ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part1 : ผมจะไม่ปล่อยคุณไว้แบบนี้
วันนี้คงเป็นอีกวันที่เหนื่อยเอามากๆเพราะคริสต้องทนเดินกางร่มท่ามกลางฝนและพื้นที่นองไปด้วยน้ำจนไปถึงห้อง เขาเพิ่งมาอยู่ที่จีนได้ไม่ถึงหนึ่งเดือนเพราะปัญหาทางครอบครัวทำใหัเขาต้องย้ายกลับมาหลังจากไปอยู่แคนาดาสิบปี ระหว่างทางที่เดินกลับห้องเขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์สีน้ำเงินที่เปียกจนลูบเนื้อยืนก้มหน้าพิงกำแพงโดยไม่คิดจะหาที่กำบังเพื่อหลบฝน เขาทนไม่ไหวหากทิ้งคนอื่นที่กำลังต้องการความช่วยเหลือ อีกอย่างร่มเขาอยู่ได้สองคนก็คงช่วยอะไรได้บ้าง
"คุณครับ บ้านอยู่ไหน ให้ผมกางร่มไปส่งไหม"เสียงทุ้มแทบของคริสเอ่ยขึ้น ชายตรงหน้าเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่ซีดเผือกทำเอาคริสตกใจ
"สนใจฉันด้วยหรอ"น้ำเสียงเรียบนิ่งของอี้ชิงทำเอาคริสขนลุกไปทั้งตัว แต่ก็ยังมีความกล้าเหลืออยู่
"ถ้าไม่รังเกียจ ผมกางร่มไปส่งคุณได้นะ"
"ฉันไม่มีบ้าน"
"แล้วปกติคุณอยู่ไหน"
" ไม่รู้สิ"อี้ชิงยกยิ้มที่มุมปากแล้วหันหน้าไปอีกทาง
"ไปอยู่กับผมก่อนไหม จนกว่าคุณจะจำทางกลับบ้านได้น่ะ.. วันนี้ท่าทางจะมีพายุเข้าด้วย ให้ผมทิ้งคุณไปแบบนี้ไม่ได้"
"อื้ม"
เจ้าหนุ่มนี่ไม่รู้เสียแล้วว่ากำลังจะเจอกับอะไร..
.
.
.
รายงานสถานการณ์ตอนนี้ คาดว่าพายุจะแรงขึ้นเรื่อยๆจนถึงพรุ่งนี้เช้า อากาศพรุ่งนี้มีฝนตกเพียงเล็กน้อย อุณหภูมิอยู่ที่สิบเจ็ดองศา
คริสถอนหายใจออกมาเบาๆขณะที่กำลังถอดเครื่องแบบชุดนักเรียนทีละชิ้น เห็นข่าวแล้วพรุ่งนี้ไม่อยากไปเรียนเลย เขาเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปช่องอื่นเผื่อจะมีข่าวอะไรที่มันดีกว่านี้
เด็กนักเรียนโรงเรียนปักกิ่ง อายุสิบหกปีที่เพิ่งหายไปเมื่อวานหลังจากเลิกเรียน พบศพอยู่ที่ซอยเล็กๆข้างโรงเรียนโดยที่ศพไม่มีรอยทำร้ายร่างกายแต่ผิวหนังเหี่ยวย่นราวกับคนแก่อายุเจ็ดสิบปี คาดว่าได้รับสารพิษหลังทดลองสารเคมีในห้องเรียน
คริสรู้สึกช็อคไปชั่วขณะที่ได้ยินข่าวร้ายแบบนี้ อะไรกันนี่เขาย้ายมาไม่ถึงเดือนกลับมีเรื่องบ้าๆอะไรแบบนี้ ดีนะที่เขาไม่รู้จัก ไม่งั้นคงเสียสติยิ่งกว่านี้
"น่ากลัวจังแฮ่ะ"คริสพูดขึ้นมาลอยๆ
"นายก็เด็กโรงเรียนนั้นใช่ไหม"อี้ชิงรู้ว่าเครื่องแบบโรงเรียนนั้นเป็นยังไง เขาคุ้นเคยกับมันดี
"คุณรู้.."
