คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ｡ Prologue {100%}
เนื้อเรื่องเป็นเพียงจิตนาการของผู้แต่ง
โปรดใช้หัวใจในการอ่าน
♡
1
“ฮึก ฮื่อออ...” เสียงร้องไห้ดังระงมทั่วห้องกว้างสี่เหลี่ยมสีขาวไร้ข้าวของเครื่องใช้ มีเพียงลมหายใจเดียวของผู้ชายตัวเล็กคนนี้ในมุมห้อง ความสว่างของแสงไฟกระทบผนังสีขาวรอบด้านมันกำลังทำให้เขากลัว กลัวรอบทิศไม่ว่าจะเป็นความว่างเปล่าเหล่านั้นหรือด้านนอกกำแพงนั่น เขากลัวไปหมด ไม่มีความมืดให้เขาได้ซุกตัวซ้อน ไม่มีช่องแคบให้เขามุดแอบเพื่อหลบหนี “ฮือ ได้โปรดหนูขอโทษ...”
“เขาเป็นอะไรครับ?” ชายร่างสูงโปร่งมองลอดผ่านช่องประตูเหมือนตู้ไปรษณีย์เอ่ยถามข้อมูล
“โรคทางจิตครับ อาการเรียกร้องความสนใจและขาดความอบอุ่นเกิดจากสภาวะคิดมากและสิ่งรอบข้างกดดัน” นายแพทย์ตอบคำถามระหว่างดูรายงานกระดาษในแผ่นรอง
“งั้นเขาจะทำร้าย เอ่อ...คนรอบข้างรึเปล่าครับ” ชายหนุ่มเกิดความลังเลเล็กน้อย ถ้าจะให้คนแบบนี้ใช้ชีวิตอยู่ในห้องด้วยกัน ใช้ชีวิตร่วมกันเขากลัวจะถูกความคลุ้มคลั่งฆ่าตายสักวัน ขืนเป็นแบบนั้นเชื่อเถอะว่าเขาลงข่าวหน้าหนึ่งแน่ๆ
ไม่มีใครบ้าเอาคนสติไม่ดีไม่รับเลี้ยงหรอก
“ไม่ครับผมมั่นใจได้ แบคฮยอนจะไม่ทำร้ายใครและไม่เป็นภัยต่อคนรอบข้างหรือแม้กระทั่งคุณด้วยครับ กลับกันเขาจะดูแลคุณดีมากๆประหนึ่งตายแทนได้ หรือถ้าต้องทำร้ายใครคงเป็นตัวเขาเองที่เที่ยวโทษว่าความผิดตัวเอง...แค่เขาคิดจะฆ่าคุณเขาก็รู้สึกบาปแล้วครับ คนแบบนี้ไม่เที่ยวทำร้ายใครรับประกันได้...” คุณหมอยกยิ้มหวังให้คนฟังคลายความกังวลนั้นไป ลักยิ้มบุ๋มดูเหมือนจะช่วยยึดความเชื่อมั่นคนฟังได้ดี “เชื่อผมเถอะครับ เขาไม่ได้จิตรุนแรงแค่ขาดความอบอุ่นเท่านั้น คุณแค่เข้าใจเขาละเอียดอ่อนและถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเขาบ้างแค่นั้นเขาก็รักคุณแล้วครับ”
“งั้น” เหมือนว่าชั่งใจเล็กน้อย เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆประมวลผลภายภาคหน้า “งั้นผมจะเป็นผู้ปกครองเขาครับ ช่วยจัดการเรื่องเอกสารให้ด้วย”
“เข้าใจแล้วครับ แล้วคุณจะใช้ชื่ออะไรดีครับ”
“เขียนว่าปาร์คชานยอลครับ ผมชื่อปาร์คชานยอล”
☼
ภายในห้องทำงานเล็กๆมีเสื้อกาวน์แขวนไว้บนราว เอกสารกองพะเนินเต็มโต๊ะกับตู้เอกสารสามตู้ คุณหมอหนุ่มวุ่นวายกับการรื้อค้นเอกสารมอบตัวให้กับผู้ปกครองคนใหม่ที่จะมารับเลี้ยงเด็กๆผู้ป่วยทางจิตของเขา
“กรอกชื่อตรงนี้นะครับ ส่วนเรื่องต่างๆที่คุณต้องรู้อยู่ในหน้าถัดไป คู่มือดูแลแบคฮยอนกับเบอร์โทรของผม ถ้าหากมีเรื่องอะไรไม่ว่าจะอะไรที่เกี่ยวกับเด็กคนนี้โทรหาผมได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะครับ” อี้ชิงกล่าวขอบคุณอีกพันครั้งในใจ เขารู้สึกถูกชะตากับชายตรงหน้ามากแม้อีกคนจะทำหน้ามาดขรึม แต่เชื่อว่าเขาต้องดูแลแบคฮยอนเด็กดีของเขาได้แน่ๆ ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรทว่าหากเราเป็นคนดีไม่มีอะไรมาทำร้ายเราได้ เขาสอนคนไข้ทุกคนแบบนั้น “อีกอย่างที่คุณควรรู้คือเขาเป็นเด็กช่างฝัน ไม่ใช่ฝันแบบนั้นนะครับเพียงแค่เขามีสิ่งที่อยากทำในอนาคตแล้วพวกวาดรูป นักออกแบบอะไรทำนองนี้”
อ่านั้นแหละ...
