The Deeper

ลำดับตอนที่ #1 : Deep 01: ห้วงเวลาที่หยุดเดิน

-1-
ปฐมบทแห่งการเริ่มต้น

 

    "เจ้าคิดว่าการที่เจ้าทำเช่นนี้จะเป็นเรื่องที่ดีจริงๆอย่างนั้นหรือ?"
 

    ท่ามกลางสายฝนโปรยปรายและท้องฟ้าสีเทาหม่น ร่างในชุดสีขาวสะอาดปักลายดิ้นทองประณีตเพียงแย้มยิ้มรับเล็กน้อยกับเสียงเอ่ยถามจากคู่สนทนาผู้คงเหลือร่างเอาไว้แค่เพียงดวงไฟสีทองอ่อนซึ่งนั่นทำให้คู่สนทนานึกอยากถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่ออีกฝ่ายดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยแม้แต่น้อย

    เมื่อก่อนเป็นอย่างไรตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น กาลเวลาหลายหมื่นหลายพันปีที่กักขังอีกฝ่ายเอาไว้ไม่อาจเปลี่ยนแปลงตัวตนของอีกฝ่ายไปได้เลยแม้แต่น้อย

    "ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเหตุผลของเจ้าคืออะไร?"

    คู่สนทนาเอ่ยขี้นอีกครั้งพลางภาวนาให้อีกฝ่ายนึกอยากตอบคำถามของตนขึ้นมาบ้างไม่ใช่เพียงแค่ยิ้มรับเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา

    "เหตุผล?"

    อีกฝ่ายเอ่ยทวนคำถามด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยไม่รีบร้อนเหมือนเช่นทุกครั้งพลางเอียงคอเล็กน้อยแล้วยกยิ้มจางๆเล็กน้อยเหมือนได้ฟังคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน

    "ของอย่างนั้นไม่มีหรอก เพราะข้าก็แค่ทำตามความต้องการของข้า... ทำในสิ่งที่ข้าคิดว่าจะไม่เสียใจในภายหลัง"

    เอ่ยพลางหมุนตัวหันหลังกลับจนสายโซ่ที่พันอยู่รอบตัวกระทบกันปมาจนกิดเป็นเสียงเสียดแก้วหูก่อนที่จะหายจางที่ตรงนั้นไปอย่างรวดเร็วทิ้งไว้เพียงดวงไฟสีทองสว่างซึ่งทอประกายหม่นหลงเหมือนกำลังลังเลในบางสิ่ง

    "ทำในสิ่งที่คิดว่าจะไม่เสียใจในภายหลังอย่างนั้นเหรอ... ฟังดูสมกับเป็นเจ้าจริงๆนะ"

    แต่ทำไมกันข้าถึงได้รู้สึกว่าเหตุผลของเจ้าไม่ได้มีเพียงเท่านั้นกัน เซฟเฟอร์




    วันนี้เป็นวันไม่ธรรมดา

    อะไรซักอย่างบอกกับไอย์ราแบบนั้น และมันช่างน่าประหลาดใจว่าทั้งๆที่วันนี้ก็เหมือนกับวันก่อนๆเป๊บเหมือนกับเคาะออกมาจากพิมพ์เดียวกันแต่ความคิดในส่วนลึกกับกรีดร้องเช่นนั้นซ้ำไปมา

    "เป็นอะไรไปหรือไอย์ ทำหน้าตาเคร่งเคลียดไม่สมกับเป็นเจ้าเชียว"

    กิงกะ เพื่อนสาวเพียงคนเดียวในโรงเรียนสหกึ่งชายล้วนซึ่งมีนักเรียนหญิงเพียงหยิบมือเดียวของเธอว่าพลางวางจานสปาเก็ตตี้ลงบนโต๊ะอาหารข้างๆเธอ เมนูเดิมๆที่เธอทานมันจนเอียนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำหน้าตาตื่นเต้นดีใจเหมือนเมื่อก่อนแล้วเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยประโยคที่พูดบ่อยจนแทบจะฝังตัวเข้าไปในซีรีบัมความทรงจำว่า

    "วันนี้เป็นสปาเก็ตตี้เหรอเนี่ย ดีจังเลย"

    ครั้งที่