ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เหตุการณ์ที่ทำให้อยากลดความอ้วน
เราเชื่อว่าเพื่อนๆ ทั้งหลายต้องเคยถูกเรียกว่าช้างน้ำ หมูตอนหรือผีเสื้อสมุทรและอีกหลายอย่างสุดหาจะแล้วแต่ O[]O
ตอนเป็นเด็กเราคงไม่สนใจรูปร่างตัวเองกันหรอกว่าจะเป็นยังไงแค่ได้ทำในสิ่งที่ตัว
เองพอใจก็พอแล้ว แล้วตอนเด็กขนมเยอะ! เลิกเรียนก็เริ่มละ...ร้านขายขนมหน้าโรงเรียน ไก่
ป๊อปเอย น้ำอัดลมเอย ไอติม ชานม ฯลฯ พอขึ้นม.1ก็ยังไม่สนใจรูปร่างตัวเองมุ่งแต่เรียนอย่างเดียว พอขึ้น
ม.2เทอม2 เริ่มหันไปมองเพื่อนรอบๆตัว แล้วสมัยนี้ก็มีเฟสบุ๊ค อินสตาแกรม ทวิต แล้วเพื่อน
แทบทุกคนก็ถ่ายรูปลงโลกโซเชี่ยวกันทั้งนั้น พอปิดเทอมมาคิดๆ ทำไมเราอ้วนอยู่คนเดียววะ
_ _? ตอนปิดเทอมก็มีเปิดคลิบเต้นแอโรบิกบ้างแต่ก็ยังไม่บ่อย พอไปชั่งน้ำหนักที่โรงพยาบาล
น้ำหนักเราอยู่ที่64 จาก66 ก็เริ่มมีความมั่นใจขึ้นมาหน่อย
พออยู่ม.3 เริ่มคิดเรื่องความอ้วนล่ะ ส่วนเรื่องขาวก็ยังไม่เท่าไรเพราะเราเป็นคนผิว
ขาวเหลืองไม่ได้ซีเรียสมากนัก เอาล่ะ! มาถึงตอนนี้ทุกคนคงยังเห็นว่ายังไม่ค่อยซีเรียสกับความ
อ้วนเท่าไรแต่ต่อจากนี้แหละเป็นความทรงจำที่นึกแล้วแค้นขึ้นมาทันที ใครที่ขึ้นรถรับส่ง
นักเรียนคงจะรู้ว่ารถคันหนึ่งมันอัดคนเข้าไปเยอะ(เราว่าคนขับต้องกลัวเปลืองน้ำมันแหงๆ = =)
ตอนขากลับวันหนึ่งเราก็ขึ้นรถปกติ ที่นี่จะลงจากรถมันก็ต้องฝ่าฝูงชนออกไป(เรายิ่งลงคนแรก
ด้วย) ไอ้เพื่อนของเรามันก็พูดขึ้นว่า "ไปลดความอ้วนมาพ่องเด๊อะ(เราอยู่ลำปางนะ)" มันเป็น
ผู้ชายค่ะ เป็นผู้ชายที่ห่วงขาตัวเองยิ่งกว่าผู้หญิงอีก ณ ตอนนั้นอยากถีบมันมาก กูรู้ไอ้สัส! ไม่
ต้องย้ำ (หลุดหยาบก็ขออภัยนะค่ะ)
เหตุการณ์ต่อมาคือ อีพี่คิ้วปลิง(ชาย) พี่คนนี้อยู่ม.6ค่ะ เป็นพวกสร้างความแค้นให้คนอื่น
แบบไม่รู้ตัว พี่คนนี้ขึ้นรถพร้อมกับเพื่อน(หญิง)เราค่ะ พี่คิ้วปลิงก็พูดว่า "ไปลดความอ้วนมา
เต๊อะ" คือตอนนั้นเราจะนั่งม้านั่งซึ่งไม่ทันเห็นว่ามันร้าวอยู่ พอเรานั่งเท่านั้นแหละ ม้านั่งหักค่ะ!
