Giant Buster

ลำดับตอนที่ #1 : เด็กชายกำพร้า

บทนำ

     แสงแดดจ้ายามบ่ายทำให้ทั่วทั้งหมู่บ้าน มิสท์ แปรสภาพจากทะเลหมอกอันหนาวเย็น ให้เป็นเตาผิงอันอบอุ่น ดอกของต้นแมกโนเลียกำลังบาน กลิ่นของมันหอมอบอวลราวกับสาวแรกแย้มที่กำลังรอชายหนุ่มมาเชยชม เด็กน้อยในหมู่บ้านกำลังเล่นกันอยู่ที่ริมแม่น้ำ เด็กชายคนหนึ่งพยายามเอื้อมมือสุดแขนเพื่อที่จะคว้าผลส้ม ชีวิตชนบทที่ดูเหมือนจะผ่านพ้นไปวันๆ
 

     แต่ยังมีเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนกองฟาง ผิวของเขาขาวซีดและร่างผอมกะหร่อง ผมสีน้ำตาลหยักศก นัยน์ตาสีฟ้าเข้มของเขาทำให้นึกถึงตระกูลที่สูงศักดิ์ ที่ครั้งหนึ่งเคยปกครองเหล่ามนุษย์ในขณะที่อาณาจักรทั้งหมดยังสงบสุขอยู่   

     “ลอนดัล เจ้าทำไมยังไม่รีบแต่งตัวไปรับเสด็จในการมาของกษัตริย์ทอมลินล่ะ?” เสียงแจ้วของลอร่า สาวน้อยผิวขาว หน้าตาสระสวย ผมสีส้มยาวเป็นลอน หน้าตาดูสะอาดสะอ้าน ที่แลดูแล้วเป็นคนเจ้าระเบียบ นางเป็นลูกสาวของช่างทำขนมปังที่ลือชื่อที่สุดของหมู่บ้านมิสท์ 

“ทำไมข้าจะต้องไปก้มหัวกราบไหว้คนที่แย่งชิงบัลลังก์ที่เคยเป็นของพ่อแม่ข้าด้วยเล่า”  ลอนดัลเอ่ย  “พวกมันเคยได้ฝากรอยแผลที่ข้าไม่มีวันลืม…มันทำให้ข้าสูญเสียทั้งพ่อแม่และยังทิ้งให้ข้าต้องตายจนข้าต้องระเหเร่ร่อนอยู่ที่เมืองชนบทอย่างนี้”  เขากล่าวอย่างเคียดแค้น  

     นกเรเวนที่กิ่งแมกโนเลียส่งเสียงร้องแผดก้องในลำคอ ทำให้เด็กหนุ่มยิ่งนึกถึงความโศกเศร้า และความแค้น  ที่พ่อแม่ของเขาจากไปเมื่อเขายังเด็ก เท่าที่เขาจำความได้ตอนนั้นในเมืองหลวงกำลังเกิดความโกลาหล เพราะว่ามี กองทัพของไจแอนท์บุกเข้ามาประชิดประตูเมือง พ่อของเขาคือพระราชาในตอนนั้น สั่งให้ชาวเมืองทุกคนอพยพออกไปที่ช่องลับทางหุบเขา ในขณะที่พระราชาและทหารทำการรบต้านเหล่าไจแอนท์ไว้
ลอนดอลและแม่ของเขาถูกสั่งให้ทิ้งสัมภาระทั้งหมดและรีบหนีไปตามช่องหุบเขา โดยมีราชองครักษ์ ทอมลิน เป็นผู้อารักษ์ขา แต่เหตุการณ์กลับไม่สู้ดีนักเมื่อทอมลิน พาราชินี และลอนดัลข้ามหุบเขาไปได้เพียงไม่กี่ก้าว กลับต้องเจอเหล่าไจแอนท์กำลังเข้าโจมตีชาวบ้าน ทอมลินสั่งทหารอารักษ์ขาให้เข้าปะทะกับพวกยักษ์ที่อยู่ตรงหน้าแต่กลับไม่เป็นผลทหารของพวกเขาได้ตายหมด

ธนูอาบยาพิษของพวกไจแอนท์ดอกหนึ่งแหวกอากาศเข้ามาปักที่หน้าอกของราชินี ขณะที่นางกำลังจะตาย นางสั่งให้ทอมลินพาบุตรชายของนางหนีไป เขารับสั่งแล้วหนีวนผ่านช่องเขากลับขึ้นไปบนปราสาทเพื่อนแจ้งข่าวกับพระราชา แต่ไม่ทันเสียแล้ว พระราชาได้เสด็จสวรรคตแล้ว โดยเครื่องยิงหินเพลิงของพวกไจแอนท์ที่ยิงหินมาทับที่กลางตัวของเขา ทอมลินจึงได้นำลอนดัลซ่อนไว้ในหีบๆหนึ่งแล้วลอยไปตามแม่น้ำ

หลายปีต่อมา....
ทอมลินได้นำขบวนทหารจากเมืองข้างเคียงมาช่วยรบจนสามารถยึดปราสาทคืนได้และแต่งตั้งตัวเองเป็นกษัตริย์ทอมลิน ส่วนเขาถูกชาวสวนในหมู่บ้านมิสท์เก็บได้และนำมาเลี้ยงดู เขาได้เห็นทั้งการตายของพ่อและแม่ทำให้เขาเจ็บปวดลึกๆอยู่ในใจตลอดมา...............นั่นคือสิ่งที่เข้าจำได้

 “ไอ้คนเจ้าคิดเจ้าแค้น!” ลอร่าเอ่ย “เจ้าจะไม่มีวันได้รับความสุขหรอกหากเจ้ามัวจมอยู่กับอดีต  จงรีบแต่งตัวซะ! “ นางสั่ง  ”แล้วจงรู้ไว้ว่าพระราชาทอมลินมาที่นี่ก็เพื่อจะพาเจ้าไปเลี้ยงดู” นางกล่าวเสริม

“แล้วเจ้าคิดว่าข้าอยากให้มีคนอย่างนั้นมาเลี้ยงดูข้าหรอ”ลอนดัลพูดด้วยความโกรธ  “ถึงเจ้าไม่อยากเจ้าก็ต้องไปกับพระราชา เพราะมันเป็นหนทาง ดีกว่าที่เจ้าจะอยู่ที่หมู่บ้านเล็กๆอย่างนี้เจ้าจะเติบโตในฐานะอัศวินไม่ใช่คนทำสวน”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้าเล่า?”ลอนดัลพูดพร้อมกับทำหน้านิ่ว “เกี่ยวสิทำไมจะไม่เกี่ยวก็ข้าเป็นห่วงเจ้านี่” ลอร่าพูดพร้อมกับหน้าแดงนิดๆ “เดี๋ยวๆๆๆ เจ้าตอบไม่ตรงคำถามหนิ  แต่ก็ได้!ข้าจะยอมไป แต่ข้าจะไม่ไปแน่ถ้าไม่มีเจ้า”เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำให้ลอร่าหน้าแดงยิ่งขึ้นกว่าเดิม “เจ้าไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว นี่ก็ใกล้ที่พระราชาจะมาแล้วนะ”นางกล่าวแก้เขิน “โอเคๆข้าจะไปแล้วก็ได้แม่ตัวยุ่ง” ลอนดัลกล่าวพร้อมกับยิ้มเดินจากไป