คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF - Brother by your side #MarkBam
SF Brother by your side #MARKBAM
The happy time in my life is doing everything for you.
.
.
.
่วเวลาที่มีวามสุอัน ือารไ้ระทำทุสิ่เพื่อเธอ
“แบมแบม ทำอะไรอยู่หน่ะ? มาิน้าวไ้แล้ว เี๊ยวยูยอม็แย่ินหมหรอ แล้วะมาบ่นว่าหิวอนึๆไม่ไ้นะ” เสียอออมม่าอว ัึ้นา้านนอ ในะที่ผม ำลันัู่รูปที่แฟนๆ ถ่ายาานแฟนไน์ในวันนี้
“รับินยอฮยอ เี๊ยวแบมออไปแล้วรับ” ผมพับหน้าอโน๊บุ๊ไว้ เอาไว้เี๊ยว่อยมาู่อแล้วัน ผมยัไม่อยาโนออมม่าเ้าบ่นไปมาว่านี้
ผมื่อแบมแบมรับ เ็ายัน์พิมุ์ ภูวุล อายุ 17 ปี ผมว่าทุนรู้ัผมและพี่ๆอเราอยู่แล้วล่ะรับ ็พวเราหน่ะ GOT7 นี่หน่า
ผมเินเ้ามาในห้อรัว็พบว่าพี่ๆทุนนั่รอิน้าวันอยู่แล้ว เริ่มาลีเอร์อว เบีฮยอที่นั่อยู่หัวโ๊ะ โย้า้ายเป็นยอแฮยอ รูมเมทสุที่รัอลีเอร์ ที่ำลั้อับ้าวาเป็นมัน สสัยฮยอเ้าะหิวมาหล่ะรับ ้าๆยอแฮยอเป็นแ็สันฮยอที่อนนี้ินไม่ไ้รอใรเลยรับ ผมแอบเห็นนะว่าเมื่อี๊ฮยอเ้าเพิ่ยัไ่ม้วนสามิ้นรวเ้าไปในปา
“นี่แ็สันฮยอ ใอะไม่รอน้อหน่อยหรอรับ แล้วินอย่านั้นน่ะ ะไม่ให้เหลือถึแบมเลยสินะ!”
“็แบม้าเอนี่ ฮยอหิวอ่ะ หิวมา… อิน่อนไม่ไ้รึไ อีอย่าฮยออ่ะินเยอะ็ไม่เป็นไรหรอ เพราะฮยอเป็นนัีฬา ระบบเผาผลาอฮยอีว่าทุนอยู่แล้ว”
“หรอรับ ผมว่าไม่น่าเี่ยวนะ ถึระบบเผาผลาฮยอะี แ่็ใ่ว่าร่าายฮยอะเอาไปใ้ไ้ีนะรับ ไม่ั้นฮยอสูไปนานแล้ว” มัเน่อวที่นั่้าๆแ็สันฮยอแวออมาไ้อย่าสบายปา พร้อมับั้าวินอย่าสบายใ เอิ่ม ยูยอมอ่า นายมั่นในะว่านายเป็นมัเน่ พูอะไรแ่ล่ะอย่านี้ นเป็นพี่้อปวหัวทุที -__-
“นี่ไอ้เ็ยัษ์ แว่าันหรอ!!”
“ผมเปล่า ผมแ่พูให้ฟัเถอะ”
“แนี่มัน….!!”
“เอิ่ม ฮยอพอเถอะรับ อย่าไปสนใยูยอมเลย ิน้าวันีว่าเนอะ แบมหิวแล้ว”
“เอาั้น็ไ้ นี่เห็นเป็นแบมอฮยอหรอนะ ฮยอถึยอม” แ็สันฮยอพูพร้อมับยิ้มอันเป็นเอลัษ์อเ้า เอ่อ ฮยอรับ อย่ายิ้มให้ผมอนที่ยัไม่ไ้ลืน้าวสิรับ!
