คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : (SF:CNN) ดื้อ
{{ Short Fic }}
[ ChanNuNeo ]
( ดื้อ )
ภายในห้องนอนที่เงียบสงัด... มีเด็กหนุ่มสองคนค้างคืนด้วยกันในห้องนี้...
จุนโฮ ขยับตัวไปมาอยู่ใต้ผ้าห่ม ดวงตาปิดสนิท คิ้วขมวดเข้าหากัน เหมือนว่ากำลังมีเรื่องไม่สบายใจ...
“หนาว... หนาวจัง...” จุนโฮขยับตัวขยุกขยิกในผ้าห่มผืนหนา ตัวสั่นเล็กน้อย ออกปากบ่น ทำเอาชานซองที่นอนอยู่ข้างๆทนไม่ได้ที่จะต้องลืมตาขึ้นมาดูร่างเล็ก
“จุนโฮ เป็นอะไรหรือเปล่า จุนโฮ” ชานซองพูดพลางคลำหาจุนโฮในความมืด เมื่อรู้ว่าจุนโฮนอนอยู่ตรงไหน ชานซองเลยใช้หลังมือแตะไปที่หน้าผากของจุนโฮ
“จุนโฮ นายเป็นไข้อีกแล้วสินะ” ชานซองเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ที่โคมไฟข้างเตียง พลางลุกจากเตียง ไปหยิบกะละมังใส่น้ำ และผ้าขนหนูเพื่อที่จะมาเช็ดตัวให้จุนโฮ
“ลุกขึ้นมาเช็ดตัวก่อนนะจุนโฮ” ชานซองเดินมาถึงเตียงพร้อมกับกะละมังใส่น้ำในมือ มือหนาใช้มือข้างหนึ่งดึงผ้าห่มที่จุนโฮห่มอยู่ออก ทำเอารายนั้นขมวดคิ้วเป็นปม
“อะไรกันชานซอง ฉันหนาว ขอนอนต่อเถอะนะ” จุนโฮพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา ดวงตาปรือ พร้อมทั้งเอื้อมมือมาดึงผ้าห่มจากชานซอง
“ไม่ได้นะจุนโฮ นายต้องลุกขึ้นมาเช็ดตัวก่อน เดี๋ยวก็เป็นหนักกว่านี้หรอก” ชานซองพูดจบ พลางวางกะละมังใส่น้ำที่ข้างเตียง แล้วเอื้อมมือไปประคองร่างจุนโฮ ให้ขยับไปพิงกายที่หัวเตียง
“อือ ชานซอง ปลุกฉันทำไม ขอฉันนอนต่อนะ ฉันไม่เป็นอะไรสักหน่อย” จุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน พลางใช้มือตัวเองผลักชานซองให้ออกห่าง แต่ก็ไม่เป็นผล
“จุนโฮ อย่าดื้อเลย ตัวร้อนขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก อยู่เฉยๆนะ เดี๋ยวเช็ดตัวให้” ชานซองพูดจบ ไม่รอฟังเสียงทักท้วงของอีกคน เลื่อนมือทั้งสองข้างไปดึงเสื้อเชิ้ตที่จุนโฮใส่อยู่ออก แล้วโยนลงไว้ที่ข้างเตียง แล้วใช้มือบิดผ้าชุบน้ำหมาดๆ มาเช็ดที่ผิวเนียน ไล้ผ้าไปตามผิวขาวเนียน.... จนเสร็จ ใครจะรู้ว่า ว่าแค่เช็ดตัวให้จุนโฮใจมันสั่นขนาดนี้...
“เสร็จแล้วนะจุนโฮ เดี๋ยวไปเอายามาให้กินนะ ใส่เสื้อเองได้ไหม? เดี๋ยวช่วยใส่ให้นะ” ชานซองหยิบเสื้อเชิ้ตที่ตกอยู่ข้างเตียงมาใส่ให้จุนโฮ จุนโฮเชื่อฟังและทำตามอย่างง่ายดาย ไม่มีท่าทางขัดขืนเลยสักนิด
“อืม ขอบใจนะ รู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะเลย แต่ก็ยังปวดหัวอยู่นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก นอนพักแป๊ปเดียว เดี๋ยวก็คงหาย ฉันนอนต่อล่ะนะ ” จุนโฮออกปากขอบคุณ จากนั้นก็ชักผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งตัว เหลือแต่หัวที่โผล่ออกมา... อย่าคิดจุนโฮรีบนอนจะได้รีบหายนะครับ อีจุนโฮคนนี้แหละ เกลียดการกินยาเป็นที่สุด อะไรก็ไม่รู้ เม็ดนิดเดียว ขมจะตาย จ้างให้ก็ไม่กินหรอก
“ไม่ได้นะจุนโฮ ต้องกินยาก่อน เดี๋ยวชานไปเอายามาให้ รอแป๊ปนึงนะ ” ชานซองเดินหายออกไปจากห้องนอนสักพัก และกลับมาพร้อมกับยาลดไข้และแก้วใส่น้ำในมือ
