ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
"ไอ้เชี่ยเฟรม เร็วๆเลย เค้านัดกันตั้งแต่ตีสี่ มึงมาป่านนี้จะไปทันมั้ยวะ เดี๋ยวก็โดนทำโทษกันตั้งแต่ยังไม่เริ่มค่าย" เด็กหนุ่มหัวเกรียนคนหนึ่งด่าเจ้าตัวปัญหาที่ทำให้พวกตนต้องสายทันทีที่เห็นหน้า
"โทดนะคร้าบบบบ เพราะมึงนัดกันตีสี่นี่แหละ ที่ทำกุมาไม่ทัน มึงนัดกันซะเช้าจะไปช่วยไก่มันขันบนยอดเขาหรอวะ"
"อ่าว อย่าพูดหมาๆงี้ดิเฟรม" เด็กหนุ่มคนเดิมเริ่มถกแขนเสื้อหนาๆขึ้น ทำทีจะเข้าไปเสยหน้าอีกฝ่ายให้รู้แล้วรู้รอด เสียงเหล็กจากรองเท้าคอมแบทกระทบกันดังกริ๊กกรั๊กจากเจ้าตัวต้นเหตุดังขึ้นตามมาบ่งบอกว่าเจ้าตัวพร้อมวิ่งเผ่นทันที
"เห้ยๆๆ พอเลยพวกมึงทั้งคู่ ไหนๆไอ้เฟรมแม่งก็มาสายละ มึงยังจะไปท้าวความยาวสาวความยืดให้เสียเวลากันทำไมอีกวะไอ้เต๋า ไปๆ ขึ้นรถๆ... ไอ้เฟรม มึงเอาของขึ้นท้ายกระบะเลย อ้อ คนอื่นเค้าจองที่นั่งบนรถกันหมดละ เพราะฉะนั้น... ไปนั่งท้ายกระบะไป ดูของอย่าให้ตกด้วย ให้ไวๆ" เพื่อนหุ่นหมีร่างสูงมีนามว่าเจมส์รีบปรี่เข้ามาล็อคแขนขาวเผือกของเพื่อนเต๋าไว้ ก่อนจะหันไปพูดเหวี่ยงๆกับเฟรมที่กำลังทำหน้าเอ๋อประมวลผลไม่ทัน
รถกระบะมอซอเก่าๆคันหนึ่งค่อยๆเคลื่อนขึ้นมาตามถนนดินแดงบนไหล่เขาแคบๆที่เต็มไปด้วยหลุมบ่อ และขี้โคลนมากมายยากต่อการควบคุมรถ
" เห้ยไอ้เต๋า มึงขับไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวกูเปลี่ยนมือให้เอง " ปอ เพื่อนหัวเกรียนอีกคนชะโงกหน้าจากเบาะหลังมาถามด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่กรุงเทพฯจนถึงเขาชนไก่นี้ เพื่อนเขาฟาดเดี่ยวขับลุยมาเองคนเดียวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางจนตอนนี้มองเห็นพระอาทิตย์สีแดงกำลังลอดกลีบเมฆขึ้นมารำไรๆ
"ไม่เป็นไร กุยังไหว อีกไม่กี่โลก็น่าจะถึงละ... คนที่มึงต้องห่วงน่ะ อยู่ท้ายรถนู้น ป่านนี้เมารถอ้วกแตก ตายคากองกระเป๋าไปแล้วมั้งนั่น..." จบประโยค ทุกคนในรถร่วม4ชีวิตต่างหันไปยังท้ายรถโดยมิได้นัดหมาย
"... เห้ย!! ไอ้เชี่ยเฟรม!!"
ปรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดดังขึ้นยาวๆหนึ่งครั้ง เป็นสัญญาณเรียกนักศึกษาวิชาทหารทุกคนให้จัดแถวเข้ากองได้
"ทุกคน จั้บ แบ๋ว!!" ครูฝึกเจ้าของเสียงนกหวีด ร่างกายกำยำล่ำสัน ตะโกนออกคำสั่งเด็กนักเรียนทุกคนอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"เอ๋มมมม อ้ม!!" ทุกคนในค่ายต่างขานรับโดยพร้อมเพียง
"พี่เลี้ยงทุกกองร้อย เช็คชื่อเด็กในกองได้ ใครที่เข้ามาใหม่หลังจากเวลานี้เป็นต้นไป ถือว่าสายให้เช็คขาดทันที รับทราบ!"
