ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อพอลโล เวทส่งซาตาน!
“วิชาเวทนี้เป็นวิชาที่พวกเจ้าทั้งหลายควรได้รับรู้ไว้แต่...ข้าต้องสั่งห้ามพวกเจ้าไว้ว่าถ้าไม่จำเป็นจริงๆอย่าใช้เวทนี้เด็ดขาด เวทบทนี้มีอันตรายต่อผู้ใช้เป็นอย่างมากถึงขั้นที่วิญญาณต้องเป็นการแตกสลายแต่หากจำเป็นจริงๆ ข้าอนุญาตให้พวกเจ้าใช้มันได้”
“อาจารย์เขาพูดไรของเขาวะ สรุปจะให้ใช้หรือไม่ให้ใช้เนี่ย”
“กูไม่รู้วะ ขนาดกูว่ากูฉลาดแล้วนะกูยังงงเลย นับภาษาไรกับมึงว่ะ”
“นี้! พวกเจ้าสองตนไม่เรียนก็ออกไป! เวทนี้ไม่เหมาะกับเจ้าจอมขี้เกียจ ไป!”
ชายหนุ่มวัยกลางคนผู้ที่ทุกท่านเรียกว่าอาจารย์ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและน่ากลัว ทำให้ชายที่ผู้เป็นอาจารย์กล่าวถึงต้องลุกแล้วเดินออกไปทันที
“โหยมึง เป็นไงละชวนกูคุยอดเลยที่นี้ เวทสุดแสนวิเศษ”
ชายหน้าหวานแต่ขาสั้นบ่นด้วยสีหน้าไม่พอใจเพื่อนรักสุด
“โอ๋ๆๆ กูขอโทษนะครับลีดงเฮ~”
ชายร่างสูงกล่าวขอโทษเพื่อนคำโตและโค้งตัวต่อหน้าเพื่อนรักเพียงเพราะเขาเองที่ผิด เขารู้ตัวดี
“เอาไงต่อละคุณโจวคยูฮยอน....คิดสิ”
ชายหน้าหวานเอามือกอดอดเดินนำเพื่อนไปข้างหน้าด้วยอารมณ์ฉุนเพื่อนรักที่เดินตามมาด้านหลัง
“ฮ่าๆๆ ไม่ยากก็แค่ขโมยตำรานั่นมาศึกษาเองก็จบ”
“คิดง่ายเนอะ ถ้ามึงทำได้กูกราบงามๆเลยละ”
“แล้วมึงจะอึ้ง!”
ชายร่างสูงยิ้มอย่างพอใจกับความฉลาดของตัวเอง...มันไม่ใช่แค่การขโมยหรอก
“เออ! รีบๆหน่อยนะกูอยาก อึ้ง!”
.
.
.
.
.
.
.
“เวททั้งหมดที่อาจารย์ได้สอนในวันนี้ ขอย้ำอีกทีว่าห้ามทดลองอย่างเด็ดขาดและห้ามแตะตำราเล่มนี้ด้วยไม่งั้นพวกเจ้าจะเจอกับหายนะ วันนี้เอาไว้แค่นี้เลิกเรียน”
ชายหนุ่มวัยกลางคนไม่ลืมที่จะเก็บตำราเล่มที่อันตรายที่สุดในโลกแห่งเวทลงตู้กระจกใสแล้วล็อคไว้อย่างแน่นหนาและหวังว่ามันจะไม่มีมือดีมาหยิบไปเพราะนั่นคือหายนะ...เมื่อเก็บตำราเสร็จชายผู้เป็นอาจารย์ก็เดินออกจากตึกทันทีแต่หารู้ไม่การกระทำของเขาอยู่ในสายตาชายร่างสูงที่ซ่อนอยู่ในมุมมืดตลอดเวลา...
“มันจะอันตรายแค่ไหนนักเชียว!”
ร่างสูงค่อยๆออกจากมุมมืดแล้วเดินตรงไปที่เป้าหมายอย่างรวดเร็วและใช้ความรู้ทั้งหมดที่มีปลดล็อคตู้กระจกใสแต่ไม่ทันที่ร่างสูงจะได้สัมผัสตำรานั่นก็มีใครบางคนยืนอยู่ด้านหลังเขาแล้ว...
