เเรงบันดาลใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ความรักในวัยเด็กของหงษกร

 1

                           ภายในห้องเรียนคณะ ภาษาศาสตร์ อังศุมาลินนั่งอยู่แถวที่สอง เธอกำลังฟังครูเปาวลีถอดคำประพันธ์โคลงสุภาษิตสอนหญิงที่เธอชื่นชอบเป็นอย่างมาก

                               “ ขอเจริญเรื่องตำราฉบับสอน          ชาวประชาราษฎรสิ้นทั้งหลาย

                                 อันความชั่วอย่าให้มัวมีระคาย         จะสืบสายสุริยวงศ์เป็นมงคล

            ขอให้หนังสือตำราที่ข้าพเจ้าได้กล่าวมามาสอนคนทั้งหลายให้ไม่ทำชั่ว ทำความดี”ครูเปาวลีอ่าน  สองชั่วโมงต่อมา ครูเปาวลีได้บอกเด็กๆว่า

“วันนี้พอแค่นี้ก่อน ครูขอให้นักเรียนจำสุภาษิตสอนหญิงไว้ให้ดี วันนี้ครูจะให้นักเรียนถอดคำประพันธ์เรื่องสุภาษิตสอนหญิงมาคนล่ะบท โดยครูจะสุมเลขที่และคนที่ทำจะมีผู้โชคดีแค่สามคนที่มาอ่านสุภาษิตสอนหญิง โดยเอาคนที่หนึ่งอ่านสุภาษิต คนหนึ่งอ่านคำที่ถอดคำประพันธ์ คนหนึ่งโชว์สื่อให้เพื่อนเห็นว่าเป็นอย่างไร ” ครูเปาวลีบอก

“ครูค่ะแล้วคนที่ไม่ได้อ่านละค่ะ”นักศึกษาคนหนึ่งถาม

“ก็จดสิ่งที่เพื่อนบอกลงในสมุดแล้วส่งครูในวันจันทร์หน้า เอาล่ะผู้โชคดีสามคน นางสาวอังศุมาลิน วังพาณิช นางสาวเพชร อุมา   และนางสาวรักษ์ สุดสบาย”ครูเปาวลีบอก

       หลังจากผ่านชั่วโมงของครูเปาวลี อังศุมาลินหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาดูเห็นข้อความประหลาดส่งมาที่โทรศัพท์

“สวัสดีน้องอัง เรียนวันนี้เป็นไงบ้าง สบายดีไหม ”

อังศุมาลินอ่านและสงสัยว่าเป็นใครจึงส่งข้อความกลับไป

   ภายในห้องเรียนวิทยาศาสตร์ของคระคุรุศาสตร์

“นี่แกน้องอังส่งตอบมาด้วยว่า เรียนดีค่ะ ”ปักเป้าอ่าน

   ปักเป้าเป็นแฟนคลับของอังศุมาลิน ถึงแม้ว่าอังสุมาลินจะไม่ใช่ดารา แต่เป็นเหมือนขวัญใจของปักเป้า เด็กชายผู้เกเร 

“แกจะกวนน้องเขาไปทำไม ”หงษกรถาม

“โห ก็ฉันเป็นแฟนคลับน้องเขานิ ก็ต้องถามไถ่สิ”ปักเป้าบอก

หงษกร เพ็งวานิส  ลูกชายของจ่าดันเต   เดวี  และนางสาวสมร เพ็งวานิส  หงษกรเคยเป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็กๆของอังศุมาลิน    เขาย้อนกลับไปตอนที่เขาเจออังศุมาลินครั้งแรกที่สถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้า ตอนนั้นอังศุมาลิน อายุได้แค่ 7 ขวบ เธอไปเที่ยวทะเลกับแม่จันทร์หอม  แต่พลัดหลงกันระหว่างทางกลับโรงแรม ชาวบ้านจึงพาเธอไปส่งที่สถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้า   เขาเองก้เป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านเด็กกำพร้าด้วยเพราะว่าหลังจากที่พ่อและแม่เลิกกัน แม่ก้ไม่เอาเขาทิ้งเขาให้เป็นเด็กข้างถนน            จนชาวบ้านเอามาส่งที่บ้านรับเลี้ยงเด็กกำพร้า  วันแรกที่เขาทั้งสองเจอกัน อังศุมาลินกำลังนั่งร้องไห้อยู่  หงษกรสงสารจึงเอากระดาษทิชชูไปให้อังศุมาลิน

“อืม ฉันให้”หงษกรบอก

“ขอบใจนะ”อังศุมาลินบอก

“ไม่เป็นไร ว่าแต่เธอร้องไห้ทำไมเหรอ”หงษกรถาม

“แม่ฉันทิ้งฉัน”อังศุมาลินบอก

“แม่เธอไม่ได้ทิ้งเธอหรอกนะ แม่เธอเขาแค่ไปทำธุระข้างนอก”หงษกรปลอบ

“จริงหรอ”อังสุมาลินบอก

“จริงสิ”หงษกรบอก

หลังจากวันนั้นเขาและเธอก็เป็นเพื่อนกัน จนวันหนึ่งพลตำรวจอดิเรก วังพาณิชมารับเธอที่สถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้า วันนั้นเขาจำได้ขึ้นใจว่าเขาได้เสียเพื่อนคนหนึ่งไปแล้ว

“พี่หง อังไปก่อนนะ”อังศุมาลินบอก

             หงษกรจดจำเสียงของเด็กสาวนามว่า อังศุมาลินได้เป็นอย่างดี ตอนนั้นแม่ของเขาพลัดหลงจากพ่อ ไม่มีเงินติดตัวสักบาท จึงไม่มีใครอยากคบเขา มีแต่สาวน้อย อังสุมาลิน ผู้นี้ที่ยอมคบกับเขา หลังจากผ่านวันที่อังศุมาลินลาเขา จ่าดันเต เดวี พ่อของเขาได้มารับเขาและแม่กลับไปที่บ้านหลังใหญ่ที่กรุงเทพมหานคร จากหงษกร เด็กกำพร้ากลายเป็น นายหงษกร เพ็งวานิส ลูกเศรษฐีร่ำรวยอันดับพันล้านของกรุงเทพ ซึ่งมีแต่สาวๆอยากได้เขาเป็นแฟน แต่หงษกรไม่สนใจใคร เพราะในใจของหงษกรมีแค่อังศุมาลินเพียงคนเดียวและเขาคิดว่าไม่ใช่แค่ตอนนี้แต่มันจะเป็นอย่างนี้ตลอดกาล