พูเสร็ผม็เินไปนั่อีฝั่ ็้านวาอเบีฮยอแหล่ะรับ ินยอฮยอนั่อยู่่อนแล้ว
“แบมมาเร็ว ฮยอั้าวไว้ให้แล้ว”
“อบุมานะรับฮยอ ฮยอนี่เหมือนแม่ริๆ”ผมพูพลายิ้มว้าให้ับินยอฮยอ
ินยอฮยอหน่ะ ั้แ่ผมเอเมื่อ 3 ปี่อน เ้ามัะูแลผมอย่าีเสมอ ไม่ว่าะิน ะนอน หรือเวลาไม่สบาย ผม็ะมีฮยอเ้าูแลอยู่ลอ แ่ไม่ใ่ว่าพี่ๆนอื่นะไมู่แลนะรับ ทุนูแลผมเป็นอย่าีไม่เว้นแม้แ่ยูยอมที่ถึะเป็นเพื่อนัน เ้ายัูแลผมเลย
“อ้าวมาร์ฮยอมาแล้วหรอรับ นั่ๆ วันนี้ผมทำอโปรอฮยอไว้้วยนะ ^^”
“อบในะินยอ” มาร์ฮยอยิ้มให้ินยอฮยอน้อยๆแล้วเินมานั่้าผมเียบ โยไม่ทัทายหรือแม้แ่มอหน้าผมเลย ริสินะ ผมไม่เยอยู่ในสายาฮยออยู่แล้ว ไม่เหมือนินยอฮยอ…..
พวเราทุนิน้าวมื้อเย็นันอย่าสนุสนาน ทุนพูุยันถึเรื่อานแฟนไน์วันนี้ไป้วย พลาห้ามศึปะทะฝีปาอแ็สันฮยอและยูยอม ไหนะอยห้ามศึารแย่ิอาหารอเบีฮยอับยอแฮยออี ส่วนผมับินยอฮยอ็ำไปินไปล่ะรับ ะมี็แ่มาร์ฮยอเท่านั้นแหล่ะที่ินเียบๆโยไม่สนใใร……ฮยอเป็นอะไรนะ? ไม่สบายรึเปล่า?
หลัาที่ิน้าวเสร็แล้วเมมเบอร์ทุน็่าแยย้ายันไปพัผ่อน แ็สันฮยอับยูยอมที่ทะเลาะันแทบเป็นแทบายเมื่อี๊อนนี้สบศึันเรียบร้อยแล้วรับ นั่อยู่หน้าทีวีพร้อมับเมใหม่ล่าสุแ่ันอย่าเอาเป็นเอาายโยมียอแฮยอนอนเียร์อยู่้าๆ ส่วนเบีฮยอับินยอฮยอสอนนั้น่วยันล้าานอยู่ในห้อรัว เห้อ….ผมะทำอะไรีล่ะ เ้าไปูรูปที่านแฟนไน์่อีไหม? หรือว่าะไปูมาร์ฮยอในห้อสัหน่อย เ้าเป็นอะไรรึเปล่านะ?
“๊อ ๊อ ๊อ….! มาร์ฮยอ แบมอเ้าไปนะรับ” ยัไม่ทันไ้ิอะไร าอผม็้าวมาหยุอยู่หน้าประูห้ออมาร์ฮยอะแล้ว
“อือ…….” เป็นสัานว่าฮยออนุาแล้วหล่ะ
“เป็นอะไรรึเปล่ารับฮยอ? วันนี้แบมเห็นฮยอเียบๆไป ึมๆ หรือฮยอไม่สบายรไหน?”
“ป่าวหรอ แ่เหนื่อยหน่ะ…”
“อ่า ็แหล่ะ ฮยอ้อีลัาั้ี่รอบล่ะวันนี้ ไหนะานแฟนไน์อี ็้อเหนื่อยเป็นธรรมาแหล่ะรับ ั้นให้แบมไปเอาวิามินมาให้ฮยอไหม หรือว่าะ….”
“ไม่้อหรอ….ฮยอไม่ไ้เหนื่อยเพราะเรื่อนั้น….” แววาอมาร์ฮยอที่สื่อออมานั้นูเหนื่อยล้ามาริๆ ทั้ที่ปิแล้ววาู่นั้นที่ผมอบมอและมัะื่นมอยู่เสมอะสใสอยู่ลอถึแม้ว่าฮยอะไม่ไ้ยิ้มออมา็าม แ่ราวนี้ลับไม่เป็นอย่านั้น
“แล้ว……ฮยอเหนื่อยเรื่ออะไรหรอรับ…บอแบมไ้ไหม?...” ผมถามออไปอย่าแผ่วเบา ทั้ที่ผมรู้อยู่แล้ว ำอบอมาร์ฮยอหน่ะ มีอยู่ไม่ี่เรื่อหรอรับ เป็นเพราะนๆนั้นสินะ….