เราก็เลยได้เล่นสไลด์เดอร์ฟรีเลย - -" ดีที่ตอนนั้นเป็นตอนเลิกเรียนแล้วทุกคนกลับบ้านกันเกือบ
หมดละ
เอาล่ะต่อๆๆๆ ไม่ใช่แค่เรื่องแค้นเท่านั้นที่ทำให้อยากลดความอ้วน แต่เรื่องลำเอียงก็เช่นกัน เรา
มักจะเห็นว่าเรามักโดนมองด้วยสายตาแปลกๆ เวลาที่เราไปแย่งทำอะไรทั้งๆที่คนอื่นก็ทำ
เหมือนกันและมักจะโดนตีตัวออกห่างถ้าไม่รู้จักกัน และมักโดนมองด้วยสายตาตลกขบขัน คน
หุ่นดีเขาไม่รู้หรอกว่ามันเสียใจนะ เหมือนโดนฟ้าผ่าลงมาตรงหน้าเลยอ่ะ หน้ามันจะชาจนเหมือน
จะร้องไห้อยู่รอมร่ออ่ะ แง้ TT
อีกเรื่องที่ทุกคนน่าจะเป็นเหมือนเราคือ เดี๋ยวนี้ทุกคนก็ถ่ายรูปลงโซเชี่ยวกันทั้งนั้นใครสวย
น่ารักก็กดติดตามแต่คนอ้วนหน้าเหียกอย่างเราก็ถูกมองข้ามไป TT เราก็อยากให้คนมาไลค์มา
คอมเม้นชมบ้างอ่ะเนอะตามประสาผู้หญิง ก็เลยอยากลดความอ้วนบ้าง
ที่จริงมีเยอะนะแต่พอแค่นี้ละกัน พรุ่งนี้ไปเรียนแล้ว ><
ปล.ใครมีเรื่องแค่นฝังหุ่นอยากระบายเชิญเลยค่ะ ถือว่าแชร์ประสบการณ์กันโหนะ ^^
ปล2.เราเรียบเรียงไม่ดียังไงก็ขออภัยนะค่ะ XD
ปล3.พรุ่งนี้จะอัพชีวิตประจำวันนะค่ะ ใครอยากร่วมอุดมการณ์กับเราก็เม้นเหมือนที่เราอัพได้เลยงิ เราจะได้รู้ว่ายังมีเพื่อนอยู่ *[]*
ตอนเป็นเด็กเราคงไม่สนใจรูปร่างตัวเองกันหรอกว่าจะเป็นยังไงแค่ได้ทำในสิ่งที่ตัว
เองพอใจก็พอแล้ว แล้วตอนเด็กขนมเยอะ! เลิกเรียนก็เริ่มละ...ร้านขายขนมหน้าโรงเรียน ไก่
ป๊อปเอย น้ำอัดลมเอย ไอติม ชานม ฯลฯ พอขึ้นม.1ก็ยังไม่สนใจรูปร่างตัวเองมุ่งแต่เรียนอย่างเดียว พอขึ้น
ม.2เทอม2 เริ่มหันไปมองเพื่อนรอบๆตัว แล้วสมัยนี้ก็มีเฟสบุ๊ค อินสตาแกรม ทวิต แล้วเพื่อน
แทบทุกคนก็ถ่ายรูปลงโลกโซเชี่ยวกันทั้งนั้น พอปิดเทอมมาคิดๆ ทำไมเราอ้วนอยู่คนเดียววะ
_ _? ตอนปิดเทอมก็มีเปิดคลิบเต้นแอโรบิกบ้างแต่ก็ยังไม่บ่อย พอไปชั่งน้ำหนักที่โรงพยาบาล
น้ำหนักเราอยู่ที่64 จาก66 ก็เริ่มมีความมั่นใจขึ้นมาหน่อย
พออยู่ม.3 เริ่มคิดเรื่องความอ้วนล่ะ ส่วนเรื่องขาวก็ยังไม่เท่าไรเพราะเราเป็นคนผิว
ขาวเหลืองไม่ได้ซีเรียสมากนัก เอาล่ะ! มาถึงตอนนี้ทุกคนคงยังเห็นว่ายังไม่ค่อยซีเรียสกับความ
