ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Bloody Marry

    ลำดับตอนที่ #1 : Bloody marry บทที่ 2 สาวน้อยไร้เดียงสา [The end]

    • อัปเดตล่าสุด 30 เม.ย. 57


    บทที่ 2

    บลัดดี้แมรี่

     

    “จะว่าไป มิอุหายไปนานจังเลยเนอะ” มิซุรุกล่าวเมื่อมองนาฬิกาที่ตอนนี้บอกว่าคู้ซี้ไปเข้าห้องน้ำที่ชั้นล่างนานเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว  “ฉันขอลงไปตามหน่อยนะ” เด็กหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยและชายตาไปมองมิซุรุที่กำลังทำท่าจะเดินลงบันไดไป

     

      “เดี๋ยวฉันลงไปเป็นเพื่อนดีกว่า”

    “ระวังตัวด้วยละ”

     

    คำตอบที่อิโตเลือกคือ..

    “เดี๋ยวฉันลงไปเป็นเพื่อนดีกว่า” เด็กหนุ่มพูดก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ  “เฮ้ มุมุรุ เดี๋ยวฉันมานะ รอแปบ”

    “..........” ด้านหลังประตูเงียบ “...อืม”  อิโตถอนหายใจและเดินไปหามิซุรุ พร้อมกับเดินลงไปด้วยกันด้านล่าง

    “เฮ้ นี่มิอุเธอตายแล้วรึไงหา? ทำไมชัดช้าอย่างงี้ต่อไปตาเธอนะ เฮ้! ได้ยินมั๊ย?” มิซุรุเคาะประตูสามครั้งเสียงดังเพื่อนเรียกเพื่อนสาว

    “.........” ไร้เสียงตอบรับจากอีกฟากของประตู มิซุรุทำหน้าเบื่อหน่ายและเปิดประตูเข้าไป แต่ประตูมันช่างฝืดอะไรอย่างงี้นะ (เด็กสาวคิด) มิซุรุตวัดปลายเท้าแตะเข้าที่ประตูอย่างแรงจนอีกฟากหนึ่งเกิดเสียงดังกรอบ

    “อ๊ะ.... โดนเธอเหรอมิอุ? ขอทะ....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรีดร้องของมิซุรุทำเอามุมุรุที่อยู่ชั้นสองตกใจก่อนจะวิ่งลงมาด้านล่าง ยังไม่ทันที่มุมุรุจะได้มองเห็นภาพอันน่าสยดสยองของมิอุที่โดนถลกหนังจนเหลือเพียงเนื้อแดงๆที่ดูชุ่มเลือด ตอนนี้ภาพในห้องคือเลือดสีแดงสดที่อาบทาไปทั่วพื้นส่งกลิ่นเหมือนคาวคละคลุ้ง มิซุรุถอนออกจากกองศพของเพื่อนรักอย่างหวาดกลัว

    “นะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้น” มิซุรุเสียงสั่น

    “ฉันว่า.....” อิโตที่ดันประตูไว้ไม่ให้มุมุรุเข้ามามองไปที่กองศพ “เธอคงเรียกบลัดดี้แมรี่งั้นเหรอ?”  เขามองไปรอบๆ

    “หึหึหึหึ....เรียกฉันเหรอ?? เรียกเหรอ เรียกเหรอ เรียกเหรอ เรียกเหรอ เรียกเหรอ???” เสียงหัวเราะชวนสยองดังมาจากหน้าประตู อิโตเผลอถอยหลังออกมาจากประตูสองสามเก้าจนมายืนอยู่ข้างๆกับมิซุรุ “เรียกฉันสินะ เรียกฉันเหรอ เรียกบลัดดี้แมรรี่ใช่มั๊ย หึหึหึหึ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” หลังจากเสียงพูดชวนขนลุกจบเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น อิโตทะลึ่งพรวดวิ่งไปที่ประตูและเปิดมันออก

    “มุมุรุ!!!” เธอหายไปแล้ว.... อิโตหัวใจเต้มโครมครามอย่างหวาดหวั่น ทำยังไง เขาต้องทำยังไง? แย่แล้วๆๆๆๆ เขาออกวิ่งอย่างไร้ทิศทางและที่หมายทันที

     

    “ไม่อิโตแล้วฉันละ” มิซุรุที่วิ่งออกมาตามหลังไวๆของเพื่อนหนุ่มร้องถาม หากแต่พอออกมาเขาก็หายไปเสียแล้ว เธอจะทำยังไงดีๆๆๆๆ เธอคิด แอ๊ดดดด............ เสียงประตูของห้องข้างๆถูกแง้มออก  กึก กึก กึก เสียงเท้าของใครซักคนบางคนค่อยๆก้าวออกมาจากประตู พร้อมกับแสยะยิ้ม

