คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ❀ c r u e l l u ❀ :: première show
“งานแบบนี้ลูกค้าที่ไหนเขาจะซื้อ? เงินไม่ใช่น้อยๆถ้าเอามาซื้องานห่วยๆแบบนี้ ผมว่าซื้อทองแจกน้องหมาที่บ้านยังมีประโยชน์กว่า เป็นถึงครีเอทีฟแค่นี้ยังคิดไม่ได้ก็ไปกินเงาะซะ กินๆๆให้เม็ดติดคอตายไปเลยจะได้ไม่เปลืองค่าจ้างบริษัท!”
บรรยากาศช่วงบ่ายคล้อยของบริษัทเอเจนซี่โฆษณายักษ์ใหญ่ติด TOP5 ระดับประเทศนั้นดูวุ่นวายเป็นพิเศษ เมื่อกลุ่มมนุษย์เงินเดือนกว่าครึ่งแผนกต่างละทิ้งงานบนโต๊ะมายืนส่งเสียงเจ๊าะแจ๊ะกันหน้าประตูเลื่อนบานหรูสลักด้วยตัวอักษรโลหะสีเงินตัวโตๆว่า ‘หัวหน้าแผนกบริหารงานลูกค้า’ เสียงก่นด่าสลับกับเสียงสะอื้นไห้ที่ไหลลอดออกมาจากห้องทำงานเป็นระยะๆนั้นดูเหมือนจะเป็นเชื้อเพลิงชนิดดีที่ขับเคลื่อนให้เหล่าพนักงานน้อยใหญ่กระซิบกระซาบแลกเปลี่ยนข้อมูลกันอย่างออกรส
“น่าสงสารน้องครีเอทีฟคนใหม่นะคะ เพิ่งจะเข้ามาใหม่ไฟกำลังแรงแท้ๆ ไม่กี่วันก็ถูกเป่าวอดไปอีกราย” พนักงานคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเบาๆ
“นั่นน่ะสิ สามสี่รายก่อนหน้านี้ก็เล่นเอาลาออกไปเรียนต่อกันแทบไม่ทันแหน่ะ” พนักงานชายข้างๆสำทับ
“อย่าหาว่าอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะคะ ถ้าไม่มีบารมีท่านประธานคุ้มหัวอยู่ อยากรู้จริงๆว่าจะใช้อำนาจอะไรมาโขกสับคนอื่น”
“ก็พูดไปค่ะ...ใครจะกล้าขัดใจ A.E. ตัวเป้งของวงการโฆษณาได้ล่ะคะ เอาเต้าไปแตะที่ไหนก็ได้มาทั้งคน ได้มาทั้งงานแบบนี้ยิ่งต้องโอ๋กันเป็นธรรมด๊า!” พนักงานอีกคนกล่าว
“ว้ายยยยย! จริงเหรอคะ? ไม่น่าเชื่อว่าจะกล้าใช้วิธีสกปรกแบบนั้น”
“ถ้าเงินมันถึงเขาก็ยอมอ้าหมดหน้าตักแหละค่ะคุณน้อง โฮะๆๆๆ” พนักงานคนเดิมยืนยันคำตอบเล่นเอาเพื่อนร่วมแผนกคนอื่นๆที่กำลังจดจ่อรอฟังส่งเสียงฮือฮาด้วยความตื่นตกใจ
ทว่าถกประเด็นร้อนกันได้ไม่นานเมื่อพบว่าประตูเลื่อนบานหรูกำลังถูกเลื่อนออก เหล่ายอดมนุษย์ฝีปากดีก็ต่างวิ่งร่นกลับไปยังที่ของตนอย่างรวดเร็วราวกับผึ้งแตกรัง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานบนโต๊ะต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กลับแล้วหรอคะคุณลู่หาน เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” พนักงานเจ้าของแหล่งข่าวเมื่อครู่ส่งยิ้มผูกมิตรให้ชายหนุ่มหน้าหวานที่เพิ่งจะก้าวขาออกมาจากห้องทำงานแล้วโค้งตัวบอกลาอย่างนอบน้อม
โลกการทำงานก็เป็นแบบนี้...
