คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : H1...น้องชาย
"แม่ครับ..."
ในวันที่แม่ผมเดินเข้ามาบอกว่า จะมีน้องชายมาอยู่ด้วย... รู้มั้ยว่าผมตื่นเต้น ตื่นเต้นที่จะมีเด็กตัวเล็กๆ วิ่งไปมา มีเด็กตัวเล็กๆให้ผมปกป้องดูแล เพราะทุกวันนี้ก็มีแต่คนหาว่าเป็นผู้หญิงมากพอละ ผมอยากปกป้องใครซักคน ถ้ามีน้องชาย... บางทีผมอาจจะทำตามสิ่งที่ปราถนาได้ก็ได้!
“แบคฮยอนทำอะไรอยู่น่ะ”
“แม่! แม่ว่าผมควรใส่ชุดไหน? เสื้อเชิ้ตหรือเสื้อยืด?” เสียงทุ้มตะโกนลงมาจากชั้นบน
“ชุดไหนก็หล่ออยู่แล้วล่ะลูกแม่! เร็วเข้าเดี๋ยวน้องรอนาน ไม่งั้นแม่ทิ้งนะ!”
“แม่! แปปนึงๆๆๆๆ” คำที่พูดซ้ำไปซ้ำมา พร้อมกับเสียงวิ่งลงจากบันได เล่นเอาผู้เป็นแม่อย่างฮาซองผวา กลัวว่าแบคฮยอนจะร่วงลงมา
“อย่าวิ่งสิ!”
“แม่ก็อย่าเร่งผมซี่” แบคฮยอนยัดเสื้อใส่กงเกง สรุปแล้วก็ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว อย่าถามหาเนกไทเพราะเขาหาไม่เจอ...
“ดูสภาพสิ...อย่างกับไปเมาที่ไหนมา ช่างเถอะ รีบขึ้นรถเร็วเข้า”
“คร้าบบบบ แต่แม่เล่นพูดซะผมเสียศูนย์เลยอ่ะ” ฮาซองกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไปจากบ้านแล้วสตาร์ทรถ ส่วนแบคฮยอนก็รีบวิ่งไปล็อกบ้าน แล้วตามขึ้นรถไป
“แม่น้องชื่ออะไร?”
“คยองซู”
“ชื่อน่ารัก แล้วแม่เคยเจอน้องป่ะ”
“เคยสิ ก็เป็นลูกเพื่อนแม่นี่”
“แม่น้องตัวเล็กมั้ย?” ฮาซองยิ้มขำ แบคฮยอนเปิดกระจกด้านหน้าแล้วจัดทรงผม ดูท่าจะตื่นเต้นมาก
“อืม...ก็ตัวเล็กกว่าแกนะ”
“แค่คิดก็... เอ้ยยยยยยย” ถ้าเจอนะจะรวบมาฟัดเลยคอยดู!
“นี่ น้อยๆหน่อย จัดเข้าไปทรงผม จัดทำไมนักหนา”
“ความประทับใจแรกไงแม่ น้องเห็นจะได้ติดผมไง”
“ทำไม จะจีบน้องรึไง”
“บ้าสิ ผู้ชายนะแม่”
“ผู้ชายก็ผู้ชายสิ แม่ไม่ห้าม”
“แม่เห็นผมเป็นอะไรเนี่ยยยย”
“ลูกสาวไง”
“แม่!”
“เออ แม่ล้อเล่น เรากำลังจะไปเจอลูกเขย เอ้ย น้องชาย”
“ยัง ยังไม่หยุด แซะจริงกับลูกเนี่ย” แบคฮยอนเบ้ปากงอนๆ เอาจริงๆเขาชินแล้วล่ะ...
“ก็ลูกแม่สวย”
“แม่ครับ ผมผู้ชาย”
“จ้า ผู้ช้ายผู้ชาย” แหม่มีเสียงสูง... แบคฮยอนมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะผล็อยหลับไป อาจเพราะว่าแอร์มันเย็นสบาย หรือว่าแม่ที่เคารพขับนิ่งกันนะ? อยากเจอน้องเร็วๆจัง...
“…ฮยอน”
ใคร?
“แบคฮยอน...”
