[FIC SINGULAR ] 65 Days

ลำดับตอนที่ #1 : [Intro] let's start game

65 Days

[Intro]
 

let's start game

หน้าหนาว

คณะวิจิตรศิลป์ มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในภาคเหนือ

    ท้องฟ้าในยามบ่ายวันนี้ไร้เงาของก้อนเมฆ ต้นชงโคและขี้เหล็กอเมริกันหน้าคณะพากันออกต้อนรับหน้าหนาวที่ใกล้เข้ามาทุกที และต้อนรับการกลับมาของนักศึกษาที่กลับมาจากการปิดเทมอในภาคเรียนแรก ทั้งที่บรรยากาศน่าจะดูสบายๆ แต่ดูเหมือนมีจะบางคนดูรีบร้อนเสียเหลือเกิน

    ชายร่างเล็ก ผมฟูวิ่งกระหืดกระหอบลงมาจากรถมอเตอร์ไซต์ที่พึ่งจอดได้ไม่นาน บนคอของเขาห้อยกล้องยี่ห้อสีดำแคนนอนตัวโต ที่ไหล่สะพายกระเป๋าใบโต เขามุ่งหน้าวิ่งไปยังหน้าตึกเอียงซึ่งเป็นจุดที่นัดพบกับใครบางคนเอาไว้ 

"สาย …'' 

    คนที่รออยู่แล้วทัก เขาเป็นชายรูปร่างสูงยาว หน้าตาดี ตาคมลอบสำรวจเพื่อนร่วมคณะตัวบางที่กำลังหอบแฮกๆจากการวิ่ง คนตรงหน้าเป็นหนุ่มตัวเล็กผิวขาวจัด ตัดผมสีดำขลับฟูฟ่อง ใส่เสื้อเชิ้ตตัวโครงลายดอกกับกางเกงยืนสกินนี่ขาดๆ มีเครื่องประดับเป็นกำไลเชือกเต็มข้อมือซ้าย และหมวกผ้าสีน้ำตาล

แม่ง แต่งตัวโครตวิจิตร...

    เขาลอบคิดเมื่อเห็นการแต่งกายของอีกฝ่าย ที่เข้าธีมกับแนวการแต่งตัวของนักศึกษาส่วนใหญ่ในคณะ ในขณะที่เขาชอบใส่เสื้อยืดสบายๆกับกางเกงยีนส์มากกว่า

'' ขอโทษ ชาร์ตแบตสำรองกล้องอยู่...  นัท ใช่ไหม ? '' คนตัวเล็กเอ่ยปากทักบ้าง เมื่ออาการหอบจากการวิ่งมาหายไป

'' อืม ซินที่คุยกันตอนปิดเทอมสินะ  นี่เตรียมของพร้อมละ ไปเลยไปไหม '' นัทพูดพลางชี้ไปยังเป้สีดำใบโตของตัวเอง

''อื้อ รถเราจอดอยู่หน้าคณะอ่ะ 

ไปกันเลย''

////////////

สองอาทิตย์ก่อน 

ตือดึ้ง…

    ซินกำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอย่างในสบายใจ แต่เสียงมารผจญจากข้อความบนโปรแกรมไลน์เด้งขึ้นมาขัดจังหวะ ซินกดอ่านก่อนจะพบว่ามันส่งมาจากแป้ง เพื่อนสนิท

'ซิน มึงส่งproposal งานป๋ายังเนี่ย ?'

'ยังเลยว่ะ ยังหาตัวแบบไม่ได้' มือเรียวพิมพ์ตอบไป

'ชิบหาย รีบหาด่วนนนน ป๋าเปลี่ยนเดทไลน์เป็นเที่ยงคืนวันนี้นะแก'

"อ่าว เหี้ยแล้วไง'' 

ร่างบางอุทานถึงสัตว์มงคล ในมือยังคงถือโทรศัพท์พิมพ์คุยกับแป้งต่อ

'จะเอาเหี้ยอะไรไปส่งเนี่ย'

ซินกดส่งข้อความ พร้อมกับรัวส่งสติกเกอร์หมีเอาหัวโขกเสาให้อีกฝ่าย

'ใจเย็นก่อนมึงงงงงงง

แล้วนี่มึงติดต่อใครไปแล้วบ้างยัง ?'

'พี่ภูวิศวะอ่ะ ใครแม่งยังไม่ตอบกูเลย ส่งข้อความไปสามวันแล้วเนี่ย''

'ทำไมไม่ติดต่อคนในคณะวะ ตามง่าย เรียกใช้คล่อง' 

'คณะเรามีคนหล่อๆด้วยเหรอวะ'

-_-

'เยอะมึงงง'

'ใครวะ ไปแอบอยู่ซอกตึกไหน ใยกูไม่เคยเห็นหัว= =' 

'สัด เดือนปีเราไง เทอมที่แล้วเรียนอาร์ตเทียด้วยกัน เดินผ่านทีกูใจละลาย'

'ไม่ยักเห็น'

แป้งไม่พิมพ์ตอบ แต่ส่งรูปถ่ายมาให้แทน เป็นรูปแอบถ่ายชายหน้าตาดีจากระยะไม่ใกล้ ไม่ไกล

'นี่ถ่ายเอง ? โครตจิต'

'เลว อุตส่าห์ช่วยหา 

ว่าไง คนนี้ตรงคอนเซปงานไหม?'