“เมื่อไหร่…..เมื่อไหร่ันที่ฮยอะเ้าไปอยู่ในใอินยอไ้….ทั้ที่เบี็บับยอแแล้ว ทำไม…….ทำไมินยอถึยัไม่ัใสัที….้อให้รอถึเมื่อไหร่ัน ฮยอเหนื่อยแล้วแบม ฮยอเ็บ…”
ผมเินไปสวมอพี่ายรหน้าอย่าแผ่วเบา ผมไม่รู้ะปลอบฮยอยัไ ทั้ที่รู้ว่ามาร์ฮยอรัินยอฮยอมาแ่ไหน แ่ผมลับทำอะไรไม่ไ้เลย…..
ริหรอ ที่ผมไม่สามารถทำอะไรไ้เลย? หรือที่ริแล้วผมไม่ยอมทำมัน่าหา….
ผมรู้ว่าารที่รัใรสันหนึ่อย่าหมหัวใ ทำให้ไ้ทุอย่าๆไม่ไ้หวัสิ่อบแทนใๆ แ่ทุนมีหัวในะรับ ยัไ็้ออยาไ้วามรัอบแทนลับมาอยู่แล้ว ็เหมือนับผมในอนนี้….
“ฮยอ…..อยาร้อไห้ไหม? ร้อับแบม็ไ้นะ แบมอยา่วยฮยอ….อแ่แบ่เบาวามเ็บปวอฮยอไ้็พอแล้ว…” ถึินยอะไม่รัฮยอ แ่แบมรัฮยอนะ รู้ไหม….ประโยสุท้าย ที่ผมอยาะพูออไป แ่็ไม่ล้า ผมพูไ้แ่ในใเท่านั้นแหล่ะรับ แ่นี้มาร์ฮยอ็มีเรื่อมามายอยู่แล้ว อย่าให้ผม้อเป็นัวสร้าปัหาอฮยอเ้าอีเลย
ไม่เป็นไร…ฮยอไม่เป็นไร แ่อแบมฮยอ็ีึ้นแล้ว…..ออยู่อย่านี้สัพันะแบม….”
ทุรั้ที่ฮยอเ้าเสียใ ผมรู้รับว่าออผมะ่วยให้ฮยอเ้าีึ้นไ้เสมอ ไม่ใ่เพราะัวผมหรอนะรับ แ่เป็นเพราะผมหน่ะ….
“อแบมแล้วฮยอีึ้นริๆนะ….แบมเหมือนินยอมาริๆ……” มาร์ฮยอเยหน้ามาาไหล่อผม พร้อมับส่ยิ้มอ่อนแรมาให้
รับนั่นแหล่ะ สาเหุอารอนี้….ไม่มีอะไรเลยรับ แ่ผมเหมือนินยอฮยอ….ผมมันแ่ัวแทน
“รับ ฮยอีึ้น็ีแล้ว แบมไม่อบให้ฮยอทำหน้าเศร้าแบบนั้น ฮยอออะหล่อนานี้ทำหน้าแบบนั้นเิแ่ไวึ้น แล้วใระมาเป็นหน้าาอวเราล่ะรับ!”
“หึหึ แ็สันล่ะเป็นไ พอไหวไหม?”
“ไม่ไหวหรอรับ แ็สันฮยอสิออบอ ฮ่าๆ” ผมพูเล่นไปทำให้มาร์ฮยอหัวเราะออมาน้อยๆ
มีแ่เพียเท่านี้แหล่ะรับที่ผมะทำให้ไ้…
“เี๊ยวฮยอะฟ้อแ็สันมัน ว่าแบมว่ามันสิไม่ี”
“ป่าวสัหน่อย แบมแ่บอว่าสิออบอ สิไม่ีนั่นมาร์ฮยอพูเอมาว่า”
“ฮ่าๆ แ่็นะ แ็สันมัน็เป็นอย่านั้นริๆนี่นะ”
ยิ้มแล้ว หัวเราะแล้ว สายาู่นั้นลับมาสใสเหมือนเิมแล้ว……เพราะผมใ่ไหม?