“ลุกขึ้นมากินยาก่อนนะจุนโฮ อย่าคิดว่าแกล้งหลับแล้วจะไม่ได้กินยานะ ลุกขึ้นมาก่อน” ชานซองวางยากับแก้วน้ำไว้ที่โต๊ะเล็กๆข้างเตียง จากนั้นก็ตึงผ้าห่มที่คลุมจุนโฮออก แล้วประคองจุนโฮให้ลุกขึ้นมานั่ง
“อะไรกันอีกชานซอง ฉันจะนอน พอแล้วน่า ยาน่ะไม่กินก็ได้ แล้วมันก็หายไปเองน่า” จุนโฮผลักชานซองออก แล้วทำท่าเหมือนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มอีกรอบ
“ไม่ได้นะจุนโฮ กินยาก่อน... อย่างอแงสิ หรือจะให้ทำโทษก่อน? ถึงจะกิน” ชานซองรวบผ้าห่มไว้ พร้อมเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้พวงแก้มเนียน
“บ้าน่าชานซอง นี่ฉันไม่สบายอยู่นะ นายยังไม่เว้นเหรอ? ชิ คนอะไรใจร้ายชะมัด” จุนโฮใช้มือผลักหน้าชานซองให้ออกไป แล้วสะบัดหน้าตัวเองไปอีกทาง ... อยู่ดีดีเจ้าตัวก็หน้าแดง เขินก็บอกมาน่า อีจุนโฮ
“ไม่อยากให้ทำโทษงั้นก็รีบๆกินยา” ชานซองหยิบยาและน้ำที่วางไว้ข้างเตียงมาจ่อตรงหน้าจุนโฮ... (เอ่อ ชานซองคะ ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้นก็ได้)
“ชานซองอ่า ฉันต้องกินจริงๆเหรอ ไม่กินไม่ได้เหรอ? นายก็รู้นี่ว่าฉันไม่ชอบกินยา ไม่กิน นะ นะนะ เดี๋ยวฉันก็หายเองแหละน่า ไม่ต้องห่วงหรอก” จุนโฮออกลีลาอ้อนยกใหญ่ ... หึ ไม้ตายนี้ใช้กับชานซองได้ผลนะ เหมือนว่าชานซองจะลดระดับแก้วน้ำลง หลังจากที่เอาแก้วน้ำกับยามาจ่อเทียบหน้าจุนโฮอยู่ตั้งนาน
“ก็ได้..” ชานซองพูด
จุนโฮได้ยินดังนั้นก็ดีใจขึ้นมาทันที เรื่องอะไรจะให้กินยาล่ะ ไม่มีทางหรอก คิคิ ใช้ไม้ตายง่ายๆก็หลอกได้แล้ว คนอะไรหลอกง่ายชะมัด
จากนั้นไม่ทันที่จุนโฮจะดึงผ้าห่มมาห่ม ชานซองยื่นมือมาเชยคางจุนโฮ ให้หันหน้าไปหา และตามด้วยสัมผัสนุ่มๆจากริมฝีปากหยักที่บดจูบไปยังริมฝีปากของจุนโฮ...
“อืมมม... ”จุนโฮส่งเสียงครางในลำคอ พลางเปิดปากออกอย่างง่ายดาย และจากนั้นก็รู้สึกได้ถึงของเหลวที่ไหลเวียนอยู่ในปากพร้อมกับอะไรสักอย่างเม็ดเล็กๆ จุนโฮกลืนลงคอไปอย่างรวดเดียวราวกับไม่เคยมีสิ่งเหล่านั้นอยู่ในปาก แล้วตามด้วยลิ้นชุ่มของชานซอง ที่ตอนนี้ได้รุกล้ำเข้ามาในโพลงปากของร่างเล็ก ทั้งสองใช้ลิ้นหยอกล้อกันไปมา ชานซองมอบรสชาติจูบให้กับจุนโฮ เคล้าคลอกันอยู่พักใหญ่ ... จากนั้นก็ผละริมฝีปากออก
“จำไว้นะ อย่าดื้ออีก ไม่งั้นจะโดนมากกว่านี้ หลับได้ล่ะนะคนดี” ชานซองกระซิบที่ข้างใบหู ทำเอาจุนโฮที่กำลังอยู่ในอาการเคลิ้มต้องสะดุ้ง ด้วยสัมผัสอุ่นๆบริเวณต้นคอ
“พอแล้วน่าชาน ฉันกินยาตามที่นายบอกแล้ว พอใจยัง หลับได้แล้ว ฉันง่วง >///<” จุนโฮออกปากบ่น แต่แบนหน้าไปอีกทาง หน้าจุนโฮตอนนี้ขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด มองเผินๆก็รู้ ว่าเขินขนาดไหน
“ได้ หลับก็หลับ คราวหน้าอย่าดื้ออีกล่ะ เด็กน้อย” ชานซองกระตุกยิ้มพลางฉวยโอกาสหอมแก้มเนียนไปอีกหนึ่งฟอด ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟ
“ฝันดีนะจุนโฮ”
“อืม ฝันดี”
//เสร็จละ55555555555555555 เป็นฟิคที่พล็อตง่อยมาก ง่อยที่สุดล่ะมั้งเนี่ย5555 อันที่จริงยังแต่งไม่จบนะคะ พล็ตมันยาวกว่านี้ แต่คิดว่าถ้ายิ่งแต่งต่อแม่ไรท์ต้องด่าแน่ๆเลย เพราะเราแต่งไปกรี๊ดไป เพราะไรก็ไม่รู้555555555 เอามาลงแล้วนะคะ ตามสัญญาค่ะ ^______^ มีคำผิดตรงไหน ขออภัยด้วยนะคะ=]
ความคิดเห็น