“ครับผมเข้าใจ ถ้ายังไงผมจะพาเข้าไปที่บ้านได้มั้ยครับ”
“เชิญเลยครับ แต่ก่อนอื่นคุณน่าจะทำความรู้จักกับเขาก่อน ทำตามที่ผมบอกนะครับว่า...”
“ให้มอบความอบอุ่นเขา” ชานยอลพูดต่อท้ายประโยคที่อี้ชิงมักตอกย้ำอยู่เสมอ
ขาเรียวยาวของดีไซเนอร์รูปงามเดินหลังตรงไหล่ผายตามนายแพทย์กับพยาบาลสาวไปยังห้องพักของแบคฮยอน คนตัวเล็กแก้มแดงปลั่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารอเพื่อพบผู้ปกครองเสียจนหอมฟุ้ง รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นต้อนรับคุณหมอผู้ใจดีเปรียบเสมือนคนในครอบครัวของเขา ดวงตาเรียวเล็กเป็นเส้นขีดเบิกกว้างให้กับคนแปลกหน้า ชานยอลหยุดชะงักตอนก้าวขาเข้ามาในห้อง จ้องมองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่เห็นเหมือนกับก่อนหน้าในห้องนั่นเลยสักนิด
“แบคฮยอนนี่ชานยอลผู้ปกครองนายนะ เขาจะรับไปอยู่ด้วย จำที่หมอบอกได้มั้ยว่านายไม่ได้ป่วยอะไรควรออกจากที่นี่ไปได้แล้ว”
“ครับ...แบคฮยอนจำได้” เสียงหวานระรื่นหูกว่าเสียงสะอื้นในตอนนั้นเป็นไหนๆ ความน่ารักผสมความว่านอนสอนง่ายทำให้แบคฮยอนเป็นที่รักของทุกคนที่นี่
“รีบไปกันเถอะ เย็นแล้วกว่าจะถึงคงมืดต้องเข้าเมือง” ชานยอลพูดเสียงทุ้ม เขาคิดว่าเสียเวลากับที่นี่มากเกินไปแล้ว ทุกนาทีมีค่าสำหรับเขาและจะไม่เสียเวลาอีก ต่อจากนี้เขาจะพุ่งชนอย่างเดียวเพื่อรางวัลปลายปีนี้
“งั้นผมไปก่อนนะครับ เอ่อ...คุณชานยอล” แบคฮยอนกล่าวลากับพี่พยาบาลสาวแล้วก็คุณหมอ ก่อนเรียกชื่อคนที่เดินหลังไหวๆนำไปลิ่วแล้ว ใบหน้าหวานเบะปากเล็กน้อยรู้สึกหัวใจตัวเองเต้นเร็วผิดปกติ ความกลัวเริ่มเกาะกุม
“เอ้า จะยืนอีกนานมั้ยเล่า รีบๆเดินมาได้แล้ว” เดินวกกับมาอีกครั้ง มือใหญ่ๆคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้จำเป็นไปถือ ส่วนข้างที่ว่างก็เอื้อมมือมาจับมือเขา
“ขอบคุณมากครับ”
และพยอนแบคฮยอนคือตัวช่วยของเขา....
☼
TBC
------------------------------------
//ฝันๆฟุ้งๆ ลึกลับหน่อย เม้าติชมด้ายย
เป็นกำลังใจให้ข่อยด้วยเด้อค่า
เห็ดคำผิดก็ทักทายมาบอกได้เลยจย้า
ฝากตัวด้วยค่า
☎ @peepanggy
#ฟิคยูเมะ
ความคิดเห็น