"ทราบ!" พี่เลี้ยงทุกคนขานรับ แล้วเริ่มเช็คชื่อเรียงตามเลขประจำตัว
ไม่ทันขาดคำ รถกระบะเก่าๆคันหนึ่งค่อยๆแล่นเข้ามาจอดข้างๆลานฝึก ฝุ่นแดงพร้อมขม่ำตลบฟุ้งไปหมด เรียกความสนใจให้ทุกคนในค่ายจำต้องหันไปมองเป็นตาเดียว เสียงพูดคุยเริ่มแผ่วเบาลงจนเงียบสนิท
"เห้ยๆๆ มึง ช่วยกันเร็วๆๆ" หลังจากนั้นทุกคนต่างกุลีกุจอลงจากรถ วิ่งไปเปิดท้ายกระบะ แล้วรีบหามเพื่อนชีวิตหนึ่งลงจากท้ายรถซึ่งตอนนี้เป็นลมพับสงบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"เร็วๆๆ" เพื่อนๆทั้ง 4 ไม่มีใครสังเกตเลยแม้แต่น้อยว่า พวกตนกำลังจะดังตั้งแต่เริ่มค่าย
"นี่พวกเองที่มาสายน่ะ!!" เสียงครูฝึกตะโกนลั่นขึ้นอย่างไม่พอใจ
"ไอ้ไทด์มึงจับขาแม่งดิ๊"
"เออ กูจับแล้ว มึงก็อุ้มไหล่มันดีๆเดี๋ยวหน้าปักดินไปอีกไอ้เจมส์" แต่กลับไม่มีใครวนใจในเสียงนั้นเลย
"ไอ้ปอไปช่วยเตี้ยมันดิ๊" เจมส์พะยักพะเยิดหน้าไปทางไทด์ เด็กหนุ่มร่างเล็กจิ๋วที่ตอนนี้กำลังแบกท่อนขาเพื่อนไว้ในมือแต่ทำหน้าเหมือนกำลังแบกท่อนซุง
"ดูเฟรมดีๆนะเว้ย เดี๋ยวกูขับไปจอดดีๆก่อนแล้วจะตามไป" เต๋าชะโงกหน้าออกมานอกรถก่อนจะวนรถออกไปจากบริเวณนั้น
"ครูคับ! ที่นี่มีห้องพยาบาลมั้ยคับ เพื่อนผมเป็นลม" เจมส์เด็หหนุ่มร่างใหญ่หันกลับไปตะโกนถามครูคนหนึ่งที่ตนคิดว่าดูภูมิฐานน่าจะเป็นครูฝึก
"........................."
"เอ่อ...................."
และพบว่าสายตานับพันคู่กำลังจับจ้องมาพี่ตน
"นี่พวกมึงนอกจากจะมาสาย นอกจากจะโวยวาย แล้วยังมีหน้ามาเรียกร้องห้องพยาบาลอีกหรอ!!"
"พะ..พวกผมขอโทษนะครับ แต่เพื่อนผมแย่แล้วจริงๆคับ" ปอเสริม
"งั้นพาเพื่อนมึงไปห้องพยาบาลก่อนแล้วค่อยว่ากัน ว่ากูจะทำโทษพวกมึงยังไงต่อ! .... คชาลูก!" ชายวัยกลางคนหนั่นกล้ามหันมาคำรามใส่ผู้มาเยือนรายใหม่ ก่อนจะหันไปเรียกใครบางคนที่เต้นท์พักครู
"ฮะพ่อ?" เด็กหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาจากเต้นท์ ใบหน้าบ่งบอกได้ว่าเพิ่งตื่น
"โทดทีที่ปลุกแต่เช้า แต่พาเพื่อนไปห้องพยาบาลทีลูก" ชายหนุ่มหันมาพูดกับลูกตนเองอย่างอ่อนโยนขัดกับรูปลักษณ์ภายนอก
"ฮะ..." ตอบรับอย่างเอื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆผลุดออกมาจากเต้นท์ ทำให้เรียกเสียงฮือฮาเป็นการใหญ่จากเหล่าบรรดาเด็กหนุ่มนักศึกษาทั้งหลาย ร่างเล็กในชุดนอนลายเป็ดเหลืองสีฟ้าอ่อน เผ้าผมยุ่งเหยิง ปากเล็กเชิดขึ้นด้วยความขัดเคืองที่พ่อของตนดันปลุกตนขึ้นมากลางเช้า(?)แบบนี้
"พวกนายใช่มั้ย" เสียงหวานเอ่ยขึ้นถามเด็กหนุ่มสามคนที่กำลังหามเพื่อนอีกคนไว้ พลางยกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆ เรียกเสียงครางจากหนุ่มๆแถวนั้นได้อีกระรอก รวมถึงเพื่อนๆของเต๋าที่ยืนน้ำลายใกล้จะหกด้วยเช่นกัน
"ตามเรามา เดี๋ยวพาไปเอง" ว่าแล้วก็หันหลังเดินนำหน้าไป จนลับสายตา
ตามมาด้วยเสียงวิพากย์วิจารย์ต่างๆนานา...
