[Fic Vocaloid] MerodyLove เสียงเพลงรักจากหัวใจนายหน้าเหมือน [RintoxLenka]

ลำดับตอนที่ #1 : การพบเจอ

กริ๊ง~ กริ๊ง~....



เสียงโทรศัทพ์บ้านที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ฉันรีบลงมาจากชั้นสองทันทีที่ได้ยินเสียง และไม่รอช้าที่จะหยิบขึ้นมาแนบกับหู

''ฮัลโหล ?'' 
''สวัสดีจ๋า เลนกะ สบายดีไหมลูก?'' 
''มาม๊าหรอ? สบายดีคะ~''
''จ๋า แม่ไม่อยู่ ลูกๆเหงากันหรือเปล่าจ๋า?''
''ก็นิดหน่อยคะ หนูรู้ว่างานที่มาม๊าทำมันสำคัญ...''
''มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรมากมายหรอกลูก ''
''คะ...''
''จริงสิ~ พรุ่งนี้พวกลูกเปิดเทอมกันแล้วนินา นี้ก็ดึกแล้ว ควรนอนได้แล้วนะจ๋า''
''คะ..งั้นฝันดีนะคะ มาม๊า...''
''จ๋า Good night ''
''.........''

ฉันวางหูโทรศัทพ์ไว้ที่เดิม ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนชั้นสองเพื่อกลับห้องของตัวเอง นานมากเลยนะกว่าที่มาม๊าจะโทรมาหา พ่อแม่ของฉันไปทำงานที่ต่างประเทศบ่อย จนแทบจะไม่ได้กลับบ้านมาเลย ก็เหงาอยู่บ้าง น้องชายฉัน เลน เขาทำงานเป็นนักร้องอยู่ที่บริษัท Vocaloid มักจะกลับบ้านดึกประจำ ณ ตอนนี้ฉันก็อยู่บ้านอย่างโดดเดี่ยว เดี่ยวดายอยู่นั้นเอง
''นอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องตื่นก่อนเลนให้ได้เลย....''ฉันเดินไปปิดสวิตซ์ไฟแล้วรีบวิ่งไปที่เตียงทันที ไม่รู้ทำไม จะปิดไฟนอนที่ไรต้องรีบวิ่งให้ถึงเตียงทุกที ช่างเถอะนอนดีกว่า...=_=;;

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

''เลนกะตื่นได้แล้ว...''
''อือ....ขออีก30นาทีนะคะ...''
''อ๊า~ เชิญเลย ถ้าอยากไปโรงเรียนสายก็นอนต่อไปนะ~''
''ห๊า! โรงเรียน!?'' ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ก่อนที่จะหันไปมองคนที่มาปลุกฉัน
''จะนอนต่อก็ได้นะ ไม่ว่า =w= '' เลนพูดพร้อมกับมาหน้าฉัน ฉันตื่นไม่ทันเลนอีกแล้วหรอเนื้ย!!
''โรงเรียน...วะ วันนี้เปิดเทอมวันแรกนินา!! =[]='' ฉันลุกออกจากเตียงนอนทันที และตรงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว


 -15 นาทีผ่านไป-

''เอาล่ะ! เรียบร้อยแล้ว~''

ฉันยืนดูตัวเองในสภาพชุดนักเรียนอยู่หน้ากระจก ผมที่ปล่อยไว้ตอนนอน จับขึ้นมารวบเป็นหางม้า เอาล่ะ พร้อมจะไปโรงเรียนแล้ว~

''เลนกะ~ เสร็จยัง~ เร็วๆจิ~''
เลนเดินขึ้นมาดูฉัน ในมือเขาทั้ง2ข้างถือขนมปังทาเนยอยู่

''อืมๆ เสร็จแล้วๆ''

ฉันหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเองเดินตรงไปหาเลน

''สายแล้วเนื้ย ไปกันเถอะ''

เลนยื่นขนมปังทาเนยให้ฉันแล้วเดินลงไปข้างล่าง

''อืมๆ''

ฉันรับขนมปังที่เลนยื่น แล้วเดินตามเลนไป





''.....''
''.....''
''.....''
''.....''

พวกเราต่างคนต่างพากันเงียบตลอดทางไปโรงเรียน ฉันเดินกินขนมปังพร้องกับเงยหน้ามองท้องฟ้าไปโดยไม่ได้ดูทางเลย

ตุบ! โอ๊ะ!?