“หืม...”
“แบคฮยอน!!!!!”
“ครับ!!!!!” แบคฮยอนเด้งตัวขึ้นมา แต่ก็ต้องนอนลงกับเบาะเพราะมีเบลล์รัดไว้อยู่ ฮาซองท้าวเอวก่อนจะส่ายหน้าช้าๆให้ลูกชาย แบคฮยอนยิ้มแหย
“ถึงแล้วเหรอแม่”
“อืม”
“อ้าวเฮ้ย! นี่มันบ้านเรานี่” แบคฮยอนมองไปรอบๆ นี่มันบ้านเขาชัดๆเลย! หรือว่าเรื่องเมื่อกี้เราจะฝัน? ฝันว่าได้ไปรับคยองซู...
“ก็บ้านน่ะสิ”
“งั้นเราก็ไปรับน้องกันเถอะ เอ้า ขึ้นรถเลยแม่ เดี๋ยวผมขับให้”
“รับอะไรล่ะ ลงมา น้องรออยู่ในบ้าน”
“อ้าว”
“ไปรับมาเรียบร้อยแล้ว”
“ตอนไหน?”
“ก็ขึ้นรถไปด้วยกันเนี่ย ลืมรึไง? เล่นหลับลึกขนาดนั้น”
“อ้าวงั้น...ผมก็ไม่ได้ฝันน่ะสิ”
“ลงจากรถแล้วไปกินยาเลยไป” ฮาซองเดินเข้าบ้านไป แบคฮยอนไม่วายที่จะโผล่หัวออกมาจากรถแล้วตะโกนถาม
“ยาอะไรอ่ะแม่!!”
“ยาระงับประสาท!!”
ลูกฉันนับวันสติเริ่มหดหาย...
“ไหนอ่ะน้อง ผมอยากอุ้มแล้ว”
“อุ้มอะไร น้องอยู่ด้านบน อาบน้ำเตรียมจะนอนแล้ว”
“น้องกินไรมายัง”
“กินแล้ว”
“แล้วแม่ให้น้องอยู่ข้างบนคนเดียวเนี่ยนะ? เดี๋ยวก็ลื่นหัวทิ่มหรอก!” ว่าแล้วแบคฮยอนก็รีบวิ่งไปห้อง ห้องที่เขาเตรียมไว้เอง ห้องที่เขาจัดมันเอง และเมื่อเปิดเข้าไปก็เห็นกระเป๋าเป้สีแดง กับกระเป๋าเดินทางสีดำวางอยู่บนเตียง
“คยองซูอยู่มั้ยครับ นี่พี่แบคฮยอนนะ”
เงียบ...
“คยองซูคร้าบบบบบ”
“เงียบหน่อย...” เสียงทุ้มดังมาจากห้องน้ำก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินออกมา ใส่เสี้อเชิ้ตแขนยาวถึงต้นขา แต่ท่อนล่าง...ดูเหมือนจะไม่ได้ใส่อะไรเลย บนศีรษะก็มีผ้าขนหนูเล็กๆวางอยู่โดยมีมือนั้นจับผ้าขยี้ผม
“นาย...เป็นใคร?” แบคฮยอนมองอีกฝ่ายอึ้งๆ ผู้ชายอะไรเซ็กซี่ชะมัด! แล้วกระดุมด้านบนทำไมไม่ติดให้เรียบร้อยวะ! เห็นแผงอกแล้วนะ!
“คยองซู”
“…”
“เป็นอะไร?”
“อายุเท่าไหร่”
“22”
ขอบคุณ... ขอบคุณสำหรับความหวังที่จะมีเด็กตัวเล็กๆมาให้ผมปกป้อง น้องชายที่ว่าเนี่ย เป็นเพื่อนผมได้เลยนะ!! แล้วโตเป็นควายขนาดนี้ไม่ต้องให้ผมดูแลหรือปกป้องอะไรเลยซักนิด!! หมดกัน ช่วงที่จะโชว์ความแมนของผม...
“เอ่อ... แบคฮยอน” คยองซูที่เห็นแบคฮยอนกุมขมับ ก็เริ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูก
“ไปใส่กางเกง...”
