คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
INTRO ….
เพราะมันไม่มีอะไรที่เหมือนเดิมเสมอไปหรอก
อีฮยอกแจ 7 ขวบ ...
ชเวซีวอน 7 ขวบ ...
ฮันคยอง 12 ขวบ ..
‘ฮยอกแจ ฮยอกแจ มายืนทำไมตรงนี้ ไปเล่นกันเหอะ’ ชเว ซีวอน เพื่อนข้างบ้านของฮยอกแจที่เกิดห่างกันแค่สามวัน สะกิดถามเพื่อนตัวขาวที่เอาแต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ยอมขยับไปไหน อยู่หน้าบ้านของตัวเอง
‘ซีวอน รอเราแปปนึงดิ ไม่งั้นก็ไปก่อนก็ได้ เรายังไม่อยากไป’ อี ฮยอกแจ เด็กน้อยตัวขาวพูดกับเพื่อนทั้งๆที่ยังไม่ได้หันไปสนใจสักนิด
‘ทำไมอ่ะ เราอยากไปกับฮยอกแจหนิ ทำไมฮยอกแจไม่ยอมไปเล่นกับเรา’ เด็กชายเริ่มงอแงกับเพื่อนตัวขาว ที่ไม่ยอมไปเล่นกับตน เอาแต่ยืนอย่าหน้าบ้าน ฮื่อ...ทำไมฮยอกแจชอบเมินเราอ่ะ
‘อ่าว ... ฮยอกแจ ซีวอน ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ละครับ’ พี่ชายข้างบ้านของฮยอกแจกับซีวอน อย่างฮันคยอง ที่พึ่งกลับมาจากเรียนพิเศษเดินเข้ามาหาน้องทั้งสอง (บ้านฮยอกแจอยู่ตรงกลาง ด้านซ้ายเป็นบ้านซีวอน ด้านขวาเป็นบ้านฮันคยอง)
‘พี่ฮัน พี่ฮันไปเล่นกับฮยอกแจมั้ย ฮยอกแจรอพี่ฮันตั้งนาน’ พอเด็กน้อยตัวขาวเห็นพี่ชายข้างบ้าน ก็รีบวิ่งเข้ามาเกาะแขนพร้อมยิ้มกว้างจนโชว์เหงือกที่เป็นเอกลักษณ์ของตน ‘นะๆ ไปเล่นกับฮยอกแจนะ’
‘ฮยอกแจ ไหนบอกจะไปเล่นกับเราไง ทำไมจะกับพี่ฮันแบบนั้นอ่ะ’ เด็กชายอีกคนเริ่มไม่พอใจหนักเข้าไปอีก แต่ทำได้แค่โวยวายออกมา
‘โอ๋ๆ อย่าทะเลาะกันสิครับ เอางี้นะ น้องฮยอกแจรอพี่ฮันตรงนี้ก่อนนะครับ พี่เข้าไปเปลี่ยนชุดก่อน แล้วพี่จะออกมาเล่นกับทั้งซีวอนแล้วก็ฮยอกแจเลย ไปเล่นด้วยกันสามคน’
‘พี่ฮันบอกแล้วนะ รีบๆออกมานะครับ นี้ๆฮยอกแจกับซีวอนมายืนรอพี่ฮันตั้งนานแล้ว’ พอพี่ชายพูดแบบนั้นเด็กน้อยตัวขาวที่เอาแต่กอดแขนพี่ชายก็ยอมปล่อยออกมายืนข้างๆเพื่อนสนิท
พี่ชายข้างบ้านยิ้มให้กับน้องชายทั้งสอง ก่อนจะเข้าบ้านไปเปลี่ยนชุด
- PLEASE SAY -
‘นี้ฮยอกแจชอบเล่นกับพี่ฮันมากเลยหรอ’ เด็กชายหันไปถามเพื่อนสนิทที่นั่งชิงช้าอยู่ข้างๆตน
‘อือ ชอบสิ ชอบมากด้วย ก็พี่ฮันใจดี’เด็กน้อยตัวขาวหันไปยิ้มกว้างให้กับเพื่อนสนิทอย่างมีความสุขที่ได้พูดถึงพี่ชายข้างบ้าน
‘แล้ว .... แล้ว ฮยอกแจไม่ชอบเล่นกับเราหรอ’ เด็กชายได้ยินคำตอบแบบนั้นก็ก้มหน้านิ่งมองหน้าขาตัวเอง แต่เราชอบนะ ชอบเล่นกับฮยอกแจมากเลย
‘ทำไมซีวอนพูดแบบนั้นละ เราชอบเล่นกับซีวอนเหมือนกันนะ’
‘อ่าว ฮยอกแจ ซีวอน มาอยู่นี่นี้เอง พี่หาตั้งนาน’ พี่ชายใจดีของฮยอกแจ เมื่อเดินผ่านสนามเด็กเล่นเห็นน้องขายทั้งสองก็เอ่ยทัก
‘พี่ฮันนนนนนนนนน’ พอพี่ชายเรียก น้องชายตัวขาวที่ชอบพี่ชายกว่าใครก็รีบวิ่งไปหาทันที
‘ฮยอกแจรอเราด้วยสิ’
- PLEASE SAY -
‘ฮืออ.... ฮือออ’ เด็กน้อยตัวขาวที่ปกติจะเอาแต่รอยยิ้มอย่างสดใส แต่เวลานี้กลับเอาแต่ร้องไห้อยู่คนเดียว ..
