Hawkeye [Jark]

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : I know what you are

-1-

 

"จะได้กลับบ้านไม่ดีใจรึไง"

 

คนถูกทักมองคนนั่งข้างๆอย่างเบื่อหน่าย ตลอดทางเดินรถไฟ จะมีสักวินาทีไหมที่คนอย่าง อิม เเจบอม หุบปาก

 

"บ้านฉันอยู่ไต้หวัน"

 

แจบอมทำหน้าตาตกใจอย่างเสแสร้งสุดชีวิต

 

"อ้าวเรอะ ฉันคิดว่านายเป็นคนฮ่องกงมาตลอดเลยนะเนี่ย!"

 

มาร์คอยากจับหัวคนข้างๆโขกกับขอบหน้าต่างสักสามที แต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจแล้วเบนสายตาไปชมบรรยากาศข้างทางดีกว่า

 

แจบอม หรือคนอื่นๆในสำนักงานมักเรียกว่าเจบี ชินกับความเย็นชาที่คู่หูมีให้เป็นประจำ ทำงานด้วยกันมาห้าปีแล้ว มีแค่เขาเท่านั้นที่รับมืออีกฝ่ายได้ 

 

ทั้งสองกำลังเดินทางไปฮ่องกงเพื่อทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย...

 

"นี่คุณ"

 

เจบีรีบถอนหูฟังออกเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงสะกิด

 

"ครับ"

 

"ก้มไปหยิบลูกอมให้หน่อย"

 

ชายหนุ่มท่าทางกวนๆ ดูไม่มีมารยาท ชี้นิ้วลงไปข้างล่างเหมือนจะบอกว่าลูกอมมันอยู่ใต้เก้าอี้ที่เขานั่ง เจบีเลิกคิ้วเล็กน้อย ไอ้เด็กนี่ตั้งใจจะกวนประสาทเขาหรือเปล่า เสื้อกล้ามสีดำหลวมๆกับหมวกฮิปฮอป มันช่างน่าหมั่นไส้จริงๆ ยังไม่นับใบหน้าที่ดูหยิ่งและมั่นใจในตัวเองเกินคนทั่วไปนั่นอีก

 

สุดท้ายเขาก็ก้มลงไปดูให้ตามคำขอ แต่กลับไม่เห็นอะไร

 

"ไม่เห็นมี..."

 

ปัง !

 

เพล้ง ! 

 

เจบีรีบเงยหน้าขึ้นมา เสียงปืนเมื่อกี้ทำให้กระจกฝั่งมาร์คแตกกระจาย เสียงผู้คนกรีดร้องอย่างตื่นกลัว พลางวิ่งไปอีกฝั่งของขบวน 

 

"มาร์คนายโอเคไหม"

 

"Shit! นี่มันเรื่องเวรอะไรกัน"

 

เมื่อมาร์ครู้สึกขัดใจ เขาไม่สนหรอกว่าจะพูดอะไรไปบ้าง

 

"Highjack"

 

ทั้งสองสะดุ้งเมื่อมีเสียงที่สามแทรกบทสนทนา 

 

แจ๊คสันยิ้มมุมปากให้ทั้งสองคนซึ่งดูยังไงก็เหมือนผู้ร้าย แต่คนข้างๆเขาดูตื่นๆแล้วส่งยิ้มแหยๆมาให้

 

ก่อนที่มาร์คจะเปิดปาก อีกฝ่ายรีบตัดบทแนะนำตัว

 

"ผมแจ๊คสัน ข้างๆนี่ยองแจ เรามีเรื่องให้อินเตอร์โปลช่วยหน่อย"

 

INTERPOL หรือ International Criminal Police Organization คือตำรวจสากลที่คอยจับอาชกรรมข้ามชาติที่เป็นภัยต่อโลก แน่นอนว่ามันต้องเป็นความลับระดับชาติ แล้วไอ้เด็กนี่มันรู้ได้ยังไง!

 

แกร๊ก !

