[EXO's fiction] ★ When I Found You ,, { chanbaek }

ลำดับตอนที่ #1 : 「come across : intro」

「come across : intro」

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในเวลาเช้าของวันเป็นรอบที่ห้า แต่กระนั้นมือหนาก็ยังเอื้อมมาปิดมันอีกครั้ง โดยไม่มีทีท่าว่าจะพาตัวเองขึ้นจากเตียงแม้แต่น้อย

จวบจนท้องฟ้าเปลี่ยนสี.. ร่างสูงโปร่งลืมตาตื่นขึ้นในเวลาราวๆ สิบเอ็ดโมง ใช้เวลาในห้องน้ำเพียงไม่กี่นาทีเขาก็คว้าเอาเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวมาสวมใส่ เข้าชุดกับกางเกงนักศึกษาสีดำเป็นอย่างดี

ปาร์คชานยอลเหลือบมองนาฬิกาก่อนจะถอนหายใจยาว ที่จริงไอ้เรื่องรับน้องอะไรนี่เขาก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ หลายวันที่ผ่านมาก็ไปบ้างไม่ไปบ้างแล้วแต่อารมณ์ ส่วนวันนี้ที่ตั้งใจจะเข้าไปก็เพราะอารมณ์ล้วนๆ

ก่อนหน้านี้เขาเคยเป็นคนมีเหตุผลและหลักการ เคยเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน ไม่นอกลู่นอกทาง ทำกิจกรรมทุกอย่างเท่าที่ความสามารถจะไปถึง แต่นอกจากคำชมจอมปลอม และคำขอบคุณจากคนที่ได้ผลประโยชน์จากสิ่งที่เขาทำ ปาร์คชานยอลก็ไม่เห็นว่าจะได้อะไรอีก

และก็มีเหตุผลให้ลองใช้ชีวิตกลับตาลปัตรดู และก็เป็นแบบนั้นมาจนจบมัธยมปลาย คือกลายเป็นคนไม่ตั้งใจเรียน เอาแต่เล่นสนุกทุกวัน..ถามว่ามันมีความสุขมากกว่าเมื่อก่อนมั้ย ...ก็ไม่หรอก

แล้วทำไมถึงเลือกจะใช้ชีวิตแบบนี้น่ะเหรอ? ..ก็เพราะมันง่ายกว่ากันเยอะไงล่ะ..

ร่างสูงปั่นจักรยานอย่างไม่รีบร้อนเพื่อไปยังมหาวิทยาลัยที่มองเห็นอยู่ตั้งแต่ก้าวออกมาจากหอพัก ใช้เวลาแค่ไม่นานชานยอลก็มาถึงตึกคณะอย่างตั้งใจ ทว่ายังไม่ได้เข้าไปร่วมกิจกรรมโดยทันที เพราะตรงลานกว้างหน้าตึกมีเพื่อนรุ่นเดียวกันกับเขาถูกปิดตาและนั่งนิ่งๆ อยู่เป็นวงกลม ส่วนพวกพี่ๆ ก็เดินมองหน้ารุ่นน้องอย่างค้นหา.. ปาร์คชานยอลเดาเอาว่าคงจะหาน้องรหัสตัวเองอยู่ล่ะมั้ง

เพราะเพิ่งได้เห็นหน้ากันไม่กี่วัน จึงใช้เวลาพักใหญ่กว่าทุกคนจะหาน้องของตัวเองเจอ... แต่อันที่จริงก็ไม่ทุกคนหรอก

“แบคฮยอนเร็วๆ ดิวะ ร้อน” ใครคนนึงเอ่ยเร่งรุ่นพี่ตัวเล็กที่ยืนเงอะงะอยู่กลางวง มองไปทางไหนน้องใหม่ก็มีรุ่นพี่นั่งประกบอยู่หมดแล้ว

“สงสัยน้องไม่มาว่ะ” แบคฮยอนเบะปากก่อนจะเดินออกมาอยู่นอกวง คนตัวเล็กหันหลังให้กิจกรรมที่กำลังดำเนินไปอย่างเบื่อหน่าย