"โรงเรียนนายดังจะตาย"
"อ่อ.. ลืมบอกไปผมชื่อคริส"ประโยคก่อนหน้าถูกตัดไปเพราะเขาเพิ่งคิดได้ว่าเขาควรจะแนะนำตัวตั้งแต่แรก แต่ก็ยังไม่ได้ทำสักที
"คริส"อี้ชิงทวนชื่อนั้น บางทีเขายังไม่คุ้นลิ้นกับการออกเสียงภาษาอังกฤษสักเท่าไร
"เรียกฟานก็ได้ แต่เพื่อนไม่ค่อยเรียกผมแบบนั้นหรอก"
"ฉันอี้ชิง.. ว่าแต่นายไม่ใช่คนจีนหรอ"
"คนจีนครับ แต่ผมย้ายไปอยู่เมืองนอกตอนเด็กๆน่ะ มีปัญหานิดหน่อย"
"ก็เลยอยู่คนเดียว"
"จะว่างั้นก็ได้ ตั้งแต่ย้ายมายังไม่เคยมีใครขึ้นมาห้องผมเลยนะ คุณอี้ชิงเป็นคนแรกเลย"
"ฉันควรดีใจไหมนะ"
"ผมไปอาบน้ำก่อนนะ"คริสเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพาดไหล่ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วตะโกนดังๆว่า"คุณคงไม่ขโมยของผมใช่ไหม"
"ไม่หรอก"ถ้าฉันขโมยนายคงไม่ยืนอยู่แบบนี้หรอก
พอคริสอาบน้ำเสร็จก็ถึงคิวอี้ชิงเขัาไปอาบต่อ คริสเตรียมเสื้อที่ตัวเล็กที่สุดที่คิดว่าอี้ชิงใส่ได้มาวางไว้แล้วเคาะประตูห้องน้ำ
"ชุดคุณอยู่หน้าห้องน้ำนะ"
"อื้อ"เสียงหวานเอ่ยรับแล้วตั้งหน้าตั้งตาอาบน้ำต่อไป
คิดๆดูแล้วเขาไว้ใจคนที่เพิ่งเจอง่ายเกินไป ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน เผลอๆอาจจะเป็นผู้ร้ายแฝงมาในคราบของคนน่าสงสารให้เขาไว้ใจจนสุดท้ายก็ปล้นเขาหมดตัว แต่ดูแล้วคนนี้ไม่มีพิษภัยอะไรเลย เขาคงระแวงไปเอง
"เฮ้อ"ถอนหายใจอีกครั้งพร้อมเอามือก่ายที่หน้าผาก
"คิดอะไรอยู่หรอ"เสียงหวานเอ่ยทักคนที่นอนอยู่บนโซฟา
"เปล่า"คริสรีบเด้งตัวเองขึ้นมาจากโซฟาแล้วรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธใหญ่
"ขอบคุณนะ"
"เสื้อมันอาจจะใหญ่ไปหน่อย"
"ไม่เป็นไรฉันใส่ได้ มันโอเคแล้วล่ะ"
"คุณจะไปพรุ่งนี้เช้าเลยหรือเปล่า"
"ให้ไปตอนนี้เลยก็ได้"อี้ชิงเดินหันหลังให้คริสแล้วเดินตรงไปยังระเบียงที่เขาตากเสื้อผ้าไว้ให้แห้ง
"ไม่! ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น"
"ฉันรู้ ไม่มีใครไว้ใจคนแปลกหน้าหรอก"อี้ชิงหยุดเดินแล้วเอียงใบหน้ามาคุยโดยไม่หันหลังกลับ
"แต่ผมไว้ใจคุณ"ไม่รู้อะไรทำให้เขาพูดไปแบบนั้น แต่เขาคิดแบบนั้นจริงๆ
"ทำไม"
"ผมไม่รู้"
"นายอายุเท่าไร"
"สิบห้า"
"เด็กน้อยจังแฮ่ะ"
"ให้ทายฉันอายุเท่าไร"
"ยี่สิบ"
"ยี่สิบห้าต่างหาก"
"เห"คนตรงหน้าเขาดูอายุน้อยกว่ายี่สิบห้าจริงๆนะ
"ตอนเช้าฉันจะออกจากห้องนาย ขอบคุณมาก"
"งั้นตอนเช้าคุณก็ออกไปกับผม ผมจะไปโรงเรียนด้วย"แบบนี้แหละเป็นอย่างที่ตอนแรกเขาคิดไว้
"ก็ดีเหมือนกัน"
"ตกลงบ้านคุณอยู่ไหน"
"ไม่มี"
"ผมไม่เชื่อหรอก"
"จริงๆ"
"แล้วคุณก็นอนข้างถนนอะนะ"
"อื้ม"อี้ชิงยอมรับตามความจริงอย่างไม่อายปาก
"ผมไม่เชื่อหรอก"เนื้อตัวตอนแรกที่เขาเจออี้ชิงก็สะอาดสะอ้านดี ไม่มีกลิ่นให้เหม็นเลยสักนิด
"ก็แล้วแต่"
"เอาเถอะ ยังไงคุณก็ต้องออกไปตอนเช้าตามที่สัญญาไว้ ส่วนคืนนี้ผมนอนโซฟาแล้วคุณไปนอนบนเตียงแล้วกัน"
"ไม่เป็นไร นี่มันห้องนาย นายนอนบนเตียงนิ่มๆเถอะ ฉันนอนบนพื้นจนชินแล้ว"
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น