คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ :: ณ ป้ายรถเมย์
บทนำ
ณ ป้ายรถเมย์
เด็กสาวอายุ 16 กำลังเดินบนทางเดินเพียงลำพัง เธอเพิ่งจะเคลียร์งานค้างเสร็จเพราะเธอลาโรงเรียนหลายวัน เหตุมาจากการตากฝนจนเป็นไข้นั่นเอง
ที่จริงแล้วช่วงนี้กำลังเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วแต่มีพายุเข้าทำให้ฝนตกหนักตลอดทั้งสัปดาห์ นั่นล่ะสาเหตุที่ทำให้เธอเป็นไข้หนักจนไม่สามารถมาเรียนหนังสือได้
ครืนนนนน~ ครืนนนนน~
เด็กสาวเร่งฝีเท้าให้เดินเร็วขึ้นอีกเมื่อเงยหน้าขึ้นมองฟ้าที่เคยเป็นสีฟ้าสดใสตอนนี้เริ่มมืดครึ้มและมีก้อนเมฆกลุ่มใหญ่ตามมาติดๆดูเหมือนจะตกหนักน่าดู เธอไม่อยากจะขาดเรียนอีกเพราะแค่นี้เธอก็แทบจะเรียนไม่ทันเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆแล้วล่ะ จากเดินเร็วตอนนี้กลายเป็นวิ่งทันทีเมื่อแขนเริ่มรับรู้ถึงหยดน้ำเล็กๆ ตอนเเรกก็เม็ดสองเม็ดครู่ต่อมามันก็กระหน่ำราวกับจงใจสาดใส่เธอ เธอรีบวิ่งไปหลบที่ป้ายรถเมย์ตรงหน้าทันที ตอนนี้เวลาเกือบหกโมงครึ่งที่ป้ายรถเมย์แห่งนี้มีเพียงเธอคนเดียว ไม่ใช่เพราะไม่มีใครมารอขึ้นรถเมย์หรอก เพียงแต่พวกเขาเหล่านั้นเพิ่งจะเบียดเสียดกันขึ้นจนหมดตอนที่รถเมย์คันเมื่อครู่จอดนั่นเอง
"โว้ยๆๆ อะไรกันว่ะเนี่ย!" เด็กสาวหันไปมองตามต้นเสียงเธอเห็นผู้ชายสามคนในชุดวินมอเตอร์ไซด์รับจ้างที่เข้ามาในป้ายรถเมย์ เหตุก็คงจะเป็นข้อเดียวกับเธอนั่นคือหลบฝนที่ตกกระหน่ำลงมาอย่างซะใจ
"ก็ฝนตกดิครับลูกพี่" ชายอีกคนที่ตามเข้ามาตอบคำถามด้วยใบหน้ากวน
"อ้าว ไอ้นี่! ฉันรู้หรอกน่าว่าฝนตก ไม่ได้โง่นะเฟ้ย!!" ชายที่ถูกเรียกว่าลูกพี่ตะโกนแข่งกับสายฝนที่ตกหนักเสียงดังจนพูดธรรมดาๆคงจะไม่ได้ยิน
"เอ้า! ก็ลูกพี่ถามนี่หว่า ก็ตอบให้ไง" คนที่โดนตะโกนใส่พูดด้วยน้ำเสียงกวนๆอย่างเดิม ทำเอาคนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่ตบหัวเขาไปหนึ่งที่ข้อหากวนบาทาเขาไม่ถูกเวล่ำเวลา
"เสียเวลาทำมาหากินนี่หว่า!" คนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่พูดออกมาลอยๆ
"โอ๊ะ! มีสาวสวยอยู่ป้ายกับเราคนนึงด้วยว่ะลูกพี่" เสียงที่สามดังขึ้นเพราะก่อนหน้านี้เขามันแต่มองลูกพี่และเพื่อนของเขาพูดกวนกันอย่างอดขำไม่ได้
"หืมมม..." คนที่ถูกเรียกว่าลูกพี่มองตามเมื่อเห็นใบหน้าหวานๆของเด็กสาวคนนั้นเขาก็เลิกบ่นพวกลูกน้องเขาแล้วเดินเข้าไปหาเธอทันที
"หนาวมั้ยจ้ะ น้องสาว..." เด็กสาวรีบขยับถอยห่างจากเขาทันทีด้วยความตกใจและหวาดกลัวเพราะที่นี่ไม่มีใครที่พอจะช่วยเธอได้เลย