ชานยอลประเมินแล้วเห็นว่าไม่มีอะไรน่าสนใจ เขาก็ตั้งใจจะกลับไปนอนเล่นที่ห้องเหมือนเดิม ..ก็คงจะราบรื่นดีถ้าไม่ถูกรุ่นพี่จับได้เสียก่อน

“เฮ้! ปาร์คชานยอล! ปาร์คชานยอลใช่มั้ย?” ร่างสูงไม่ได้หันไปตามเสียงเรียกที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน เขาแค่ก้าวยาวๆ เพื่อจะพ้นไปจากตรงนั้น และไม่ได้คิดว่าเจ้าของเสียงเมื่อกี้จะวิ่งตามมา

“เดี๋ยวสิ~~~” รุ่นพี่คนนั้นวิ่งขึ้นมาดักข้างหน้า แต่เพราะชานยอลกำลังเดินอย่างรีบร้อน เขาชะงักฝีเท้าเอาไว้ไม่ทัน และชนเขากับรุ่นพี่คนนั้น โชคร้ายที่คางของเขากระแทกหน้าผากรุ่นพี่ที่สูงพ้นไหล่เขามาไม่เท่าไหร่เข้าอย่างจัง

“อ๊า~~~ เจ็บนะ” มือเรียวยกขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองหน้าร่างสูงอย่างพิจารณา

“นายนั่นแหละปาร์คชานยอล มานี่เลย!” คว้าข้อมือใหญ่ได้ก็ลากเดินอาดๆ เข้าไปที่ลานกว้างเมื่อครู่ ชานยอลร้องอ๋อในใจเมื่อนึกได้ว่ารุ่นพี่ตัวเล็กคนนี้คือคนคนเดียวกับที่เห็นยืนเคว้งคว้างอยู่ไกลๆ เมื่อครู่

“นั่งลง!” ไม่ว่าเปล่า มือเล็กกดไหล่คนตัวสูงให้ลงกลางวงเพราะในวงไม่มีที่เหลือให้นั่งแล้ว ก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองขึ้นมาปิดตาให้อีกฝ่ายลวกๆ ..ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเสียจนชานยอลไม่ทันได้คิดจะขัดขืน ..จริงๆ แล้วเขายังมองหน้ารุ่นพี่ตัวเล็กนี่ไม่ชัดเสียด้วยซ้ำ

แต่เดี๋ยวนะ.. ทำแบบนี้หมายความว่า.. คนนี้เป็นพี่รหัสของเขาอย่างงั้นเหรอ? ให้ตายเถอะฝันสลายไปหมด นี่มันมหา’ลัยไกลเมืองคุณหนูแล้วนะ คิดว่าจะต้องมีรหัสเป็นผู้ชายแบบเขา.. หมายถึงแบบที่เกเรบ้างกินเหล้าบ้าง เฮฮาป่าเถื่อนอะไรแบบนั้น แต่จากที่เห็นแว๊บๆ เมื่อกี้มัน..

ความคิดทั้งหมดสิ้นสุดลงพร้อมกับที่เพลงซึ้งๆ สำหรับสายสัมพันธ์ใหม่จบลง เขารู้สึกได้ถึงรุ่นพี่ตัวเล็กโน้มตัวเข้ามาเพื่อแกะผ้าผูกตาออก กลิ่นหอมอ่อนๆ จากอีกฝ่ายเป็นกลิ่นเดียวกับที่เจืออยู่ในผ้าเช็ดหน้าผืนนิ่ม.. จนกระทั่งรู้สึกถึงอิสระ ปาร์คชานยอลก็ลืมตาขึ้นเพื่อพบกับพี่รหัสของตนอย่างเต็มตา

เหมือนลำคอตีบตันไปหมดที่เห็นยิ้มซื่อๆ ที่ดูร่าเริงเสียจนตาแทบปิด ..เขารู้สึกเหมือนได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสที่สุดในโลก ณ วินาทีนั้น..