ผมทำให้ฮยอเ้ามีวามสุใ่ไหม? แ่นี้็พอแล้วสำหรับนอย่าผม
“ว่าแ่แบม….แบมับแ็สันหน่ะ บันหรอ? หรือว่ายูยอมล่ะ หมอนั่นูท่าะอบแบมนะ”
“ป่าวหรอรับ ทัู้่นั่นแหล่ะ…” ผมเียบไปสัพั พร้อมับเอ่ยอีประโยึ้นมา และผม็รู้แล้วว่าผมพลา…
“แบมมีนที่แบมอบอยู่แล้วรับ…”
“หือ? ใรัน ทำไมฮยอไม่เห็นรู้เรื่อ? ไหนแบมเยบอว่าะไม่มีวามลับับฮยอไ ทีฮยอยับอเรื่อินยอให้ฟัเลย ี้โนี่หน่า ไหนบอฮยอมาิ ว่านโีนนั้นเป็นใร? ฮยอรู้ัไหม?”
นโีนนั้นหรอรับ….ฮยอไ….
“รับ ฮยอรู้ั…..”
“ริหรอ? เ็เทรน?”
“เอาไว้แบมัใาเ้าไ้เมื่อไหร่แบมะบอฮยอนะรับ….” ผมอบลับไป้วยรอยยิ้มน้อยๆ
“ัใ? ทำไมล่ะแบม หรือว่านนั้นเ้ามีแฟนอยู่แล้ว….” สีหน้าลำบาใอมาร์ฮยอแสออมาให้เห็นออมาไ้ัเมื่อพูประโยนี้ออมา
ผมสร้าปัหาให้มาร์ฮยออีแล้วสินะ….
“ป่าวหรอรับ…..แ่เ้ามีนที่อบอยู่แล้ว”
“อ่า…..เหมือนันเลยเนอะ…ทั้ฮยอ ทั้แบม…อโทษนะ ที่ฮยอไม่เยรู้เลย เอาแ่อยพึ่แบมเวลามีเรื่อไม่สบายใ ทั้ที่แบม็มีปัหาอัวเอ….”
“ไม่หรอรับ แบมไม่บอเอ….และแบม็เ็มใที่ะ่วยฮยอ…”
“อบุนะแบม อบุที่อยู่้าๆฮยอเสมอ….ถ้าแบมเป็นินยอ็ีสิเนอะ เรื่อทุอย่า่ายว่านี้ ฮยอะไ้มีเวลาไป่วยปัหาอแบมไ้…”
ถ้าผมเป็นินยอฮยออย่านั้นหรอ?……..ริสินะ เพราะผม็แ่ัวแทน น่าสมเพริๆ …
“ถ้าผมเลือไ้ผม็อยาเป็นินยอฮยอ ผมอยาเป็นนที่ฮยอรั……”
พูเสร็ผม็หันหลัลับทันที….ไม่ไหวแล้ว….ผมลั้นมันไม่ไหวแล้ว
อย่าไหลออมานะ อย่ามาอ่อนแอรหน้ามาร์ฮยอ ถ้าฮยอเห็นว่าผมร้อไห้ ทุอย่า็บ…
“แบม…..” เสียอมาร์ฮยอที่เรียื่อผมออมาแผ่วเบา…ผมไม่รู้ว่ามาร์ฮยอมีสีหน้ายัไอนที่ผมพู รวมถึอนนี้
“แบมอัว่อนนะรับ ฮยอะเหนื่อยแล้ว พัผ่อนเถอะรับ….”
ผมรีบ้าวเท้าออมาาห้ออมาร์ฮยออย่าวเร็ว แ่็ไม่ทันะแล้ว….
“อ๊ะ! มาร์ฮยอ!!”
้อมือบาอผมถูระาให้หันลับไปเผิลับเ้า นที่ผมอยาะหนีไปให้พ้นมาที่สุในอนนี้
“นๆนั้นหน่ะ…..ฮยอใ่รึเปล่า…?”