"ไอ้เชี่ยยยย น่ารักสัสสสส"
"กุว่าน่าฟันสัส"
"ผู้ชายผู้หญิงวะมึงงงงง กุอยากได้"
"มึงห้ามนะเว้ย คนนี้กูจอง"
และอีกมากมายหลายความคิดเห็น....
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้งพาให้เสียงคุยแซดต่างๆเงียบกันโดยพร้อมเพียง
"กูขอบอกพวก มึง มึง แล้วก็ มึง ไว้เลยนะ.... ห้ามไอ้หมาหน้าไหนมาเเตะลูกกู! เข้าใจมั้ย!" ชายหนุ่มลั่นวาจาออกมาอย่างหนักแน่น
"แล้วอีกอย่าง ถึงแม้ว่าลูกกูมันเป็นผู้ชาย!! แต่กูก็ไม่ไว้ใจใครหน้าไหนทั้งนั้นเว้ย! ถ้าใครอยากได้ลูกกูจริงๆเนี่ย ต้องข้ามศพกูไปก่อน!"
เสียงนกหวีดดังขึ้นยาวๆหนึ่งครั้ง เป็นสัญญาณเรียกนักศึกษาวิชาทหารทุกคนให้จัดแถวเข้ากองได้
"ทุกคน จั้บ แบ๋ว!!" ครูฝึกเจ้าของเสียงนกหวีด ร่างกายกำยำล่ำสัน ตะโกนออกคำสั่งเด็กนักเรียนทุกคนอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"เอ๋มมมม อ้ม!!" ทุกคนในค่ายต่างขานรับโดยพร้อมเพียง
"พี่เลี้ยงทุกกองร้อย เช็คชื่อเด็กในกองได้ ใครที่เข้ามาใหม่หลังจากเวลานี้เป็นต้นไป ถือว่าสายให้เช็คขาดทันที รับทราบ!"
"ทราบ!" พี่เลี้ยงทุกคนขานรับ แล้วเริ่มเช็คชื่อเรียงตามเลขประจำตัว
ไม่ทันขาดคำ รถกระบะเก่าๆคันหนึ่งค่อยๆแล่นเข้ามาจอดข้างๆลานฝึก ฝุ่นแดงพร้อมขม่ำตลบฟุ้งไปหมด เรียกความสนใจให้ทุกคนในค่ายจำต้องหันไปมองเป็นตาเดียว เสียงพูดคุยเริ่มแผ่วเบาลงจนเงียบสนิท
"เห้ยๆๆ มึง ช่วยกันเร็วๆๆ" หลังจากนั้นทุกคนต่างกุลีกุจอลงจากรถ วิ่งไปเปิดท้ายกระบะ แล้วรีบหามเพื่อนชีวิตหนึ่งลงจากท้ายรถซึ่งตอนนี้เป็นลมพับสงบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"เร็วๆๆ" เพื่อนๆทั้ง 4 ไม่มีใครสังเกตเลยแม้แต่น้อยว่า พวกตนกำลังจะดังตั้งแต่เริ่มค่าย
"นี่พวกเองที่มาสายน่ะ!!" เสียงครูฝึกตะโกนลั่นขึ้นอย่างไม่พอใจ
"ไอ้ไทด์มึงจับขาแม่งดิ๊"
"เออ กูจับแล้ว มึงก็อุ้มไหล่มันดีๆเดี๋ยวหน้าปักดินไปอีกไอ้เจมส์" แต่กลับไม่มีใครวนใจในเสียงนั้นเลย
"ไอ้ปอไปช่วยเตี้ยมันดิ๊" เจมส์พะยักพะเยิดหน้าไปทางไทด์ เด็กหนุ่มร่างเล็กจิ๋วที่ตอนนี้กำลังแบกท่อนขาเพื่อนไว้ในมือแต่ทำหน้าเหมือนกำลังแบกท่อนซุง
"ดูเฟรมดีๆนะเว้ย เดี๋ยวกูขับไปจอดดีๆก่อนแล้วจะตามไป" เต๋าชะโงกหน้าออกมานอกรถก่อนจะวนรถออกไปจากบริเวณนั้น
"ครูคับ! ที่นี่มีห้องพยาบาลมั้ยคับ เพื่อนผมเป็นลม" เจมส์เด็หหนุ่มร่างใหญ่หันกลับไปตะโกนถามครูคนหนึ่งที่ตนคิดว่าดูภูมิฐานน่าจะเป็นครูฝึก
"........................."