ขณะที่ฉันเหม่อลอยอยู่นั้น ฉันก็เดินชนกับบางคนจนล้มไปนั่งกับพื้นทันที
''เลนกะ ไม่เป็นไรนะ...''เลนที่เดินมาพร้อมๆกับฉันก็ช่วยดึงฉันลุกขึ้นมา
''อะ อืม ไม่เป็นไร...''ฉันลุกขึ้นตามแรงที่เลนดึงฉันให้ลุกขึ้น 
''I...I'm sorry...''ผู้ชายตรงหน้าฉัน มองหน้าฉันก่อนที่จะก้มหัวขอโทษ เอ๊ะ ฝรั่งหรอ?ไม่สิหน้าเขาออกจะเหมือนคนเอเชียด้วยซ้ำ 
''เอ่อ....N..Never mind''ฉันพยายามนึกภาษาอังกฤษที่เคยเรียนมาทั้งหมด พยายามสื่อสารกับเขา
''Sure?''
''Y..Yeah~ ^^'' จะถามอะไรนักหนาเนื้ย ภาษาอังกฤษฉันยิ่งไม่ได้อยู่ด้วย T^T
''Ok..''หลักจากเขาพูดเสร็จ เขาก็เดินจากไปทันที
''อะไรของเขานั้น = ='' เลนที่ยื่นเงียบอยู่ตั้งนานก็พูดออก 
''เลน...ทำไมนายไม่ช่วยฉันเลยล่ะ... T^T''
''ก็เห็นเลนกะพูดได้นินา....''
''ไม่จริงเลย... = =''คำง่ายๆแบบนั้นใครๆก็พูดได้กันทั้งนั้นแหละ
''เออๆ ช่างเถอะ ไปโรงเรียนสายกว่าเดิมแล้วเนื้ย! '' เลนยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา ก่อนที่จะวิ่งนำฉันไป
''เฮ้! เลนหรอฉันด้วยสิ!! =[]='' ฉันก็ไม่รอช้ารีบวิ่งตามเลนไปทันที


ณ โรงเรียนxxxxxx

ไม่นานนักพวกเรามาถึงโรงเรียนจนได้ ฉันกับเลนก็แยกทางกันไปห้องเรียนของตัวเอง คิดว่าทุกคนคงกลับเข้าห้องกันไปหมดแล้ว ไม่มีใครยืนอยู่ระหว่างทางที่ฉันเดินมาเลย ฉันหยุดยืนอยู่หน้าห้องของตัวเอง ก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนประตูเปิดเพื่อเข้าไปในห้อง

''ขะ ขออนุญาติคะ...''

สายตานักเรียนทั้งห้องหันมามองที่ฉัน ฉันก็มองเข้าไปในห้อง สิ่งที่เห็นคือ ทุกคนนั่งประจำที่กันเรียบร้อยแล้ว

''คุณคากามิเนะ มาสายนะครับ เข้ามาสิ''

ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียนคาดว่าจะเป็นครูประจำชั้นหันมามองที่ฉัน

''คะ....''
ฉันเดินเข้ามาในห้องและรีบไปนั่งโต๊ะที่ว่างอยู่ริมหน้าต่างทันที

''เอาล่ะ นักเรียนมากันครบแล้วสินะ ครูชื่อ เมกุริเนะ ลูกิ ยินดีที่ได้รู้จักครับ^^''

ครูลูกิส่งยิ้มให้นักเรียน นักเรียนหลายคนถึงขั้นละลายเป็นสายน้ำกันเลยทีเดียว

''....?....''

ฉันรู้สึกว่าเหมือนมีใครบ้างคนมองฉันอยู่ เมื่อฉันหันไปก็พบกับผู้ชายคนที่ชนกับฉันเมื่อเช้านี้นี่เอง เขามองหน้าฉันแล้วหันไปมองครูลูกิแทน 

''งั้นเรามาเรียนวิชาแรกกันเลยดีกว่านะครับ^^''

''ห๊า!?'' นักเรียนเกือบทั้งห้องร่วมใจกันส่งเสียงอุทานออกมาพร้อมกัน

''หือ? มีอะไรกันหรือเปล่าครับ ?''
ครูลูกิมองนักเรียนด้วยสายตามึนงง ก็ไม่แปลกหรอกคะ เปิดเทอมวันแรกแล้วจะเรียนเลยเนื้ยนะ = = 

