ยังไงๆก็ต้องแต่งชิม่ะ

ลำดับตอนที่ #1 : นึกว่ารอดแล้ววว

       เครียดโว้ยยยยยย ใครก็ได้ช่วยบอกผมหน่อย เกี่ยวกับวิธีที่จะทำให้หายเครียดเนี่ย เกิดมาตลอดชิวิตไม่เคยจะเครียดกับเรื่องอะไรเลยยยยยยยยยย แม้กระทั้งเรื่งเรียนยังไม่มี สักกะติ้ดดดนึง แต่มาตอนนี้ผมก็ต้องมาเครียดเรื่องที โอ้ยยยยยยยย ก็จะเรื่องอะไรละคร้าปปปปป ถ้าไม่ใช่เรื่องที่จะทำให้ชีวิตที่โคตรเรียบง่าย ของผมต้องมาพบ มาเจอ นั้นก็คืออออออออออออออออ
.
.
.
.
.
"การแต่งงาน"
.
.
.
.
.
 ถูกต้องนะคร้าปปปป เฮ่ยยยยย นี้มันใช่เวลาจะเล่นมั้ยเนี่ยย เออะ!!!! เป็นเอามากคร้าป ตอนนี้ สมง สมองรวนหมดแล้ว เล่นเอง ชงเอง พวกคุณๆว่าไหม เอาละมาถึงตรงนี้พวกคุณคงสงสัยสินะ ว่า ผมมาพล่ามอะไร ตั้งนาน ผมจะบอกให้ครับ 