“ข้าบอกแล้วใช่ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหนห๊ะ แต่เจ้า...คยูฮยอน เจ้าก็ยังทำ!”
เสียงที่คุ้นเคยทำให้ร่างสูงต้องสะดุดแล้วหันมามองต้นเสียงแทบจะทันที...
“อะ..อา...อาจารย์!”
ใช่ชายผู้นั้นคืออาจารย์ที่ไล่เขาออกจากห้องเมื่อเย็นนี้เองเขากลับมาได้ยังไงก็เห็นเดินออกไปแล้วนิ...
“ยังเห็นข้าเป็นอาจารย์อยู่อีกรึ ห๊ะ! กฎยังไงก็ต้องเป็นไปตามกฎเจ้าต้องโดนลงโทษ!”
“ไม่นะ ... ผมขอโทษครับ”
ที่ผมทำก็เพราะบทลงโทษนี้แหละท่านอาจารย์...ชายร่างสูงกระตุกยิ้มขึ้นมาก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นอาการตกใจตามเดิม...
“ไม่มีขอยกเว้น! ตามข้ามา”
สิ้นเสียง ร่างสูงทั้งคู่ก็ออกจากห้องไปพร้อมกัน...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ท่านพ่อช่วยผมด้วย..."
ชายหนุ่มร้องขอเมื่อได้ฟังคำตัดสินโทษไปเมื่อไม่นานนี้...
“ข้าช่วยเจ้าไม่ได้หรอกลูกรัก เจ้าทำผิดเจ้าก็ต้องโดนลงโทษ...มันถูกต้องแล้ว”
“ให้ผมไปใช้ชีวิตแบบมนุษย์เนี่ยนะบทลงโทษ ไร้สาระ! ผมไม่ทำ!”
ร่างสูงยืนกรานว่าจะไม่ทำอย่างเด็ดขาด เขานะเหรอต้องไปใช้ชีวิตกับไอเศษวิญญาณนั่นไม่มีวันซะหรอก...แต่ครั้งนี้มันจำเป็นส่งผมไปเลยสิท่านอาจารย์...
“หึๆ จะมีมนุษย์ตนเดียวที่สามารถปลดปล่อยเจ้าได้...และถ้ามนุษย์ตนนั่นยังไม่ปลดปล่อยเจ้า เจ้าก็จะกลับขึ้นมาไม่ได้อีกและข้าขอย่ำว่าห้ามเปิดเผยเรื่องข้างล่างนี้เป็นอันขาดถ้ามนุษย์ตนนั่นล่วงรู้ความเป็นมาของเจ้า เจ้าจะไม่มีวันได้กลับมาที่นี้อีก...”
“แล้วมนุษย์ตนนั้นจะปลดปล่อยผมได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อท่านพ่อไม่ให้ผมเล่าให้เธอฟัง”
ชายร่างสูงยังคงโต้เถียงอย่างไม่ลดละพลางคิดในใจว่าท่านพ่อเล่นละครเก่งเหมือนกันนิ ชายร่างสูงแอบชมพ่อของตนเอง ใครจะไปรู้ละว่าสองพ่อลูกกำลังเล่นละครตบตาท่านอาจารย์อยู่...
“สักวันเจ้าจะได้รับรู้แต่ไม่ใช่ตอนนี้...”
ชายผู้เป็นพ่อยังคงยืนยันกับคำสั่งของตนเองอย่างไม่ลดละเช่นกัน...
พ่อแสดงเก่งใช่ไหมลูก...ชายผู้เป็นพ่อแอบส่งสายตาคุยความในใจกับลูกชายสุดที่รัก...
“หึ! ต้องรอให้ผมตายเหมือนท่านแม่ก่อนสินะ... ท่านพ่อถึงจะบอกเวทปลดปล่อยให้!”
