คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [vixx] Otokaji ? [KEN x N]
“เคนนี่ ลงมารับหน่อย” เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นพร้อมกับเสียงกดออดที่คนกดเอาแต่กดรัวๆ นี่ถ้ากดให้พังได้คงกดไม่ยั้ง ..
“มาแล้วๆ” เด็กหนุ่มร่างสูงเปิดประตูไม้บานสีขาวออก ทันทีที่ประตูเปิดออก ผู้มาเยือนก็ยิ้มแฉ่งทันที
“ยิ้มแบบนี้มีอะไรงั้นหรอครับ ?” คำถามที่ไม่ต้องถามก็รู้คำตอบอยู่ดี ผู้มาเยือนเดินเข้ามาในบ้านอย่างเคยตัว ราวกับว่านี่เป็นบ้านของตัวเอง
“ฮยองทำกุญแจบ้านหายอีกแล้วหรือไง ?” แจฮวานเดินหายเข้าไปในครัว ไม่นานนักก็เดินกลับออกมาพร้อมแก้วน้ำเปล่าสองใบ
“เปล่าหรอก พอดีว่ากุญแจอยู่กับคนแชร์บ้านอ่ะ เลยเข้าบ้านไม่ได้”
“เลโอฮยองน่ะหรอ ?”
“อื้ม ใช่”
“แล้วเค้าไม่ได้บอกหรอครับว่าไปไหน” คำถามมากมายถามขึ้นราวกับจะสัมภาษณ์เข้าทำงาน แต่ฮักยอนก็ไม่ลังเลสักนิดที่จะตอบมัน ถ้าเป็นเรื่องของ คนๆนั้น
“เห็นบอกว่าไปหาน้องรหัสอ่ะ อยากรู้จังว่าเป็นใคร ไปหาได้ทุกวี่ทุกวัน” กอดอกทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจในบุคคลที่กำลังเอ่ยถึง ฮักยอนไม่เข้าใจเลยว่าน้องรหัสคนนั้นมันมีดีที่ดีอะไร ใครกันนะที่ทำให้ คนๆนั้น ของชาฮักยอนออกจากบ้านทุกวัน ต้องรู้ให้ได้
“ฮยองหิวป่ะ ผมมีขนมอยู่ กินมะ” ฮักยอนพยักหน้าตอบรับกลับไปทั้งที่สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่สมาร์ทโฟนในมือ แจฮวานเดินหายเข้าไปในครัวอีกครั้ง และกลับมาพร้อมขนมจุกจิกอีกสามสี่ห่อ
“เคน พี่ถามไรหน่อยดิ”
“ว่ามาเลยครับ”
“ถ้าเคนชอบคนใกล้ตัวสักคนนึง เคนจะทำยังไงหรอ ?”
“ถามทำไมเนี่ย ?” แจฮวานที่ดูอึ้งไปเล็กน้อยกับคำถามแปลกๆที่ออกมาจากปากรุ่นพี่ของเขา
“ตอบมาเถอะ อยากรู้” ฮักยอนยื่นมือไปเขย่าแขนแกร่ง เค้นคำตอบจากคนตรงหน้า
“ก็..บอกไปว่าชอบอ่ะพี่ บอกไปเลยว่า .. ฉันชอบเธอ” พูดจบก็ก้มหน้าลงแอบยิ้มอยู่คนเดียว.. ฮักยอนพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะถามต่อ
“แล้วไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเสียความรู้สึกหรอ ?”
“ของอย่างนี้มันต้องลอง เราก็ไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายเค้าคิดยังไงกับเรา บางที .. เค้าอาจจะชอบเราเหมือนกันก็ได้นะฮยอง” สายตาจริงจังที่ส่งไปให้แทนความรู้สึกในใจที่มี แต่ฮักยอนกลับ .. ไม่รู้อะไรเลย
“ขอบใจมากนะเคนนี่ โอ๊ะ เลโอโทรมาพอดีเลย เดี๋ยวมานะ ..” รุ่นพี่ผิวสีลุกออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอก แจฮวานเก็บซองขนมต่างๆรอเวลาที่อีกคนจะกลับเข้ามา ในหัวก็คิดเรื่องนู่นนี่นั่นไปเรื่อยเปื่อย ..
.
.
“ขอบใจมากนะเคนสำหรับวันนี้ พี่กลับล่ะ บ๊ายบาย” ฮักยอนโบกมือลาให้รุ่นน้องข้างบ้าน แจฮวานเองก็เดินไปส่งฮักยอนถึงหน้าบ้าน ทั้งที่เจ้าตัวบอกว่าไม่ต้องลำบากเลย บ้านก็อยู่ติดกัน แต่แจฮวานก็ยังคงดื้อดึงไปส่งถึงหน้าบ้าน ..
ตึง! ตึง! เพล้ง!
เสียงดังโหวกเหวกดังมาจากข้างบ้าน แจฮวานลืมตาขึ้นมาก็เดินไปยังหน้าต่างเพื่อดูว่าบ้านหลังไหนที่ส่งเสียงน่ากลัวขนาดนี้ .. แจฮวานแหวกผ้าม่านออกให้เพียงพอที่จะมองเห็นได้ ก็พบว่ารถสปอร์ตคันสีแดงเคลื่อนตัวออกไปจากบ้านฮักยอน ..
ร่างสูงรีบไปหยิบเสื้อมาใส่ เดินออกจากบ้านมาด้วยความรีบร้อน กลัวว่าอีกคนจะเป็นอะไรไป กลัวเหลือเกินว่าอีกคนจะถูกทำร้าย .. เมื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้านก็เห็นว่าสภาพบ้านยังคงเรียบร้อย แสดงว่าฮักยอนอยู่ข้างบน
ขาแกร่งวิ่งขึ้นบันได้ขึ้นไปบนชั้นสองอย่างรวดเร็ว เปิดประตูทุกห้องจนถึงห้องสุดท้าย เมื่อเปิดเข้าไปก็พบว่าอีกคนกำลังนั่งกอดเข่าซบหน้าร้องไห้อยู่ ..
“ฮยองเป็นอะไร” น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงอย่างชัดเจน ร่างสูงเดินเข้าไปกอดร่างที่สั่นเทาไปด้วยแรงสะอึกสะอื้น คำถามที่ถามออกไปได้คำตอบมาเพียงแค่เสียงสะอื้น .. เวลาล่วงเลยไปเกือบครึ่งชั่วโมงแจฮวานยังคงนั่งกอดร่างบางอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งอีกคนค่อยๆสงบลง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ บอกผมได้นะ ใครทำอะไรฮยอง”
“เคน .. เค้าไปแล้ว เลโอไปแล้ว ฮึกก” ใบหน้าที่เปรอะไปด้วยน้ำตา ซบลงบนอกแกร่ง แจฮวานรู้สึกได้ถึงเสื้อที่เปียกน้ำตาจนชื้นแฉะ .. เลโอฮยองทำอะไรกันแน่
“แล้วทำไมฮยองถึงมีรอยช้ำด้วยล่ะครับ ?” แจฮวานสำรวจไปตามร่างกาย ไม่วาจะเป็นข้อมือ ที่ขา ไหล่ มีแต่รอยช้ำไปหมด แล้วใบหน้าล่ะ ?
“ร..เราทะเลาะกัน อย่างรุนแรง ”
‘เลโอ ทำไมกลับบ้านดึกจัง นายไปไหนมา’ ฮักยอนเดินลงมาเปิดประตูให้ก็ถามถึงสาเหตุการกลับบ้านดึกทันที ร่างสูงไม่ตอบอะไรเพียงแค่เดินขึ้นไปชั้นสองราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
‘นี่เลโอ เราถามน่ะ ได้ยินมั้ย ช่วงนี้นายกลับบ้านดึกจัง มีอะไรหรือเปล่า’ ฮักยอนเดินเข้าไปจับข้อมือหนาไว้ ร่างสูงสะบัดข้อมือออกก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปอย่างไม่สนใจอะไร
‘เลโอ..’
‘เงียบ!! รำคาญ จะไปไหนก็ไป’ หันมาผลักร่างบางอย่างแรง ฮักยอนล้มลงตามแรงผลักของอีกคน น้ำตาเริ่มริ้นขึ้นมาตามขอบตา แต่ก็ยังอดเป็นห่วงอีกคนไม่ได้ ..
‘เลโอ.. นา..’
ผลัวะ!
ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบ มือหนายกขึ้นบีบคางมนให้มองหน้า สายตาเกรี้ยวกราดจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่บอบช้ำ เจ็บปวด ร่างสูงบอกผ่านสายตาว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีก ..
‘บอกให้หุบปากไงเล่า! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้’ เอ่ยปากไล่อีกคนออกไปอีกครั้ง แต่ชาฮักยอน .. ยังคงเป็นคนโง่คนเดิมที่ปล่อยให้อีกคนทำร้ายร่างกายได้ .. ร่างบางลุกขึ้นสวมกอดอีกคนจากด้านหลัง คงถึงเวลาแล้วที่ต้องบอกความจริง ..
