คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ใคร ?? 30%
1
ใคร ??
ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่เจ็บไปหมดทั้งตัว เมื่อคืนที่ผ่านมาได้ไม่กี่ชั่วโมงมันทำให้ผมรู้สึกผิด อ่า ผมจำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นความจำผมยังปกติดีไม่มีสมองส่วนไหนกระทบกระเทือนสินะ แต่ยังไงๆผมก็คิดว่าผมผิดอยู่ดี ไม่สิผมไม่ผิด ผมไม่ได้ทำอะไรสักนิด มีแต่เขานั่นแหละ ไม่มีเหตุผลใช้แต่กำลังใช้แต่อารมณ์ นี่เขารักผมจริงรึเปล่าทำไมเขาถึงไม่สงสารผมบ้าง ทำไมเขาทำกับผมแบบนี้...........
“เอ้าตื่นแล้วเหรอ ยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า เห็นมีรอยช้ำเต็มตัวเลยนะ ยังเจ็บอยู่มั้ย?”
ผมรีบหันไปทันทีที่ได้ยินเสียง....เสียงคุ้นเคยที่ผมชอบฟัง รูปหน้าคมคายที่ผมชอบสัมผัส ดวงตาคมเข้มมีเสน่ห์ที่ผมชอบจ้องมอง คิ้วหนาเรียวสวยได้รูปที่ผมเฝ้าอยากมี จมูกโด่งเป็นสันที่ผมเฝ้าอิจฉา ริมฝีปากบางเฉียบสีหวานที่ผมชอบลิ้มรส.....เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงมาอยู่ในห้องผมได้ยังไง ผมหันซ้ายหันขวามองรอบๆตัว เห้ยไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ห้องผม เพดานสีครามสดใส โคมไฟหัวเตียงสว่างสวย ผ้าปูเตียงสีหวาน ผนังห้องสีฟ้าที่ผมชอบ ทุกอย่าง ทุกอย่างที่ผมคุ้นเคยกับมัน ทุกอย่างที่ผมเป็นคนเลือกมาทุกอย่างที่ผมเป็นคนออกแบบ ไม่จริง ไม่ใช่ เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว โซ่ตื่นดิวะ นี่ต้องเป็นฝันร้ายของผมแน่ๆ ใครก็ได้ปลุกผม ปลุกผมที ผมเกลียดการหลับใหล ผมไม่อยากฝันถึงอดีตที่มันเป็นไปไม่ได้แล้ว......พี่ต้น พี่จะกลับมาหรอ พี่จะกลับมาอีกทำไม ฮึก แค่นี้โซ่ก็เจ็บมากพอแล้ว ฮึก กลับมาอีกทำไม .....
“โซ่พี่ขอโทษนะ พี่ไม่รู้ว่าพี่จะพาโซ่ไปส่งที่ไหน แล้วเมื่อคืนมันก็ดึกมากแล้ว พี่ก็เลยพาโซ่มาพักที่บ้านพี่ก่อน ไม่ว่าอะไรพี่ใช่มั้ย”
ไม่รู้ว่าผมไปเอาน้ำตามาจากไหนเยอะแยะมากมายมาร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องมาเจอเขาอีกครั้ง ผมทำอะไรไม่ได้ ผมไม่รู้ต้องทำยังไงร้องไห้แม่งเลยยยยยยยย
“ขอบคุณมาก แต่ทีหลังไม่ต้อง ฮึก...กูจะเป็นจะตายยังไงก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของกู มึงไม่ต้องมายุ่ง ฮึก...กู...กูจะกลับบ้าน”
ทันทีที่ผมลุกออกจากใต้ผ้าห่มใหญ่หนานิ่ม ร่างกายของผมเปลือยเปล่าไม่มีแม้แต่กางเกงใน!!!!!!! อากาศเย็นเฉียบภายในห้องปะทะเข้ามาที่เนื้อผิวบางของผมทันที
“เหี้ย!!!! มึงทำอะไรกู เสื้อผ้ากู เสื้อผ้ากูอยู่ไหน เอาเสื้อผ้ากูมาเดี๋ยวนี้เลยนะ บัดซบเอ๊ย อ๊ะ อื้อออ ๆๆ ๆๆๆๆ ”
ไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบเขาก็ก้มลงบดเบียดริมฝีปากร้อนลงมาที่ริมฝีปากนุ่มแห้งผากของผมทันที สัมผัสนี้สัมผัสอ่อนโยนที่ผมห่างหายไปแสนนาน ผมโหยหา ผมกระหายผมตอบรับทุกสัมผัสที่คนตรงหน้าที่ผมเคยรักมอบให้ อ่อนโยนละเมียดละไมอะไรเช่นนี้ แตกต่างแตกต่างเหลือเกินกับสัมผัสรุนแรงเมื่อคืนที่ผมได้รับ พร้อมทั้งรอยแผลและอาการเจ็บไปหมดทั้งตัวจากคนที่ผมรักได้ฝากไว้ ป่านนี้เขาคงตามหาตัวผมจนวุ่นวายแล้วมั้ง.....ไม่สิเขาอาจจะไม่ได้ตามหาไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลยก็ได้เขาคงจะยินดีซะด้วยซ้ำ......