 

ปืนสีดำสนิทถูกจ่อที่คอของแจ๊คสันอย่างรวดเร็ว

 

"แกเป็นใคร"

 

"จะ ใจเย็นๆก่อนครับ คุณตำรวจ เพื่อมผมมันกวนตีนครับ อย่าไปใส่ใจเลย ตอนนี้เรามาสนใจโจรดีกว่านะครับ พวกผมมาดีจริงๆ"

 

ยองแจรีบอธิบายละล่ำละลักเหมือนโดนปืนจ่อคอเสียเอง เขายกสองมือขึ้นด้วยความบริสุทธิ์ใจ มาร์คลดปืนลงแต่สายตาของเขาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

 

"เอาของมีค่าส่งมาให้หมด!"

 

ผู้ชายร่างใหญ่สวมชุดดำปิดหน้าปิดตาตะโกนขึ้นอย่างเดือดดาล ทั้งสองฝั่งทางเข้าออกโบกี้ถูกพวกมันขวางไว้ ตอนนี้ทั้งสี่คนแทรกตัวอยู่ตรงที่นั่งระหว่างโจรกับคนอื่นๆ ที่พยายามออกห่างจากคนถือปืนให้มากที่สุด

 

"นี่พวกมันโง่ขนาดไหนเนี่ยถึงคิดปล้นบนรถไฟ"

 

"พวกคุณต่างหากที่ไม่ทันพวกมัน"

 

เจบีถึงกับจ้องเขม็งมาที่คนปากมาก ยองแจแทบจะกราบให้แจ๊คสันหยุดพูดมันทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างรำคาณเพื่อนสนิทขี้ขลาดของตัวเอง

 

"ผมมีแผน"

 

"ทำไมฉันต้องเชื่อเด็กอย่างแกด้วย"

 

แจ๊คสันกรอกตามองคนผมแดงอย่างอดทน

 

"เพราะผมรู้ว่าคุณเป็นใคร แล้วรู้ทุกอย่างในเรื่องนี้ยังไงละ" 

 

 

 

 

 

"พวกมึงเป็นใคร!!!"

 

แจ๊คสันลุกขึ้นพร้อมตะโกนอย่างโมโหเต็มที่ มันดึงดูดความสนใจของทุกคนมาที่เขาเพียงคนเดียว คนเฝ้าประตูทั้งสองถึงกับเดิมมาหาเขาด้วย 

 

"นี่พวกมึงไม่มีเงินซื้อนมให้ลูกรึไง ถึงมาทำอะไรแบบนี้"

 

ยองแจถึงกับกุมขมับ เพื่อนเขาคนนี้ต้องโอเวอร์แอคติ้งตลอดสินะ แม้แต่สถานการณ์แบบนี้มันยังไม่เว้น

 

"เพื่อนนายเป็นนักแสดงรึเปล่า"

 

อิม แจบอม ถามอึ้งๆ พอได้คุยกันเขาถึงรู้ว่าแจ๊คสันกับยองแจเป็นแค่เด็กม.ปลาย อายุ 18 แต่ท่าทางที่คุยกับคนถือปืนแบบนั้นมันไม่ใช่เล่นๆเลย ไม่บ้ามากๆก็โคตรบ้า

 

"ไม่ครับ แต่เขาชอบแสดง"

 

 

 

 

"ไอ้หนุ่ม มึงคงอยากตายมากสินะ"

 

"บ้าเปล่า ใครอยากตาย มึงอยากหรอ"

 

คนร้ายพุ่งตัวเข้าใส่แจ๊คสันเต็มแรง ชายหนุ่มล้มลงแต่ไม่นาน เขาก็ขึ้นคร่อมแล้วรัวหมัดไม่ยั้ง คนร้ายอีกสองคนเห็นท่าไม่ดี ท่าทางลังเลสุดท้ายหนึ่งในนั้นก็ชักปืนออกมาจ่อที่หัวของแจ๊คสัน!

 

ปัง !

 

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้ง ช่วงเวลาที่วุ่นวายไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เจบีพุ่งตัวออกมาจัดการคนร้ายอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ อีกคนที่เอาปืนจ่อหัวแจ๊คสันล้มลงไปแล้วเพราะเสียงปืนเมื่อครู่ดังมาจากฝูงชน แจบอมแทบไม่ต้องเดาเลยว่าใครยิงขาคนร้าย

 

แต่แล้วคนร้ายที่แจ๊คสันขึ้นคร่อมก็ผลักเขาออกแล้วคว้าปืนที่ตกอยู่ขึ้นมาลั่นไก

 

กริ๊ก !