“เลโอ ฮึก .. ฉันรักนาย ได้ยินไหม ฉันรักนาย” เสียงสะอื้นดังก้องทั้งห้อง เลโอยืนนิ่งอยู่สักพักก็หันกลับมา มือหนายกขึ้นบีบไหล่บางทั้งสองข้าง ฮักยอนหน้าเหยเกเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทั้งกายและหัวใจ
“ฉันไม่มีวันรักนาย ชาฮักยอน คนที่ฉันรักคือ อีฮงบิน อีฮงบินเท่านั้น จำไว้!” มือหนาตบเข้าไปที่แก้มใสนั่นอีกครั้ง เมื่อร่างบางได้รับคำปฏิเสธออกมาก็รีบลุกขึ้นไปทำร้ายร่างกายคนที่เพิ่งปฏิเสธคำบอกรักไป ร่างสูงที่เริ่มทนไม่ไหวหยิบไม้เบสบอลขึ้นมา ฮักยอนเริ่มหยุดทุบตี เริ่มเดินถอยหลังออกมา มือก็คว้าแจกันได้พอดี ทันทีที่ร่างสูงง้างแขนขึ้น ด้วยสัญชาตญานฮักยอนก็โยนแจกันใส่ทันที
เพล้ง!
เลือดสีแดงฉาน ไหลลงมาตามโครงหน้า นิ้วแกร่งยกขึ้นแตะของเหลวสีแดงออกมาดู มุมปากแสยะยิ้มน่ากลัว ฮักยอนยกมือขึ้นไหว้ขอโทษขอโพยยกใหญ่ แต่ถ้าเขายกโทษให้ก็ไม่ใช่ จองแทคอุนคนนี้น่ะสิ
ผลัวะ! ตุ้บ!
‘จบกันทีนะชาฮักยอน เชิญนายหาคนใหม่ได้เลย’ ร่างสูงเดินออกมาทิ้งไม้เบสบอลไว้ตรงริมประตูก่อนจะเดินออกไปสตาร์ทรถขับออกไป ปล่อยให้ฮักยอนนอนจมความเจ็บในห้องนั้นคนเดียว ..
“พักผ่อนนะครับ ..” มือหนายกผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงหน้าอกบาง ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมเดินออกจากห้องแต่ถูกดึงข้อมือไว้
“จะไปไหน ..” แจฮวานหันมายิ้มให้ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงอย่างเดิม
“ไปล็อคบ้านครับ เดี๋ยวคืนนี้มานอนด้วยนะ” ฮักยอนพยักหน้ารับเบาๆ บอกให้อีกคนรีบกลับมาไวๆ
.
.
สุดท้ายก็คล้ายว่าฉันพยายามมากไปจนใจอ่อนล้า
นี่ฉันรักเธอมากไปหรือเธอไม่มีใจให้กัน ?
“ยังไม่นอนอีกหรอครับ” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนอนนั่งลงตรงที่ว่างบนเตียง คนป่วยหันมามองก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“นอนได้แล้วนะครับ เดี๋ยวตาก็บวมหรอก” มือสากยื่นไปลูบแก้มใสเบาๆ ฮักยอนหลับตาลงได้สักพักก็เข้าสู่ห้วงนิทรา คงเป็นเพราะเพลียจากการร้องไห้เมื่อหัวค่ำแน่ๆ ..
แขนยาวเอื้อมไปปิดโคมไฟตรงหัวนอน ภายใต้ความมืดนั้นคนรุ่นน้องนอนมองใบหน้าหวานที่บอบช้ำ นึกโกรธตัวเองที่ดูแลฮักยอนไม่ดีพอ แต่ก็อดโมโหคนที่ทำร้ายฮักยอนไม่ได้เช่นกัน พี่ฮักยอนของเค้าทำอะไรผิดทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วย
“ให้ผมเป็นคนดูแลฮยองแทนไม่ได้หรอครับ .. ผมต้องทำยังไงฮยองถึงจะรักผมบ้าง ..” คำถามที่ไร้ซึ่งคนตอบ มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบให้
“ฮักยอน .. ฉันรักนายนะ”
“พอเถอะเคน ..” จู่ๆคนตรงหน้าก็พูดขึ้นมา ร่างสูงชะงักเล็กน้อยที่รู้ว่าอีกคนยังไม่หลับ
“พี่อิ่มแล้ว ไม่กินแล้วนะ งืมม” มือเล็กยกขึ้นมาปัดป่ายไปมา แจฮวานหลุดขำเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าฮักยอนนอนละเมอ นึกว่าจะถูกปฏิเสธเสียแล้ว ..