ชายร่างสูงตะโกนเสียงดัง คำสั่งเหล่านี้เขาเคยได้ยินตอนยังเด็กแม่ของเขาโดนจับได้ว่าขโมยเวทแห่งซาตานแต่ไม่ทันที่แม่ของเขาจะได้พูดความจริงพ่อบังเกิดเกล้าของเขาก็โดนท่านอาจารย์เป่าหูว่าให้ส่งแม่ของเขาขึ้นไปสำนึกผิดบนโลกมนุษย์และพ่อของเขาก็เชื่ออย่างสนิทใจ...หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยเห็นแม่ของเขากลับลงมาอีกเลยและต่อมาท่านผู้ที่ขึ้นไปตรวจตราความเรียบร้อยข้างบนก็พบว่าวิญญาณของแม่เขาได้แตกสลายไปแล้ว...และไม่มีใครคิดที่จะตามหาความจริงว่าแม่ของเขาตายได้อย่างไร แล้ววันนี้ วันนี้เขาต้องขึ้นไปให้ได้...
“หุบปาก! ข้าคงตามใจเจ้ามากเกินไปสินะจึงทำให้เจ้าเหิมเกริมขนาดนี้ จับตัวมันไป!”
“อะไรนะ! ผมบอกว่าผมไม่ทำไงท่านพ่อไม่ได้ยินเหรอครับ! ปล่อยๆปล่อยผม ท่านพ่อสั่งพวกมันให้ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ ผมไม่ทำ ท่านพ่อได้ยินไหมว่าผมไม่ทำ ปล่อยสิเห้ย!”
ชายร่างสูงโดนทหารเวทจำตัวออกไปจากห้องตัดสินในปราสาท...เมื่อผู้ที่เป็นลูกออกไปพ้นเขตปราสาทผู้เป็นพ่อและเป็นถึงผู้ปกครองโลกแห่งเวทก็เดินออกไปยังตำหนักที่พักของตน...และเมื่อไร้ซึ่งทหารเวทที่คอยติดตาม...ชายร่างสูงสง่าก็หยิบรูปภาพหญิงสาวรูปงามที่เป็นดังดวงใจขึ้นมากอด...
“ข้าทำถูกแล้วใช่ไหมฮีชอล...ลูกของเราเก่งมากที่คิดแผนนี้ขึ้นมาลูกของเรากำลังขึ้นไปตามหาความจริงความจริงที่เจ้าไม่ใช่คนผิด ความจริงที่เจ้าไม่ใช่ซาตาน....ทุกอย่างกำลังจะกระจ่าง ข้าขอโทษ...ข้าเป็นถึงเจ้าพื้นพิภพแห่งเวทแต่ข้ากับช่วยอะไรเจ้าไม่ได้เลย คิมฮีชอล...ข้าขอโทษ ช่วยคุ้มครองลูกของเราด้วย...”
“ท่านทำถูกแล้ว...ฮันเกิงที่รักของข้า...”
เสียงของหญิงรูปงามที่ไม่มีใครสามารถได้ยินถึงความปรารถนาของนางดังขึ้นและผ่านสายลมไปอย่างเงียบๆ....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงของหญิงรูปงามที่ไม่มีใครสามารถได้ยินถึงความปรารถนาของนางดังขึ้นและผ่านสายลมไปอย่างเงียบๆ....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เห้ย...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”
ชายร่างสูงยังคงดื้อดึงไม่ยอมทำตามคำสั่ง...ผมก็ทำตามแผนไปงั้นแหละหึๆ
“หยุดพูดได้แล้ว! ข้าหนวกหู”
ชายผู้เป็นอาจารย์พูดขึ้นหลังจากที่ทนฟังเสียงดังของชายร่างสูงมานาน...
“เจ้าก็แค่ขึ้นไปใช้ชีวิตในโลกมนุษย์...ก็แค่นั่น”
“ว่าไงนะ...ผมไม่ทำทำไมต้องส่งผมขึ้นไป ทำไม? ไหนท่านเคยบอกว่าเป็นโลกต้องห้ามไง...พวกท่านโกหก”
ใช่! พวกเขาเคยบอกไว้จริงๆเมื่อสองร้อยล้านปีก่อนว่าโลกมนุษย์เป็นโลกต้องห้ามสำหรับชาวเวทอย่างเราแล้วทำไม ทำไมวันนี้ถึงยอมปล่อยเขาไปล่ะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...ใช่มันต้องเกิดสิไม่งั้นแม่ของเขาคงกลับลงมานานแล้วละ...หึๆ
“ไหนๆ เจ้าก็จะไม่ได้ลงมาแล้วข้าจะบอกให้เอาบุญละกัน...ฮ่าๆ เจ้ามันเป็นซาตานที่แสนจะโง่ไงคยูฮยอน...”
