คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : Mysterious Potion
" ถ้าอย่างนั้นพวกนายทุกคนลองมีลูกกันดูไหมล่ะ "
เสียงของโค้ชสาวประจำทีมบาสเซย์รินดังขึ้นขณะที่ทุกคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะมองมาที่เธอด้วยสีหน้าที่แสดงอาการงงงัน
ตัดฉากกลับไปที่เวลาก่อนหน้านี้ 1 ชั่วโมง
บรรดาบุคลที่ถูกเรียกมารวมตัวกันในร้านมาจิเบอร์เกอร์มองหน้ากันไปมา
" แล้วเรียกพวกเรามารวมกันที่นี่ มีธุระอะไรอย่างนั้นเหรอครับ คิเสะคุง ? " เด็กหนุ่มผมสีฟ้าอ่อนที่กำลังนั่งดูดวานิลาเชคแก้วโตพูดขึ้น สายตามองไปรอบโต๊ะ การรวมตัวกันที่แสนแปลกประหลาดนี่มันคืออะไรกัน คิเสะ เรียวตะ จากไคโจ มิโดริมะ ชินทาโร่ จากชูโตคุ ฮิมุโระ ทัตสึยะ จากโยเซ็น และ คุโรโกะ เท็ตสึยะ จากเซย์ริน ทุกคนมองไปที่คิเสะคนที่เรียกพวกเขามารวมตัวกัน
“ พวกนายมีเคล็ดลับอะไรที่ทำให้ความรักที่จืดชืดมันสดใหม่เหมือนตอนเพิ่งเริ่มคบกันมั่งมั้ยอะ “ คิเสะพูดเรื่องที่ทำให้ทั้งสามบนโต๊ะหันมามองหน้ากันด้วยความงุนงง
“ ทำไมถึงมาถามเรื่องนั้นตอนนี้ล่ะ “ ฮิมุโระ ทัตสึยะ ชายหนุ่มหน้าสวยที่มาพร้อมกับผมสีดำน่าหลงใหลพูดขึ้นพร้อมกับประกายวิ๊งๆรอบใบหน้า ไอ้แบบนี้สินะที่เรียกว่าออร่า คนธรรมดามิอาจเอื้อมจริงๆ
“ ก็ช่วงนี้อาโอมิเนจจิไม่ค่อยสนใจฉันเลยอะ ชวนไปเที่ยวก็ปฎิเสธตลอด ชวนเล่นวันออนวันก็บอกไม่ว่าง เรื่องจูบหรือเรื่องบนเตียงก็ไม่ได้ทำมาตั้งอาทิตย์นึงแล้วนะ ทั้งๆที่อาโอมิเนจจิน่ะหื่นจะตาย เค้าต้องเบื่อฉันแล้ว ฉันมันคงเป็นของตายไปแล้วสำหรับเค้าแน่ๆเลย เจ้าบ้าหน้าอกเอ้ย ฮือออออ “ คิเสะเริ่มพรั่งพรูความในใจออกมาพร้อมกับร้องไห้ออกมาเหมือนกับเด็กๆที่ถูกแย่งขนมทำให้คุโรโกะต้องยื่นกระดาษทิชชูให้ไปเช็ดน้ำมูกน้ำตาเพราะทนสภาพอนาถจิตของนายแบบหนุ่มไม่ไหว
“ พวกนายเองก็มีแฟนกันแล้วใช่มั้ย ก็น่าจะมีเคล็ดลับของแต่ละคนใช่ไหมล่ะ ช่วยกันหน่อยเถอะน้า “ คิเสะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและมองหน้าของสมาชิกร่วมโต๊ะอีกสามคนที่มีปฎิกิริยาแปลกๆ คุโรโกะมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาเหม่อลอย ปากขยับเหมือนกำลังพึมพำอะไรบางอย่างคนเดียว มิโดริมะกำลังคุยกับตุ๊กตาหมีลัคกี้ไอเทมประจำวันอยู่ด้วยท่าทางเลื่อนลอยเหมือนคนสติหลุด ฮิมุโระที่ถือแก้วน้ำอัดลมอยู่บีบแก้วจนเป็นรอยร้าวทั้งๆที่หน้ายังคงนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ เอ่อ พวกนาย… “