“ฮรึ…ฮือ…ไม่ใ่หรอรับ…ฮรึๆ แบมอัวนะ” ผมพยายามึมืออัวเอให้หลุออามืออมาร์ฮยอ ผมไม่ไหวแล้ว ผมไม่อยาอยู่รนี้ ผมไม่อยาให้วามสัมพันธ์อผมับมาร์ฮยอ้อบลแบบนี้ ถึเ้าะมอผมเป็นแ่ัวแทน เป็นแ่น้อาย ผม็ยอม เพื่อที่ะไ้อยู่้าๆมาร์ฮยอแล้ว
“ปล่อยแบมนะ แบมอยาลับห้อแล้ว มาร์ฮยอ้อพัผ่อนนะรับ ปล่อย ฮรึ…เถอะรับ”
“อบฮยอมา่อนสิ….นที่แบมอบหน่ะ ฮยอใ่รึป่าว? นที่ทำให้แบม้อเ็บปวหน่ะ ฮยอใ่ไหม…?”
“…ฮรึๆ………..” ฮยอะถามทำไม ในเมื่อำอบอผม็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลอะไรไ้
“อย่าร้อไห้สิ…รู้ไหมว่าฮยอเ็บนะที่เห็นแบมร้อไห้แบบนี้….” น้ำเสียที่อ่อนโยนอมาร์ฮยอที่พูออมา แววาู่นั้นที่ผมหลรั และมือที่ำลัเลี่ยน้ำาให้ผม ำลัทำให้ผมหวั่นไหว ผมลัว…..ลัวว่าผมะเ็บมัน่อไปไม่ไหวแล้ว…
“นะรับ บอฮยอให้รู้ที…..”
“ฮือ……ถ้าใ่ ฮรึๆ ะเป็นยัไหรอรับ…ฮือๆๆ มาร์ฮยอะทำยัไ? ฮรึๆฮือๆ ะเลียแบมไหม?”
“……..........................” ไม่มีเสียอบลับ มีเพียแ่แววาสีหน้าที่ใและเือวามเ็บปวไว้
ผมพูมันออไปแล้ว ผมบอไปแล้ว วามลับลอสามปีที่ผมเ็บไว้…..ทุอย่ามันบแล้ว…
“ผม ฮรึๆ อโทษ….ที่อบฮยอ ผมรู้ว่าฮยอรัินยอฮยอมาแ่ไหน ผมรู้ ฮือๆ”
“….แ่ผมหน่ะ อแ่เป็นน้อายอฮยอ เป็นแ่ัวแทนอินยอฮยอ ฮือๆ ผมอแ่นี้ไ้ไหมรับ ฮรึๆ อย่าเลียแบมเลยนะมาร์ฮยอ แบมอโทษ….ฮือๆ ฮรึๆ ฮือๆ”
ผมไม่รู้ะทำยัไแล้ว ผมทำใไม่ไ้หรอนะที่ะเสียมาร์ฮยอไป อร้อเถอะ ่อให้ผม้อเ็บปวแ่ไหนผม็ยอม แ่อย่าให้เรา้อบันแบบนี้นะ
“ฮยอ….ฮรึๆ ลืมมันเถอะนะรับ ิะว่าแบมไม่ไ้พู ผมยัเป็นแ่น้ออฮยอ ผมเลิอบฮยอ้ไ้ ฮยอ็รัินยอฮยอไป…”
“พอแล้วแบม……..หยุไ้แล้ว…”
“ไม่เอา ฮรึๆ ฮือออ…แบมไม่หยุ นะรับรับ ฮรึ ฮยอ อร้อแบมอร้อ ลืมเถอะ..”
“ฮยอบอให้หยุไ!!.....”
“…………………………………”มาร์ฮยอ…..วาผม
ทั้ที่ลอเวลาที่อยู่้วยันมา ไม่มีสัรั้ที่ฮยอะึ้นเสียแบบนี้
สีหน้าที่มอมาที่ผมนั้นบอผมไ้อย่าี ฮยอำลัเ็บและฮยอำลัเสียใ….เพราะผมหรอ…ผมมันแย่…
สุท้ายแล้ว ผม็ทำให้ฮยอเสียใสินะ….ผมอโทษ
“ฮยอพูหรอว่าโรธ….”