"เอ้า...คงจะหนาวล่ะสิ สั่นขนาดนี้..." ที่สั่นน่ะเพราะกลัวพวกแกต่างหากล่ะ เธอได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดออกไปกลัวเรื่องจะเเย่ลงกว่าเดิมแต่ถอยห่างจากพวกนั้นแทน "มามะ เดี๋ยวพี่จะทำให้น้องอุ่นเอง น่า...จะขยับหนีไปถึงไหนกันเล่า" สุดท้ายเธอก็ไม่ขยับหนีอีกต่อไป เธอกะจะวิ่งฝ่าฝนไปจากที่นี่ทันที ความกลัวทำให้น้ำตาเธอไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ในจังหวะที่เธอหมุนตัวจะวิ่งออกไป ผู้ชายคนนั้นก็คว้าข้อมือเธอไว้เพื่อไม่ให้หนีได้
ไม่! ไม่! ไม่! เธอคิดในใจน้ำตาแห่งความกลัวไหลออกมาไม่หยุดหย่อน เธอทั้งดิ้นทั้งสบัดมือแต่ก็ไม่หลุดจากหมือหยาบนั่น
"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด..." เธอกรีดออกไปสุดเสียง หวังว่าใครสักคนจะมาช่วยเธอจากสถานการณ์นี้ เธอกลัว กลัว แต่ใจเธอก็หล่นวูบไปอยู่ตาตุ่มเมื่อชายตรงหน้าพูดขึ้น
"แหม กรี้ดทำไมน้องสาว เสียเเรงเปล่าน่า ฝนตกแรงขนาดนี้ใครจะไปได้ยินกัน" ชายตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้เธอโดยมีลูกน้องของเขาอยู่ข้างหลัง
"ไม่! ใครก็ได้! ใครก็ได่ช่วยที! ช่วยด้วย!!" เด็กสาวร้องขอความช่วยเหลือจนสุดเสียง ใครก็ได้ ได้โปรด ช่วยเธอด้วย ขอร้องล่ะ ขอร้อง...
พลั่กก!!!
"ไอ้เฮี้ย!! มึงกำลังทำอะไร!!!!" ใบหน้าของผู้ชายที่จับข้อมือเธอบิดเบี้ยวและตัวเขาปลิวเนื่องจากแรงหมัดของผู้มีพระคุณที่ช่วยเธอ เธอทรุดนั่งลงกับพื้นเพราะรู้สึกว่าหมดเรี่ยวแรง
ฟังจากเสียงแล้วคนที่มาช่วยเธอนั้นต้องเป็นผู้ชายอย่างแน่นอนที่สุด เขาปล่อยหมัดซัดทั้งสามคนลงไปนอนกองกับพื้นแล้วยืนหอบไม่ขยับไม่ไหน ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็หันมาแต่เธอมองเห็นเขาไม่ชัดเพราะดวงตามีม่านน้ำตาบังอยู่ได้แต่เอ่ยชอบคุณเขาแบบติดๆขัดๆ
"ข...ขอบคุณ ขอบคุณค่ะ" เธอใช่หลังมือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ
"ไม่เป็นไร คราวหน้าคราวหลังก็ระวังตัวหน่อยแล้วกันนะ โลกทุกวันนี้มันอยู่ยาก" หลังจากที่เธอเช็ดน้ำตาออกเธอก็ยังมองหน้าเขาไม่ชัดอยู่ดี เพราะเขาสวมฮูดคลุมหัวแถมยังมีหน้ากากอนามัยอีกต่างหาก
"ค่ะ..."
เขาพยักหน้าให้แล้วเดินจากไปเพราะฝนเริ่มซาลงบ้างแล้ว เด็กสาวมองตามเขาไปจนลับสายตาจึงนึกได้ว่าควรรีบไปจากที่นี่สักทีก่อนที่สามคนนี้จะลุกขึ้นมาอีก
...................................................................................................................................................................
บทนำลงเท่านี้นะคร้าบป๋ม ^_____^ <3!
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านครับ...-///-
ความคิดเห็น