‘น้องฮยอกแจครับ ทำไมมาร้องไห้ตรงนี้ละ แล้วซีวอนหายไปไหน’ พี่ชายที่พึ่งกลับมาจากโรงเรียน พอเห็นน้องชายข้างบ้านมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ก็รีบวิ่งมาปลอบโยนทันที
‘ฮยอกแจไม่รู้ ฮึก แต่ พี่ฮัน ฮือ ช่วยฮยอกแจด้วย ฮยอกแจโดนแกล้ง ฮืออออออ’ เมื่อเห็นพี่ชายใจดีเข้ามาปลอบ เด็กน้อยก็รีบเข้าไปในอ้อมกอดแล้วฟ้องทันที
‘โอ๋ ใครมันกล้ามาทำอะไรน้อยชายของพี่แบบนี้ครับ ไม่เป็นไรแล้วนะครับ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว พี่จะปกป้องฮยอกแจเองนะครับ’
‘ฮืออออ พี่ฮันนนนนนนนนนนน’
ในขณะที่เด็กน้อยคนหนึ่งกำลังร้องไห้ ก็มีเด็กน้อยอีกคนที่ตอนนี้มีแผลเต็มตัว เพราะไปมีเรื่องกับคนที่เข้ามาแกล้งเพื่อนสนิทของตัวเอง ได้แต่มองภาพตรงหน้าที่เพื่อนสนิทอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายข้างบ้าน ก่อนที่จะกลับบ้านไป ...
- PLEASE SAY -
อีฮยอกแจ 13 ปี ... ม.1
ชเวซีวอน 13 ปี ... ม.1
ฮันคยอง 18 ปี … ม.6
‘นี้ๆ ซีวอน วันนี้ตอนเย็นว่างป่ะ’ ขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินไปโรงเรียน ด้วยกันเหมือนทุกวันตั้งแต่เด็กยันโต เด็กน้อยตัวขาวขี้แงคนนั้น ที่ตอนนี้กลับเป็นเด็กผู้ชายตัวขาวๆหน้าตาน่ารักแก้มแดงตลอดเวลาดูน่าเอ็นดู นิสัยที่ชอบยิ้มตลอดเวลาตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ แถมยังคงเอกลักษณ์ไว้อย่างยิ้มโชว์เหงือก
‘อืม ว่างมีไรหรอ’ เด็กชายคนเก่งที่ตัวติดกับเด็กน้อยตัวขาวยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ แต่ต่างจากเดิมที่ตอนนี้โตขึ้นมาเป็นเด็กชายตัวสูง หน้าตาหล่อเหลาต่างจากเพื่อนตัวเล็กที่ออกไปทางน่ารักมากกว่าหล่อ
‘อ่อ ก็วันนี้อ่ะ เราว่าจะออกไปซื้อของขวัญให้พี่ฮัน’
‘หืม? ซื้อให้ทำไมอ่ะ’
‘อ่าว! นี้ซีวอนไม่รู้หรอ ก็งานจบการศึกษาของไฮสคูลปีสุดท้ายไง’
‘อ่อ เออจริงด้วยดิ แล้วนี้จะไปซื้อไรอ่ะ’
‘ลูกฟุตบอลน่ะ’
ณ สนามบินนานาชาติ อินชอน
‘ฮือออออ ทำไมพี่ฮันไม่บอกฮยอกแจว่าเรียนจบแล้วจะไปเรียนที่จีนอ่ะ พี่ฮันจะทิ้งฮยอกแจแล้วจริงๆใช่มั้ย ฮือออ’ เด็กน้อยตัวขาวที่เมื่อก่อนติดพี่ชายยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่ ฮยอกแจเอาแต่กอดฮันคยองแล้วปล่อยโฮออกมากลางสนามบินอย่างไม่สนใจใคร