 

"หยุด!!!!"

 

เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ทุกอย่างหยุดอยู่กับที่ มาร์คผลักผู้ชายคนนั้นออกจากฝูงชน เป็นชายวัยกลางคนร่างท้วม แถมมีเลือดออกมาจากหัวด้วยคงไม่ต้องถามว่าใครทำ...

 

ผลัก !

 

มาร์คผลักชายคนนั้นล้มลงแล้วขึ้นเหยียบพุงไขมันนั้นไว้ ปากกระบอกปืนยังคงจ่อที่หัวคนข้างล่าง

 

"สั่งให้พวกมันวางอาวุธซะ"

 

เสียงของเขาเรียบนิ่งแต่บาดลึกจนคนใต้ฝ่าเท้าตัวสั่น

 

"วาง... วางปืนสิโวย!!! ไม่ได้ยินรึไง"

 

เมื่อโดนคนเป็นนายสั่ง เหล่าชายชุดดำก็ทิ้งปืนลง

 

"เดี๋ยวก่อน นี่มันเรื่องอะไรกัน ที่รักคะ เกิดอะไรขึ้น!"

 

หญิงชราแต่แต่งตัวไม่สมวัย พุ่งตรงเข้ามาหาคนใต้ฝ่าเท้ามาร์ค

 

"คุณเป็นใคร เอาเท้าออกจากปีเตอร์นะ!!!"

 

"บอกเขาไปสิไอ้อ้วน ว่าแกจะฆ่าเมียตัวเอง"

 

เสียงฮือฮาดังขึ้นอย่างตื่นตระหนกสถานการณ์เปลี่ยนไป จนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร

 

.

 

.

 

.

 

.

 

เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน

 

"คุณเห็นไอ้อ้วนกับเมียแก่ตรงนั้นไหม"

 

แจ๊คสันชี้ให้ดูคนในฝูงชนที่ยังคงตื่นตระหนกกับการปล้นฉับพลันนี้

 

"ไอ้อ้วนจัดฉากการปล้นขึ้นเพื่อฆ่าเมียแก่ของตัวเองอย่างแนบเนียน ไอ้เวรพวกนี้โดนจ้างมา พอยัยแก่นั่นตายสมบัติทุกอย่างก็จะตกอยู่ที่มัน" 

 

มาร์คพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด นี่เขาต้องมาเสียเวลาฟังละครน้ำเน่าที่ไอ้เด็กนี่แต่งขึ้นเรอะ

 

"ผมไม่ได้บอกให้คุณเชื่อ เดี๋ยวผมจะไปล่อความสนใจพวกมัน คุณเป็นตำรวจคงมีวิธีการเค้นความจริงใช่ไหมละ ผมจะให้คุณพิสูจน์ความจริงด้วยตัวเอง โดยใช้ชีวิตผมเป็นเดิมพัน"  

 

มาร์คสบตากับเด็กหนุ่มตรงหน้า เขาไม่เคยไว้ใจใคร โดยเฉพาะกับคนที่เพิ่งรู้จักอย่างแจ๊คสัน อีกฝ่ายอาจเป็นพวกเดียวกับคนร้ายแล้วหลอกล่อให้เขาเปิดเผยตัวตนก็ได้ 

 

แต่เพราะอะไรสักอย่าง มันอาจเป็นแววตาที่จ้องเขาอย่างมั่นใจ ความซื่อสัตย์ที่รับรู้ได้ทำให้มาร์คพยักหน้าน้อยๆ เจบีถึงกับยิ้มร่า เขาไม่เคยเห็นมาร์คโอนอ่อนตามใครมาก่อน เขาเลยนึกสนุกอยากรู้ผลลัพธ์ของมัน

 

 

 

ชอบไหม สนุกไหม #hawkeyejm
มาเม้ามอยกันได้ @fiyvarist
คิดว่าหวังมีความสามารถอะไรกันคะ > <
ขอบคุณที่ติดตามคะ :D