ดวงตาคมค่อยๆลืมขึ้นมาปรับแสงพระอาทิตย์ยามเช้า มือหนาควานไปยังที่นอนข้างๆก็พบว่าอีกคนนั้นตื่นแล้วแน่ๆ แจฮวานเดินลงไปข้างล่างก็ได้ยินเสียงบางอย่างมาจากในครัว ขายาวก้าวเข้าก็พบว่ารุ่นพี่ผิวสีกำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหารเช้า ผ้ากันเปื้อนสีชมพู กับท่าทางเงอะๆงะๆนั่น .. น่ารักชะมัด
“อ้าวเคนนี่ ตื่นแล้วหรอ” ฮักยอนหันมายิ้มให้พลางคีบไส้กรอกลงบนจานอย่างระมัดระวัง ร่างบางเดินเข้ามาหาแจฮวาน ร่างสูงที่เพิ่งตื่นยังคงงๆอยู่กับเหตุการ์ณ
“ไปอาบน้ำซะนะแล้วลงมากินข้าวเช้ากัน ขอโทษนะพี่ทำอาหารไม่เป็นอ่ะ ก็เลยทำได้แค่ไส้กรอกรมควัน แล้วก็ไข่ดาวน่ะ แฮะๆ” หูทั้งสองไม่ได้ฟังที่คนตัวเล็กพูดเลยสักนิด สายตาจดจ้องอยู่กับริมฝีปากเล็กที่พูดไม่หยุดไม่หย่อน มือหนายกขึ้นลูบมุมริมฝีปากบางช้าๆ และนั่นทำให้ฮักยอนหยุดพูดทันควัน ..
“เจ็บไหมครับ”
“…”
“เจ็บไหมครับที่ฮยองรักเขา แต่เขาไม่รักฮยองเลย สักนิด ..”
“…”
“ทำไมฮยองไม่ลองมองคนใกล้ตัวดูบ้าง บางทีคนใกล้ตัวคนนั้นอยากจะดูแลฮยองไปตลอดชีวิตก็ได้”
“…”
“ทำไมฮยองต้องรักคนที่เค้าทำร้ายฮยองด้วยล่ะครั..”
“ทำไมนายไม่พูดคำนั้นออกมาล่ะเคน ฉันรอฟังอยู่นะ”
“ค..ครับ ?”
“ทำไมนายไม่พูดล่ะว่า ผมรักฮยอง”
“หมายความว่ายังไง ?” แจฮวานขมวดคิ้ว หรือว่าเมื่อคืนนี้ ฮักยอนจะได้ยินคำนั้นจริงๆ ..
“นายมันคนโง่ อีแจฮวาน” แจฮวานก้มหน้าลง ต้องใช่แน่ๆ ฮักยอนได้ยินคำบอกรักของเขาเมื่อคืนนี้
“…ผม”
“…”
“แจฮวานรักฮักยอนฮยอง”
“ก็แค่นั้นแหละ” ฮักยอนยิ้มบางๆก่อนจะเดินไปหยิบจานอาหารเช้ามาวางที่โต๊ะทานข้าว แจฮวานยังคงยืนงงอยู่ ให้เขาพูดแค่นั้น ? แล้วก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ
“จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวเช้าได้แล้ว” มือเล็กดันแผ่นหลังกว้างให้เดินขึ้นไปข้างบนเตรียมตัวอาบน้ำ
.
.
“เป็นไงบ้างอร่อยป้ะ” ฮักยอนถามคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม แจฮวานเงยหน้ามองยิ้มให้บางๆ ก่อนจะตอบไม่ตรงคำถาม
“ฮยองคิดยังไงกับผม” ฮักยอนอึ้งไปสักพักที่อีกคนถามมาตรงๆ มือเล็กวางช้อนส้อมลงแล้วเดินมาหาคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“ตอบมาสิครับ อย่าให้ความสัมพันธ์เรามันอยู่กึ่งกลางแบบนี้สิ” มือหนายื่นไปกอบกุมมือเล็ก ฮักยอนพรูลมหายใจออกมา
“คือว่าฉัน .. ”
“บอกมาเถอะครับ ปฏิเสธผมก็ได้แต่อย่าให้...”
จุ้บ!
“แค่นี้แหละที่ฉันจะบอก”
- FIN -
Writer Talk : มาลงให้ก่อนเรื่องนึง 555555555555555 จะมีใครอ่านฟิควิกซ์ไหมเนี่ย ;__; คู่อื่นๆรอไปก่อนนะจ้ะะ จุ๊ฟฟ -3-
ความคิดเห็น