“ท่านโกหก!ผมจะมีร่างซาตานานได้ไง ในเมื่อพ่อบังเกิดเกล้าของผมก็เป็นชาวเวทแถมยังเป็น...”
“แม่ของเจ้าไงไอ้เด็กโง่! พูดมากน่ารำคาญ...ถึงเวลาของเจ้าแล้วละโจวคยูฮยอน เวทของเจ้าทั้งหมดจะหายไป ลาก่อน”
“หึๆ”
ชายร่างสูงยิ้มอย่างร้ายกาจ...หายไปทั้งหมดจริงเหรอเขาโง่อย่างงั้นเหรอ...ท่านคิดผิดแล้วท่านอาจารย์คังอิน ที่เขาต้องทำตัวแลดูโง่เง่าเต่าตุ่นแต่ที่จริงแล้วกับมีเวทที่แกร่งกล้ามากและมากพอๆกับอาจารย์ก็ว่าได้แต่เวทที่จะนำเขาไปและกลับโลกมนุษย์ได้ก็ดันมีแต่ท่านอาจารย์เท่านั้นที่รู้และใช้มันได้เขาเคยลองศึกษาหลายครั้งหลายคราวแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเป็นวิชาเฉพาะตน หึและวันนี้ก็มาถึงวันที่เขารอคอย เขาพยายามที่จะทำให้ท่านอาจารย์จับได้ว่าเขาเองที่เป็นคนขโมยหนังสือเวทอันตรายก็เพื่อการนี้ ที่เขาจะได้ขึ้นไปตามหาความจริงและเรียนรู้เวทกำจัดซาตานที่อยู่บนโลกมนุษย์โดยได้รับการสนับสนุนจากท่านพ่อของเขา....
“พลังแห่งเวท อพอลโล.......”
ชายผู้เป็นอาจารย์ปลดล็อคกุญแจมือด้วยเวทอย่างง่ายดายแต่ไม่ทันที่ร่างสูงจะได้ขยับเวทบทใหม่ก็ถูกร่ายลงมาบนร่างของเขาไม่นานนักชายร่างสูงก็หายไปพร้อมกับเวทบทสุดท้ายที่จบลง....
“หึๆ หมดสิ้นขวากหนามไปอีกตัว...”
ชายผู้เป็นอาจารย์ยิ้มอย่างสะใจที่เขาได้กำจัดหนามที่คมยิ่งหนักออกจากทางที่จะพาเขาไปยังฝั่งฝัน ฝันที่จะได้เป็นผู้ครอบครองพื้นพิภพแห่งเวทนี้แล้วมันยิ่งง่ายเข้าไปอีกที่ลูกของฮันเกิงมันโง่สิ้นดี......
“มันยังไม่หมดหรอกนะ...มันจะมากขึ้นด้วยซ้ำไอคังอิน!”
ก่อนที่เวทของผู้เป็นอาจารย์จะส่งชายร่างสูงไปยังโลกมนุษย์ ชายร่างสูงก็ได้ยินบางอย่างที่เป็นไปตามขลาดและหวังยิ่งนักว่าเขาจะเป็นคนกลับมาจัดการมันเอง มันผู้เป็นบริวารแห่งซาตาน....คังอิน!
.................................................................................................................
อุ๋ย! อันยอง~ *โค้ง180องศา*
ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู้พื้นพิภพแห่งเวท อุ๊บส์! อินไปหน่อย ฮ่าๆๆ
นี้เป็นเรื่องแรก ถ้าผิดพลาดประกาศใดข้า เอ้ย เราก็ขอประทานอภัย เอ้ย ขอโทษท่านผู้อ่านทุกคนน๊า~
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ตัวเล็กๆ (ความจริงตัวใหญ่มาก) ด้วยนะ ไรเตอร์จะขยันมาอัพบ่อยๆนะ อิอิ
ปล.เม้นกันตามสบายเลยนะ.... (ไรเตอร์รับได้ :) )
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น