“ทำไม้อพูแบบนั้น…ทั้ๆที่รู้ว่านที่เสียใับำพูพวนั้น็ือแบมเอ…”
“ทำไมถึ้อเ็บปวเพราะฮยอ….” น้ำาใสๆไหลลาาู่นั้น …..สีหน้าที่เ็บปวนั้น
ผมทำให้มาร์ฮยอร้อไห้….
“ฮรึๆ แบมอโทษ ฮือๆ ฮยออย่าร้อไห้นะรับ ไม่ร้อนะ ฮรึๆ…” ผมเอื้อมมือไปเ็น้ำาให้มาร์ฮยอ
“แบมะไม่พูอี แ่อย่าร้อไห้เพราะแบมเลยนะ ฮรึ”
“ที่ผ่านมาฮยอไม่เยรู้เลยว่าแบมรู้สึยัไ แบม้อมานั่ฟัเรื่ออฮยอทั้ที่ัวเอ้อเสียใ แ่ทุรั้แบม็ฟันบและอยปลอบใฮยอ…”
“หลายรั้ที่ฮยอเผลอัวมอแบมเป็นัวแทนอินยอ….แบมเ็บมาสินะรับ ฮยออโทษ….” มาร์ฮยอับมืออผมไว้พร้อมับแววาที่สื่ออมาว่าฮยอเสียใและรู้สึอย่านั้นริๆ
“รับ ไม่เป็นไร….แบมเ็มใเอ ฮยอไม่ผิ ฮรึ…..”
“านี้ไป…..ไม่้อแล้วนะแบม….ไม่้อมารับฟัเรื่ออฮยออีแล้ว….”
อะไรนะ…..ไม่้อรับฟัอีแล้ว….
เหมือนหัวใผมหยุเ้นไปั่วะหนึ่…
ไหนฮยอบอว่าไม่โรธแบมไ….แ่ทำไมหล่ะ หรือฮยอะไม่อยาเห็นหน้าผมอีแล้ว
แล้วานี้ผมะทำยัไ ผมะอยู่ยัไถ้าไม่มีมาร์ฮยอ ผมะผ่านแ่ล่ะวันไปไ้ยัไ…
“…ทำไม หล่ะรับ….ไหน ฮรึ…ฮยอบอว่าไม่โรธไ แล้วทำไม ฮือๆ….” บแล้ว ทุอย่า ผมะไม่มีมาร์ฮยออยู่้าๆอีแล้วใ่ไหม ผมสูเสียเ้าไปแล้วใ่ไหม
“ฮืออออออ ทำไมรับฮยอ ทำไม้อเป็นแบบนั้น….ไม่เอา ฮรึ ฮือๆ”
“ู่ววว….ไม่ร้อนะเ็ี ไม่ร้อนะแบม ฟัฮยอ่อนสิรับ…”
ฟัอะไรอี….ยัมีอะไรที่ผมะ้อรู้อี แ่นี้ผม็รับไม่ไหวแล้ว
แ่ลอสามปีที่ผ่านมาผมยอมเป็นแ่น้ออฮยอ
ยอมรับฟัเรื่อราวทุอย่าอฮยอ
ฟัว่าฮยออบินยอฮยอมาแ่ไหน
ผม็เ็บนะายแล้วนะรับ…
“ที่ฮยอบอว่าไม่้อมารับฟัเรื่ออฮยออีแล้วหน่ะ…ฮยอหมายถึฮยอะหยุเรื่ออินยอแล้วหล่ะ….”
“ห..หมาย ฮรึ หมายวามว่าไรับ ฮึ ?
“ับินยอหน่ะ ฮยอัสินใแล้ว ว่ามันะเป็นแ่อี…ฮยอะไม่เสียใหรืออบินยอ่อไปอีแล้ว เพราะฮยอรู้แล้ว ว่านที่รัฮยอหน่ะยืนอยู่รหน้าแล้วนี่ไ…ทำไมฮยอะ้อไปรันอื่นอีหล่ะ…ริไหม?”