“ห๊ะ”
“ไปใส่กางเกงเลย!” แบคฮยอนชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าลายอุลตร้าแมนที่เขาตั้งใจเลือกกับมือ
“ก็ใส่อยู่...” คยองซูเลิกเสื้อขึ้นให้ดู ตะ แต่ มันเป็น...กางเกงใน...
“เฮ้ย!! ไปใส่กางเกง!” แบคฮยอนรีบเมินหน้าหนี จะบ้ารึไงอยู่ๆก็...
“ไม่เอา มันอึดอัด”
“คยองซู... ใส่บ็อกเซอร์ก็ได้... นะไปใส่เถอะ”
“ทำไม? ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ไปใส่เถอะ พี่ขอร้อง นะคยองซู” คยองซูขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ก็เขาใส่แบบนี้ที่บ้านบ่อยๆจนมันติดเป็นนิสัยไปแล้วนี่นา... แต่...ดูเหมือนแบคฮยอนจะไม่ค่อยชอบ
“เข้าใจแล้ว...” คยองซูเดินไปที่กระเป๋าบนเตียง แบคฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะหันกลับมา
“ใส่แล้ว...พอใจยัง” แบคฮยอนหันไปมอง ก็เห็นคยองซูใส่บ็อกเซอร์สีดำ
“พอใจแล้ว”
“แล้วขึ้นมาห้องผมทำไม?”
“มาดูน้องชายเฉยๆ”
“ห่างกันปีเดียวเอง”
“ปีเดียวก็เป็นพี่ได้น่า แล้วนายอายุ 22 แล้วทำงานอะไร?”
“เป็นเชฟที่ร้านอาหารกาแล็คซี่”
“ฉันเป็นนักแต่งเพลง” คยองซูเบิกตากว้าง แหนะ...ทำท่าเหมือนไม่เชื่อ
“ทำหน้าแบบนั้นหาเรื่องกันรึไง?”
“ห๊ะ? เปล่านี่...” แค่ไม่น่าเชื่อ...
“มีอะไรก็...ปรึกษาพี่ได้นะ”
“อืม... แต่ฉันจะปรึกษานายในฐานะเพื่อนนะ ไม่ใช่พี่”
“ว่าไงนะ?”
“ก็ตามที่พูดไป ง่วงแล้วอยากนอน ออกไปได้รึยัง?”
“แต่ฉันเป็นพี่...” แบคฮยอนพูดเสียงแผ่ว แต่คยองซูก็เดินเข้ามาหาก่อนจะดันไหล่แบคฮยอนออกไปจากห้อง แต่แบคฮยอนกลับเกะประตูเอาไว้
“เพื่อน!”
“พี่ต่างหาก!”
“โอเค ยอมให้ 3 วิ รีบๆออกไปเถอะครับพี่แบคฮยอน” หลังจากที่เรียกแบคฮยอนว่าพี่ อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนมือมันไม่มีแรง จนถูกผลักออกไป
“ฝันดีแบคฮยอน”
“ต้องเรียกฉันว-”
‘ปัง’
“…” แบคฮยอนย่นคิ้วเข้าหากัน แล้วหันหลังให้ห้องคยองซูที่มีป้ายข้างหน้าเขียนเอาไว้ด้วยลายมือของเขาเอง...
‘น้องคยอง’
“ไง น่ารักมั้ย?” ฮาซองเมื่อเห็นแบคฮยอนเดินลงมาจากชั้นบน ก็ยิ้มขำ ดูหน้าก็รู้แล้วว่ารู้สึกยังไง
“แม่อ่ะ ทำไมไม่บอกว่าอายุ 22” แบคฮยอนเดินมุ่ยหน้ามานั่งบนโซฟาข้างๆฮาซอง แล้วเอนหัวซบไหล่
“ก็เห็นเราตื่นเต้น แม่ก็เลยไม่พูด แล้วเราก็ไม่ได้ถามด้วย”
“แต่แม่ก็น่าจะบอก...”
“ทำไม? ผิดหวังเหรอ?”
“อืม... ผมนึกว่าจะได้น้องชายน่ารักๆมาคอยดูแลซะอีก”
“คยองซูก็น่ารักนะ”
“ผมไม่เห็นจะรู้สึกแบบนั้นเลย...”