งั้นคงเริ่มที่ผมก่อนสินะคร้าป ตัวกระผมมีนามว่า ลัคกี้ (เออเนาะ มาสำบัติ สำนวน เอาตอนนี้ งงกับมันละ เฮ้ออออ =_=) หรือทีพวกเพื่อนๆมันชอบเรียกกันว่า ไอ้กี้ นั้นแหละ
ก็คือออออออออออออออออออออออออออ (ลากยาวไปไหม -.-) เมื่อ 2 ปีก่อน ตอนนั้นผมเรียนอยู่ม. 5 ก็ไปเรียนตามปกตินั้นแหล เรียนบ้าง เล่นบ้าง โดดบ้าง ตามประสาเด็กไม่ได้เรื่อง ได้ราวอะไร พอเลิกเรียนก็กลับบ้าน ง่ายดีไหมละคร้าปชีวิตผม(เออ ชีวิตแกมันง่ายยยซะ =-=) แต่พอกลับมาบ้านก็เจอกับ กับ กับ (แกจะเล่นอีกนานไหม) แหะๆๆ ไม่เล่นก็ได้  ก็เจอกับ คุณปู่คร้าป (แล้วมันน่าตกใจตรงไหน เฮ้ออ เพลียกับมัน =-=) เนี่ยแหละที่ตกใจ ก็ร้อยวัน พันปี กว่าผมจะได้พบคุณปู่อะนะ มันโคตรของโคตรยาก ยากมว๊ากก(ขนาดนั้นเชียว) ก็ใช่นะสิ เพราะคุณปู่ กับ พ่อผมเค้าไม่ลงรอยกันตั้งแต่พ่อหนีมาแต่งงานกับแม่ซะก่อน มื่อ 17 ปีก่อนโน้น  (อ้อ เป็นแบบนั้นเอง)
ผมจะไหมอะไรเลย ถ้าไม่ได้ยินคุณปู่พูดว่า "ชั้นจะมาบอกแกว่า อีก 2 ปีชั้นจะมารับหลานๆของชั้น ไปอยู่ทีบ้านใหญ่ พร้อมกับการแต่งงานกับคนของตระกูล นรากุล ที่แกเคยปฎิเสธพวกเขา หวังว่าแกจะไม่ปฎิเสธอีกนะเจ้า เล็ก" พอผมได้ยินแบบนี้ เลยอยากให้พ่อปฎิเสธคุณปู่ไป แต่กลับกัน "ครับ ผมจะปฎิเสธอะไรได้ละครับ ก็ในเมื่อคุณพ่อมาพูดด้วยตัวเองแบบนี้ แล้วผมจะปฎิเสธลงหรือครับ" พ่อตอบ "ก็ดี ชั้นจะได้ไปบอกกับเขาถูก ว่าแกจะไม่เบี้ยวเขาอีก แต่ถ้าแกเบี้ยว หรือ ตุกติกอะไรละก็ หึหึ อย่าลืมสะละว่าอะไรๆ มันอยู่ในมือชั้น งั้นชั้นไปละ เอาะ!!!  พอถึงเวลาชั้นจะส่งคนมารับ เตรียมตัวไว้ละ" ท่านพูดเสร็จ ก็เดินออกไปโดยทิ้งคำปริศนาไว้อีก
"พ่ออออ ทำไมไม่บอกคุณปู่ไปละคร้าป ว่าพวกเราไม่อยากแต่งอ่ะ "ผมโวยวายออกมา เมือคุณปู่ออกรถไปแล้ว "เปล่าประโยชน์นร้า ปฎิเสธไปก็เท่านั้น สุดท้ายพวกแกสองคนก็ต้องแต่งงานอยู่ดี "พ่อพูดออกมาแบบเครึียดๆ "ไม่!! ผมไม่แต่ง ยังไงๆก็ไม่แต่ง "ผมตะโกนออกเสียงดังเหมือนทุกครั้งทีถูกขัดใจ "แกจะโวยวายให้ได้อะไร "พ่อตะคอกผมเสียงดังอย่างทีไม่เคยพูดกับผมเลย "พ่อจะบังคับผมเหรอ "ผมถามออกมา "ชั้นก็ไม่อยากไปบังคับแก แต่ถ้าแกไม่แต่ง ทุกอย่างทีแกมี มันจะไม่มีอีกแล้ว แกเข้าใจทีชั้นพูดไหม "พ่อพูดออกด้วยน้ำเสีงที่ฟังดูล้าเต็มทน "หมายความว่าไงอ่ะ พ่อ "ผมก็ไม่อยากจะคิดหนักว่าครอบครัวผมจะมาเป็นแบบนี้ "หึหึ ครอบครัวเรากำลังจะล้มละลาย คุณปู่แกเลยเข้ามาช่วย  ทีนี้แกคงหมดคำถามแล้วใช่ไหม. หึๆ พ่อมันน่าสมเพชเนอะ ขึ้นชื่อว่าขายลูก เพื่อช่วยบริษัต "พ่อพูดออกมาดด้วความข่มขื่น เฮ้ออออ นั้นแหละ ทีมาของความเครียดของผม ถึงจะต้องแต่งจริงๆ ผมก็ไม่มีปัญหาหรอก ถ้าจะไม่ใช่คนของตระกูล นรากุล นั้น อย่าถามนะว่าทำไมผมถึงไม่อยากยุ่งกับคนตระกูลนี้ จะว่าทั้งตระกูลก็ไม่ใช่ ถ้าไม่มีคนทีชื่อ เตชินทร์ นรากุล คนนี้ ทีทำให้ผมไม่เอาอ้าวในชีวิต ถ้าไม่มาหักอกผม ก็ไม่เชิงหักอกหรอก ก็แค่ผมคิดเองเออเองไปคนเดียวว่าเขาจะรักผม เศร้าเนอะ กับการแอบรักเนี่ย ถ้าแอบรักคนอื่นจะไม่อะไรเลย แต่นี้ดันไปแอบรัก แอบชอบ กับว่าที่เจ้าบ่าวของน้องสาว เฮ้ออออออ เพลียจิต
















เป็นไงมั่งเอย กับการเขียนครั้งแรกของเรา ถ้าดีหรือไม่ดียังไงก็ติชมกันได้นร้าาาาาาาาาาา