“ฮยอ….ฮรึๆ ฮือ ฮยอพูริหรอ ฮรึๆ แ่แบมไม่ไ้อให้ฮยอมารัแบมอบนะ ฮยอะรัินยอฮยอ่อไป็ไ้ แบมไม่เป็นไร…”
“นี่น่ะหรอที่ไม่เป็นไร….ไม่หรอแบม ลอเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าะเมื่อไหร่ มีวามสุหรือเสียใแบมะอยอยู่้าฮยอเสมอ นฮยอมอ้ามไป…. เยไ้ยินไหม? ที่นเรามัะมอสิ่ใล้ัวไม่เห็น นวันนึที่เราำลัะเสียมันไป….เราถึรู้ว่ามันสำั….ฮยอ็เหมือนัน….”
“ับินยอหน่ะใ่ที่ฮยออบเ้าและฮยอ็เ็บทุรั้ที่ไม่เยนะใินยอไ้ แ่รู้ไหมารที่เห็นแบมร้อไห้เพราะฮยอแบบนี้ มันเ็บว่าร้อยเท่าพันเท่า…..”
“ฮยอ……..” ผมไม่รู้ว่าผมหยุร้อไห้เมื่อไหร่ เพราะหัวใอผมำลัสั่นไหวับำพูอมาร์ฮยอ
“รับ….ถ้า้อให้แบมเสียใแบบนี้ ไม่เอาหรอ…..ฮยอเ็บ….”
สิ้นเสียอมาร์ฮยอ ็ลายเป็นอ้อมออันอบอุ่นเ้ามาแทน
มาร์ฮยอำลัอผม…..อที่ผมเป็นัวผม ไม่ใ่เพราะเห็นเป็นัวแทนอินยอฮยอ
“มาเริ่มันใหม่นะแบม….ยัทันใ่ไหม…”
สมออผมเหมือนไม่รับรู้อะไรอีแล้ว มีเพียแ่เสียอมาร์ฮยอที่แผ่วเบาระิบที่้าหูอผมเท่านั้น….
“ฮยอพูริๆ ฮรึ หรอ รับ ….” วินาทีนั้นผมไม่รับรู้อะไรอีแล้ว น้ำามามายที่หยุไหลไปแล้วลับไหลออมาอีรั้อย่ามามาย แ่ลับันารั้แรที่มันไหล ไม่ใ่เพราะวามเสียใ แ่เพราะผมีใ่าหา….มาร์ฮยอำลัะรับรัผมใ่ไหม?
“รับ ฮยอพูริๆ านี้ไป มาเป็นัวเล็อฮยอนะ “
“ฮรึๆ รับ ฮือๆๆๆ ผมรัฮยอนะ ผมรัฮยอริๆ”
“รับ ฮยอรู้แล้ว ฮยอสัา ่อานี้ไปะมีแ่เรานะ ฮยอะทำทุวันให้ีที่สุ ทแทนสิ่ที่เราเสียไป ่อานี้ไปแบมเป็นอฮยอแล้วนะ….ห้ามไปรันอื่นล่ะรู้ไหม….”
“รับ แบมไม่มีทารันอื่นแน่นอน ฮรึๆ “ ผมอบมาร์ฮยอไปทั้น้ำาพร้อมับระับอ้อมอให้แน่นึ้นว่าเิม
แ่นี้็ีแล้วรับ ผมไม่ออะไรไปมาว่านี้แล้ว แ่เราเริ่ม้นันไ้ แ่มาร์ฮยอเปิใรับผม แ่นี้ผม็มีวามสุนไม่รู้ะอธิบายยัไแล้วรับ…
านี้ไปผมะทำทุวันให้มีวามหมาย ผมะทำให้มาร์ฮยอรู้ว่าผมรัเ้ามาแ่ไหน
ถึอนนี้ฮยอะไม่สามารถพูไ้ว่ารัผม แ่ผมะรอวันนั้น อแ่เรายัมีันผมเื่อว่าสัวันฮยอะ้อรัผมอย่าแน่นอน……
Everything I gave you won’t make me lost.
Everything you gave me I should make it worth.