เต็มไปด้วยการขัดแข้ง ขัดขา ริษยา เลียขาเจ้านาย
ทำไมลู่หานจะไม่รู้...
ตัวเขาเองรู้มันดีกว่าใคร
ไม่เช่นนั้นก็คงมายืนอยู่ในระดับแนวหน้าอย่างทุกวันนี้ไม่ได้
ถ้าไม่แน่จริง...
เจ้าของนามกวางแรกอรุณคนนี้คงไม่ได้รับสมญานามว่า ‘Cruellu’ อย่างแน่นอน
เพราะฉะนั้น...
ถ้าคิดว่าลู่หานจะเก็บคำนินทางี่เง่าเหล่านั้นมาใส่ใจจนปวดหัวละก็
ไม่มีทาง...
✄ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ฮือออออออ! คริสสสสสสสสสสส ฮืออออออ” คนตัวเล็กโผเข้ากอดเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตด้วยความรวดเร็วเมื่อพบหน้า นัยน์ตาใสรื้นฉ่ำไปด้วยหยดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ขอบตาบวมช้ำสามารถฟ้องได้ชัดเจนว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วงขนาดไหน
อู๋อี้ฝานยกมือลูบหลังปลอบประโลมเพื่อนตัวเล็ก ก่อนจะพรูล่มหายใจออกมาเบาๆเมื่อต้องพบเจอกับปัญหาซ้ำซากของเพื่อนซี้อยู่ทุกวี่วัน
"ก็บอกไปตั้งกี่ครั้งแล้วว่าให้ยั้งๆปากไว้ซะบ้าง นายจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังแบบนี้” คนตัวสูงกล่าวอย่างเหนื่อยอ่อน
ลู่หานคือมนุษย์ที่เข้าใจยากที่สุดในโลก
แต่ต่อให้จะเข้าใจยากมากแค่ไหน
คนเราก็มักจะมีอยู่หนึ่งคนบนโลกคอยรับฟังและเข้าใจกันอยู่เสมอ
ซึ่งคนที่ถูกฉลากรับเอาความซวยนั้นไปเต็มรักคงหนีไม่พ้นอู๋อี้ฝานคนนี้แน่นอน
บ่อยครั้งที่ลู่หานมักจะมีปากเสียงกับใครหลายๆคนเนื่องจากเจ้าตัวเป็นคนขวานผ่าซาก ปากร้ายปากไว พูดก่อนคิด และไม่เคยจะคิดก่อนพูดอยู่เสมอ แต่แท้จริงแล้วใครจะรู้ว่าเพื่อนซี้หน้าสวยของเขาก็แค่มนุษย์ที่มีจิตใจเปราะบางอ่อนไหวคนหนึ่งที่เสแสร้งแกล้งว่าไม่เคยนึกใส่ใจเรื่องอะไรเลย ลู่หานมักจะเสียน้ำตาและสำนึกผิดให้กับเรื่องราวที่ตนพลั้งเผลอไปอยู่ทุกครั้ง ถึงแม้ว่าอารมณ์เหล่านั้นจะมาเอาตอนที่สายเต็มทีแล้วก็ตาม
“ฮือออออออออ คริสสสส... ไม่มีใครเข้าใจฉัน ลูกค้าเป็นบริษัทขนตาปลอมนะ คิดมาได้ไงว่าติดแล้วตาจะโตจนโปนเป็นปลาทองน่ะ บ้าที่สุด!! ใครจะกล้าซื้อมาติด อย่างอื่นที่ดีกว่านั้นคิดไม่ออกรึไง อินดี้บ้าบออะไรล่ะ นี่โฆษณานะไม่ใช่หนังฟิล์มนัวร์ ฮือออออออออ”
อู๋อี้ฝานรับฟังคนแก่เดือนกว่าหลั่งรินความอัดอั้นตันใจออกมาแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าจะให้เขาจัดสถิติการร้องไห้ของลู่หานแล้วละก็อันดับหนึ่งที่มาแรงแซงทุกทางลาดปาดทุกทางโค้งก็เรื่องการงานนี่แหละ จ่อท้ายมาติดๆคือเรื่องจิปาถะทั่วไปตั้งแต่รอยตีนกาบนหน้ายันเรื่องหมาเรื่องแมว
ทุกๆเรื่องยกเว้นความรัก...