' อืม… ก็ตรง''

' อ่ะ เบอร์นัท ลองโทรไปติดต่อดูนะ'

    ซินกดเซฟภาพที่เพื่อนสาวส่งมาให้ เขามองฟอร์มหน้า สีหน้า แววตา ของชายหนุ่มในรูปอย่างละเอียดอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจโทรออกไปหาเบอร์ที่แป้งพึ่งส่งมาให้

"ฮัลโหลครับ นั่นนัทรึเปล่า เราชื่อซินนะ อยู่โฟโต้ 

คือเรามีเรื่องจะรบกวนขอให้นัทช่วยหน่อย … ''

///////////////

    รถเวสป้าสีดำแล่นออกนอกตัวเมืองมาได้สักพักใหญ่ ซินรับอาสาเป็นคนขับเองเนื่องจากมันเป็นงานของเขาที่ขอให้อีกฝ่ายช่วย ในขณะที่เดือนคณะสุดหล่อที่เป็นคนซ้อนเสียบหูฟังพร้อมกับพิงหลังของเขาหลับไปแล้ว เวลาผ่านไป แดดยามบ่ายเริ่มลับ สองข้างทางเริ่มประปรายไปด้วยดอกนางพญาเสือโคร่งเป็นสัญญาณว่าเขาขับมอไซต์มาเกือบถึงจุดหมาย

    ไม่นานป้ายสถานีเกษตรดอยอ่างขางก็ปรากฎให้เห็น รถคันที่วิ่งมาไกลได้จอดพัก ในขณะที่ทั้งสองคนหอบกระเป๋าเข้าบ้านพัก บ้านพักที่ซินจองไว้เป็นบ้านหลังเล็กสุด มีสองเตียงติดกัน หนึ่งห้องน้ำ กับอีกหนึ่งห้องรับแขก

"เริ่มถ่ายกันพรุ่งนี้นะ วันนี้แสงหมดแล้ว …เดี๋ยวเราออกไปหามุมบล็อคช็อตก่อน พักตามสบายนะ''

    ตัวเล็กวางกระเป๋าก่อนจะสะพายกล้องออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งนัทไว้ในห้องเพียงคนเดียว ชายหนุ่มรื้อกระเป๋า ก่อนจะหยิบมือถือออกมานอนเล่นเกมส์บนเตียง

นัทชอบเล่นเกมส์ 
 

และเช่นกัน นัทชอบเอาชนะ

ไม่กี่นาทีผ่านไป เกมส์จบลง พร้อมหน้าจอที่แสดงว่าเขาได้ท็อปสกอร์  ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

ก่อนจะแคปหน้าจอไปโพสอวดเพื่อนในเฟสบุค

    สองชั่วโมงผ่านไป นัทหมดความสนใจกับเกมส์แล้ว เขาได้ท็อบสกอร์มาเป็นครั้งที่แปด แต่ซินยังไม่กลับมาถึงที่พัก ชายหนุ่มหยิบสมุดเสก็ตที่พกมาด้วยขึ้นมาวาดรูปแก้เบื่อ วิวนอกหน้าต่างค่อยๆก่อเป็นรูปเป็นร่างบนกระดาษแผ่นขาว  ในขณะที่กำลังเพลิดเพลิน ดินสอเจ้ากรรมที่พกมาเพียงแท่งเดียวก็ดันเกิดหักขึ้นมา

''เอ้า... ''

    ชายหนุ่มรื้อกระเป๋าดินสอก่อนจะพบว่าตัวเองไม่ได้หยิบกบเหลามา นัทมองสมุดเสก็ตอย่างเสียงดาย เขาไม่ชอบทำอะไรค้างๆคาๆ แถมที่วาดตะกี้ก็สนุกและเพลินเอามากๆ อยากวาดต่อให้จบ พลันสายตาก็เหลือไปเห็นกระเป๋าที่วางอยู่บนเตียงข้างๆ นัทชั่งใจสักพัก ก่อนความเลวจะชนะความดีไปหนึ่งแต้ม เขาเดินไปเปิดกระเป๋าของคนที่ไม่อยู่ สิ่งที่หยิบติดมือกลับมามีสมุดเสก็ตและกล่องดินสอของซิน

     นัทแอบเปิดดูสมุดเสก็ตอย่างสนใจ เขาอยากรู้ว่าสกิลดรออิ้งของเด็กโฟโต้จะสวยแค่ไหน

'' …''

     ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อย แต่เปล่า เขาไม่ได้ตกใจที่ภาพในสมุดมันสวย โอเค นัทยอมรับว่าเจ้าของสมุดเล่มนี้วาดพอร์ตเทรตได้สวยมากๆ แต่สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือทุกภาพทุกหน้าในสมุดเล่นนี้ เป็นภาพวาดพอร์ตเทรตของเขา 