ทุสิ่ที่ให้เธอ ันไม่เยรู้สึสูเสีย
ทุสิ่ที่เธอให้ ันะเ็บูแลรัษาไว้้วยหัวใ
**2 เือนผ่านไป**
“นี่แ็สัน น้อยๆหน่อยไ้ไหม ออไปห่าๆแบมหน่อย เป็นปลิหรือไ เาะอยู่ไ้” น้ำเสียทุ้ม่ำที่เอ่ยออมาบ่บอว่าไม่สบอารม์อย่าสุะบรรยาย อรูมเมทร่วมห้ออย่ามาร์ เมื่อานแฟนไน์วันนี้บล
“โถ่ มาร์ฮยอ อย่ามาหวหน่า ผม็เาะแบมแบบนี้ั้นานแล้วเหอะ มาหวอะไรอนนี้ ้าไปป้ะรับ หึ!” เสียวนประสาทอรูมเมทร่วมห้ออบลับมาอย่าวนอารม์ ็แหมรับ นานๆทีะไ้แล้มาร์ฮยอสัที อเถอะรับ! ^^
“็อนนั้นับอนนี้มันไม่เหมือนัน อนนี้แบมเป็นอัน แ็ไม่มีสิทธิป้ะวะ? ไอ้เี้ย!”
“โหยฮยอ ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ ัวเอสูายเหอะ!”
“แล้วอีอย่านะ เอาเวลาที่มาระแวผมไประแวไอ้ยูเถอะ รายนั้นนะทำเป็นใส โถ่ ใสอะไรอมัน ผมเห็นมันแอบับมือแบมลอานอ่ะ!” ยุรับ ผมยุ ผมอบเวลาไอ้เ้ยัษ์มันโนเล่นาน ร๊า เพราะผมสู้เอไม่ไ้ไ ผมแ่ไหล่มัน -__-
“หึ่ม……ยู ย อ ม! ไอ้เ็นี่มันน่ารำาริๆ ันไปหาแบมีว่า ะไ้ไปูแล้วย เี๊ยวไอ้เ็ยัษ์มันะไ้ใ เป็นแ่รูมเมท อย่ามารุ่มร่ามนั เหอะ!- “ สิ้นเสียร่าสูอมาร์็ไม่รอ้า ้าวออาห้ออย่าไว
“เี๊ยวฮยอ!....”
“อะไรอีล่ะ? รีบ เห็นไหม? “
“ฮยอมีวามสุีใ่ไหม? ับแบมหน่ะ?”
ร่าสูไม่อบ มีเพียแ่รอยยิ้มอพี่ให่ที่แสออมา ไม่้อบอ็รู้แล้วเนอะว่าเ้ามีวามสุแ่ไหน ูาอาารหวร่าบาอเ้าแล้ว็น่าะรู้
“ไปล่ะ ันรู้ว่าแรู้….หึๆ”
“ร๊าบบบบบบ ็เล่นหวน้อ เล่นปล่อยออร่าสีมพู๋านานี้ ผม็รู้แล้วล่ะว่าฟินนาไหน ฮ่าๆ”
“เออ ไปล่ะ….ปั” เสียปิประูบลพร้อมับรอยยิ้มอนทั้สอ
แ่เห็นพี่และน้อที่ผมรัลเอยัน้วยวามสุแบบนี้ผม็ีใแล้ว แล้วเมื่อไหร่ายหวันนี้ะมีบ้านะ โอ๊ะ หรือว่าายยัหล่อไม่พอ เี๊ยวอเสริมหล่อแป๊ป … ยัไม่ทันที่ผมะไ้เสริมเลยรับ เสียพี่ให่อมึนะไอ้ยูเ็ยัษ์็ลั่นหอึ้นมา ฮ่าๆ สำเร็!!!!
“ย๊า มาร์ฮยอ ผมอโทษ ปล่อยผมๆๆๆ เ็บๆ”
“แ๊ ไอ้ยู ล้าียัไว่ะมาอแฟนันห๊ะ! แบม็้วย ฮยอหว เี๊ยวะโน!!”
……………
บ
**สวัสี้า อันนี้เป็น๊อฟิเรื่อแรที่เราแ่ แบบว่าปิเทอมว่าานเิน ไหนะมาร์แบมู่ิ้นสะท้านโลนี่อี ทำให้เรา้อมโนเพ้อเ้อออมาเป็นัวอัษรแบบนี้ ยัไ็ฝาิม ฝาเนื้อฝาัว้วยนะะ ^^
ความคิดเห็น