[Fic reborn] เปิดตำนาน วองโกเล่XI

ลำดับตอนที่ #1 : I n t r o d u c t i o n

บทนำ

 

    "ตื่น!"เสียงกรีดร้องเหมือนยักษ์ของป้ายาชิกิทำฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจนแทบจะตกเตียง ฉันหันไปมองรอบๆห้องอย่างงัวเงีย ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ในเรื่องอะไรบางอย่าง...

 

    "ตื่น!"ใช่...ฉันลืมว่ามียักษ์หน้าเหมือนกระทิงตัวเหมือนหมูมายืนเคาะประตูหน้าห้องฉันอยู่ ป้ายาชิกิผู้มีร่างกายที่ดูเหมือนไม่ใช่คน นั้นคือร่างอันท้วมอ้วนๆของเธอ ซึ่งฉันไม่ค่อยเข้าใจเลยซักนิดว่าเธอจะใส่สร้อยคอไข่มุกสีแดงเลือดมารัดคออวบๆของเธอทำไมในเมื่อคอของเธอก็แทบจะแดงเถือกอยู่แล้ว "ค่ะ ป้ายาชิกิ..."ฉันรีบรับคำก่อนที่ป้าแกจะใช้พลังมหาศาลเท่าเทียบยักษ์มาทำลายประตูไม้เปราะๆของห้องเล็กๆแคบๆเหมือนรังหนู 

 

    ฉันเดินไปหาตู้เสื้อผ้าเพียงแค่สองก้าวเท่านั้นเนื่องจากบริเวณภายในห้องไม่ใหญ่มากมโหฬารเหมือนห้องของยาโอกะ ลูกสาวของป้ายาชิกิที่ป้าหลงไหลหน้าตาแปลกๆของยาโอกะ ไม่เข้าใจว่าป้ายาชิกิสมองมีปัญหาหรืออย่างไร เธอถึงมองลูกสาวของเขาหน้าตาเหมือนดาราฮอลีวูดอะไรปานนั้นทั้งๆที่ความจริงเธอได้รับหน้าตามาจากป้าล้วนๆเพียงแต่เธอโชคดีที่ไม่ได้ไขมันความอ้วนของป้ามามากนักอย่างนีอยก็ตัวใหญ่จนสามารถทับฉันจนหายใจไม่ออก

 

    ฉันชื่อนาคิชิมะ โซระ ลุงแซนดีโน่คนที่รับฉันมาเลี้ยงปัจจุบันเสียชีวิตแล้วซึ่งเขาเป็นคนเดียวในบ้านหลังนี้ที่ใจดีและไม่เอาเปรียบฉัน พอเขาเสียชีวิตทำให้ป้ายาชิกิเริ่มแผงฤทธิ์ในการใช้ฉันทำงานบ้านแทนเธอ

 

    "เร็วๆ!"เสียงตะโกนของป้ายาชิกิดังขึ้น ฉันจึงต้องเปิดประตูออกไป วันนี้ป้ายาชิกิยังคงใส่สร้อยไข่มุกสีแดงรัดคอเหมือนเดิมแล้วสวมเสื้อสีดอกไวโอเล็ตเข้มกับกระโปรงยาวเกือบถึงเท้าสีขาว เห็นแล้วรู้สึกอยากแอบไปขำว่าชุดที่เธอใส่นั้นไม่เข้ากันเลย "ทำอาหารให้ลูกฉันซะ อย่าลืมไปเช็ดโต๊ะด้วยล่ะ"

 

    "ค่ะ"กฎของบ้านนี้คือฉันห้ามเถียง ห้ามขัด พูดได้แค่ค่ะเท่านั้น ฉันเดินไปทอดเบคอนให้ยัยยาโอกะที่ตอนนี้กำลังโวยวายอวดครวญหิวข้าวอยู่นั้นแหละ!

 

    หลังจากทอดเบคอน ไข่ดาว และอื่นๆอีกมากมายก็ต้องเดินไปถวายให้ยัยยาโอกะที่มือสองข้างมีช้อนและส้อมเคาะโต๊ะจนเกือบทะลุอยู่แล้ว "เธอ!"ยาโอกะตะโกนเรียกฉันหลังจากที่จิ้มเบคอนเข้าปากไปคำนึง "อะไร?!"ฉันถามกลับ

 

    "เธอทำเบคอนไหม้!"