''ถ้าไม่มีอะไร งั้นเริ่มกันเลยนะครับ แถวแรกออกมารับหนังสือด้วยนะครับ~~''





อ๊อด~ อ๊อด~





เสียงสัญญาณบอกว่าเวลาพักเที่ยงแล้วนะ ทำให้นักเรียนที่หลับหลายคน รวมฉันด้วย ตื่นขึ้นมาทันทีโดยอัตโนมัติ

''พอแค่นี้ล่ะ ชั่วโมงหน้าเจอกันนะครับ ^^''
''นักเรียนเคารพ~''

นักเรียนทุกคนลุกขึ้น พร้อมกับกล่าวคำ ขอบคุณ หลังจากกล่าวเสร็จ ทุกคนก้จัดโต๊ะเป็นกลุ่มบ้าง เดี่ยวบ้าง เดินออกไปข้างนอกบ้าง พร้อมหยิบข้าวกล่องที่แต่ละคนเตรียมมา ขึ้นมานั่งกินกัน ฉันก็เช่นกัน หยิบข้าวกล่องที่เลนเตรียมให้ แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
''เธอ....''
ขณะที่ฉันเดินออกจากห้องเรียนไปนั้นผู้ชายที่นั่งข้างๆฉัน เขาก็เดินตามฉันมา
 ถ้าจำไม่ผิดนะ เมื่อเขายังเช้าพูดภาษาอังกฤษใส่ฉันอยู่เลยนินา
''หือ? ''
ฉันหันกลับมองเขาด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย
''เธอ...คือเลนกะใช่ไหม ? ''
''ชะ ใช่ ทำไมหรอ??'' 
''เปล่า..ไม่มีอะไร....ฉัน รินโตะ...''

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เดินจากไปเหมือนเมื่อเช้านี้ทันที ปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่อย่างนั้น

ฉันเดินขึ้นไปบนดานฟ้าของโรงเรียนตามที่นัดไว้กับเลน เมื่อฉันเปิดประตูดานฟ้าก็พบกับเลนอย่างที่ตั้งใจไว้ แต่กับมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆเลนด้วย
''เฮ้~ เลนกะ~''
เลนโบกมือ เพื่อให้รู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น ฉันก้โบกมือตอบเขาไป ฉันเดินเข้าไปหาเลน ก่อนที่จะหันมองผู้หญิงคนนั้น
''หือ? ใครหรอเลน แฟนหรอ?''

เลนสะดุ้งทันทีทีีฉันพูดจบ
''ฟะ แฟนอะไรกันเล่า เพื่อนต่งหาก...=////=''
เลนหน้าแดงตอบฉัน ฮิฮิ~ แบบนี้เชื่อได้ไหเนื้ย?
''เอ่อ...คากามิเนะ ริน คะ..''
ผู้หญิงคนนั้นก็แนะนำตัวให้กับฉัน
''เอ๋!? คากามิเนะหรอ ?''
ฉันตกใจทันทีที่มีคนนามสกุลเดียวกับฉัน นอกจากฉันกับเลนแล้วก็ไม่มีญาติเลยนะ จะมีคนนามสกุลนี้ได้ไง ?
''แบบว่านะ เลนกะ รินเธอเป็นคนที่พ่อกับแม่ของพวกเรารับเธอมาเลี้ยงตอนไปอังกฤษน่ะ..''
เลนอธิบายให้ฟัง 

''งั้นทำไมรินถึงมาอยู่นี้ล่ะ?''
''ก็มาม๊าบอกว่าให้มาอยู่กับพวกพี่ๆที่ญี่ปุ่นน่ะคะ แล้วมาม๊าบอกหนูกับพี่ชายให้เข้ามาเรียนที่นี้ และหาคนชื่อ เลนกับเลนกะ คะ''
รินอธิบายให้ฉันฟัง
''พี่ชาย?''
''คะ เลนกะน่าจะเจอกับพี่รินโตะแล้วสินะคะ ตอนเย็นๆก็พาพี่กลับบ้านไปก่อนเลยนะคะ''

ฉันรู้สึกประหลาดใจมากเลย ที่ผู้ชายคนนั้นอ่ะนะ ที่จะเป็นพี่น้องกับฉัน ฉันพยักหน้าตอบรินไปก่อนที่พวกเราจะนั่งกินข้าวกลางวันด้วยกัน




ตอนแรกจบไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะสนุกกันไหม สำหรับตอนแรกก็ขอขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านนะคะ~