ปฎิบัติการขโมยหัวใจนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : การกลับมาของเธอ

4 ปีก่อน
ณ โรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง
ตึกๆ ตึกๆ เด็กผู้หญิงวัย 17 ปี กำลังวิ่งตามร่างสูงสง่า เพื่อจะสารภาพรักกับรุ่นพี่ที่เธอรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ' รุ่นพี่ออกัสค๊า าาา !  ' เฮอะๆๆ เหนื่อย ร่างสูงของเขาก็หยุดยืนและหันมามองด้วยสายตาเบื่อหน่ายสุดๆแววตาที่เขามองเด็กแว่นกลมๆกระโปรงยาวๆแต่งตัวเฉิ่มๆ เขามองเด็กผุ้หญิงที่ยืนหอบอยู่ตรงหน้าเขาและในมือของเด็กผู้หญิงถือดอกกุหลาบสีแดงสด ' มีอะไรรีบๆพูดมาสิยัยแว่น ฉันง่วงฉันจะไปนอน ' แววตาที่เขามองเด็กผู้หญิงมีแต่ควาเบื่อหน่ายเพราะเธอทำให้เขาอารมณ์เสียสุดๆ ' รุ่นพี่ค่ะ ฉัน เอ่อ อออ ฉัน ฉัน  >///< ' ' เฮ๊ย ย ยัยแว่นมีไรก็พูดมาเร็วๆง่วงจะไปนอน  '  ' ฉัน ฉัน รักรุ่นพี่น้ะค่ะ คบกับฉันน่ะค่ะ  ' อ๊าย ยย !! >///< พูดไปแล้วเขาต้องรับรักฉันแน่ๆ
ชายหนุ่มกระตุ้กยิ้มที่มุมปาก ' ยัยแว่นเธอกล้ามากน่ะ ที่เอาดอกกุหลาบห่วยๆมาสารภาพรักกับฉันน่ะ หึๆ ยัยแว่นอย่างเธอฉันไม่เสียเวลาชายตามองหรอก ' ร่างสูงเดินจากไปเรื่อยๆปล่อยให้ ยัยแว่นจอมเฉิ่มปล่อยโฮออกมา T^T ยัยแว่นเดินกลับไปหาเพื่อนรักที่นั้งรอเธออยู่โต๊ะมาหินเพื่อรอเพื่อนรักของเธออยู่ ' ไงไอรีนเป็นไงบ้าง สำเร็จใช่ใหม ? ' เพื่อนรักของเธอเขามากอดเธอและปล่อยโฮอีกครั้งและเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนรักอย่างเรนโบว์ฟัง ' ไอรีนไม่เป็นไรน้ะฉันจะอยู่ข้างๆแก แกยังมีฉัน ' ไอรีนเช็ดน้ำตาและชุกคิดเรื่องบ้างเรื่องขึ้นมาได้ ' รุ่นรู้จักฉันน้อยไปฉันจะเอาหัวใจรุ่นพี่มาให้ได้ค่อยดู ' ไอรีนพึมพ่ำอยู่ในอ้อมแขนเรนโบว์ ' แกพูดอะไรน้ะไอรีนฉันไม่ได้ยินอ่ะ ' เรนโบว์คลายอ้อมกอดจากเพื่อนและสบตาเพื่อนรักในแววตาหลังแว่นกลมๆนั้นแววตาที่ร้ายกาจของไอรีนที่เธอไม่เห็นมานานมากแล้ว เรนโบว์กับไอรีนโตมาด้วยกันเธอรู้ว่าแววตานั้นมันร้ายกาจยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น ' ฉันจะแก้แค้นฉันจะเอาหัวใจของเขามาเป็นของฉันให้ได้และเขาต้องมาขอความรักจากฉันเหมือนที่ฉันไปขอความรักจากเขา 'คำพูดเฉีบยขาดของไอรีนทำให้เรนโบว์ขนลุก เรนโบว์รู้ว่าถ้าไอรีนคิดจะทำอะไรแล้วเธอไม่ล้มเลิกมันง่ายๆแน่ เธอรุ้จักแววตาของไอรีนดี แววตานั้นมีแค่คนในครอบครัวของเธอเท่านั้นที่จะรู้ว่ามันร้ายกาจแค่ใหน ' ส่วนเธอเรนโบว์เธอต้องช่วยฉัน ' เรนโบว์สบตาของไอรีน ' เธอร้ายกาจอีกแล้วน่ะไอรีน ' ไอรีนกระตุ้กยิ้มให้เพื่อนรัก ' เธอก็ร้ายกาจไม่แพ้ฉันเหมือนกันน่ะเรนโบว์  ' เรนโบว์รู้ว่าไอรีนพูดเรื่องอะไรเธอยิ้มเจือนๆ ' ฉันไม่อยากเป็นเหมือนสมัยก่อนเลย ' เรนโบว์เก็บความร้ายกาจของเธอไว้ในรอยยิ้มสดใสมานานมากแล้วและคนที่รู้ดีกว่าใครก็ไม่ใช่ใครที่ให้ก็คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี้ล่ะ ' ฉันจะช่วยเธอเอง ' ไอรีนยิ้มอย่างพอใจ
หลายเดือนต่อมา 
' จะไปจริงๆหรอไอ ฉันไม่อยากให้แกไปเลย ฉันคงคิดถึงแกน่าดูเลย T^T 'เรนโบว์พูดด้วยน้ำเสียงสั้นเครียไอรีนกำลังจะไปอเมริกาเพื่อไปเรียนต่อม.4ที่นู้นและเธอจะไปเปลี่ยนแปลงตัวเองที่นั้นเหมือนกัน ไอรียมองเพื่อนด้วยความสงสาร ' ฉันก็ไม่อยากทิ้งแกหรอกเรน แค่ 3-4 ปีเองน่ะเดียวฉันจะโทรหาแกปล่อยๆฉันไม่ปล่อยให้แกเหงาหรอกน่ะ 'เรนโบว์ปล่อยโฮออกมา ' ฉันจะรอแกน่ะไอ ฉันรักแกน่ะ T^T '  ไอรีนเดินจากไปเรนโบว์ได้แต่ตะโกนตามหลังและโบกมือเพื่อลาเพื่อนที่ไม่เคยแยกจากกันเลยสักครั้ง ' ไอฉันคงคิดถึงแกร์มากเลยน่ะ ' เรนโบว์งึมงำอยู่คนเดียวและเดินจากสนามบิน
ย้อนกลัมาปัจจุบัน 
ร่างบางในชุดสีแดงสดยืนอยู่หน้ากระจกผมยาวสลวยถึงเอวเรือนผมสีน้ำตาลเป็นธรรมชาติของเธอเขากับดวงหน้าสีฟ้าของเธอมากเธอมองกระจกอยู่นานหวนคิดถึงวันแรกมี่เจอกับชายหนุ่มที่ทำให้เธอเปลี่ยนจากยัยแว่นเฉิ่มๆมาเป็นสาวสวยที่ผู้ชายที่เห็นต้องมองเธอคิดถึงแววตาสีดำสนิทกับเรือนผมสีดำสนิทของชายหนุ่มที่ทำให้เธอรักและเธอต้องเอาใจของเขาให้ได้เธอหลุดยิ้มหวานๆออกมาเมือนึกถึงใบหน้าคมคายของออกัสชายหนุ่มที่เธอรัก
' อ่ะแอ่ม มม !! แหมสวยขึ้นเป็นกองเลยน่ะเพื่อนรักของฉัน ' ไอรีนหันหลับไปมองหน้าคนที่เข้ามาในห้องเธอโดนไม่ได้เคาะประตูก่อนแต่เธอชักชินกับนิสัยของเรนโบว์แล้วล่ะ ^^ เธอจ้องมองเพื่อนสายในชุดเดรสีดำของเพื่อนสาวผมสีบลอนเป็นธรรมชาติของเรนโบว์ทำให้ดวงตาสีน้ำตาลของเธอส่องประกายเป็นอย่างมาก ' เข้ามาไม่เคาะประตูเลยน่ะย่ะ  ' ถ้าเคาะจะเห็นรอยยิ้มหวานๆของแกได้ไงล่ะจ้ะ ' เรนโบว์ไม่เห็นรอยยิ้มของไอรีนตั้งแต่เธอกลับมาจากอเมริกาไอรีนเปลี่ยนไปจากเด็กผู้หญิงอ่อนโยนเป็นผู้หญิงเปรี้ยวแต่เรนโบว์ก็มองออกอยู่ดีว่านั้นมันก็แค่กำแพงที่ไอรีนสร้างมันขั้นมาเพื่อปกป้องเธอลึกๆแล้วไอรีนก็ยังอ่อนโยนอยู่ดีแต่ที่เปลี่ยนไปมากเธอชอบสังสรรค์มากเธอไม่เคยเห็นไอรีนเป็นแบบนี้เลย ตั้งแต่ไอ้รีนกลับมาจากอเมริกาเป็นเวลา1อาทิตย์ไอรีนออกเที่ยวแทบทุกคืนและเธอก็ต้องไปเป็นเพื่อนเธออยู่ดี --* ' ทำยังก่ะไม่เคยเห็น ' ไอรีนยิ้มหวานให้เพื่อนรัก 'เรนวันนี้ฉันมีผับมาแนะนำ ไปป่ะ ' ' ไปหมดล่ะ ไปได้ยังจ้ะ ฉันแต่ตัวเสร็จแล้วไปกันเถอะ  ' ไอรีนเดินนำเพื่อนสาวไปที่รถแลมโบกินีของเธอ เรนโบว์และไอ้รีนขึ้นรถและขับตรงไปผับที่เพื่อนสาวพาเธอไป 
' ถึงสักที่ไกลมากเรนน่ะย่ะยัยเรน ขับรถเหนื่อยมาก' ไอรีนทพำน่าบึ่ง 
' ไกลแต่ได้สนุกน่ะจะแกร์กลับมาคราวนี้แกร์อาจจะได้เจอพี่ออกัส หนุ่มมหาลัยก็ได้น่ะ  ' เรนโบว์ยิ้มหวานให้เพื่อนรัก ไอรีนได้ยิ้นอย่างนั้นแล้วหัวใจเธอเต้นแรงและยิ้มออก 
' พี่ออกัสเขาเป็นหุ้นส่วนของผับนี้เขาหุ้นกับพี่โจเซฟเพื่อนสนิทของเขา เขามาคั่วผู้หญิงที่นี้อยู่ปล่อยๆ  ' เรนโบว์พูดอย่างหน้าตาเฉยแต่ไอรีนกัดริมฝีปาดตัวเองแน่นเพื่อกดอารมส์โกรธเรนโบว์เห็นอย่างนั้น ' ไอแต่เขาไม่มีแฟนน่ะเขาควงผู้หญิงแค่ข้ามคืนเท่านั้น ฉันสืบมาให้แกหมดแล้วถ้าแกต้องการจะเจอเขาแกต้องไปเรียมหาลัยเดียวกับฉัยและแกร์ต้องมาผับนี้แกร์ได้เจอเขาแน่นอน ' เรนโบว์ยิ้มเจือนๆให้เพื่อน ไอรีนฟังเรนโบว์พูดจบแล้วก็เปิดประตูรถของเธอลงไปเธอเดินจำอ้าวเขาไปในผับ ไอรีนเดินเขาไปในผับพร้อมเพื่อนสาวที่เดินตามมาติดๆ ไอรีนเดินเขาตรงที่เคาร์เตอร์บาร์ ทุกสายตาจับจ้องที่เธอและเรนโบว์อย่างไม่กระพริบตาไอรีนกับเรนโบว์เดินตรงไปที่เก้าอี้ตรงเคาร์เตอร์ ไอรีนสดุ้ดตากับชายหนุ่มที่เธออยากจะเจอที่สุดแต่เขากลับไม่ชายตามองเธอเลยสักนิดเขาคั่วอยู่กับผู้หญิงถึง2คนในเวลาเดียวกันเขานั้งอยู่โซนวีไอพี ไอรีนมองออกัสอย่างไม่ระสายตาเลยสักนิด เขายังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเขายังมีเสน่ห์ยังทำให้หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนเมื่อ4ปีก่อน ไอ้รีนกระตุ้กยิ้มที่มุมปากและกระดกเหล้าเขาปากอย่างง่ายได้เรนโบว์มองเพื่อนสาวอย่างเงียบเธอรู้ว่าไอ้รีนต้องมาที่ทุกวันแน่ๆเพราะแผนการที่จะเอาหัวใจออกัสเริ่มต้อนขึ้นแล้ว