อ้วนเท่าไรแต่ต่อจากนี้แหละเป็นความทรงจำที่นึกแล้วแค้นขึ้นมาทันที ใครที่ขึ้นรถรับส่ง
นักเรียนคงจะรู้ว่ารถคันหนึ่งมันอัดคนเข้าไปเยอะ(เราว่าคนขับต้องกลัวเปลืองน้ำมันแหงๆ = =)
ตอนขากลับวันหนึ่งเราก็ขึ้นรถปกติ ที่นี่จะลงจากรถมันก็ต้องฝ่าฝูงชนออกไป(เรายิ่งลงคนแรก
ด้วย) ไอ้เพื่อนของเรามันก็พูดขึ้นว่า "ไปลดความอ้วนมาพ่องเด๊อะ(เราอยู่ลำปางนะ)" มันเป็น
ผู้ชายค่ะ เป็นผู้ชายที่ห่วงขาตัวเองยิ่งกว่าผู้หญิงอีก ณ ตอนนั้นอยากถีบมันมาก กูรู้ไอ้สัส! ไม่
ต้องย้ำ (หลุดหยาบก็ขออภัยนะค่ะ)
เหตุการณ์ต่อมาคือ อีพี่คิ้วปลิง(ชาย) พี่คนนี้อยู่ม.6ค่ะ เป็นพวกสร้างความแค้นให้คนอื่น
แบบไม่รู้ตัว พี่คนนี้ขึ้นรถพร้อมกับเพื่อน(หญิง)เราค่ะ พี่คิ้วปลิงก็พูดว่า "ไปลดความอ้วนมา
เต๊อะ" คือตอนนั้นเราจะนั่งม้านั่งซึ่งไม่ทันเห็นว่ามันร้าวอยู่ พอเรานั่งเท่านั้นแหละ ม้านั่งหักค่ะ!
เราก็เลยได้เล่นสไลด์เดอร์ฟรีเลย - -" ดีที่ตอนนั้นเป็นตอนเลิกเรียนแล้วทุกคนกลับบ้านกันเกือบ
หมดละ
เอาล่ะต่อๆๆๆ ไม่ใช่แค่เรื่องแค้นเท่านั้นที่ทำให้อยากลดความอ้วน แต่เรื่องลำเอียงก็เช่นกัน เรา
มักจะเห็นว่าเรามักโดนมองด้วยสายตาแปลกๆ เวลาที่เราไปแย่งทำอะไรทั้งๆที่คนอื่นก็ทำ
เหมือนกันและมักจะโดนตีตัวออกห่างถ้าไม่รู้จักกัน และมักโดนมองด้วยสายตาตลกขบขัน คน
หุ่นดีเขาไม่รู้หรอกว่ามันเสียใจนะ เหมือนโดนฟ้าผ่าลงมาตรงหน้าเลยอ่ะ หน้ามันจะชาจนเหมือน
จะร้องไห้อยู่รอมร่ออ่ะ แง้ TT
อีกเรื่องที่ทุกคนน่าจะเป็นเหมือนเราคือ เดี๋ยวนี้ทุกคนก็ถ่ายรูปลงโซเชี่ยวกันทั้งนั้นใครสวย
น่ารักก็กดติดตามแต่คนอ้วนหน้าเหียกอย่างเราก็ถูกมองข้ามไป TT เราก็อยากให้คนมาไลค์มา
คอมเม้นชมบ้างอ่ะเนอะตามประสาผู้หญิง ก็เลยอยากลดความอ้วนบ้าง
ที่จริงมีเยอะนะแต่พอแค่นี้ละกัน พรุ่งนี้ไปเรียนแล้ว ><
ปล.ใครมีเรื่องแค่นฝังหุ่นอยากระบายเชิญเลยค่ะ ถือว่าแชร์ประสบการณ์กันโหนะ ^^
ปล2.เราเรียบเรียงไม่ดียังไงก็ขออภัยนะค่ะ XD
ปล3.พรุ่งนี้จะอัพชีวิตประจำวันนะค่ะ ใครอยากร่วมอุดมการณ์กับเราก็เม้นเหมือนที่เราอัพได้เลยงิ เราจะได้รู้ว่ายังมีเพื่อนอยู่ *[]*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น