“เพิ่งเจอกันได้กี่นาทีหื๊อ?”
“ไม่รู้ไม่ได้นับ” ฮาซองหัวเราะเบาๆ
“พรุ่งนี้ดูน้องด้วยล่ะ น้องหยุด ไม่มีงาน”
“โตแล้วต้องดูด้วยเหรอ?”
“ดูสิ! เผลอๆคยองซูจะเป็นคนดูแลเราแทนด้วยมั้งเนี่ย”
“ผมไม่ให้น้องมาดูผมหรอกน่า”
“ดีมาก”
“แล้วคยองซูจะอยู่กับเรานานมั้ย?”
“ก็จนกว่าจะได้ที่อยู่ใหม่ น้องเพิ่งได้งานแต่ร้านมันอยู่ใกล้บ้านเรา แม่ก็เลยอาสาดูแลคยองซูเอง”
“ถามผมหน่อยก็ได้ แม่อ่ะ”
“ไม่ต้องมาทำปากยู่เลยยยยย” ฮาซองยกมือขึ้นบีบจมูกแบคฮยอน
“...”
“ไม่ว่าน้องจะอายุเท่าไหร่ น้องก็ยังเป็นน้อง ยังต้องดูแลในฐานะพี่ชายเข้าใจมั้ย?”
“คร้าบบบบบบ”
“อืม”
“แล้วน้องจะไม่รำคาญผมเหรอ?”
“ก็ทำให้พอดีๆสิ! ไม่ใช่ว่ามากเกินไป!”
“โอเคครับ”
ต่อจากนี้สิ่งที่ผมต้องทำคือ ดูแลคยองซู เด็กหนุ่มอายุ 22 ที่ไม่ได้เคารพผมเลยในฐานะพี่ชาย... นิสัยเป็นยังไงก็ไม่รู้ ชอบหรือไม่ชอบอะไรก็ไม่รู้ เกิดวันที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย... สงสัยว่าพรุ่งนี้คงต้องถามซักหน่อยแล้ว
แบคฮยอนเขียนเรื่องราวต่างๆลงไปในไดอารี่... ไดอารี่สีขาวนวลไม่มีลายอะไรเลย เป็นไดอารี่ที่เขาต้องการจะเขียนเฉพาะเรื่องราวของน้องชายที่ชื่อว่าคยองซูเท่านั้น...น้องชายที่เขาคิดว่าน่ารัก...
วันนี้เจอคยองซูครั้งแรก ฝันสลายเลย นึกว่าอายุไม่เกิน 5 ขวบ เรามันบ้าเองที่เพ้อไปไกล นี่สินะที่เรียกว่ามโน? มโนได้เก่งจริๆไอ้แบคฮยอน ถึงขั้นลุกมาจัดห้อง เขียนนู่นนี่ให้ ของเล่น ของขวัญมีให้พรึ่บ แล้วไดอารี่นี่ด้วยเหมือนกัน...
วันแรกมาถึงเล่นเอาหัวใจแทบหยุดเต้น เด็กบ้าอะไรใส่แค่เสื้อกับกางเกงใน? เห็นผู้หญิงในหนังใส่แล้วเซ็กซี่ แต่นี่มันผู้ชายนะเว้ย! มันก็...เอ่อ... เซ็กซี่ดีแหละ โอ๊ย บ้าไปแล้วรึไงไอ้แบค! พอๆ จบเลย เขียนแค่นี้แหละ! เพิ่งเจอกันไม่กี่นาทีพรุ่งนี้ค่อยเขียน
พี่แบคฮยอน...
"แบคฮยอน..."
กรีดร้อง... อารมณ์มันพาไป เลยทำให้เปิดเรื่องใหม่ เรื่องเก่าก็แต่งนะ แต่ตันนิดๆ T^T
จะแต่ให้จบเร็วๆจ้า
อารมณ์ของเรื่องนี้เอิ่ม... ไร้ท์ชอบเพรียกแบคว่าพี่แบคอ่ะ จนมันติดไปแล้ว เลยแต่งเรื่องนี้ #เอ๊ะยังไง
ความคิดเห็น