    “หึหึหึหึ......หึหึหึ.....พร้อมมั๊ย? พร้อมรึยัง? เล่นกับฉันสิ หนีสิ วิ่งเลย ฉันจะตามหาเธอเองนะ หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆ” แค่เสียงหัวเราะก็เล่นเอาขนลุกเกรียวไปทั้งตัวไม่มีเหตุผลที่มิซุรุจะอยู่ต่อ เธอออกวิ่งไปอีกทางทันที เสียงหัวเราะก้องบริเวณทางเท้าไล่หลังเธอมาติดๆ เด็กสาววิ่งหลบขึ้นด้านบน ประตูห้องวิทย์ถูกปิดลงอย่างแผ่วเบา มิซุรุวิ่งลงไปซ่อนตัวที่ใต้โต๊ะด้วยหัวที่กำลังเต้นระทึก

    “อยู่ไหนกันนะ.....ออกมาเถอะสาวน้อย ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันก็แค่จะฆ่าเธอและฉีกเป็นชิ้นๆเท่านั้นเอง หึหึหึหึ” เสียงหัวเราะชวนคลื่นไส้ทำให้มิซุรุน้ำตาเล็ด นี่พวกเธอแค่คิดจะมาเล่นทดสอบความกล้าเฉยๆนะ ทำไมต้องมาเจอเรื่องพันนี้ด้วย!!

    “จะเล่นซ่อนหากับฉันใช่มั๊ย?? ได้เลย ฉันจะหาเธอนะ....หึหึหึ อ๋อ....อยู่ใต้โต๊ะเหรอ?? ฉันเห็นเธอแล้วนะ” น้ำเสียงแลดูเยือกเย็นและแผ่วเบา มิซุรุหายใจติดขัดเป็นจังหวะเมื่อเสียงเดินและเสียงพูดเงียบไป “ฉันเจอแกแล้ว!!!!” แต่ทันทีที่เธอหันไปมองด้านข้างของเธอเองเธอกลับต้องตกใจจนถอยไปชนโต๊ะล้มไม่เป็นท่า ภาพของหญิงสาวที่เอียงคอมองเธอและแสยะยิ้มน่ากลัวกำลังหัวเราะจนคอกระตุก แม้ริมฝีปากที่ยิ้มเยียดยาวนั้นจะยิ้มจนน่าขนลุกแต่ดวงตาของเธอกลับแข็งกร้าว

    “ฉันเจอเธอแล้วนะ....รางวัลของฉันขอเป็นชีวิตเธอก็แล้ว...กัน!!!” สิ้นเสียงร่างนั้นพุ่งเข้ามาหาเธอพร้อมกับแทงมือทะลุเข้าไปในท้องของมิซุรุอย่างง่ายดายเนื่องจากเล็บที่แหลมคม มิซุรุรู้สึกเจ็บแปลบๆที่ท้อง

    “หึหึ...หึ เธอ...เธอรู้มั๊ย? ภ้าเลื่อนมือจากตรงนี้จะจับโดนตับของเธอนะ..อ๊ะ....แล้วถ้าเลื่อนไปอีกจะเป็นปอด...ดูสิ..มันขยับตอนที่เธอหายใจจริงๆด้วย.... โอ๊ะ...ใช่สิฉันขอนะ กระดูกซี่โครงอันล่างสุดของเธอนะ 55555” สิ้นเสียงหัวเราะ มือสีซีดก็กระฉากเอากระดูกซี่โครงอันเล็กบริเวณล่างสุดออกมาอย่างแรง มิซุรุสำลักเลือดออกมาจากปาก มือสีขาวแทงมือเข้าไปใหม่พร้อมกับควักหัวใจของเธออีกครั้ง เสียงหัวเราะดังก้องทั่วห้องวิทย์ก่อนจะแปลเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องโหยหวญเมื่อเข็มนาฬิกาตีบอกเวลาตีสามตรง เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว......ร่างที่ส่งเสียงกรีดร้องพึมพำในใจ

     

                    เด็กหนุ่มวิ่งวุ่นไปมาเพื่อตามหาแฟนสาวที่หายตัวไป ตอนนี้ก็ปาเข้าไปตีสี่แล้วเขายังหาเธอไม่เจอ..แล้วถ้าเธอเจอบลัดดี้แมรี่ก่อนที่เขาจะพบเธอละ!! เขาจะทำยังไง? จะรอดูเธอเป็นศพเรอะ?? ไม่นะ!!