ผมหลุดออกจากความคิดทันทีที่รู้สึกได้ถึงฝ่ามือใหญ่ร้อนผ่าวกำลังสัมผัสลูบไล้อยู่ที่ตำแหน่งใต้สะดือของผม ที่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันมีการตอบสนองต่อสิ่งเร้าขึ้นมาบ้างแล้ว เรื่องแบบนี้ผมไวมากจริงๆ อารมณ์ผมตอนนี้........ พี่ต้นหยุดเถอะ หยุดเถอะ......
“อ๊ะ อ๊า อื้มมมมมม” ผมพยายามจะสะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้แต่ก็ไม่เป็นผลเลย ผมเกลียดตัวเองชะมัด
“อื้มมมมมม อือออออ” เสียงครางต่ำๆในลำคอของเขาฟังดูแล้วคงจะพอใจกับสิ่งที่กำลังทำมาก
“อะ อื้อ พอ พอเถอะ พี่ต้นสงสารโซ่เถอะนะ ขอร้องล่ะ ขอร้อง...”
ผมมีสติพอที่จะควบคุมตัวเองได้บ้างรีบถอนริมฝีปากของผมออกจากริมฝีปากบางร้อนของพี่ต้น แล้วร้องขอความเป็นอิสระภายใต้ร่างสูงด้วยเสียงอันแหบพร่า
“ ยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ กลีบปากนุ่มหอมหวานของคนที่พี่รัก ยังเหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่างเลย... ” ไอ้พี่ต้นพูดประโยคนี้ออกมาด้วยสายตาที่มองดูแล้วเหมือนว่ากำลังเศร้ามาก แต่ก่อนผมกับพี่ต้นรักกันมากนะ แต่ไม่รู้เพราะอะไรผมกับพี่ต้นถึงต้องห่างกันไป...เหี้ยยยยยย น้ำไรวะ !!!!!!!
จู่ๆก็มีหยดน้ำมาจากไหนไม่รู้หยดลงมาที่แก้มของผม...อะไรน่ะพี่ต้นร้องไห้งั้นเหรอ มีเรื่องน่าเศร้าใจอะไรขนาดนั้นเลยรึไงกัน
“ พี่ต้น พี่ร้องไห้เหรอ ร้องไห้ทำไม หยุดร้องเดี๋ยวนี้เลยนะเป็นผมสิที่ควรจะร้อง ไม่มีเหตุผลเลยที่พี่ต้องร้องไห้ไม่มีเหตุผลเลยเถอะ...”
เหมือนกับว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ จะไม่เดือดร้อนอะไรเลยถ้าร้องแล้วน้ำตามันหยดลงไปที่อื่น แต่นี่มันหยดลงมาโดนผมที่อยู่ใต้ร่างเขาลงมาเต็มๆอย่างกับห่าฝน!!!!!
“ ออกไปเลยนะพี่ต้น แล้วก็หยุดร้องได้แล้ว เป็นบ้าอะไรของมึงวะ!!!!!!!”
ความคิดเห็น