ลู่หานไม่เคยสนใจหรือเสียน้ำตาให้กับเรื่องราวทำนองนี้เลยสักหยด
ชีวิตของเพื่อนตัวเล็กทุ่มเทเฉพาะกับสิ่งที่จะออกดอกงอกผลเป็นเม็ดเงินเท่านั้น
ลู่หานรู้สึกว่าความรักเป็นความรู้สึกที่ทำให้สิ้นเปลืองพลังงานชีวิต
เจ้าตัวจึงไม่ได้รู้สึกว่ามันจะจำเป็นต่อชีวิตที่ปั่นป่วนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วมากนัก
ขณะที่เขาคือผู้แสวงหาเรื่องราวรักใคร่อยู่ตลอดเวลา
ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ชั่วครู่ชั่วคราวทางกาย
หรือจะความสัมพันธ์ระยะยาวที่ไม่เคยจะอยู่ยงยืนยาวกับตัวสักคราวก็ตามแต่
อู๋อี้ฝานล้วนผ่านมาอย่างคร่ำหวอด...
ทว่าไม่ได้โหยหาถึงขนาดที่ว่าขาดไม่ได้
อู๋อี้ฝานแค่ชื่นชอบความสวยงามอย่างที่เป็นของมันเพียงเท่านั้น
ต่างจากคนที่กำลังเสียน้ำตางอแงจนตัวโยนอยู่ ณ ตอนนี้อย่างสิ้นเชิง...
แต่นั่นก็ทำให้ทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่กลมเกลียวกันได้อย่างยาวนานจวบจนถึงปัจจุบัน
เพราะลู่หานผู้ไร้ซึ่งความโรแมนติกในห้องหัวนั้นไม่ใช่สเปคที่ตรงใจอู๋อี้ฝานสักเสี้ยวนิด
“ร้องไห้มากๆหน้านายจะบวมนะลู่หาน ลืมไปแล้วหรอ?”
“ฮืออออออออ...”
“ถ้ายังไม่หยุดฉันจะปล่อยรูปนายตอนหน้าบวมๆลง SNS นะ”
“ฮึกกก! ก็ลองดูสิ ถ้านายทำฉันจะปล่อยรูปนายสมัยที่ยังเป็นแค่ไอ้นักบาสตัวดำฟันเหยินสาวไม่เหลียวเหมียวไม่มองเหมือนกัน”
และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผล...
ที่ลู่หานกับอู๋อี้ฝานคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน
TBC.
- - -
talkie walkie ++
เรื่องนี้ขอให้ทุกผู้ทุกนามลบภาพหนูลู่ซื่อใสกับคุณอี้ฝานคนเอาแต่ใจจาก m e l t * ไปให้หมด
เพราะโรแมนติกคอมเมดี้เรื่องใหม่ได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว แอ่ว แอ่ว แอ่ว!!!
คาแรคเตอร์เรื่องนี้พี่ลู่จะกลายเป็นอาร์ตตัวพ่อชนิดที่ว่าอารมณ์เป็นตัวกำหนดเลือดลม
เป็นฟิคตลกกะโหลกกะลาที่พยายามจะแต่งให้สนุกสนานมากที่สุด
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีอะไรจนข้างในไส้กลวงขนาดนั้นนะ
อยากรู้ต้องติดตาม...
อย่าลืม comment ติชมและเข้าไปพูดคุยกันที่ #ficcruellu ในทวิตเตอร์
ไรท์จะได้ดูว่าควรจะแต่งต่อไปดีหรือไม่ แก้ไขอย่างไร
ขอบคุณทุกคนที่ผ่านเข้ามาจ้า~
ความคิดเห็น