‘โอ๋ อย่าร้องไห้สิครับ แบบนี้พี่จะไปแบบหมดห่วงได้ยังไงเนี่ย’พี่ชายใจดีของฮยอกแจหัวเราะกับท่าทางแบบนั้นของน้องชายขี้แงของตัวเอง แต่แบบนั้นก็ยังกอดตอบอย่างเต็มใจ ‘พี่ต้องกลับไปหาคุณพ่อที่อยู่จีนครับ พี่สัญญากับท่านไว้แล้วว่าจะกลับไปเรียนมหาลัยที่นั้น’
‘ทำไมต้องไปด้วยละ ที่เกาหลีก็มีมหาลัยให้เรียนเหมือนกันนะ พี่ฮันจะทิ้งฮยอกแจก็บอกมาเหอะ’
‘งอแงใหญ่แล้วนะครับเด็กคนนี้ พี่ไม่ได้ไปแล้วไปเลยหนิครับ เดี๋ยวพี่ก็กลับมาแล้ว’
‘สัญญาแล้วนะว่าจะกลับมาอ่ะ’ฮยอกแจที่ตอนนี้ขยี้ตาจนแดงไปหมด ยอมเอาหน้าที่เปื้อนทั้งน้ำตาทั้งขี้มูกออกมาจากอกพี่ชายใจดี แล้วยื่นนิ้วก้อยไปให้พี่ชายสัญญา
‘สัญญาครับผม! พี่เคยผิดสัญญากับฮยอกด้วยหรอครับ นี้ก็เลิกร้องไห้ได้แล้วครับ เดี๋ยวไม่น่ารักนะ’ ยอมเกี่ยวก้อยกับเด็กชายขี้แงอย่างเต็มใจเพราะยังไงเขาก็ไม่ผิดสัญญากับเด็กคนนี้อยู่แล้ว
‘ฮือ พี่ฮันนนนนนนนนนนนน’
‘ฮยอกแจครับ ปล่อยพี่เขาได้แล้วนะ เดี๋ยวพี่เขาก็ตกเครื่องหรอก’ คุณแม่คนสวยของฮันคยองได้แต่เอ่ยเตือนฮยอกแจเด็กชายตัวน้อยข้างบ้านที่เธอรักเหมือนลูกชายอีกคนอย่างเอ็นดู ก็แหม ฮยอกแจทั้งน่ารักทั้งน่าเอ็นดูใครๆก็รักทั้งนั้นแหละ
‘ปล่อยพี่ได้แล้วครับคนเก่ง นี้ซีวอน พี่ฝากดูแลฮยอกแจด้วยละ’
‘ครับ …. ผมไม่มีทางทิ้งฮยอกแจแน่ๆ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ’
- PLEASE SAY -
ปัจจุบัน
อีฮยอกแจ อายุ 20 ปี ... คณะวิศวกร ปี2
ชเวซีวอน อายุ 20 ปี ... คณะนิเทศศาสตร์ ปี2
‘เห้ย ซีวอน นั้นฮยอกแจนี่หว่า ไม่ได้เจอตั้งนาน มึงไม่เข้าไปทักหน่อยหรอวะ’เพื่อนสนิทของซีวอนที่อยู่ห้องเดียวกันมาตลอดตั้งแต่อยู่ม.ปลาย ยันปี2 อย่าง โจวคยูฮยอน เอ๋ยขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางคนตัวเล็กที่ยังมีรอยยิ้มสดใสอยู่ตลอดเวลา
‘ไม่ได้เจอนานเชี่ยไร ตอนเช้ากูก็เจอ’ ซีวอนพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย ทั้งๆที่ยังไม่ได้หันไปมองทางที่เพื่อนชี้เลยสักนิด
‘ก็มึงอยู่บ้านข้างเขาทำไมมึงจะไม่เจอ ที่กูบอกหน่อยจะให้มึงเข้าไปทักเขาหน่อย อย่าบอกนะว่าตั้งแต่ตอนนั้นพวกมึงก็ยังไม่พูดกันสักคำ’
‘พูดอะไรละ แค่หน้ากูเขายังไม่อยากมองเลย’
เพราะมันไม่มีอะไรที่เหมือนเดิมเสมอไปหรอก
TALK : สวัสดีทุกคนนน คำบรรยายอาจจะแปลกๆหรือว่าอาจจะมีคำผิดบ้าง ไรเตอร์จะพยายามปรับปรุงไปเรื่อยๆ เข้ามาอ่านแล้วก็อย่าทิ้งกันน้าา ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น