“อย่างงั้นเหรอ ไม่ได้จูบหรือทำอะไรกันมาอาทิตย์นึงแล้วสินะ ส่วนแฟนของฉันน่ะแม้แต่จะเดินไปโรงเรียนด้วยกันหรือจูงมือก็ไม่ได้ทำมาสองอาทิตย์แล้วล่ะนะ… ก็ชีวิตนี้สนใจแต่ขนม ขนม ขนม ขนม ขนม!! ไม่ได้สนใจฉันที่อยู่ข้างๆเลยสักนิด มือไม่เคยวางจากไอ้เจ้าพวกขนมบัดซบนั่นเลยสักวินาทีเดียว แถมตอนที่ฉันไปตัดผมมาใหม่หวังว่าเค้าจะชมกันบ้างก็ไม่ได้สังเกตเลยสักนิด แต่พอขนมรสใหม่ออกล่ะรีบแจ้นไปซื้อเชียวนะ มันน่าโมโหนัก! “ แก้วน้ำในมือแตกดังโพล๊ะพร้อมกับเส้นเลือดตรงขมับที่เต้นตุบๆ สีหน้าของหนุ่มหล่อมาดนิ่งแสดงออกถึงความโมโหสุดขีด ปากก็พร่ำบ่นเรื่องคนรักของตนไม่หยุด
“ …นั่นสินะ ทาคาโอะเองก็คงเบื่อฉันแล้วเหมือนกัน ว่าอย่างงั้นไหมคุณหมี ช่วงนี้เวลาขอให้ไปช่วยซื้อลัคกี้ไอเทมด้วยกันก็บ่ายเบี่ยงตลอด ตอนกลับบ้านก็ไม่ยอมปั่นจักรยานไปส่งที่บ้านเหมือนก่อน ตอนคบกันใหม่ๆก็พูดนักพูดหนาว่าเป็นห่วงฉันอย่างนั้นเป็นห่วงฉันอย่างนี้ ไม่อยากให้กลับบ้านคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตราย แล้วเดี๋ยวนี้มันคืออะไรกัน! ไม่เคยรอแถมรีบเผ่นกลับบ้านก่อนฉันทุกวัน ใช่สิ! ฉันมันซึนเดเระ ฉันมันเป็นพวกนิสัยประหลาด ทาคาโอะถึงได้ไม่รักฉันแล้ว แต่คุณหมียังรักฉันเหมือนเดิมใช่มั้ย ฮึก.. ฮึก…..“ มิโดริมะที่กำลังพร่ำเพ้อถึงชีวิตรักของตัวเองกับตุ๊กตาหมีอยู่ดีๆก็ร้องไห้น้ำตาหยดแหมะๆกอดเจ้าตุ๊กตาหมีตัวนั้นแน่นอย่างไม่มีเหตุผล นับว่าเป็นภาพที่หาได้ยากที่จะได้เห็นคนแบบมิโดริมะ ชินทาโร่ ผู้แสนหยิ่งในศักดิ์ศรีร้องไห้เหมือนเด็กที่ถูกทิ้ง
“ …..เหอะ ไม่ได้จับมือกันมาหนึ่งอาทิตย์เหรอครับ ส่วนผมน่ะทั้งที่เมื่อก่อนเอะอะจับขึ้นเตียงเอะอะจับลงอ่างตลอดเวลาแท้ๆ แต่ช่วงนี้พอกลับมาที่อพาร์ทเมนท์ทีไรก็เข้านอนทันทีไม่แม้แต่จะทักทายกันด้วยซ้ำ ข้อความบอกรักที่ชอบส่งมาหาเวลาเรียนก็ไม่มีแม้แต่ฉบับเดียว ขนาดผมพยายามจะเริ่มรุกก่อนด้วยการใส่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียวไปต้อนรับตอนที่อาคาชิคุงกลับบ้านยังโดนหาว่าสะเพร่าลืมใส่ชุดข้างในซะงั้น อาคาชิคุงบ้าที่สุด บ้าที่สุด บ้าที่สุด บ้าที่สุด บ้าที่สุด ….. “ คุโรโกะบ่นกับตัวเองด้วยประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาจนคนรอบๆข้างเริ่มหลอน สายตาเหม่อลอยที่ดูไร้แววตาและดำมืดยิ่งทำให้การแสดงออกนั่นหน้ากลัวมากเข้าไปอีก