 

    "แล้วยังไง ไหม้นิดเดียวไม่เห็นเป็นอะไรเลย"ฉันตอบกลับ

 

    "แม่คะ!โซระแกล้งทำเบคอนหนูไหม่!" อยากตบนังนี้จริงๆ!เอะอะก็ฟ้องๆๆๆ

 

    ป้ายาชิกิเดินต้วมเตี้ยมมาแต่ไกลพร้อมทำสีหน้าเหมือนฉันพึ่งทำแขกันราคาสิบล้านพังอะไรประมานนั้น "ไปตัดหญ้าหน้าบ้านซะ!" ยัยยาโอกะทำเรื่องแล้วไง!เฮ้อ...สวนหน้าบ้านก็ใหญ่มโหฬารอีกตังหาก

 

    ฉันเดินถือเคียวตัดหญ้าอย่างอารมณ์เสียก่อนเดินออกประตูไปตัดหญ้าฉันเหลือบไปมองปฏิทิน....วันที่ 26 เดือนสิงหาคม...วันนี้วันเกิดฉันแฮะ...

 

    แต่วันเกิดของฉันแทบจะดีมากเสียนักโดยเฉพาะการสั่งทำงานบ้านเยอะมากกว่าเดิมเพราะเหตุนี้เองสินะยัยยาโอกะถึงมอบของขวัญอันไม่น่าพิศมัยให้ฉัน...

 

    ฉันออกประตูบ้านไปเห็นคนหกคนใส่ชุดสูทสีดำราคาแพงยืนอยู่แถวหน้าบ้าน...อยู่ดีๆคนผมสีควัณบุหรี่หันขวับมามองฉันก่อนที่จะหันไปกระซิบกับคนผมดำ

 

    น่ากลัวชะมัด

 

    ฉันทำเป็นไม่สนใจก้มลงไปตัดหญ้าแถวๆรั้วเพื่อที่จะได้(แอบ)ฟังคนพวกนั้นว่าคุยอะไรกันอยู่

 

    "นี้เธอ"ฉันสะดุ้งจนเกือบล้มลงไปนอนลงกองหญ้า "คะๆ"ฉันรีบตอบชายผมทรงสนามหญ้า

 

    "เจ้าบ้า!ใครให้เรียกตรงๆแบบนี้ฮะ!"ชายผมควัณบุหรี่ตะโกนใส่ชายผมสนามหญ้า "พวกคุณรีบทำงานให้เสร็จๆเลยไม่ได้เหรอไง?"ชายผมดำที่มีหางตาอันน่ากลัวถาม "น่าๆ"ชายผมดำอีกคนหัวเราะขำ

 

    เงียบ...

 

    "เอางี้...ที่นี้คือบ้านนาคาชิมะใช่ไหม?"ชายผมควัณบุหรี่ถามฉันฉันจึงพยักหน้าเบาๆ "แล้วเธอรู้จักคนที่ชื่อ'โซระ'ไหม"คนผมสีออกน้ำเงินเดินมาถามต่อฉันแทบอยากขำออกมาเพราะทรงผมเหมือนสัปประรดของเขา

 

    "ฉ...ฉันเองค่ะ"ฉันตอบเสียงค่อย

 

    พรึบ!

 

    เฮ้ยๆทำไมอยู่คนพวกนี้จับแขนฉันยกตัวฉันขึ้นมาข้ามรั้วเฉยเลย จะอุ้มฉันไปขายเรอะ! "ช่วยด้วย!"ฉันตะโกนสุดเสียงป้ายาชิกิวิ่งออกมาพร้อมกับสีหน้าตกใจสุดๆแต่ก่อนจะตกใจมาช่วยก่อยเซ่!

 

    จะจับฉันไปขายเหรอไง!มาอุ้มคนขึ้นรถเนี่ย!แต่ขอบอกก่อนว่ารถคันนี้แบบว่าหรูมากอะ!เกิดมาไม่เคยเห็นรถที่กว้างและสะดวกมาก..."นี้จับฉันมาทำไมแล้วจะไหนเนี้ย?!"ฉันถาม "อิตาลีน่ะครับ"ชายผมยุ่งๆสีดำหยักโศกตอบ

 

    นอกจากจะจับมายังบินฟรีไปอิตาลีอีก...มายก้อด!ชีวิตฉ้านนนนนน

 

----------------------------------------------------------------------

คอมเม้นท์ด้วยนะคะ อาจน้อยไปหน่อยแต่ช่วยเม้นท์ที