    “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด” ยังไม่ทันที่เขาจะคิดจบเสียงกรีดร้องของมุมุรุก็ดังลั่น อิโตกลับหลังหันไปตามเสียงที่ดังลั่นขึ้น ปัง! เสียงผลักประตูเข้าไปในห้องทำเอามุมุรุสะดุ้งเฮือกพร้อมกับหันไปมองหน้าคนที่กระแทกประตูเข้ามาด้านใน

    “อิโต้!! เด็กสาวโผเข้ากอดแฟนหนุ่มทั้งๆที่ร่างเปื้อนเลือด เธอปล่อยโฮออกมายกใหญ่ “ฉัน...ฮื่อ...ฉันกลัว! มันตามฉันมา มันจะฆ่าฉัน!!” เด็กสาวน้ำตาพรากๆพร้อมกับกอดอิโต้แน่นขึ้น เขาประคองเธอไว้

    “อ๊ะ! ฉันได้ยินเสียงคนจากด้านล่าง!!” มุมุรผละออกจากเขาและลากแขนเขาลงไปด้านล่าง

    “เฮ้! แต่ฉันไม่เห็นได้ยินเสียงใครเลยนะ แล้วก็..แล้วก็ถ้าลงไปสุ่มสี่สุ่มห้าอาจจะเจอกับบลัดดี้แมรี่ก็ได้นะ” อิโต้โวยวายในขณะที่กำลังถูกลากวิ่งไปบนทางเดิน “เธอไม่กลัวโดนบลัดดี้แมรี่ฆ่าเอารึยังไง?”

    “เพราะฉันกลัวโดนบลัดดี้แมรี่ถลกหนังเอาเหมือนมิอุยังไงละ!! ฉันเลยต้องหนี”

    “แต่ถ้าวิ่งไปแบบนี้....” อิโต้หยุดชะงัก “เดี๋ยว...เธอรู้ได้ยังไงว่ามิอุโดนถลกหนัง” เขาพูดทั้งๆที่กำลังวิ่งตามแฟนสาว เธอหยุดลงบนทางเดิน พร้อมกับหันมาทางเขา แต่ดวงตาของเธอกลับเบิกกว้างพร้อมกับมองเลยไปด้านหลัง เขารีบหันตามไปทันที

    ฉึก! แทนที่เขาจะมองเห็นใครด้านหน้ามันกลับว่างเปล่า แต่...วงของเหลวสีแดงที่กำลังไหลเปื้อนเสื้อของเขาเป็นวงบริเวณแถวหน้าอก และสมองของเขาก็สั่งการ...ตอนนี้อาการเจ็บแปล๊บๆบริเวณลิ้นปี่ เขาเอามือจับเบาๆบริเวณที่เขาเจ็บ ของแหลมๆที่แทงทะลุเสื้อเขาสัมผัสที่ปลายมือเบาๆ  มือข้างซ้ายเรียวเล็กเอื้อมมากอดเอวเขาไว้ ของแหลมบริเวณลิ้นปี่ถูกดึงออกไป ตามมาด้วยแขนขวาเรียวเล็กก็เอื้อมมากอดเขา

    “มะ.........มุมุรุ..เธอ...ทำไม” เขาเอี้ยวตัวไปด้านข้างและเห็นมุมุรุกำลังกอดเขาอยู่ ในมือข้างขวาของเธอมีเล็บที่ทำจากเหล็กแหลมคมสวมเอาไว้

    “เพราะช่วงนี้แม่มารับมาส่งไง เพราะช่วงนี้ฉันไม่ได้ทำในสิ่งที่ฉันทำประจำไง.....ฮ่าๆๆๆ ฉันก็แค่อยากฆ่าเท่านั้นเอง!!” เด็กหนุ่มทรุดลงกับพื้น มุมุรุเอาเท้าเหยียบกระแทกเข้าที่แผลของแฟนหนุ่ม...ไม่สิต้องเรียกว่าเหยื่อมากกว่า

    “พักนี้ไม่ค่อยได้ฆ่าใครเลยแหะ แต่ก็ดีใจจริงๆนั้นแหละที่พวกนายคิดจะเล่นไอ้เรื่องไร้สาระพันธ์นี้กัน เปิดโอกาสให้ฉันมากเลย แล้วก็นะ....ขอบคุณที่ช่วงเวลาหนึ่งเคยรักฉันนะ ฉันรักนายจังเลย อิโต้ ^^” เธอเรียกชื่อเขาพร้อมกับส่งยิ้มใสๆมาให้เขา นี่นะเหรอหน้าตาที่แท้จริงของบลัดดี้แมรี่.........................................

                    ในตอนเช้า ศพของทั้งสามคนถูกพบในอาคารเก่า คาดว่าเข้ามาเล่นทดสอบความกล้ากันและโดนโจรโรคจิตฆ่าเอา ซึ่งมีผู้รอดชีวิตหนึ่งคนถูกพบนั่งตัวสั่นทั้งน้ำตาอยู่ในล็อกเกอร์ เธอเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังว่ามาเล่นทดสอบความกล้ากันจากนั้นก็ถูกผีของ บลัดดี้แมรี่ ไล่ฆ่าเอา เธอกลัวมา เธอเสียทุกคนไปหมด เธอร้องไห้.....แสดงละครเก่งจังนะ มุมุรุ ^__^ แล้วพวกคุณเชื่อเรื่องบลัดดี้แมรี่กันมั๊ย??

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×