ดูเหมือนจากการเรียกมารึกษาเรื่องความรักของคิเสะ กลายเป็นการรวมตัวของคนที่มีปัญหาเรื่องเดียวกันแทนซะงั้น แน่นอนว่าบุคลที่เดินผ่านโต๊ะนี้ต้องรับรู้ได้ถึงบรรยากาศสุดมาคุแบบสุดขั้วลอยคลุ้งแน่นอน
“ อัตสึชิบ้าบอที่สุด เห็นขนมดีกว่าฉันคนนี้ได้ยังไงกัน ฮึก...ฮึก ฮือ “ ฮิมุโระ ทัตสึยะทิ้งมาดหนุ่มหล่อสุดขรึมแล้วลงไปฟุบหน้ากับโต๊ะและร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร
“ ทาคาโอะ… เจ้าบ้า เจ้าบ้า บ้า บ้า บ้า นายมันบ้า โง่ ไร้ระโยชน์ พูดมากน่ารำคาญ เจ้าบ้าเอ้ย…. แต่ฉันก็บ้ากว่าที่ดันไปชอบนาย ฮึก… “ มิโดริมะร้องไห้แล้วกอดตุ๊กตาหมีแสนโชคร้ายตัวนั้นแน่นกว่าเดิม ถ้าหมีนั่นเป็นคนมันคงหายใจไม่ออกตายไปแล้วอย่างแน่นอน
“ อาคาชิคุง… ผมคิดถึงคุณ อยากโดนกอด อยากจูบ อยากจับมือ ฮือ อาคาชิคุงใจร้ายที่สุด….. หรือคุณจะมีคนอื่นที่ชอบมากกว่าผมแล้ว ฮือ… ฮึก ..ฮึก ม...ไม่ยอมเด็ดขาดเรื่องแบบนั้น ฮือ…..“ คุโรโกะเริ่มสะอึกสะอื้นแล้วแนบหน้าลงกับหน้าต่างข้างๆ ไหล่สั่นเทิ้ม น้ำตาใสๆไหลลงมานองหน้า
“ ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี่ย “ คิเสะที่นั่งดูภาพสุดแสนรันทดตรงหน้าพูดขึ้นมา รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่ดันไปเรียกคนพวกนี้ที่มีปัญหาเหมือนกันมารวมตัวกันซะได้ ไอ้ก้อนความเศร้าที่หนักอึ้งระดับนี้ ถ้าพวกเราเป็นเด็กสาววัยรุ่นอกหักหมดศรัทธาในรักคงพากันไปฆ่าตัวตายหมู่แล้วล่ะมั้งเนี่ย
" ถ้าอย่างนั้นพวกนายทุกคนลองมีลูกกันดูไหมล่ะ "
เสียงของโค้ชสาวประจำทีมบาสเซย์รินดังขึ้นขณะที่ทุกคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะมองมาที่เธอด้วยสีหน้าที่แสดงอาการงงงันเพราะเสียงของคนนอกที่ดังขึ้น
“ โทษทีนะที่แอบฟัง แต่ฉันนั่งอยู่โต๊ะข้างๆพอดีน่ะ “ เธอพูดขึ้นและเดินเข้ามาที่โต๊ะของพวกคิเสะ
“ ที่ว่ามีลูกนั่นหมายความว่ายังไงงั้นเหรอครับ “ ทัตสึยะที่เปลี่ยนกลับเข้าสู่โหมดหนุ่มหม่อมาดสุขุมพูดขึ้นขณะที่จัดทรงผมที่ไม่เป็นทรงเพราะดันไปฟุบหน้าลงกับโต๊ะให้เข้าที่
“ ก็พวกนายมีปัญหาแฟนไม่สนใจใช่มั้ย ถ้าลองพวกนายมีลูกดูสิ เจ้าพวกนั้นมันต้องหันมาใส่ใจพวกนายมากขึ้นแน่ “ โค้ชสาวพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกติสามัญที่พวกเค้าจะท้องมีลูกได้ เหมือนแมวออกลูกเป็นแมว หมาออกลูกเป็นหมา แต่นี่จะให้หนุ่ม ม.ปลายวัย 16 แบบพวกเค้ามีลูกเรอะ ไม่ใช่แล้ว!
