ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สะกดรักแวมไพร์

    ลำดับตอนที่ #1 : แรงเงา

    • อัปเดตล่าสุด 15 มี.ค. 57


                                        สะกดรักแวมไพร์

     ตอน  แรงเงา

     พลอตเรื่อง  โดย  พี่นก  กุญชลี

     written  by  chanatkorn

     

    พระจันทร์เหลือเพียงเสี้ยวเล็กๆ ก็จะลาลับขอบฟ้า ใกล้รุ่งเต็มที ขณะที่ฝนยังคงปรอยๆ  ฝนตกตลอดคืนทำให้พื้นถนนของหมู่บ้านที่ปูด้วยหินกาบสีดำปริ่มน้ำ ผู้คนหลับลืมตื่นเพราะอากาศทำให้รู้สึกเย็นสบาย  เสียงฝีเท้าก้าวกึ่งวิ่งกึ่งเดินจังหวะไม่สม่ำเสมอกันนั้นคล้ายจะบอกลมหายใจอ่อนแรงเต็มที

    ร่างใหญ่ในชุดดำผลุบหายเข้าไปในคฤหาสน์ที่เก่าแก่กว่าห้าสิบปี ป้ายชื่อหน้าคฤหาสน์ดูเก่าคร่ำคร่า น้ำฝนหยาดหยดราวกับน้ำตาผ่านตัวอักษรสกุล “สาธรเกษม” พื้นที่กว่าสิบไร่ ทำให้คฤหาสน์ที่ใหญ่กว้างดูไกลลิบจากประตูรั้ว

    นกเค้าแมวบินพรืออยู่เหนือหลังคาคฤหาสน์ เล็บโค้งแหลมและปีกงุ้มแหลมของมันดูน่ากลัว ดวงตาด้านหน้าของมันกำลังเพ่งมองเหยื่อบนดินอย่างใจจดจ่อ ประกายวับมุมขอบตาดั่งเพชรเจียระไน เพียงเหยื่อเคลื่อนไหว หูของมันดั่งเรดาร์ดักสัญญาณ มันบินได้เงียบและเร็วรี่พุ่งตรงเพื่อไม่ให้เหยื่อรู้ตัว ประสาทตาที่มองเห็นได้ดีกว่ามนุษย์ร้อยเท่า ตีนคู่หน้าของมันคู้จับเหยื่อและกลืนเข้าไปทั้งตัว หนูตัวเขื่องหายวับ
        ท่ามกลางความมืดสนิท หนูตัวที่เหลือวิ่งหนีลงรูที่มีเส้นทางคดเคี้ยวลดเลี้ยวใต้ดินชะอุ่มน้ำ ดินที่อุ้มน้ำไม่ไหวทิ้งตัวลงปิดรูสนิท หนูที่รอดชีวิตวิ่งลัดเลาะลงใต้โพรงลึกของคฤหาสน์ ข้างล่างมีมีอาณาจักรใต้ดินความกว้างพอๆ กับที่ดินของสาธรเกษม

    กลิ่นสาบสางของเบื้องล่างช่างแตกต่างจากกลิ่นหอมของที่นอนอันอ่อนนุ่ม ด้านบนของคฤหาสน์ กลิ่นหอมจากผิวกายบวกกับกลิ่นสเปรย์ดับอากาศภายในห้องนอนสีสวย พิมาลิน ทายาทสาวสวยของตระกูลอันมั่งคั่ง เข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์ เธอเพิ่งกลับมาถึงเมืองไทย หลังจากใช้เวลาเดินทางกว่ายี่สิบหกชั่วโมง จากประเทศสโลวีเนีย การเดินทางกลับมาครั้งนี้ไม่ได้เพื่อมาเที่ยวหรือเยี่ยมญาติ หากแต่กลับมาเพื่อแสดงตนเป็นทายาทคนสุดท้ายที่เหลือของตระกูล "สาธรเกษม"

    หลังจากอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำเมื่อเดือนก่อนทำให้ เพียงมาสน้าสาวของพิมาลิน เสียชีวิตทันที มรดกจำนวนมหาศาลก็ตกถึงมือ พิมาลิน เพียงคนเดียว

    แรงเงาสะท้อนไหววูบอยู่รอบที่นอนอันอ่อนนุ่ม แรงเงาของเพียงมาสมองหลานสาวด้วยแววตาอ่อนแสง  “พิม พิมหลานน้า พิม ฮือๆๆ น้า น้า…

     “น้าพร น้าพรขา น้ามาหาพิมหรือคะ น้าพร น้าพรอย่าทิ้งพิมไปนะคะ อย่า” พิมาลินสะดุ้งตื่น  เมื่อรู้ว่าเป็นความฝันเธอได้แต่ยกมือปิดหน้าร่ำไห้ กว่าจะข่มตาหลับลงก็เมื่อไก่ส่งเสียงขัน เอ้ก อี๊ เอ้ก เอก เป็นสัญญาณใหม่

     

    14 มีนาคม 2557
    เรื่องนี้จะมาอัพทุกๆ สองวันนะคร้า แล้วเจอกันค่ะ

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×