"เอ่อ...................."
และพบว่าสายตานับพันคู่กำลังจับจ้องมาพี่ตน
"นี่พวกมึงนอกจากจะมาสาย นอกจากจะโวยวาย แล้วยังมีหน้ามาเรียกร้องห้องพยาบาลอีกหรอ!!"
"พะ..พวกผมขอโทษนะครับ แต่เพื่อนผมแย่แล้วจริงๆคับ" ปอเสริม
"งั้นพาเพื่อนมึงไปห้องพยาบาลก่อนแล้วค่อยว่ากัน ว่ากูจะทำโทษพวกมึงยังไงต่อ! .... คชาลูก!" ชายวัยกลางคนหนั่นกล้ามหันมาคำรามใส่ผู้มาเยือนรายใหม่ ก่อนจะหันไปเรียกใครบางคนที่เต้นท์พักครู
"ฮะพ่อ?" เด็กหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาจากเต้นท์ ใบหน้าบ่งบอกได้ว่าเพิ่งตื่น
"โทดทีที่ปลุกแต่เช้า แต่พาเพื่อนไปห้องพยาบาลทีลูก" ชายหนุ่มหันมาพูดกับลูกตนเองอย่างอ่อนโยนขัดกับรูปลักษณ์ภายนอก
"ฮะ..." ตอบรับอย่างเอื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆผลุดออกมาจากเต้นท์ ทำให้เรียกเสียงฮือฮาเป็นการใหญ่จากเหล่าบรรดาเด็กหนุ่มนักศึกษาทั้งหลาย ร่างเล็กในชุดนอนลายเป็ดเหลืองสีฟ้าอ่อน เผ้าผมยุ่งเหยิง ปากเล็กเชิดขึ้นด้วยความขัดเคืองที่พ่อของตนดันปลุกตนขึ้นมากลางเช้า(?)แบบนี้
"พวกนายใช่มั้ย" เสียงหวานเอ่ยขึ้นถามเด็กหนุ่มสามคนที่กำลังหามเพื่อนอีกคนไว้ พลางยกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆ เรียกเสียงครางจากหนุ่มๆแถวนั้นได้อีกระรอก รวมถึงเพื่อนๆของเต๋าที่ยืนน้ำลายใกล้จะหกด้วยเช่นกัน
"ตามเรามา เดี๋ยวพาไปเอง" ว่าแล้วก็หันหลังเดินนำหน้าไป จนลับสายตา
ตามมาด้วยเสียงวิพากย์วิจารย์ต่างๆนานา...
"ไอ้เชี่ยยยย น่ารักสัสสสส"
"กุว่าน่าฟันสัส"
"ผู้ชายผู้หญิงวะมึงงงงง กุอยากได้"
"มึงห้ามนะเว้ย คนนี้กูจอง"
และอีกมากมายหลายความคิดเห็น....
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้งพาให้เสียงคุยแซดต่างๆเงียบกันโดยพร้อมเพียง
"กูขอบอกพวก มึง มึง แล้วก็ มึง ไว้เลยนะ.... ห้ามไอ้หมาหน้าไหนมาเเตะลูกกู! เข้าใจมั้ย!" ชายหนุ่มลั่นวาจาออกมาอย่างหนักแน่น
"แล้วอีกอย่าง ถึงแม้ว่าลูกกูมันเป็นผู้ชาย!! แต่กูก็ไม่ไว้ใจใครหน้าไหนทั้งนั้นเว้ย! ถ้าใครอยากได้ลูกกูจริงๆเนี่ย ต้องข้ามศพกูไปก่อน!"
มาแนวนี้โอเคมั้ย??
ช่วยบอกกันหน่อยเน่อออ ^^ ทางทวิตเตอร์ก็อันเดิมเลยค่ะ
@NingSlurpee
ผากไว้อีกเรื่องด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น