" เรื่องนั้นน่ะก็พอเข้าใจครับริโกะซัง แต่ เอ่อ พวกผม เป็นผู้ชายนะ จะมีลูกได้ยังไง..." ในที่สุดคิเสะก็พูดออกมาพร้อมกับการพยักหน้าเห็นด้วยของคนอื่นๆที่นั่งอยู่
" อ้อใช่! เรื่องนั้นน่ะ พอดีตอนไปซื้อแคปซูลโปรตีนให้พวกในทีมดันไปเจอร้านขายยาแปลกๆก็เลยลองเข้าไปดู มียาที่ไม่เคยเห็นเพียบเลยล่ะ แล้วลุงคนขายเค้าก็ให้ไอ้นี่มา " ริโกะหยิบกระปุกยาเล็กๆออกมาจากกระเป๋า ทั้งสี่มองมันด้วยใบหน้าฉงน เพราะไอ้เจ้ายาเม็ดเล็กๆสีม่วงนี่ไม่ได้ตอบคำถามอะไรในใจพวกเค้าได้เลยแม้แต่น้อย
" นี่คือ... " มิโดริมะชี้กระปุกยาและกำลังจะตั้งคำถามแต่ ไอดะ ริโกะ โค้ชของเซย์รินก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
" เค้าว่ามันจะทำให้ฮอร์โมนเพศชายเปลี่ยนเป็นหญิงได้ แล้วเห็นว่าได้ผลดีขนาดทำให้ผู้ชายตั้งครรภ์ได้เลยล่ะนะ "
ชายหนุ่มทั้งสี่ทำหน้าตาตกตะลึงแกมไม่เชื่อเมื่อฟังที่โค้ชสาวพูด ผู้ชายท้องได้เนี่ยนะ ถ้าทำได้จริงป่านนี้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวิทยาศาสตร์ไปแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่เคยได้ยินเลยสักครั้งตั้งแต่เกิดมา
" แล้วมันจะเชื่อถือได้เหรอครับ ว่าถ้าพวกเรากินเข้าไปแล้วจะไม่เป็นอันตราย " คุโรโกะพูดขึ้นแล้วหยิบเจ้ากระปุกยาไปมองใกล้ๆสายตา
" เรื่องนั้นฉันเองก็ไม่รู้หรอก ฉันแค่มาเสนอวิธีให้เฉยๆ มันก็แล้วแต่พวกนายว่าจะใช้เจ้ายานี่หรือเปล่า ฉันไปก่อนนะ " เธอโบกมือลาเดินออกไปจากร้านและทิ้งเจ้ากระปุกยาน่าสงสัยนั่นไว้
" แล้วพวกเราจะเอายังไงกับเจ้านี่ดีล่ะ " ชายหนุ่มผมดำที่มีออร่าวิ๊งๆติดตัวตลอดเวลาพูดขึ้น สีหน้าดูเหมือนกำลังลังเลอะไรสักอย่าง
" ข้างๆมันเขียนว่า หลังจากกินยาแล้วมันจะมีผลแค่ 24 ชั่วโมง เพราะฉะนั้นต้องมีเซ็กส์หลังจากกินยานี่ภายใน 24 ชั่วโมงสินะ " มิโดริมะพูดขณะที่เพ่งสายตาอ่านตัวหนังสือเล็กๆที่เขียนกำกับไว้ข้างกระปุกยา
"ฉันจะกินมัน! " คิเสะโพล่งขึ้นมา
ทั้งสามคนที่เหลือทำหน้าตาตกใจกับท่าทางมุ่งมั่นของคิเสะ
" ถ้ามันจะทำให้อาโอมิเนจจิกลับมาสนใจฉัน ฉันก็จะยอมท้องกับเค้า " คิเสะเปิดขวดยาและหยิบยาหนึ่งเม็ดกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว คิเสะเริ่มรู้สึกมึนๆและร้อนไปทั่วร่างกาย เขากุมหน้าอกของตัวเองไว้และหายใจหอบถี่
" รู้สึกเป็นยังไงบ้างครับคิเสะคุง " คุโรโกะมองคิเสะที่ทำหน้าทรมานและถามด้วยความเป็นห่วง