“ฉันชื่อแบคฮยอน พยอนแบคฮยอน เป็นพี่รหัสของนาย” คนตัวเล็กพูดขณะที่จดจ่ออยู่กับการขมวดเส้นด้ายให้เป็นปมที่ข้อมือใหญ่ “ยินดีต้อนรับนะ” แบคฮยอนทำท่าจะพูดอะไรต่ออีก แต่เสียงหัวหน้าชั้นปีก็ทำลายบรรยากาศดีๆ ตอนนี้เสียหมด..

“น้องชานยอลครับบบบ ยืนครับยืน” เสียงที่ปกติก็ดังจนหูจะแตก ตะโกนใส่โทรโข่งยิ่งบาดแก้วหูจนเจ้าของชื่อต้องสะดุ้งและลุกขึ้นยืนตามคำสั่ง

“มาสายแล้วยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยอีกนะครับ ไทด์ไปไหน เข็มกลัดไปไหนครับ ถ้าจะใส่แค่นี้วันหลังกางเกงก็ไม่ต้องใส่มาก็ได้นะคร้าบบบบ” ชานยอลไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของรุ่นพี่ติ๊งต๊องคนนั้นมากนัก ที่จริงการรับน้องที่นี่ก็น่ารักดี ไม่มีอะไรรุนแรงหรือข่มเหงรังแก..อันที่จริงออกจากน่ารักเกินไปจนเขาไม่อยากมาร่วมนั่นแหละ

“ฮื่อ! จงแดอย่าว่าน้องเราเดะ!” แบคฮยอนเอ็ดเพื่อนจอมกวนก่อนจะหันไปหาน้อง “แล้วนี่ทำไมไม่ใส่มา”

..อันที่จริงคือชานยอลไม่อยากใส่ แต่ถ้าจะให้หาเหตุผลที่ดีกว่านั้นก็..  “ผมยังไม่ได้ซื้อเลย”

“โธ่เอ๊ย~” แบคฮยอนยิ้มก่อนจะปลดเนคไทด์ออกจากคอตัวเอง เขย่งปลายเท้านิดหน่อยเพื่อจะคล้องเนคไทด์ไว้ที่ลำคอของรุ่นน้องตัวโตได้ถนัด “เอาอันนี้ไปเลยนะ ให้ ของขวัญชิ้นแรกจากพี่รหัส” แบคฮยอนบอกอย่างอารมณ์ดีในขณะที่ตั้งใจผูกเนคไทด์ให้สวยงาม

“โอ๊ยๆ อย่าเพิ่งจีบน้องดิครับพี่แบคฮยอน~” ไม่ใช่เสียงของจงแดเจ้าเก่า แต่เป็นรุ่นน้องปีหนึ่งที่ชื่อคิมจงอิน ..แต่ที่กล้าส่งเสียงแบบนี้ก็เพราะเป็นเด็กข้างบ้านแบคฮยอนนี่แหละ

“หุบปากไปเลย!” แบคฮยอนโวยวายก่อนจะฉุดมือคนตัวโตให้นั่งลงด้วยกันเพื่อฟังรายละเอียดกิจกรรมถัดไป..

มือของเขายังวางซ้อนทับอยู่บนมือของผมตอนที่เรานั่งลงแล้ว

และมือของเขาสวยมาก... มากพอๆ กับรอยยิ้มของเขาเลย

To be cont.

..

# talk corner *

หลังจากที่เปิดๆ ปิดๆ บทความอยู่หลายที ก็ตั้งใจจะจริงจังกับเรื่องนี้ค่ะ 5555555 ถ้าใครเคยอ่านชานแบคที่เราแต่งก่อนหน้านี้มา..เรื่องนี้ก็คงให้ฟีลไม่ต่างกันนัก เป็นฟิคที่ไม่หวือหวาเท่าไหร่ แต่ก็อ่านแก่เบื่อได้อยู่นะคะ XD

ฝากตัวฝากใจด้วยค่ะ
               **2014.07.07 แก้คำผิด

#ฟิคเมื่อเราเจอกัน

แต่ถ้าอยากเจอกันกับเราต้องไปที่นี่ XD >>  @excarmz100 

◊ >SQWEEZ