นัทเปิดดูทีละภาพๆ อย่างละเอียด 

ก่อนจะพบว่าภาพส่วนใหญ่วาดจากรูปโปรไฟลล์ในเฟสบุ๊คของเขา

ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม

ไอ้ตัวเล็กหัวฟูข้างนอกร้ายไม่เบา... ที่แท้ก็เป็นเอฟซีเขานี่เอง 

ที่ติดต่อมาให้เขาเป็นแบบก็เพราะอยากหาโอกาสใกล้ชิดสินะ

คนหลงตัวเองคิดเองเออเอง นัยต์ตาคมมีประกายแววชั่วอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะยิ้มร้ายพร้อมพูดกับตัวเองเบาๆ

''แบบนี้ต้องแกล้งให้สะใจ …''

//////////////

เช้าวันรุ่งขึ้น

     แม้เช้านี้ต้องตื่นมารอพระอาทิตย์ขึ้นแต่เช้าตรู่ แต่ร่างบางเก็บกระเป๋าอย่างมีึความสุขพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี งานของเขาเสร็จแล้ว มีงานส่งแล้ว แถมงานยังออกมาดีเสียด้วยสิ

'' ป่ะ กลับกัน นัทอยากกินอะไรบอกเลย เดี๋ยวเราเลี้ยง

ขอบคุณมากๆที่อุตสาห์มาช่วยนะ''

 ''ไม่ต้องหรอก'' ตัวแบบสุดหล่อที่มีดีกรีเป็นถึงเดือนคณะปฏิเสธ

''ได้ไง นัทอุตส่าห์เสียเวลามาช่วย'' ซินแย้ง ถึงจะแอบดีใจนิดนึงที่ไม่ต้องเสียเงิน ย้ำว่านิดเดียวจริงๆ แต่เขาก็เป็นคนดีพอไม่อยากใช้งานใครฟรี โดยเฉพาะกับคนที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่นักอย่างนัท

''เอางี้ ถ้าอยากตอบแทนงั้นมาเล่นเกมส์แข่งกันกันดีกว่า ตกลงไหม? ''

'' เอางั้นอ่อ …ก็ได้ …

 แล้วจะให้เล่นเกมส์ไร '' 

ซินตอบตกลง ในหัวเริ่มคำนวณว่าเลี้ยงเกมส์น่าจะถูกกว่าเลี้ยงข้าว 

…อย่างน้อยน่าจะประหยัดไปได้ห้าหกสิบบาท

'' หึหึ เกมส์ง่ายๆแหละ ระยะเวลา หกสิบห้าวัน

เล่นกันแค่สองคน ฉันกับนาย กติกามีอยู่ว่า

.

.

.

.

 ใครรักก่อน แพ้ ''

'' ห้ะ? '' คนตัวเล็กมุ่นหัวคิ้ว ซินกำลังงง ยอมรับว่าตามอารมณ์อีกฝ่ายไม่ทัน

     เดือนคณะสุดหล่อค่อยๆย่างสามขุมเข้ามา ซินถอยหนี ขาเรียวก้าวขยับถอยหลังจนติดพนังห้อง เขาหลับตาปี๋เมื่อใบหน้านัทเข้ามาใกล้จนไม่ถึงคืบ ก่อนริมฝีปากของซินจะถูกบดอย่างหยอกเย้าด้วยริมฝีปากคนตัวสูงกว่า

''game start now
 ...นะจ้ะ baby ''

 นัทเลื่อนปากมากระซิบที่หูของเขา ก่อนจะผละตัวออกแล้วยักคิ้วส่งให้

ขณะที่คนโดนขโมยจูบน้ำตาร่วงผล็อย...

(TBC)


 *** เกรดเล็กน้อยเพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน***

- คณะวิจิตรศิลป์มีทั้งหมดแปดสาขาค่ะ มี จิตกรรม ประติมากรรม ศิลป์ไทย์ ภาพพิมพ์ ออกแบบ สหศาสตร์ศิลป์ โฟโต้ แล้วก็มีเดียค่ะ
- นัท อยู่สาขาออกแบบ เป็นเดือนคณะค่ะ , ส่วนซินอยู่สาขาโฟโต้  ปกติแต่ละสาขาจะไม่ค่อยได้เจอกันค่ะ โดยเฉพาะโฟโต้ จะไม่ค่อยเจอสาขาอื่น เพราะตัวสาขาเรียนกันคนละที่,ต้องตระเวนถ่ายงาน
-proposal คล้ายแผนงานที่ต้องส่งให้อาจารย์ดูก่อนทำตัวงานจริงค่ะ จะต้องเขียนบอกว่า จะทำอะไร,มีคอนเซปยังไง, บลาๆ
-ปกติเด็กวิจิตรศิลป์ไม่ค่อยใส่ชุดนักศึกษากัน ยกเว้นมีเรียนตัวนอกคณะ (ซึ่งเทอมนึงจะมีแค่ตัวสองตัวค่ะ)