" เมื่อกี้รู้สึกร้อนไปทั่วทั้งตัวเลยล่ะ แต่ว่าตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว " คิเสะพูดขณะยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่หน้าผาก และสิ่งที่ทำให้ทั้งสามคนตกใจนั้นไม่ใช่อะไร แต่ว่าพอคิเสะยกมือขึ้นมา ไอ้นูนๆที่อยู่ตรงหน้าอกมันก็มองเห็นชัดขึ้น
" นะ... นั่นมัน " มิโดริมะชี้ไปที่หน้าอกของคิเสะด้วยสีหน้าตกตะลึง ปากพะงาบๆ
" คิเสะคุง.... มีหน้าอก! " คุโรโกะพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น คิเสะทำหน้าตกใจและก้มมองหน้าอกของตัวเองที่ขยายใหญ่ขึ้นจนเหมือนกับของผู้หญิง เขาลองใช้มือจับและขยำมันดูก็พบว่ามันคือหน้าอกจริงๆ นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยเนี่ย
" แสดงว่าเจ้ายานี่มันได้ผลจริงๆงั้นเหรอ ไม่อยากจะเชื่อ " ทัตสึยะมองยาประหลาดนั่นแล้วหยิบมันขึ้นมา
" แล้วตรงส่วนอื่นๆล่ะ " มิโดริมะถามขึ้นมา
คิเสะลองสำรวจตัวเองดูก็ไม่พบกับความปกติอื่นๆ เสียงของเขาก็ยังเป็นของผู้ชายเหมือนเดิม กล้ามที่แขนกับขาก็ไม่หายไป ส่วนเจ้าคิเสะน้อยก็ยังคงอยู่
" เปลี่ยนไปแค่หน้าอกอย่างเดียวเองนี่ "
" ฉันก็จะกินเหมือนกัน " ว่าแล้วเขาก็หยิบยาเข้าปากไปหนึ่งเม็ด ทัตสึยะรู้สึกร้อนไปทั่วร่างกายแค่เพียงไม่กี่วินาที เหงื่อเม็ดๆผุดตามใบหน้า
เมื่อรู้สึกดีขึ้นแล้วเขาก็ลองสำรวจตัวเองก็พบว่าทุกส่วนยังคงปกติยกเว้นหน้าอกที่พองใหญ่ขึ้นมาจากเดิม ถึงจะไม่ใหญ่เท่าของคิเสะก็เถอะ
" เจ้ายานี่มันประหลาดสุดๆไปเลย " มิโดริมะมองยาที่เหลือในกระปุก ในใจยังคงลังเลว่าควรจะกินมันดีหรือไม่
" เอายังไงดีครับมิโดริมะคุง เหลือแค่พวกเราสองคนแล้วตอนนี้ " คุโรโกะมองหน้าเพื่อนผมเขียวและส่งสายตาเป็นเชิงคำถามมาให้
" มันมีผลแค่ 24 ชั่วโมง เพราะฉะนั้นลองไปก็ไม่เสียหายอะไรนี่นะ " หนุ่มแว่นผมเขียวเทยาออกมาจากกระปุกและกลืนลงคอไปอย่างรวดเร็ว
" เพื่อให้อาคาชิคุงกลับมาสนใจ ผมเองก็จะกินด้วย " คุโรโกะก็กลืนเจ้ายาสีม่วงนั่นลงคอไปอีกคน
" ที่เหลือก็แค่... ต้องทำให้เจ้าพวกนั้นยอมมีอะไรกับพวกเราให้ได้สินะ " ทัตสึยะพูดขึ้นมา จริงๆไอ้เรื่องนี้แหละสำคัญสุดๆ เพราะความรักของพวกเรามันมีปัญหาก็ไอ้ตรงที่เจ้าพวกบ้านั่นมันไม่ยอมสนใจพวกเราเนี่ยแหละ จะไปหลอกล่ออีท่าไหนดีล่ะเนี่ย
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Writer's Talk
ถ้าสนุกขอให้ช่วยเม้นท์ให้กำลังใจหน่อยน้า ตอนนี้ไรท์รองแต่งค่า ไรท์หลักกำลังปั่นฉากสวีทคู่แดงดำอยู๋ ไม่ว่างมาอัพ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน้า รักรีดเดอร์ทุกคน
ความคิดเห็น