกับคนอื่นไปทั่ว เพื่อเรียกคะแนนล่ะสิ ปีศาจ
“ไว้มีงานอะไรก็ติดต่อมาได้นะครับ”
ไม่ว่าเปล่า หยิบส้มมาปอก แล้วป้อนเขาด้วย... เดี๋ยว
“งานอะไรอีก!” เผลอแห้วเสียงใส่ จนร่างเล็กหัวมาเบิกตากว้างคล้ายกลั้นยิ้ม แววตาที่ทอประกายวิบวับกำลังบอกเขาว่า จะยอมแพ้เหรอ ดีแตกเหรอชานยอล
ได้...เห็นดีกันแน่ นี่ใคร ปาร์คชานยอลคนที่เพอร์เฟ็ค
ร่างสูงรีบหันไปหาลุงพร้อมฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาแพรวพราวคล้ายตื่นเต้น “ดีใจจังถ้าได้โฆษณาให้ส้มน้ำงามดีขนาดนี้ งานอะไรที่อยู่กลางธรรมชาติผมชอบมากครับ” ธรรมชาติมาก... สวนส้มในเดือนตุลาคม ฝนตกชุ่มฉ่ำพื้นดินเหนียวเหนอะนะ ดินโคลนปนเลอะ ต้องใส่เสื้อเอี๊ยมกันเปื้อนดินโคลนกับรองเท้ายางบ้านๆ ถ้ามันดังเหมือนรายการออกป่าเขาจะไม่ว่าเลย นี่อะไร เคเบิลท้องถิ่น ในแถบชนบทแคบๆแบบนี้จะมีกี่ครัวเรือนที่ดู ไม่รู้เลยว่าพี่ซองกยุนคิดยังไงส่งไอ้บ้านี่มาทำงานแทน
“ไว้มาอีกเนอะชานยอล”
ทำมาเป็นขอความคิดเห็น แหม... ร้ายกาจ ขอลงมติเดิม ปีศาจเตี้ย ผีๆๆ
“ได้เลย ยังไงเดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ทุกคนด้วยครับ ขอบคุณมากเลย”
นายก็ยิ้มตอแหลเหลือเกิน ไอ้ปาร์คชานยอล ไอ้เด็กปาร์ค
ล่ำลากองถ่ายเสร็จสรรพ เจ้านักแสดงหลายหน้าทั้งสองก็เดินเคียงข้างกันไปขึ้นรถครอบครัวขนาดพอเหมาะพอดีสำหรับสองคน...ใช่แล้ว สองคนอ่านไม่ผิด เพราะผู้จัดการตัวเตี้ยหม้อต้อที่เดินฮัมเพลง แบกลังส้มที่เขาให้ฟรีไปนั้นแหละตัวการ จัดการไล่ตะเพิดพวกโคดี้นูน่าสุดคาวาอี้กับสไตลิสทั้งหมดออกยกทีม ยกให้ศิลปิน้องใหม่ไปหมดเลย โดยที่เขาไม่มีสิทธิ์ออกปากร้องเรียน แถมมันยังรับอาสาว่าจะจัดการทั้งหมดเอง ศิลปินเดี่ยวจะมีคนทำไมเยอะแยะ
“เลิกหน้าบูดได้แล้ว บอกแล้วว่านายต้องขอบคุณฉันปาร์คชานยอล”
... ขอแดกจุดอีกรอบ ไอ้เหี้ย
“หัดอายปากซะบ้างว่ะ ใครจะขอบคุณมึง กูไม่ต่อยหน้ามึงก็ดีเท่าไรแล้ว”
ชานยอลอยากจะบ้าตาย... ตั้งแต่ตอนเจอหน้ากันจนวันนี้ ผ่านไปอาทิตย์นึง ไอ้นี่ก็เอาแต่พูดเรื่องบุญคุณที่แทบจะไม่มีอะไรดีเลย งานใหญ่งานเล็กก็รับมาหมด มันน่าขอบคุณตรงไหนกัน
“หยาบคาย นี่ปากใช่มั้ยที่พูด” มือสวยปิดประตูหลังจากเอาส้มเก็บเข้าที่แล้วเดินมานั่งตรงฝั่งคนขับ ปล่อยให้ไอ้นักร้องนักแสดงลวงโลกได้บ่นปอดแปดไปเรื่อย ก็เหมือนทุกที เดี๋ยวก็ไล่เขากลับบ้าน
ยังไงปาร์คชานยอลก็ทำไรไม่ได้หรอก
ไม่มีทางเลือกแล้วนิ...
“แม่งเอ่ย” เหวี่ยงใส่คอนโทรลรถจนหนำใจ เพราะทำอะไรไม่ได้ มือหนาก็หยิบกระเป๋าเป้คู่ใจมาควานหาเครื่องมือสื่อสารและหูฟังมาอุดไม่ให้ได้ยินและรับรู้อะไรทั้งนั้น...ไม่อยากได้ยินอะไรด้วย ไม่อยากยอมรับเลยสักนิด!!
“ก็ช่วยไม่ได้...เห็นออกไปเที่ยวคั่วสาวเกือบทุกวัน เสียแรงเสียน้ำไปก็เยอะ ไม่เห็นจะเหนื่อย รับจ็อบย่อยก็คงไม่ตายหรอกเนอะ...” น้ำเสียงเย็นๆมาพร้อมเพลงร็อคระคายหูอย่างเมทัลชวนอ้วกนั่น
เออ ไม่อยากยอมรับเลยว่าเหนื่อยจนไม่มีเวลาออกไปเที่ยวหรือทำอะไรทั้งนั้น แล้วก็นะ
เขาไม่น่าพลาดเลย...ไม่น่าเลยจริงๆ
“หนวกหู ปิดสักทีไอ้เพลงบ้าๆเนี่ย”
“ไม่ ถ้าเรื่องมากจะเผาให้หมดเลย”
“กลับบ้านมึงไปเลยไป๊ ลงนรกไปเลย!”
“ไม่รู้รึไง ถ้าฉันลงไปตอนนี้นายก็ต้องลงไปด้วยกันนะ” น้ำเสียงเย็นๆกับรอยยิ้มทะเล้น ถูกส่งมาให้ศิลปินหนุ่ม
ครับ ปาร์คชานยอลไม่น่าไปทำสัญญากับปีศาจเลยจริงๆ...
ความคิดเห็น