คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บนสเตจนั้น เธอเป็นคนที่ส่องประกายอยู่เสมอ
ท่ามกลางเมมเบอร์มากมาย สำหรับฉันแล้ว เธอโดดเด่นกว่าใครทั้งหมด
แสงที่ส่องประกายออกมาจากเธอนั้น คือ สิ่งที่ช่วยนำทางให้หัวใจของฉัน
แสงนั้นเป็นแสงสีฟ้าที่แสนอ่อนโยนแต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกที่แสนเปราะบาง
อย่าร้องไห้เลยนะ เพราะทุกสิ่งที่เป็นเธอ ฉันรับได้เสมอ...
หลังจากการประกาศเลือกตั้ง AKB ครั้งที่ 4 ได้มีการประกาศอย่างเป็นทางการว่า ซาชิฮาระ ริโนะ จะถูกย้ายจาก AKB ไปอยู่วงน้องสาวที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นมาใหม่ สาเหตุมาจาก ข่าวด้านลบก่อนที่จะมาเป็นไอดอลชื่อดังของเธอถูกเปิดโปงออกมา ภาพถ่ายในอดีตถูกเผยแพร่และส่งต่อกันอย่างรวดเร็วราวกับไฟป่าที่ลามไปทั่วทั้งป่าบนโซเชียลเน็ตเวิร์ค
“เขี่ยซาชิฮาระ ริโนะไปวงการเอวี! ฉาวเพราะเรื่องผู้ชาย บ๊ายบาย AKB?”
พาดหัวข่าวขายของชะมัด เขี่ยเหรอ วงการเอวีเหรอ นี่มันข่าวบ้าอะไรกัน ฝีมือข่าวสำนักไหนกันนะ แม่จะให้อากิโมโตะซังฟ้องให้หมดตัวไปเลย! ฉันอยากตายไปให้พ้นๆ จริงๆ แย่ที่สุด ฉันแค่นหัวเราะกับข่าวที่ได้อ่าน
ตอนนี้ฉันเริ่มที่จะจัดของเพื่อเตรียมย้ายไปฟุกุโอกะ เจ็บใจจริงๆ น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมา ฉันต้องไปเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ศูนย์อย่างนั้นเหรอ แฟนๆ เองก็คงจะผิดหวังในตัวฉันอย่างมากจนเลิกสนับสนุนไปเลยสินะ ขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิดกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น ฉันกำลังนั่งอ่านคอมเม้นต์จากแฟนๆ ที่มีทั้งซ้ำเติมและให้กำลังใจ...แต่เป็นเพียงส่วนน้อยเหลือเกิน
‘ว้า น่าผิดหวังชะมัดเลยซาชิโกะ’ ‘ไอดอลแบบนี้ทำลายฝันชะมัดเลยว่ะ แบบนี้ไม่ต้องย้ายไปไหนหรอก ลาออกไปซะ ยัยบ้า!’
‘เสียดายที่ฉันสนับสนุนเธอมาตลอด’
‘ก็ไม่สวยพอที่จะเป็นไอดอลอยู่แล้ว ยังจะทำตัวเสื่อมอีกนะ’
‘สู้ๆ นะซาชิโกะ ฉันจะเป็นกำลังใจให้เธอเอง’
ถ้าไม่มีแฟนๆ คอยสนับสนุนแล้ว คนอย่างฉันจะเหลืออะไรล่ะ น้ำตาอุ่นๆ เอ่อล้นราวกับเขื่อนที่ใกล้จะแตกในไม่ช้า
‘ก๊อก ก๊อก’
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันรู้ในทันทีว่า คนที่เคาะประตูนั้นเป็นใคร เพราะในเวลาแบบนี้ คนที่จะมาหาฉันมีเพียงคนเดียวเท่านั้น ฉันปิดโน้ตบุ้คลงและเช็ดน้ำตาที่เริ่มรินไหลอย่างรีบร้อน แล้วฉันก็เดินไปเปิดประตู เพื่อพบว่า ฉันคิดถูกจริงๆ ว่าเธอต้องมา เพราะเธอส่งเมล์มาหาฉันหลายสิบฉบับ แต่ฉันไม่เคยตอบกลับเธอเลย ... เลิฟตัน เธอยืนอยู่หน้าประตูด้วยสภาพที่ตื่นตระหนกและร้อนรน
“ซัชชี่”
“อื้อ”
เสียงคนตัวเล็กขานชื่อของฉันด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความกังวล ฉันรู้ดีเธอคงช๊อคกับเรื่องในอดีตของฉัน! แน่นอนฉันเองก็ช๊อคหลังจากที่เห็นภาพพวกนั้น มันเป็นอดีตที่ฉันอยากจะลืมไปซะ!
“เธอไม่เป็นอะไรนะ ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย”
“อื้อ”
“จริงๆ นะ เธอไม่ได้คอมเม้นต์ในอินเตอร์เน็ตใช่มั๊ย ห้ามอ่านเด็ดขาดเลยนะ เพราะมันจะยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่ลงไปอีก”
เลิฟตันเดินเข้ามาในห้องอย่างคนคุ้นเคย แน่นอนเธอต้องคุ้นแน่ เพราะห้องนี้เป็นที่ๆ เธอจะมานอนค้างกับฉันบ่อยๆ ใช่...เราแอบคบกัน...แบบลับๆ
“ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“แต่ตอนนี้เธอน่าจะต้องการใครสักคนไม่ใช่เหรอ”
เลิฟตันทิ้งตัวลงบนโซฟาที่ตั้งอยู่กลางห้องและส่งยิ้มหวานๆ มาให้ฉัน รอยยิ้มที่ฉันชอบ ลักยิ้มข้างเดียวที่เห็นกี่ครั้งก็อยากจะนิ้วไปจิ้มเล่น เธอค่อยๆ ใช้มือเรียวยาวแตะลงบนไหล่ที่สั่นระริกของฉันอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าฉันจะแตกสลายไป
“ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอนะ”
“ตามใจ”
“เพราะอีกไม่นาน..เราคงไม่ได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆแบบนี้”
สิ้นประโยคนั้น ดวงตาของเลิฟตันเริ่มฉายแววหม่นหมอง เธอและคนรักจำเป็นต้องจากกันไปไกล เธอและคนรัก ที่แทบไม่มีใครรู้เลยด้วยซ้ำว่าเรารักกัน
“นี่ซัซชี่ เธอยังสามารถจะแก้ตัวใหม่ได้นะ ถ้าเป็นซัซชี่ล่ะก็ต้องไม่เป็นอะไรแน่ ฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้ ฉันจะคอยเชียร์เธอนะ”
“เธอน่ะ...”
“หืม”
“เปล่าหรอก...รักนะ”
เลิฟตันที่ได้ยินคำว่า “รัก” จากฉันเผยยิ้มกว้างและลักยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ออกมา ฉันพูดคำว่า “รัก” ออกไป แต่ใครจะรู้ว่า ในใจของฉันยังมีอีกคำหนึ่งที่ไม่ต้องการให้เธอได้ยิน เฮอะ! เธอคิดว่าวงการไอดอลมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอไง ตัวฉันไม่ต้องการคำปลอบใจอะไรทั้งนั้น ต่อให้ปลอบใจเท่าไหร่ก็ใช่ว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้น ที่ผ่านมาฉันพยายามมามากแค่ไหนกว่าจะมาถึงจุดนี้กัน สุดท้าย ทุกสิ่งก็จบเพราะภาพบ้าๆ พวกนั้น
ต้องย้ายไปวงโนเนมเหรอ? HKT เหรอ?
... แย่ที่สุด
ความคิดเห็น